[7]"Zastanów się nad sobą, kretynie."

– Rose? – zagadnął Scorpius, zaglądając jej przez ramię, ciekaw, w co wsadza nos. Notatki. Oczywiście.

Postanowił zignorować jej niespotykane zaangażowanie i poczekał w milczeniu, aż zwróci na niego uwagę. Nie żeby uwaga Rose była mu jakoś szczególnie potrzebna do życia. Absolutnie.

W końcu podniosła głowę i odwróciła się w jego kierunku, unosząc brwi.

– Tak? – zapytała grzecznie. Miała jednak taki wyraz twarzy, że Scorpius szczerze wątpił, jakoby miała ochotę usłyszeć jego pytanie, lecz nie potrafił się powstrzymać.

– Czy możesz podać mi jakieś logiczne wytłumaczenie tego, że Darth Vader przegrał walkę z Obi–Wanem? Skoro Anakin był najpotężniejszym Jedi, jaki się urodził i miał tyle midichlorianów, to jaki sens ma…

– Och Mój Boże – przerwała mu Rose, bardzo zirytowanym tonem. – Nie minął nawet dzień, odkąd to obejrzeliśmy, ale ja już mam dość. Od momentu, w którym otworzyłam oczy, nie słyszę nic innego niż „Jak Leia mogła pocałować swojego brata?”, „Czemu Obi Wan Kenobi, to taki złośliwy kretyn?”, „Dlaczego Anakin i Laska ukrywali się na totalnie otwartej przestrzeni?”, „O co chodzi z tymi warkoczami?” – wypluwała z siebie, marnie naśladując głos Scorpiusa. – Przysięgam, że jeśli usłyszę jeszcze jedno kretyńskie pytanie, wyrwę sobie rękę i wsadzę ci ją głęboko do gardła! I bądź pewny, że dopilnuję, abyś nigdy w życiu nie obejrzał już żadnego filmu! – Zrobiła krótką przerwę na kilka głębokich oddechów. Scorpius nie mógł oderwać wzroku, od tego rozwścieczonego cudu. – I wyrzuć słowo „midichloriany” ze swojej głowy! Wiem, ze Vader jest ekstra, ale bycie super potężnym, wcale nie wyklucza bycia idiotą! I tak właśnie został pokonany! Jak cholerny Voldemort! – zakończyła efektownie, powodując, że kilka głów odwróciło się w jej stronę ze zgrozą. Byli na głównym dziedzińcu Beauxbatons, gdzie zebrała się prawie cała szkoła. Harry Potter od lat próbował oduczyć ludzi obawy przed wymawianiem tego imienia, ale nawet w Wielkiej Brytanii jego sukces był minimalny, więc Scorpius nie był zdziwiony, że do Francji jego mądrości nawet nie dotarły.

– Widzę, że ktoś jest dzisiaj w dobrym humorze – zakpił Scorpius. Rose odwróciła się gwałtownie, żeby pokazać, jaka jest zirytowana. Szybko powstrzymał się od powąchania jej włosów, gdy musnęły go po twarzy – Bo tak robią seryjni mordercy i psychopaci Malfoy, chyba nie chcesz wyjść na kogoś takiego? Nawet w swojej własnej głowie?

Jeden mały niuszek…

Zastanów się nad sobą, kretynie.

– Zaraz piszemy pierwszy etap prestiżowego konkursu, a ty oczekujesz ode mnie, że będę ci wyjaśniać zawiłości „Gwiezdnych Wojen” – warknęła Rose. – Jak miałabym być w dobrym humorze, w takim stresie?

Scorpius przyjrzał się jej, mając nadzieję, że jego zdziwienie jest dobrze skrywane. Wyglądała świetnie, gdy była wściekła, ale nie chciał przekroczyć niewidzialnej granicy i sprawić, że rzeczywiście wepchnie mu coś do gardła.

