[14]"Czy nikt w tej szkole nie czytał Szekspira?"

Rose siedziała w bibliotece przy stoliku, który zazwyczaj zajmowała i powtarzała materiał na nadchodzący test z eliksirów. Tylko Draco Malfoy mógł być równie złośliwy, żeby każdemu rocznikowi zrobić sprawdzian tuż przed rozpoczęciem ferii świątecznych. Większość uczniów, nie wyłączając samej Rose, miała już w głowie tylko i wyłącznie ten ogrom czasu wolnego, jaki ich czekał. Wiedziała, że powinna poświęcić go na naukę (matka w każdym liście pytała ją, jak idą przygotowania do owutemów), ale nawet nie próbowała się oczekiwać. Wypocznie z przyjaciółmi, wyśpi się za wszystkie czasy i zapełni kilka nowych płócien. Taki był plan.

Usłyszała, jak drzwi do biblioteki się otwierają, a następnie jej uszu dobiegło ciężkie tupanie stóp o podłogę – ktoś otrzepywał buty ze śniegu. Po chwili, zarumieniona od zimna twarz Melody wyłoniła się zza półki.

– Tu jesteś – wydyszała, zdejmując czarną kurtkę.

Rose zerknęła na górę ubrań, która ona sama wcześniej z siebie zrzuciła. Na krótki spacer ze szkoły do biblioteki potrzebowała grubego, wełnianego szalika, którym owinęła się aż po uszy, ogromnej czapki, puchowej kurtki i rękawiczek. Pod spód założyła na siebie dwa swetry babci Molly. W bibliotece palił się kominek, ale Rose siedziała dość daleko od niego, wiec zostawiła na sobie jeden sweter i rękawiczki, bo dłonie zawsze marzły jej najbardziej. Jej największym marzeniem było zapadać w sen zimowy, jak niedźwiedzie, żeby tylko ten horror ją omijał.

Rose wiedziała, że jest atrakcyjną dziewczyną, ale choćby nie wiem jak się starała, przez całą zimę wyglądała jak ziemniak z nóżkami i rączkami, kiedy tylko pojawiała się konieczność wyjścia na zewnątrz. W tym samym czasie Melofy oraz, jak się zdawało Rose, każda inna dziewczyna w szkole, wyglądały swobodnie i nonszalancko przez wszystkie cztery pory roku.

– Szukałaś mnie? – zapytała Rose , kiedy Mel wieszała kurtkę na krześle i zajmowała miejsce naprzeciwko. – Czemu jesteś taka… zdyszana?

– Bo szłam właśnie do szkoły, bo myślałam że jesteś w naszej wieży, kiedy twój kuzyn wyszedł zza zakrętu, więc uciekłam – wyjaśniła, zupełnie jakby to była najnormalniejsza rzecz pod słońcem: zwiać przed Albusem.

– Melody, dwa dni temu się całowaliście – westchnęła Rose. – A ty od tamtego czasu zwiewasz, kiedy tylko on pojawi się w pomieszczeniu. O co chodzi? Znowu chcesz mu złamać serce?

– No właśnie nie! – syknęła. – Ale nigdy nic innego nie robiłam z facetami, dlatego boję się z nim porozmawiać.

Rose uśmiechnęła się. Miło było widzieć ja taką zestresowaną  z powodu Albusa, bo mogło to oznaczać jedynie, że w końcu jej zaczęło zależeć.

– Melody, znacie się z Albusem od dziecka. Jeśli pominiemy fakt, że zdarzyło ci się złamać serce paru facetom, możemy stwierdzić, że jesteś naturalnie miłą osobą. Po prostu do niego podejdź i zaproś do Hogsmeade lub pozwól, żeby on to zrobił. Idź i mów.

– I kto to mówi – wypaliła Mel, na co Rose tylko przewróciła oczami. – Rudzinko, pomóż mi. Potrzebuję twojej pomocy.

– Mojej?! – zdziwiła się Rose. – Melody, ja nie jestem kompetentna w dziedzinie kontaktów międzyludzkich. Zwracasz się do niewłaściwej osoby. Pogadaj ze Scorpiusem.

– Nie. – Brunetka pokręciła gwałtownie głową. – To musi być kobieta. Poza tym, jesteś najinteligentniejszą osobą jaką znam, niezależnie od tego, jak prowadzisz rozmowy. A to jest Albus, a nie jakiś tam przypadkowy chłopak. Znasz go lepiej ode mnie.

