[9]"Cholerna Rose Weasley, z tymi swoimi włosami, nogami i racją."

– Od czego trzeba zacząć? – zapytał Albus, siadając na blacie kuchennym, podczas gdy Melody rzucała zaklęcia na drzwi, aby nikt nie mógł ich otworzyć. Wiedzieli, że skrzaty mają zbyt dużo mocy, żeby takie blokady je powstrzymały (prawdopodobnie nie zauważyłyby, że w ogóle napotkały na jakąś przeszkodę przy teleportacji), ale pocieszali się myślą, że te przyjazne stworzenia rzadko przejmują się uczniami, szwędającymi się nocą po zamku. Mieli za to zapewnioną ochronę przed gronem nauczycielskim i zrzędliwym woźnym.

– Myślę, że od nie siadania na naszym miejscu pracy – rzuciła Melody z uśmiechem, a chłopak posłusznie zsunął się z blatu.

Zabrali się do pracy. Albus nie mógł niestety powiedzieć, żeby słuchał jej uważnie. Uśmiechnął się z zadowoleniem, gdy poprosiła, żeby zawiązał jej z tyłu na szyi fartuszek i delikatnie pogłaskał jej kark dwoma palcami. Z zadowoleniem stwierdził, że skóra Melody pokryła się w tym miejscu gęsią skórką.

– Co mam robić? – zapytał Al, stając przy blacie, a Mel postawiła przed nim miskę z umytymi i obranymi pomidorami.

– Gnieść.                                                                 

– Jak?

– Pokażę ci – zaproponowała brunetka i stanęła obok niego tak blisko, że stykali się ramionami. Chwyciła jego dłonie, włożyła do miski i nakryła swoimi, po czym zaczęła delikatnie je ściskać.

***

– Renrervate – usłyszał nad sobą Scorpius i natychmiast otworzył oczy. Światło w pomieszczeniu było dość ostre, wiec mrugał intensywnie i mrużył oczy, przez dobrą minutę. W końcu obraz się wyklarował i chłopak ujrzał pochylającą się nad nim piękna twarz Rose. Była dziwnie blada, przez co ta niewielka garstka piegów na jej policzkach i nosie, była bardziej widoczna niż zwykle. Zapach (który ostatnimi czasy nazywał w myślach po prostu Rose, bo nie był w stanie porównać go do niczego, co było mu znane. Może z wyjątkiem słońca, ale czy słońce w ogóle mogło pachnieć?) nieco mącił mu w głowie, więc tym trudniej było mu uporządkować w pamięci ostatnie wydarzenia. Pulsujący ból, gdzieś w okolicach gałki ocznej i dziwnie odrętwiały nos, również mu tego nie ułatwiały.

– Co się dzieje? – zapytał i ze zdziwieniem odkrył, że ma chrypę.

– Jesteś idiotą, oto co się dzieje – burknęła Rose. Scorpius próbował pytająco unieść brew, ale natychmiast syknął z bólu. Rose przyjrzała się krytycznie jego twarzy (nie spodobało mu się to) i sięgnęła po jakąś butelkę. Wylała sobie trochę zielonkawego płynu na dłoń i wsmarowała w jego łuk brwiowy i kawałek czoła. Potem wzięła jakiś pojemniczek, nabrała z niego odrobinę różowej maści i zaczęła wklepywać ją w siną skórę na twarzy Scorpiusa. Drugą porcję, przeznaczoną na jego górną powiekę, władowałaby mu w oko, gdyby w porę go nie zamknął. Był pewien, że zrobiła to specjalnie. Znał ją na tyle długo, że potrafił wyczytać z jej twarzy poziomy irytacji. Ten aktualny był jednym z lżejszych, ale i tak go niepokoił.

Nagle do jego głowy wdarło się pytanie: skąd ona wzięła te wszystkie specyfiki? Rozejrzał się po pomieszczeniu. Zorientował się, że on sam leży na dużym, dębowym biurku. Obok stała szafka z kilkudziesięcioma buteleczkami eliksirów. Całe wnętrze wyglądało dziwnie znajomo.