Jej zaangażowanie w ten konkurs nieustannie go zaskakiwało. Rose zawsze miała świetne stopnie na swoich ulubionych przedmiotach i przyzwoite na tych, za którymi nie przepadała (z wyjątkiem dawno zakończonej Historii Magii, ale kto by się tym przejmował), jednak nigdy nie opanował ją naukowy szał jej słynnej matki. Widywał Rose przy książkach z tych przedmiotów, które lubiła, bo najwyraźniej czytanie o nich sprawiało jej przyjemność. Jednak nigdy nie spotkał jej przy podręczniku do Starożytnych Run czy Numerologii, a do tego nie był pewien, jak wyglądałaby jej skrupulatność w oddawaniu prac domowych, gdyby nie te wszystkie, wrzeszczące organizery Melody i jej potrzeba kontrolowania wszystkiego dookoła. W tym terminów wypracowań Rose. A jednak wszystko jakoś jej wychodziło. Scorpius nigdy by się nie przyznał na głos, jak bardzo kręci go jej inteligencja i umiejętność zapamiętywania wszystkiego co kiedykolwiek usłyszała, w tym bezużytecznych informacji z lekcji.

Miało to też swoje minusy. Kłótnie z Rose nie były bezpieczne. Będziesz zły, wykrzyczysz coś, czego nie miałeś na myśli, a ona cztery lata później, przy innej kłótni wrzaśnie „Ale przecież w dwa tysiące dziewiętnastym roku, powiedziałeś, że…”

Biorąc pod uwagę jej w miarę odpowiedzialny, lecz nie-obsesyjny stosunek do edukacji, Scorpius nie mógł się nadziwić temu, co miało miejsce od kilku tygodniu. Nigdy, przez siedem wspólnych lat, nie widział jej przy podręcznikach tak często, jak w trakcie przygotowań do konkursu. Nie żeby narzekał. Czas spędzony z podręcznikami, automatycznie stawał się czasem spędzonym ze Scorpiusem. Ale to było dziwne.

– Mogę spytać – zaczął ostrożnie, odwracając ją delikatnie w swoją stronę. – Dlaczego tak bardzo się przejmujesz tym konkursem? Nie obraź się, ale to nowe, kujońskie usposobienie nie bardzo do ciebie pasuje.

Spojrzała na niego z oburzeniem, spod wachlarza czarnych rzęs.

– Nie czujesz tej całej presji, którą wszyscy nas obciążyli? – zapytała zdziwiona. – Profesor Palmer spędziła cały drugi lot, opowiadając nam, jak Hogwart na nas liczy, kilkukrotnie przypominała, co możemy osiągnąć, jeśli wygramy. Konkurs jest bardzo trudny. A do tego wszystkiego jeszcze moja matka… – Ostatnie trzy słowa wymamrotała pod nosem tak cicho, że Scorpius ledwo je zrozumiał.

– Co z twoją matką? – zapytał ostrożnie.

– Och, no wiesz. – Wzruszyła ramionami. – Największy geniusz intelektualny swoich czasów, miliony wyzwolonych skrzatów, nowelizacja mnóstwa ustaw, pewna kandydatka na nowego Ministra Magii… Takie tam. – Spuściła głowę. – Jest taka podekscytowana tym konkursem… Ale nie pytaj mnie o to. Wiem, że wyglądam jak Wielka Kałamarnica, ale ogarnę się, kiedy już będzie po wszystkim.

Scorpius nie mógł uwierzyć, że takie pierdoły pozwoliły jej w siebie zwątpić. Był pewien, że presja jej matki była niczym, w porównaniu do jego stukniętego ojca, Draco ‘Przeleję-Wszystkie-Swoje-Niespełnione-Ambicje-Na-Syna’ Malfoya.

– Popatrz na mnie Rose. – Chwycił podbródek dziewczyny, nie bardzo zdając sobie sprawę, z tego co robi i uniósł jej głowę, tak, że mógł zajrzeć jej w oczy. – Nie widzę tu żadnej Kałamarnicy. – I tu postaw kropkę. Przestań mówić, przestań mówić, o litościwy Merlinie, przestań mówić… – Olśniewająca jak zawsze.

Pieprz się, mózgu.

Rose wpatrywała się w niego, a w brązowych oczach malowało się zdziwienie. Zarumieniła się. Scorpius puścił brodę, zanim wpadło jej do głowy, żeby dać mu w twarz.

– Wyluzuj się – powiedział, zadowolony z faktu, że jego głos brzmi normalnie. Uśmiechnął się do niej lekko. – Twoja matka na pewno jest w siódmym niebie, bo w ogóle zaproszono cię na taki konkurs. A Palmer jest nami zachwycona, musi mówić te wszystkie rzeczy. Ale robi to, żeby nas zmotywować, a nie nastraszyć, wariatko.

Wyprzedzając jego najśmielsze oczekiwania, twarz Rose pojaśniała w uśmiechu. A potem go przytuliła.