– A na czym konkretnie miałaby ta pomoc polegać ta pomoc? – spytała zrezygnowana Rose z ciężkim westchnieniem. Okej, poszłaby w ogień za swoją przyjaciółkę, niezależnie jak głupi by to był pomysł. Czy to grzech?

– Zamówiłam ze sklepu twojego wujka taki eliksir, właśnie odebrałam sowę – powiedziała Mel, wyciągając ze szkolnej torby małe zawiniątko. – Sutki są takie, ze nawiążemy coś w rodzaju połączenia myślowego.

– Połączenia myślowego – powtórzyła głucho Rose.

– Dokładnie. – Jej przyjaciółka zaczęła lekko dygotać z entuzjazmu. – Będziemy mogły dzielić się tylko tymi myślami, które chcemy przesłać. Aż dziwne, że nigdy o nim nie słyszałam…

Rose, oczywiście, znała ten eliksir, zwany Eliksirem Paralelizmu Myślowego lub potocznie Eliksirem Co dwie głowy to nie jedna. Już miała powiedzieć Mel, że wystarczyłoby zajrzeć do podręcznika z piątej klasy, żeby zasięgnąć kilku informacji na temat wywaru, nie wspominając o tym, że można go w dość nieskomplikowany sposób uwarzyć, zamiast zamawiać ze sklepu.

– Dziwne, że nie jest bardziej popularny – zauważyła Melody. – Na pewno przydałby się przy grach zespołowych, albo jakichś grupowych negocjacjach biznesowych…

– Bo to nielegalne – wyjaśniła Rose. – A ponadto zażywanie go w zbyt dużych ilościach prowadzi do schizofrenii i innych zaburzeń osobowości.

– Co to jest schizofrenia?

– Taka mugolska choroba.

– Och. – Mel zmarszczyła brwi. – Nieważne. Skoro się zgadzasz, to bierzmy się do roboty.

– Teraz? – jęknęła Rose. – Melody, za dwa dni mamy ważny test z eliksirów, muszę powtórzyć materiał z całego semestru…

– Rosie, przecież jeśli dalej będę go tak unikać, to w końcu będzie wyglądać podejrzanie! Trzeba to zakończyć najszybciej, jak tylko się da!

– Skąd ten nagły przypływ entuzjazmu? – zdziwiła się rudowłosa. – Przecież w głębi duszy musisz wiedzieć, że moja pomoc na nic ci się nie przyda, Mel.

– Chyba wystarczy mi świadomość, że będziesz ze mną. – Melody wzruszyła ramionami. – Nawet jeśli nie poprowadzisz rozmowy za mnie to na pewno powstrzymasz mnie przed powiedzeniem czegoś głupiego. Pakuj się – dodała, wskazując na książki i pergaminy Rose. –  Czas rozpocząć akcję „Miłość”.

***

– Myślisz, że to zadziała? – spytała Melody podekscytowanym szeptem, wrzucając swój włos do fiolki Rose.

– Na pewno – odparła Rose, robiąc to samo z porcją przyjaciółki. – Wujek George sprzedaje różne rzeczy, które nie powinny być sprzedawane, ale ich działanie zawsze jest jakie, jakim się reklamuje. – Obejrzała się dyskretnie przez ramię. Zaszyły się przy wejściu do Wielkiej Sali i obserwowały uważnie Sale Wejściową. Uznały, że wypiją eliksir, kiedy zobaczą, że Albus się zbliża, co powinno nastąpić wkrótce, w związku ze zbliżającą się kolacją. – Idzie! – syknęła nagle, widząc swojego kuzyna.

Szybko wypiły zawartość swoich fiolek.

– Pamiętaj, żeby cały czas mnie dopuszczać do wszystkiego co widzisz i słyszysz – przypomniała Rose. – A kiedy będziesz chciała mi posłać konkretną myśl, rób to… delikatnie, bo w innym wypadku otworzysz drzwi i mogę zobaczyć za dużo – ostrzegła lojalnie przyjaciółkę.

– Jasne – Melody kiwnęła głową w skupieniu. – A ty pamiętaj, żeby nie dopuszczać mnie do niczego co widzisz i słyszysz, bo strasznie namieszasz mi w głowie i będzie gorzej niż jakbym miała poradzić sobie sama.