– Rose… – zaczął niepewnie – czy my jesteśmy w gabinecie mojego ojca?

Rose wzruszyła ramionami, nie patrząc na niego.

– Uznałam, że tu będzie wszystko, czego potrzebujemy.

– Więc się włamałaś? – zapytał, nawet nie próbując kryć zachwytu. Rose przygryzła wargę.

– Nie do końca…

Nagle irytacja na jej twarzy ustąpiła miejsca zmieszaniu. Scorpius, który do tego pory mniej więcej nadążał nad swoimi nowymi odkryciami i wnioskami, teraz już całkiem się pogubił. Z jakiego powodu była taka skrępowana?

Odpowiedź na jego pytanie pojawiła się w drzwiach gabinetu. Próg przekroczył Draco Malfoy, odziany w zielony szlafrok i szare pantofle. Jego włosy były w nieładzie, a wyraz twarzy, wysoce niezadowolony.

– Panno Weasley, naprawdę niezmiernie mnie ciekawi, co jest tak pilne, że wzywa mnie pani tu, o godzinie… – nagle urwał, bo zauważył Scopiusa leżącego na biurku. Chłopak przełknął ślinę. Draco zmarszczył brwi i utkwił w synu Najgroźniejsze Spojrzenie Malfoyów. Cudownie. Jeszcze nie wie co się stało, a już jest wściekły.

Choć pewnie mógł sobie sam dopowiedzieć to i owo, widząc poobijaną twarz swojego syna i Rose Weasley skaczącą wokół niego z jakimiś smarowidłami.

– Czekam na wyjaśnienia – Oznajmił cicho i utkwił wyczekujące spojrzenie w Gryfonce. Scorpius postanowił milczeć. Wiedział, że nikt nie radzi sobie z jego ojcem lepiej niż Rose. Chyba tylko wściekłość na jego latorośl sprawiła,  że nie uciekł w popłochu przed rozmową z nią.

– Zobaczyłam jak pański syn spuszcza łomot trzem chłopakom…

– I postanowiłaś wezwać mojego ojca? – burknął Scorpius. Był zły. Był bardzo, bardzo zły.

Choć prawdopodobnie nie tak zły, jak jego ojciec. Wyglądał, jakby dym zaraz miał mu pójść nosem. I uszami. I może jeszcze z kilku innych otworów.

Scorpius nie sądził, że w ogóle potrafi być zły na Rose Weasley. Zawsze mu się wydawało, że jak tylko się na nią wścieknie, to ona spojrzy na niego tymi sarnimi oczami, z miną rudego szczeniaczka, a on oczywiście wymięknie.

O ironio, Malfoy, czy ty jesteś dumny z tego, że potrafisz się wkurzyć?

– Musiałam wezwać kogoś – warknęła Rose. – Nie mogłam tego tak zostawić.

– Znalazła się, największa strażniczka szkolnego regulaminu. – Scorpius przewrócił oczami. Wstał z biurka i zrobiwszy kilka kroków uznał, że tylko trochę kręci mu się w głowie.

– Dobrze wiesz, że nie chodzi o regulamin! – Rose podniosła się gwałtownie i zrobiła jeden krok do przodu. Dwójka mężczyzn mimowolnie się cofnęła, choć każdy z nich przewyższał dziewczynę o głowę. – Jeśli w ogóle by mnie obchodził regulamin, zawołałabym kogokolwiek, kto dzisiaj ma dyżur i załatwiłabym ci szlaban, czy nawet wydalenie ze szkoły! Zawiadomiłam twojego ojca, bo widziałam całe to zdarzenie i na moje zszokowane oko, ktoś dorosły powinien wiedzieć.

Scorpius wpatrywał się w nią w milczeniu, nie mogąc się zdecydować czy chce na nią nawrzeszczeć czy raczej ją pocałować. Przez chwilę mierzyli się zaciętymi spojrzeniami, podczas gdy zniecierpliwiony Draco starał się przywołać na twarz wyraz bezgranicznej cierpliwości. Nie podołał zadaniu, wiec po minucie odchrząknął znacząco.