Scorpius nigdy nie widział, żeby obejmowała kogokolwiek, poza rodzicami, Albusem czy Melody. A już na pewno nigdy się nie spodziewał, że obejmie jego.

Delikatnie odwzajemnił jej uścisk, jakby obawiał się, że ją spłoszy. Jego myśli nieco ześwirowały, kiedy otoczył ramionami jej drobne ciało. Dlaczego wącha jej włosy? Malfoy, czyś ty powąchał jej włosy?

Skończyło się, równie szybko, jak się zaczęło. Rose odsunęła się od niego, wyglądając jakby sama była zaskoczona swoim ‘Zupełnie-Nie-W-Stylu-Rose-Weasley’ posunięciem.

– Masz racje – powiedziała, uśmiechając się do niego szeroko. – Rozwalimy ich.

– Zapraszam wszystkich uczestników do Sali numer dziewięć! – krzyknęła blondwłosa kobieta, która właśnie pojawiła się na balkonie.

Wszystkie pary posłusznie skierowały się do odpowiedniego korytarza. Scorpius kątem oka zauważył, że poznany wczoraj Marco posłał Rose zachęcający uśmiech. Dziewczynie jakimś cudem udało się go odwzajemnić, ale nie dosięgnął jej oczu, w których malowało się zmieszanie. Pokręcił głową z rozbawieniem. Jak ona sobie radziła, kiedy musiała kupić coś w sklepie?

– Te francuskie zołzy się w ciebie wpatrują – powiedziała nagle Rose. Scorpius, który od wczorajszej uczty nie poświęcił nawet jednej myśli swoim nowym koleżankom, potrzebował chwili, żeby zrozumieć o czym mówi. Przeleciał wzrokiem po tłumie i dostrzegł dwie, ładne dziewczyny, z którymi prowadził ożywioną dyskusję, podczas powitalnej kolacji. Wpatrywały się w niego dość natarczywie i pomachały energicznie, gdy na nie zerknął.

– Oczywiście, że tak. Jestem nieprzyzwoicie atrakcyjny – odparł Scorpius, zanim zdążył ugryźć się w język. Chciał powiedzieć jej, ze tylko żartował. Nie miał jednak czasu tego naprawić, bo właśnie weszli do dużej klasy.

W pomieszczeniu rozstawiono w równej odległości od siebie kilka stołów. Przy każdym były dwa krzesła, a na blacie stały tabliczki z nazwą szkoły. Scorpius i Rose zajęli swoje miejsca. Madame Maxime zaczęła krążyć wokół uczestników, machając z gracją różdżką, rzucając obok każdej pary jedno zaklęcie. Ta sama czarownika, która wezwała ich do Sali, zaczęła wyjaśniać im zasady pierwszego zadania.

– Pani dyrektor właśnie rzuca na wasze stanowiska zaklęcia, dzięki którym nie będziemy w stanie was usłyszeć – wyjaśniła, stając z przodu klasy. – Nie musicie więc rozmawiać ściszonymi głosami, ani przejmować się tym, że ktoś was podsłucha i ukradnie wasze odpowiedzi. Na każdą parę przypada jeden arkusz, który ma zostać wspólnie wypełniony. Działajcie zespołowo, a na pewno wszystkim pójdzie dobrze. Czy są jakieś pytania? – Rozejrzała się po klasie. – Wspaniale. Zatem, połamania piór!

***

Drugie zadanie, które odbyło się następnego dnia, nie wymagało tak zażyłej pracy zespołowej. Uczestnik musiał przebiec tor, który zawierał pułapki w postaci przedmiotów i różnych stworzeń. Każdą kolejną rzecz na swojej drodze należało transmutować w pierwotną postać poprzedniej przeszkody. Tory ustawione były na błoniach zamku. Rose strasznie spanikowała, kiedy tylko usłyszała sformułowanie „Bieg z przeszkodami”, bo bieganie (ani, jeśli już o tym mówimy, jakakolwiek forma wysiłku fizycznego), nie było, delikatnie mówiąc, jej mocną stroną. Gdzieś przy słowie „start” z jej głowy uleciała cała umiejętność koncentracji i logicznego myślenia. Niezdarnie pokonała długi, wyznaczony dla niej pas, a rzeczy, które transmutowała, powoli mieszały jej się w głowie. Kilka razy nie umiała sobie przypomnieć, co było wcześniej.