– Dlatego zostanę tutaj – powiedziała Rose, wskazując dłonią na pobliski schowek na miotły. Czuła potrzebę omówienia każdej części ich planu. Może łudziła się, że to sprawi, że nie będzie się już wydawał taki niedorzeczny. Ale cóż, skoro może uszczęśliwić Melody, jedynie zagłębiając się na jakiś czas w ten nonsens, to czemu nie? – Wypiłyśmy tak małe porcje eliksiru, że działanie powinno się skończyć po piętnastu minutach, więc wyjdę dopiero wtedy, żebyśmy nie powariowały.

Rose poczuła nagle, jakby puścił po jej ciele impuls elektryczny, biegnący prosto do jej mózgu. Nie było to nieprzyjemne uczucie, ale dość dezorientujące. Zamknęła oczy i spróbowała zwizualizować to, co dzieje się w jej umyśle. Wyobraziła sobie, że od kostki lodu tworzy się tam ścieżka, prowadząca prosto do myśli Melody.

– Chyba zaczyna działać – powiedziała brunetka, po czym wepchnęła skupioną Rose do schowka na miotły i zamknęła za nią drzwi.

Słyszysz mnie? – usłyszała w głowie Rose.

Jakbyś mówiła mi prosto  do ucha, posłała myśl do Melody. Pokaż mi, co widzisz.

Po chwili pod jej zamkniętymi powiekami ukazała się Sala Wejściowa i czarny lok Melody, który opadł jej na oczy. Przyjaciółka odgarnęła go i skupiła wzrok na Albusie, który był już tylko kilka metrów od niej i gawędził o czymś ze Scorpiusem.

Słuch też mi się przyda, Mel. Bycie głuchym utrudnia życie, zażartowała Rose.

Rose uświadomiła sobie, że ma znacznie trudniejsze zadanie niż Mel. O wiele łatwiej było kogoś wpuścić i delikatnie kontrolować, jak bardzo, niż kogoś blokować. Nie miało to oczywiście nic wspólnego ze skalą trudności oklumencji, bo przecież eliksir zakładał właśnie dzielenie się wybranymi myślami, ale mimo wszystko Rose zaciskała w skupieniu zęby, żeby przypadkiem nie posłać Melody swoich zachwytów nad zmierzwioną, jasną grzywką Scorpiusa, opadającą delikatnie na jego czoło.

Starała się uspokoić oddech i wtopić się całkowicie w otoczenie Mel i jej punkt widzenia. Po chwili zrelaksowała się i skupiła na otrzymywanych przez przyjaciółkę bodźcach.

– Hej, Al. – powiedziała Melody, uśmiechając się z wysiłkiem. – Możemy chwile pogadać w cztery oczy? – zagadnęła, kładąc bardzo dziwny nacisk na ostatnie trzy słowa.

Spróbuj brzmieć trochę mniej jak seryjny morderca, poradziła jej Rose, a Mel  już miała przewrócić oczami, gdy przypomniała sobie, że ludzie na nią patrzą, a Rose siedzi w schowku na miotły.

– Jasne, Mel – powiedział Albus, uśmiechając się delikatnie, po czym zwrócił się do Scorpiusa: – Widzimy się później.

– No wiec, chciałam pogadać o… no, sam wiesz… – Melody wyczuła, że jej dłoń bezwiednie wędruje do włosów, a następnie nawija jeden kosmyk na palec. Zachichotała nerwowo, zalotnie przechylając głowę na bok.

Hej, Mel, odezwała się Rose, głosem ociekającym sarkazmem. Tu twój głos rozsądku. Co ty wyprawiasz?

Nic nie poradzę! Jęknęła Melody. Jest taki uroczy. Mózg mi przy nim wyparowuje!

– Ee… Mel? – zagadnął Albus, przyglądając się jej podejrzliwie.

Co? spanikowała Melody, załączając w swoich myślach nieme błaganie o pomoc. Coś zrobiłam?

Powiedziałaś to na głos!

Wcale nie!

Skąd możesz wiedzieć?! Nie panujesz nad sobą!

– Zamknij się! – wrzasnęła Mel, a sekundę później zakryła sobie usta dłonią. Ten eliksir to chyba nie był najlepszy pomysł.

– Przepraszam – odparł Albus, wyraźnie spłoszony, lekko wytrzeszczając oczy. – Chciałem tylko spytać, czy wszystko w porządku. Miałaś… dziwną minę.