– Panno Weasley, czy może mi pani zdradzić ciąg dalszy tej historii?

– Dla pana wszystko – powiedziała Rose, uśmiechając się do niego radośnie, na co Draco przewrócił oczami, nie mając już siły do jej komentarzy. – A wiec znalazłam ich w momencie, gdy twarz Mclaggena nie przypominała już ludzkiego oblicza, a bliźniacy Tomlinson leżeli gdzieś obok, przytomni, ale zamroczeni i pojękujący. Przez chwilę nie wiedziałam co robić, a potem pobiegłam tam, oszołomiłam pańskiego syna, a następnie spetryfikowałam chłopaków i zamknęłam ich w schowku na miotły. Przyniosłam tu Kretyna na niewidzialnych noszach, wcześniej włamując się do pańskiego gabinetu. – W tym momencie Draco posłał jej karcące spojrzenie, a ona odpowiedziała mu niewinnym wzruszeniem ramion. – Wysłałam panu sowę…

– …która prawie zadziobała mnie na śmierć, próbując mnie obudzić – wtrącił Draco tonem wyrażającym wielki niesmak.

– Tak jej kazałam, inaczej by pan nie przyszedł, a ja nie mogłabym się upewnić, że odpowiednio zatuszowałam całą sprawę. Znaczy się, że zgłaszam sytuację komuś z grona pedagogicznego – poprawiła się szybko. – Zostawiłam tutaj Kretyna i wróciłam do chłopaków. Zmodyfikowałam im pamięć tak, że teraz myślą, że walczyli ze sobą nawzajem o jakąś pierdołę i zaszczepiłam im w głowie myśl o konieczności odwiedzenia skrzydła szpitalnego. Wróciłam tutaj i podałam trochę leków, Kretyn się obudził, a pan do nas dołączył, w tej niesamowicie ponętnej piżamie – zakończyła swoją opowieść Rose.

Draco poprawił poły szlafroka, upewniając się, ze wszystko jest zakryte, a jego szyja pokryła się delikatnie różowymi plamami.

– Jesteś pewna, że dobrze rzuciłaś zaklęcie zapomnienia? – zwrócił się do Gryfonki, na co ona tylko spojrzała na niego z politowaniem. Nie miał ochoty przyznawać, że rzeczywiście, żaden nauczyciel nigdy nie widział, aby córce Hermiony Granger nie wyszedł jakikolwiek czar, więc tylko skinął głową.

Podszedł do syna i z miną nie wyrażającą żadnych emocji, sprawdził, jak Rose poradziła sobie z jego twarzą. Po kilku zranieniach przejechał różdżką, dzięki czemu zasklepiły się na ich oczach. Poza tym nie miał żadnych zastrzeżeń, dołożył jedynie trochę dziwnej maści wokół oka, po czym oznajmił, że opuchlizna i fioletowy kolor znikną do rana. Wszystkie te czynności wykonał z zaciśniętą szczęką, włącznie z przekazaniem informacji.

Scorpius zastanowił się, czy ojciec złagodniałby, gdyby mu powiedział, że to obelga na jego temat, sprawiła, że ostatecznie stracił nad sobą panowanie. Prawdopodobnie jednak, wściekłby się jeszcze bardziej.

– Panno Weasley, rozumiem, że zachowa pani to wszystko dla siebie?

– Jasne. – Rose znów wzruszyła obojętnie ramionami. – Bójka jest za mało żenująca, na plotki. Rozgadałabym to, jeśli zrobiłby coś z czego mogłabym się nabijać, na przykład płakał i zgrywał kontuzję przez miesiąc, po zadrapaniu przez hipogryfa.

Tym razem szyja Draco pokryła się głębokim odcieniem karmazynu. Burknął jeszcze do syna „Pogadam sobie z tobą jutro” i kazał im jak najszybciej dostać się do sypialni, nie dając się złapać temu skretyniałemu woźnemu i razem wyszli z gabinetu.

– Odprowadzę cię do wieży.

– Sama trafię.