Zażenowana, dołączyła do reszty uczestników. Miała nadzieję, że pozostali nie byli perfekcyjni na swoich torach. Nie mogła ich oglądać, ponieważ wszyscy biegli równocześnie, a każdy miał przydzielonych dwóch sędziów.

– Nasze punkty się sumują? – zapytała, stając obok Scorpiusa, wciąż nieco zdyszana. Oddech Scorpiusa nie był nawet trochę przyspieszony, wiec podejrzewała, że albo skończył swoje zadanie wieki przed nią, albo po prostu małe bieganko nie robiło na nim wrażenia. Obie wersje były prawdopodobne.

– Tak – przytaknął chłopak. – Startujemy jako drużyna, więc nawet jeśli jury zdecyduje, że poszło mi beznadziejnie, jest szansa, że twój, z pewnością spektakularny bieg, nas uratuje.

Rose zarumieniła się (cholerne geny Weasleyów). Postanowiła, że na razie nie zwierzy się Scorpiusowi ze swojej porażki. Wieczorem będzie ogłoszenie wyników. Pozwoli mu do tej pory żyć w nadziei.

Z drugiej strony, może nie poszło jej aż tak źle? Była dość powolna, ale to przecież nie zawody sportowe. No i nieco zaszwankowała jej pamięć, jednak, kiedy już wszystko układało się w jej głowie, zaklęcia były rzucone perfekcyjnie. Kto wie, może Scorpiusowi jakoś udało się naprawić jej błędy.

– Co teraz mamy robić? – zapytała Rose, gdy tłumy powoli zaczynały się rozchodzić, po zakończeniu zadania. Wyniki miały być ogłoszone na wieczornej uczcie pożegnalnej.

– Cóż… Wydaje mi się, że skoro nie nakazali nam niczego konkretnego, mamy czas wolny.  – Zrobił krótką przerwę i przejechał dłonią po włosach. – To piękne ogrody. Ja planuję skoczyć po książkę do dormitorium i poczytać pod jakimś drzewem. – Zerknął na nią niepewnie, ale Rose nie mogła nazwać pozostałych emocji w jego oczach. Jak zwykle. – Masz może ochotę do mnie dołączyć?

Rose szybko pokręciła przecząco głową. Przez ostatni miesiąc spędzała z nim prawie każde popołudnie, na wspólnej nauce do konkursu, a odkąd wylecieli, towarzyszył jej niemal przez cały czas. Lubiła kiedy był w pobliżu, ale starała się trochę to uczucie zminimalizować, bo nikt ani nic na świecie nie rozpraszało jej bardziej niż Scorpius Malfoy. Ciężko było prowadzić rozmowę, kiedy ciągle oglądało się jego mięśnie, napinające się lekko pod cienką warstwą ubrania, lub kiedy jej myśli krążyły wokół różnych niebezpiecznych tematów. Wszystkich związanych z całowaniem.

– Pójdę na podwieczorek – zadecydowała. – Zgłodniałam od tego biegu.

Razem poszli do swojego tymczasowego dormitorium. Scorpius zabrał książkę i skierował się na błonia, a  Rose, w swojej sypialni, zdjęła nieatrakcyjny kostium konkursowy, składający się z czerwonych dresowych spodni, koszulki i bluzy. Ubrała czarną bluzeczkę, spódnicę i zakolanówki.

W rzeczywistości nie była szczególnie głodna, ale zdecydowała, że może zajrzeć do Komnaty Jadalnej i chociaż wypić herbatę. Nie była pewna, czy powinna oszczędzać miejsce w żołądku, na wspaniałą ucztę wieczorem, ponieważ kuchnia francuska nadal nie wkradła się w jej łaski.

Siedziała właśnie przy jednym ze stołów, tak bardzo oddalona od pozostałych uczniów, jak tylko się dało. Nie zauważyła z ich strony żadnych potępiających lub kpiących spojrzeń, wiec może jednak nie poszło jej aż tak tragicznie, jak sobie wyobrażała. Jeśli zrobiłaby z siebie aż taką idiotkę i rzeczywiście poszłoby jej najgorzej ze wszystkich, na pewno wyczytałaby to w twarzach uczniów. Jednak oni wydawali się w ogóle nie zdawać sobie sprawy z jej istnienia.

Po jej prawej stronie usiadł Marco.