– Och, wszystko okej, to nie było do ciebie – wypaliła i znowu pożałowała, że nie odgryzła sobie języka. Rose wysłała jej w wyobraźni obraz siebie, walącej głową w ścianę.

– A do kogo? – spytał Potter, jeszcze mocniej wytrzeszczając  oczy.

Brunetka wzięła głęboki uspokajający wdech, a następnie powoli wypuściła powietrze.

– Nieważne. Chodzi o to, że chciałam pogadać o tym pocałunku – zaczęła Melody, czując że powoli wraca do swojego normalnego, bezpośredniego zachowania. – Bardzo mi się podobał i będę bardziej niż chętna, żeby go powtórzyć… oczywiście, jeśli będziesz zainteresowany – dodała.

Dobra dziewczynka, pochwaliła ją Rose. Tak trzymaj.

– Och! – Albus zarumienił się lekko co w opinii Mel było urocze. – Tak, mnie też się podobał… świetnie całujesz – powiedział nieśmiało.

– Ojej, naprawdę? – ucieszyła się Melody. – A to mi wychodzi najgorzej! Zresztą zobaczysz… – paplała beztrosko Melody.

Zamknij się!

Melody zamilkła, zrozumiawszy w jakim kierunku zaczęła zmierzać jej wypowiedź i spojrzała ze zgrozą na Albusa, ale jego niewinny umysł najwyraźniej niczego nie zauważył.

Mój Boże, nawet nie chcę sobie wyobrażać jak zepsuty będzie, gdy już wyjdzie spod twoich szponów.

– To co powiesz na Hogsmeade w najbliższy weekend? Przed wyjazdem? – zapytał Albus.

– Bardzo chętnie – odparła oszczędnie, czując że Rose w jej głowie, jak sęp, czyha na każde wypowiedziane przez nią słowo.

Kilka minut później, kiedy Albus i Melody siedzieli już przy stole Gryfonów razem z Haroldem, Rose do nich dołączyła. Na jej twarzy malował się wyraz obrzydzenia pomieszanego z oszołomieniem. Usiadła obok Mel, która szturchnęła ją lekko łokciem w żebra, gdy Rose położyła głowę na stole.

– Nigdy więcej?                                                                                           

– Nigdy więcej.

***

– Hej, Julia! – usłyszała za sobą, po czym ktoś złapał ją za ramię i odwrócił o sto osiemdziesiąt stopni. Rose ujrzała przed sobą zdyszaną Lily Potter. – Cholera, wołam cię od pięciu minut, a ty w ogóle nie reagujesz – wysapała.

– Co nie powinno być aż takim zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, że nazywasz mnie per Julia – zauważyła rozsądnie Rose.

– Czy nikt w tej szkole nie czytał Szekspira? – oburzyła się Potter. – Z reszta nieważne. Chciałam ci tylko wspomnieć, że widziałam rano Melody. Wyglądała, jakby potrzebowała pogadać.

– Eeee… tak, Lily, to już nieaktualne – powiedziała Rose, przyglądając się kuzynce z powątpiewaniem. Była już przyzwyczajona do jej dziwacznego geniuszu, wiec nie zdziwiło jej to, co usłyszała. – Powiedz mi, naprawdę potrafisz stwierdzić po jednym spojrzeniu, że ktoś musi się wygadać?

– Zazwyczaj. – Lily wzruszyła ramionami. – A co?

– A czy ja… mam potrzebę się wygadać? – spytała Rose, mając świadomość tego, jak głupio to brzmi.

– Skądże – odparła jej kuzynka i zaśmiała się dźwięcznie. – Ale wmawiasz sobie, że masz taką potrzebę.

– A dlaczego to robię? – zapytała Rose zrezygnowanym tonem. Była kompletnie zażenowana faktem, że ktoś inny musi jej wyjaśniać jej własne uczucia, ale przynajmniej miała pewność, że akurat Lily zrobi to dobrze.

– Bo masz wyrzuty sumienia, że Melody nie wie, co dzieje się w twoim życiu – wyjaśniła Potter. – Ale nie martw się Rosie, Mel zrozumie, a ty wyjaśnisz jej wszystko, kiedy będziesz gotowa. Najpierw musisz uporać się sama ze sobą. – Poklepała ją pocieszająco w ramię. – Miło się gawędziło!

Rose weszła do klasy obrony przed czarną magią, mając wrażenie, że ktoś wyprał jej mózg, ale wiedziała, że tak to zwykle bywa, po rozmowach z Lily.

Lekcja toczyła się normalnym tempem, aż do pewnego momentu, który wszystkich wytrącił z równowagi.

– A więc czy ktoś może mi powiedzieć coś o dość świeżym zaklęciu, jakim jest Sectumsempra? – Zapytał profesor Vinnick, zapisując inkantację na tablicy, a pod spodem postawił myślnik.

Scorpius uniósł rękę. Tylko Rose zauważyła, ze dłoń delikatnie mu drży.

– Tak, panie Malfoy?

– To klątwa czarnomagiczna. Każda część ciała, która zostanie… odcięta za jej pomogą, nie może być odtworzona zaklęciem. – Scorpius przerwał na chwilę. – Została wynaleziona przez nieżyjącego już nauczyciela eliksirów, Severusa Snape’a. Sectum znaczy „pociąć”, Semper oznacza „zawsze”, co właściwie podsumowuje działanie klątwy.

– Bardzo dobrze, panie Malfoy. – Twarz Vinnicka się rozjaśniła. – Dziesięć punktów dla Slytherinu, za posiadanie nadprogramowej wiedzy.

– Trudno, żeby jej nie posiadał – zaśmiał się Albus. – Zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, że mój tata prawie rozwalił jego ojca za pomocą tej klątwy.

Wszyscy zamilkli. Rose wiedziała, że Albus czasem miewał przejawy bardzo, ale to bardzo nietrafionego poczucia humoru, ale sądziła, że już nauczył się to kontrolować. Wiedziała, że to miała być tylko przyjacielska zaczepka, ale podskórnie wyczuła, że Scorpius o tym nie wiedział.

– Panie Potter! – profesor Vinnick również nie był rozbawiony.

– Przepraszam, profesorze – powiedział szybko Albus.

– Wcale nie – warknął cicho Scorpius, a Rose miała wrażenie że wszyscy w klasie wstrzymali oddech.

– Score… wybacz, nie miałem na myśli nic… – zaczął Albus, czerwieniąc się intensywnie.

– Jasne – głos Scorpiusa przypominał warczenie rozwścieczonego psa. – Założę się, że sprawiło ci przyjemność, przypominanie wszystkim, że tata–bohater znowu rozwalił złego, tchórzliwego śmierciożercę.

– Scorpius, wiesz, że to nieprawda! – krzyknął Albus, unosząc się ze swojego krzesła.

– Cóż, przynajmniej nie zapominasz o jednej rzeczy – zauważył Scorpius, uśmiechając się ponuro. – To twój ojciec rzucił klątwę.

Albus wyglądał, jakby dostał w twarz.

– Och, wiec tak chcesz to rozegrać? – Teraz już oboje byli wściekli. – Bo z tego co wiem, zrobił to tylko dlatego, żeby nie oberwać zaklęciem niewybaczalnym.

– Przestań pieprzyc, Potter! To były zupełnie inne okoliczności, a twój ojciec nie miał prawa, ciągle siedzieć mu na ogonie…

– Siedzieć mu na ogonie? Twój ociec wypłakiwał sobie oczy w łazience Marty, a mój po prostu tam wszedł!

– Po pierwsze, wcale nie wypłakiwał sobie oczu, a po drugie, twój ojciec mógł po prostu wyjść! – Scorpius się podniósł i w pomieszczeniu rozległ się trzask przewracanego krzesła.

Teraz obaj chłopcy stali i krzyczeli na całe gardło, mimo że siedzieli w jednej ławce, rozdzieleni jedynie przez Melody.

– Dzieci! – krzyknął kompletnie spanikowany nauczyciel! – Wystarczy tego!

– Nie! – zaprotestował Albus, zapominając do kogo mówi. – On całkiem wszystko przekręca! Mój ojciec chciał wyjść, ale Malfoy zobaczył go w lustrze i całkiem mu odbiło, a potem próbował rzucić Crucia…

– Nie odbiło mu! Potter totalnie przesadzał, jakby mój ojciec nie był już wtedy wystarczająco zestresowany! A poza tym i tak nie ma znaczeni nic z tego co mówisz, bo twój ojciec na zawsze pozostanie tym, który rzucił klątwę!