– Witaj, Rosie Weasley – powiedział. Rose uśmiechnęła się niezręcznie, usiłując przełknąć gorącą herbatę. Dlaczego ten chłopak upierał się przy zwracaniu się do niej pełnym imieniem i nazwiskiem? A właściwie nie imieniem, tylko tym cholernym „Rosie”, które od urodzenia usiłowała wszystkim wybić z głów. Dobrze, że rodzice nie nadali jej żadnego drugiego imienia. Uśmiechnęła się szerzej, tym razem naturalnie, na wspomnienie tego, jakiego świra dostawał Scorpius, gdy ktoś zwracał się do niego Hyperion. Jego rodzice musieli go nienawidzić.

– Cześć, Marco – odparła ostrożnie, gdy już uporała się z herbatą.

– Posłuchaj, wiem, że wczoraj trochę cię przestraszyłem, tym śmiałym komplementem – powiedział beztrosko, machając dłonią, jakby chciał podkreślić, że to nic takiego. – Wybacz mi. Po prostu my, Hiszpanie, jesteśmy bardzo bezpośredni.

– Nie szkodzi – mruknęła Rose, chociaż nadal czuła się bardzo dziwnie w jego obecności. Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej, po czym wziął tost z jej talerza, ugryzł i odłożył z powrotem. Zupełnie jakby codziennie wyjadali sobie z talerzy i nie było to nic nadzwyczajnego.

Rose wpatrywała się w niego bez słowa. Była nieco przewrażliwiona, jeśli w grę wchodziło JEJ jedzenie.

– Wiesz, możesz sobie wziąć tę grzankę – powiedziała i podała mu ją, patrząc na niego wyczekująco. Marco wydawał się nieco zaskoczony, ale w jej głosie nie było słychać wrogości, wiec wziął kromkę z uśmiechem.

– Chodzi o to, Rosie Weasley – zaczął znowu – że bardzo mi się podobasz. Chciałem z tobą o tym porozmawiać.

– W ogóle mnie nie znasz – odrzekła, unosząc brwi.

– Cóż, czas najwyższy, żeby to zmienić. – Mrugnął do niej.

Cholerny skurczybyk do niej mrugnął.

– Mieszkam w Anglii – przypomniała. Miała wrażenie, jakby chwytała się pierwszych lepszych argumentów podczas kłótni.

– Mam dla ciebie niespodziankę. Przeprowadzam się do Londynu, gdy tylko skończę szkołę. – Jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej. Rose obawiała się, że niedługo sięgnie jego uszu.

Mam dla ciebie niespodziankę? Jakby znali się od miesięcy, a on przyszedł do niej z jakimiś fantastycznymi wieściami. Nie podobało jej się to.

Na litość Boską, Rose. Jak ty kiedykolwiek znajdziesz miłość swojego życia, skoro przy każdej z nielicznych prób flirtu w twoją stronę, zachowujesz się, jakbyś była na wojnie, albo jakby ktoś cię napastował…

– Hmm, zostało jeszcze dużo czasu do wakacji – stwierdziła Rose i spojrzała w talerz, kontemplując swoją życiową nieporadność.

– A ja, odpowiednio wcześnie, usiłuję zaklepać sobie miejsce w twoim sercu. Albo chociaż w myślach. Skoro tak cię przestraszył mój wczorajszy komplement, na razie zostawmy serce w spokoju.

Marco umieścił palec pod brodą Rose i uniósł jej głowę, zmuszając ją, żeby na niego spojrzała. Dziewczyna poczuła jak żołądek podchodzi jej do gardła, tak bardzo była przerażona tym obrotem wydarzeń. Co było dość zabawne, jeśli weźmie się pod uwagę, że kiedy Scorpius zrobił wczoraj coś podobnego, ledwo utrzymała się na nogach. I nie miało to absolutnie nic wspólnego z przerażeniem.

– Och nie – powiedział Marco, widząc jej minę. – Powinienem się domyślić. Masz chłopaka, tak? Ty i Scorpius jesteście parą?

– Tak! – wykrzyknęła Rose, nieco zbyt entuzjastycznie. Chłopak uniósł brwi. Cóż, nie mogła nic poradzić na swoją ekscytację. Facet sam podsuwał jej koła ratunkowe. Odchrząknęła. – Tak.

– Nie wydawaliście się szczególnie zakochani, więc się nie domyśliłem – powiedział szybko Marco. – To znaczy, może Scorpius zachow…

– Och, jesteśmy turbo-zakochani – przerwała mu Rose. Turbo-zakochani? Czy ktokolwiek, kiedykolwiek na tej planecie użył takiego sformułowania?