– I co to niby za argument?! – wrzasnął Albus. – Ile ty masz lat? Pięć?

– Dorośnij, Al, to ty przypadkowo poinformowałeś całą klasę o wydarzeniu, o którym nikt nie wiedział w środku lekcji!

– WYSTARCZY! – magicznie zwielokrotniony głos profesora Vinnicka  rozległ się w pomieszczeniu i jakby otrzeźwił dwóch wrzeszczących chłopaków.

Obaj dyszeli i wpatrywali się w siebie z dziką furią, ale po chwili Rose, zauważyła, że wściegłośc Scorpiusa jest Inna, zupełnie inna i bardziej niebezpieczna, niż Albusa. Dłonie mu się trzęsły, szczęki miał zaciśnięte. Rose rozpoznawała jego wyraz twarzy. Miał go sekundę przed tym, jak prawie zabił McLagena  i bliźniaków. Wiedziała, co nadchodzi.

Albus też wiedział i na szczęście w porę zrozumiał, co się zbliża. Dziesiątki razy widział, jak Scorpius traci kontrolę.  Tyle razy oglądał, jak jego przyjaciel zadaje ciosy, ze wiedział aż za dobrze, że nie chce być ich ofiarą.

Znał go na tyle dobrze, że był w stanie wyczytać z jego twarzy, jak bardzo Scorpius zmaga się z samym sobą. Nie chciał zrobić nikomu krzywdy i nie chciał żeby cały rocznik zobaczył jego najgorsze wydanie. Al. Uświadomił sobie, że blondyn całkiem przestał oddychać, żeby tylko nad sobą zapanować.

– Leć – powiedział cicho Albus.

Scorpiusowi nie trzeba było powtarzać dwa razy. Porwał swoją torbę z blatu i wybiegł z klasy tak szybko, jakby ścigał go sam Voldemort.

Rozległy się podniecone szepty, a nauczyciel opadł bezwładnie na fotel.

– Ktoś powinien za nim pójść – powiedział słabo. – I poinformować go, że ma szlaban.

Rose, zanim właściwie zdążyła się zastanowić co robi, wybiegła z pomieszczenia, rzecz jasna potykając się po drodze parę razy.

Znalazła Scorpiusa na dworze. Możliwe, że poszedł tam instynktownie, ale bardziej prawdopodobne, że nie sądził iż ktoś pójdzie za nim, gdy na dworze panowała taka pogoda.

Rose po raz pierwszy w życiu zapomniała, że nienawidzi śniegu i zimna. Gdy wypatrzyła go nad jeziorem, opierającego się o drzewo, zignorowała płatki śniegu, pozostawiające lodowate smugi na jej twarzy, a także fakt, że natychmiast straciła czucie w palcach u stóp i u rąk. Nie miała nawet płaszcza, ale Scorpius również siedział nad jeziorem odziany tylko w szatę.

– Przeziębisz się – zauważyła rozsądnie i usiadła obok chłopaka. Poczuła jak śnieg przesiąka, najpierw przez szatę a następnie przez dżinsy i odmraża jej tyłek.

– Miał rację – odpowiedział jej Scorpius, ignorując to, co powiedziała. Spojrzał na nią smutnymi, srebrnymi oczami. – Wiem, że miał.

– Tak – przyznała Rose, nie bardzo wiedząc, co powinna powiedzieć. Czuła, że powinna coś zrobić, ale nie wiedziała, od czego zacząć. Nie odważyła się, żeby go objąć, ale przysunęła się bardzo blisko, tak że stykali się ramionami i oparła głowę na jego barku. Miała nadzieję, że zrozumie. – Ale wiesz, że będzie dobrze, nie?

– Wiem – przyznał Scorpius, a Rose wyczuła, że się rozluźnił. – Przecież to Albus.

Milczeli przez kilka minut, aż Rose odczuła potrzebę, żeby się odezwać. Przypomniała sobie nagle, co obiecała profesorowi Malfoyowi.

– Twój ojciec myśli, że go nienawidzisz – stwierdziła Rose.

Scorpius nie zapytał, skąd to wie. Może miał w tym momencie problem z przyswajaniem informacji, a może uznał, że Rose sama się domyśliła.

– Nienawidziłem – przyznał. – Do momentu, gdy skończyłem szesnaście lat.

– Dlaczego wtedy przestałeś?

– Siedziałem sobie wtedy z wami, właśnie tutaj. Śmialiśmy się z czegoś i nagle dotarło do mnie, jakie mam beztroskie życie. Żadnych problemów. Żadnego Voldemorta. A potem pomyślałem, że on też miał wtedy szesnaście lat i był dokładnie na tym samym etapie rozwoju co ja. – Westchnął ciężko i odwrócił lekko głowę w jej kierunku, a Rose nie mogła oprzeć się wrażeniu, że powąchał jej włosy. – Wyobraziłem sobie, że w tym momencie jakiś szaleniec grozi, że zabije mnie i wszystkich ludzi których kocham. A to dopiero po długich torturach. I choć chciałbym o sobie myśleć, że na jego miejscu postąpiłbym tak, jak należy, że zapomniałbym o śmiertelnym przerażeniu i znalazł jakieś szlachetne rozwiązanie… to w rzeczywistości nie wiem co bym zrobił. Bo nie jestem na jego miejscu i nigdy nie będę. Zacząłem rozumieć, przestałem nienawidzić.

– A powiedziałeś mu o tym? – zapytała ostrożnie Rose. Scorpius wyraźnie się zmieszał.

– Nie dotarłem jeszcze do tego etapu.

– Hm – mruknęła Rose. – Myślę, że powinieneś.

Milczeli przez następne kilka minut, aż Scorpius nagle potrząsnął głową i spojrzał na nią z przerażeniem.

– Rose! – syknął. – Przecież ty zamarzniesz! – A następnie zaczął ciągnąć zaskoczoną dziewczynę w stronę zamku. – Musimy wracać. Czas się zmierzyć z rozwścieczonym nauczycielem.

– I pogodzić się z Albusem – przypomniała mu Rose.

– Nie. Trzeba trochę czasu – stwierdził tajemniczo.

***

Profesor Malfoy najwyraźniej nie zrozumiał, że kiedy Rose powiedziała „Ciekawe, skąd wziął się zwyczaj ubierania choinki”, spodziewała się w odpowiedzi wzruszenia ramion, a nie półtoragodzinnego wyjaśnienia.

– …Zdaniem wielu badaczy w zamierzchłej przeszłości na terenach należących dzisiaj do Szwecji i Norwegii zimozielone drzewa iglaste służyły za święte symbole. Wcześniej natomiast, przy tej samej symbolice używało się na przykład liści palmy. To było jakieś cztery tysiące lat temu  – zakończył wyraźnie zadowolony z siebie Draco.

– Czyli mniej więcej wtedy, kiedy zaczął pan opowiadać tę historie – zauważyła uprzejmie Rose.

Ich spotkania stały się czymś cyklicznym. Choć żadne z nich nigdy nie próbowało się umówić na Wieży o określonej porze, jakoś tak się zdarzało, że co najmniej raz w tygodniu tu na siebie wpadali. Teraz już nie milczeli, tak jak to było przy pierwszych spotkaniach. Zamiast tego kłócili się o najróżniejsze bzdury. Czasem Rose opowiadała panu Malfoyowi o plotkach i aferach, krążących wśród uczniów, a on udawał, ze w ogóle go to nie interesuje, a czasem on wyklinał na czym świat stoi, gdy tylko zahaczali o temat „tych skretyniałych pierwszoroczniaków”.

– A jak minął ci tydzień, Panno Weasley? – zapytał, wzdychając ciężko. – Czyżby w końcu udało ci się kogoś zabić, albo chociaż doprowadzić do szaleństwa swoją bezczelnością?

– Pan mi wystarczy – poinformowała go wesoło Rose. – Ale mam dla pana ploteczkę z frontu „Osobiste rozmowy ze Scorpiusem Malfoyem”.

– Naprawdę? – Draco spojrzał na nią z uwagą. – I czego się dowiedziałaś?

– Nie nienawidzi pana.

– Och.

______________________________

Przepraszam za spóźnienie! :) Wiecie, jak to jest – sesja nadchodzi...

Mam nadzieję, że wam się podoba!

Rozdział dedykuję Aryi – tak się nadrabia z klasą!

Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze pod rozdziałem 13 i pod miniaturką świąteczną!

Czekam na wasze opinię! Każdy komentarz cieszy me serducho i przywołuje jakąś nieziemską siłę, która pcha mnie do pisania kolejnego rozdziału.

Pozdrawiam!

Ps. A cóż to za przepiękny fanart?! :O