– Jeśli coś by się zmieniło – powiedział Marco, wstając – wyślij mi sowę w wakacje. – Mrugnął do niej. Cholerny skurczybyk znowu do niej mrugnął.

Jakieś trzy godziny później, Rose wyszła na błonia, poszukać Scorpiusa. Po jakimś czasie, który spędziła gubiąc się wśród ogromnej ilości kwiatów i krzewów, namierzyła go. Siedział pod dużym, rozłożystym dębem, z książką na kolanach. Kiedy dzieliło ich już tylko kilka metrów, Rose dostrzegła w oddali plamkę, która do niej machała. Wiedziała, że to Marco. Któż inny by do niej machał, skoro od przyjazdu z nikim nie zamieniła słowa?

Szybko pokonała niewielki labirynt kolorowych kwiatów i dobiegła do blondyna. Zdążył tylko ponieść głowę, kiedy Rose przerzuciła nogę przez jego kolana i usiadła mu udach.

– Co…? – sapnął Scorpius, odruchowo kładąc dłonie na jej talii. Rose spojrzała w jego oczy, choć raz mogąc rozpoznać, co się w nich maluje. Była to najczystsza postać szoku.

– Udawaj, że mnie całujesz – szepnęła Rose, przybliżając usta do jego skóry, tuż obok jego warg.

– Co proszę? – odszepnął Scorpius.

– Powiedziałam Marco, że jesteś moim chłopakiem, żeby się odczepił. A on powiedział, że nie wyglądamy na zakochanych. Więc, proszę, wyglądaj na zakochanego, przez pięć cholernych minut!

Scorpius uśmiechnął się lekko, sprawiając, że jego usta prawie musnęły jej. Rose poczuła, że kręci jej się w głowie. Nagle zrobiła się bardzo świadoma obecności rąk chłopaka, obejmujących jej talię.

Pocałował delikatnie policzek Rose, a jego nos muskał jej skórę. Wyczuła, jak szybko wali mu serce, jakby próbowało dogonić szaleńczą gonitwę jej własnego. Położyła mu dłonie na ramionach i wdychała korzenny zapach jego perfum. Bardzo chciała przekręcić głowę o te kilka centymetrów i całować go, aż do momentu, gdy już nie będzie w stanie oddychać. Nie to, żeby teraz oddychanie wychodziło jej szczególnie dobrze. Zorientowała się, że ma zamknięte oczy, wiec natychmiast je otworzyła. Powieki Scorpiusa również były przymknięte. Zerknęła na krajobraz rozciągający się za drzewem. Marco był coraz bliżej i już z pewnością mógł ich zobaczyć.

– Zaraz tu będzie – powiedziała Rose, przeklinając drżenie w swoim głowie. – Myślisz, że to wygląda realistycznie?

Usta Scorpiusa zjechały na jej żuchwę. Jego oddech na skórze doprowadzał ją do szaleństwa.

– Cieszę się, że pytasz – mruknął Scorpius. Rose miała wrażenie, że do chłopaka nie do końca docierają jej słowa, ale nie miała czasu, żeby się nad tym zastanowić. Przyciągnął ją bliżej siebie, tak, że teraz była przyciśnięta do jego twardego torsu.

Po chwili już nie dotykał ustami jej twarzy, tylko całował jej szyję. Nie cmokał, nie muskał – całował. Rose przygryzła wargę, żeby powstrzymać westchnienie, które rozpaczliwie usiłowało wyrwać się z jej gardła. Jedną rękę zaplątał w jej włosach, ale Rose jakoś nie była w stanie przejąć się faktem, że rozwalał jej kucyka. Jego druga dłoń lekko zacisnęła się na jej udzie (nikt nie pamiętał, jak się tam znalazła), a kiedy dziewczyna poczuła jak same końce palców chłopaka wsunęły się minimalnie pod spódnicę, kompletnie zapomniała o bożym świecie i odchyliła głowę do tyłu, dając mu lepszy dostęp do swojej szyi.

Jego wargi powędrowały z powrotem w górę i kiedy centymetry dzieliły ich od pocałunku, usłyszeli nad sobą chrząknięcie.

Rose szybko odepchnęła od siebie Scorpiusa, a on powoli wyplątał dłoń z jej włosów i oparł się na nadgarstkach o trawę. Zauważyła, że oczy ma ciemniejsze niż zazwyczaj i dziwnie zamglone. Spojrzał na Marco nieobecnym wzrokiem.

– Cześć Marco – Rose nieco szybciej odzyskała rezon. Niechętnie wstała z kolan blondyna. Nogi lekko pod nią dygotała. – O co chodzi?

Marco znowu odchrząknął i jakby skurczył się w sobie, pod wyjątkowo wrogim spojrzeniem Scorpiusa.

– Chciałem tylko upewnić się, że wiecie która godzina, gołąbeczki – powiedział brunet, uśmiechając się niepewnie. – Za dziesięć minut zaczyna się uczta i ogłoszenie wyników.

– Dzięki, że pofatygowałeś się taki kawał drogi, tylko po to, żeby o nas zadbać – powiedział Scorpius ironicznie i ruszył w stronę zamku, łapiąc Rose za rękę.

Przeszli przez ogrody w niezręcznej ciszy. Marco był skrępowany tym, że im przerwał słodkie sam-na-sam, Rose nie miała pojęcia co mogłaby powiedzieć, a Scorpius wydawał się nie widzieć takiej potrzeby.

Kiedy weszli do zamku, Marco odetchnął z ulgą, gdy napotkał grupę swoich przyjaciół i szybko oddalił się w ich kierunku. Rose odniosła wrażenie, że chyba odechciało mu się tych planowanych romansów z jej osobą. Nie narzekała.

– Scorpius? – zaczęła. Spojrzał na nią, a jego srebrne oczy znów były niemożliwe do odczytania, ale uśmiechał się do niej. – Dzięki za to. No wiesz. Pod drzewem – mruknęła, spuszczając głowę. – Dobrze mieć cię pod ręką w kryzysowej sytuacji.

– Od czego są przyjaciele. – Wzruszył ramionami. Rose uśmiechnęła się. Nie sądziła, że są przyjaciółmi. Zawsze wydawało się jej, że Scorpius przystał na towarzystwo jej, Melody czy Harolda, ze względu na to, że przyjaźnił się z Albusem. Myślała, że byli znajomymi. Przyjaźń blondyna nie była jednak czymś, czego by sobie nie życzyła.

– Przyznasz jednak, że sytuacja była dość nietuzinkowa – powiedziała niechętnie. – Nie sądzę, żeby podręcznikowa definicja „przyjaciela”, wymagała od niego tego typu poświęceń.

– Masz racje – powiedział Scorpius i przewrócił oczami, zajmując wolne miejsce przy stole, kiedy dotarli do Komnaty Jadalnej. – Piękna dziewczyna rzuca się na mnie i prosi, żebym ją całował. Jestem tak wściekły, że chyba zaraz cię zabiję. – Spojrzał jej w oczy, opierając policzek na dłoni, gdy położył łokieć na stole. Teatralnie udał znudzenie, ale jego oczy śmiały się do Rose. – Po prostu rozpiera mnie furia.

Rose zachichotała mimowolnie. Chciała mu grzecznie podziękować, a on obracał wszystko w niezły żart. Poczuła się też trochę urażona, że najwyraźniej dla niego nie było to tak zapierające dech w piersi przeżycie, skoro mógł tak niedbale o tym rozmawiać. Ona czuła, jak serce jej przyspiesza, na samo wspomnienie jego dłoni na swoim ciele.

– Nie powiedziałam, że masz mnie całować – przypomniała mu Rose. – Powiedziałam, że masz udawać.

– I tak też zrobiłem – oburzył się chłopak. – Technicznie rzecz biorąc, nie pocałowałem cię. Dałem radę być fenomenalnym aktorem, jednocześnie trzymając się, bardzo szczegółowo, twojej prośby.

– Zgoda – przyznała Rose. – Technicznie rzecz biorąc, całowania nie było. – Jakby na zaprzeczenie tych słów, nagle zrobiło jej się bardzo gorąco w szyję. Czy jest jakaś szansa, że ma malinkę? Rose zamarła na samą myśl, że ona tu sobie swobodnie rozmawia o całowaniu, a na jej szyi dowód świeci jak reflektor. Błagam, niech nie będzie malinki.

– Rany, dzięki Merlinowi, że nasz poczciwy Marco pojawił się w porę – powiedział Scorpius, z diabolicznym uśmiechem. – Kto wie, co by się stało? Może jednak faktycznie, byłbym zmuszony cię pocałować. – Niebezpieczne błyski w jego srebrnych oczach sprawiły, że Rose znowu poczuła jakieś tęskne łaskotki w brzuchu.

– Proszę wszystkich o powstanie! – zawołała kobieta, która przemawiała do nich przed każdym zadaniem. Rose nagle dopasowała jej twarz do kilku zdjęć, które widziała w artykułach „Proroka” i przypomniała sobie, że blondwłosa wiedźma była francuskim Ministrem Magii. To by wyjaśniało jej świetny angielski. – Pragnę pogratulować wszystkim uczestnikom, którzy spisali się wprost…

Przez kilka minut przemawiała w tym podniosłym tonie, po czym otworzyła kopertę, przekazaną jej przez jurorów i zaczęła odczytywać od końca, które miejsca zajęły poszczególne pary. Była przy miejscu trzecim i nadal nie wymieniła Rose i Scorpiusa. Rudowłosa kątem oka zobaczyła, że chłopak uśmiecha się szeroko.    

– Miejsce drugie: Rose Weasley i Scorpius Malfoy ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. – Sala wybuchła kolejną salwą oklasków. Zanim Rose zdążyła się zorientować w sytuacji, Scorpius objął ją w tali, a jej stopy oderwały się od podłogi. Chłopak okręcił ją radośnie w powietrzu i postawił ją na ziemi.

– Co ty robisz? – wydyszała Rose, kiedy już udało jej się złapać oddech.

– Nie wychodzę z roli. – Scorpius uśmiechnął się do niej zaczepnie. – Coś, nad czym powinnaś popracować.

– … Miejsce pierwsze: Athénaïse Hugo oraz Fabien Vigier z Akademii Magii Beauxbatons! – zakończyła Minister. Sala wybuchła tak gromkim aplauzem, że dźwięk przypominał drogi pokaz fajerwerków.

Rose odczuła lekkie ukłucie rozczarowania, gdy dowiedziała się, że jednak zajęli drugie miejsce, ale po swoim, w najlepszym razie średnim, biegu, nie spodziewała się niczego lepszego. Pozycja na podium w tak prestiżowych zawodach tak czy siak gwarantowała jej ominięcie niektórych kolejek przy rozmowach kwalifikacyjnych, fantastyczne referencje, dumę Hermiony i zwolnienie z owutema z Trasmutacji.

Przywołani przez Madame Maxime laureaci trzech pierwszych miejsc ruszyli środkiem Sali, w kierunku podium. Dyrektorka trzymała sześć medali.

– Jak byłem mały to uzbierałem trzymiesięczne kieszonkowe i wymknąłem się z domu, na finał jakichś mugolskich zawodów w piłce nożnej – powiedział Scorpius, tuż przy jej uchu. Nie kłopotał się ściszaniem głosu do szeptu, bo przy niesłabnącym aplauzie i tak miała problemy z usłyszeniem jego słów. – Widziałem, jak przegrana drużyna, z grobową miną daje ubrać sobie medale, a potem natychmiast zrywali je z szyi. Niektórzy w ogóle nie pozwolili ich tam powiesić. Czy my też powinniśmy tak zrobić?

– Nie – powiedziała szybko Rose i rzuciła mu nerwowe spojrzenie. Byli już prawie przy podium. – Niektórzy mugole, to straszne buraki.

______________________________

Tyle na dzisiaj ode mnie ^^ Mam nadzieję, że rozdział się spodoba. Tym razem wyrobiłam się o wiele szybciej niż ostatnio, wiec przyznam, że jestem z siebie zadowolona :p Po prawej stronie wrzuciłam małą ankietę. Zależy mi, żeby nie–komentujący dali mi o tym znać, żebym mogła się jakos orientować w tym, ile osób tu zagląda :P Mam szczerą nadzieję, ze udało mi się zaciekawić was dalszymi losami Rosie. Co myślicie o technicznie-nie-pocałunku? Bo ja miałam wielką frajdę pisząc tę scenę :D Dajcie znać, co myślicie!

Mam nadzieję, że następny rozdział również uda mi się napisać w miarę szybko :) Dziękuję za opinie pod poprzednim rozdziałem! Nawet nie wiecie, jak się serducho cieszy, przy czytaniu.

Pozdrawiam ;*

LUBIĘ KOMENTARZE :D