– Nie bądź śmieszna – mruknął Scorpius i skierował się za nią schodami w górę.

Połowę drogi przeszli w milczeniu, aż w końcu Rose zdecydowała się je zakończyć.

– Nie zrobiłam nic złego – powiedziała obrażonym tonem. Ku jej zaskoczeniu Scorpius westchnął, jakby zmęczony. Spojrzała na jego bladą twarz i wciąż fioletowe oko.

– Wiem, Rose. Po prostu perspektywa rozmowy z ojcem o moich problemach, przyprawia mnie o mdłości bardziej, niż jakieś tam wydalenie ze szkoły – wyznał. – Dlaczego mnie uleczyłaś, a tamtych skazałaś na siebie? – zagadnął, bardzo chcąc zmienić temat.

– To pajace. Moi rodzice znali ojca Mclaggena, nie mówili o nim najlepiej – wyjaśniła Rose. – Uznałam, że skoro zdecydowałeś się im dokopać, to sobie na to zasłużyli.

– To dlaczego mnie oszołomiłaś? – zdziwił się.

– Powiedziałam, że zasłużyli na bicie, nie chciałam patrzeć, jak ich mordujesz – wytknęła mu, wzdrygając się na samo wspomnienie.

Scorpiusowi nagle przyszło do głowy, że w sumie to powinien być jej wdzięczny, za tego oszałamiacza. Co innego zostać wyrzuconym ze szkoły za pobicie, a co innego odsiadywać w Azkabanie dożywocie za morderstwo. A dobrze wiedział, że nie miał hamulców, gdy już spuścił sam siebie ze smyczy.

Cholerna Rose Weasley, z tymi swoimi włosami, nogami i racją.

               

Pokonali kolejne schody, spędzając ten czas na dyskutowaniu, czy twarz MgLaggena przypominała bardziej rozbryzganego na ścianie pomidora, czy może raczej rozdeptaną śliwkę, gdy usłyszeli kroki, prawdopodobnie piętro pod nimi. Towarzyszył im charczący oddech i głos, który mruczał coś niezrozumiale.

– To Cribe – szepnęła Rose. Zanim zdążyła się zorientować, co się dzieje, Scorpius wepchnął ją do najbliższego schowka na miotły.

Problem polegał na tym, że w schowku już ktoś był.

Pochylili się lekko. Scorpius znalazł jakąś szparę, usiłując dostrzec znajdujący się za nimi korytarz, a Rose przyłożyła ucho do drewna i nasłuchiwała ciężkich kroków woźnego. Właśnie wtedy usłyszeli za sobą dziwny dźwięk, przypominający odkurzacz odrywający się od powierzchni, którą właśnie zasysał.

Podskoczyli jak oparzeni i odwrócili się. Rose nabrała powietrza w płuca, żeby krzyknąć, ale w tym samym momencie Scorpius objął ją od tyłu i zasłonił jej usta dłonią. Szybko wyciągnął różdżkę, a jej koniec się zaświecił.

Zaledwie kilka centymetrów od nich, Albus stał między kolanami Melody, siedzącej na brzegu niskiej komody. Obejmowali się, ich oczy były zamglone, usta nabrzmiałe, a sukienka dziewczyny była podciągnięta pod sam tyłek. Szybko zeskoczyła z mebla i poprawiła ubranie.

– Co wy tu robicie? – zapytała brunetka, wyraźnie niezadowolona. Rose uniosła brew, patrząc na nią, jakby chciała zapytać: „Serio?”. Za dobrze znała swoją przyjaciółkę, żeby ta scena jej nie zaniepokoiła. Miała nadzieję, że jej obawy się nie potwierdzą, a Albus nie będzie nieszczęśliwy. Melody miała trochę za ostre szpony, jak na delikatną skórę jej kuzyna.

– Co wy tu robicie? – odparł Scorpius, uśmiechając się kpiąco i wskazał głową na rozpięte górne guziki koszuli swojego przyjaciela. – Mam wrażenie, że w czymś przeszkodziliśmy.

– Cóż, może w takim razie zechcecie znaleźć dla swoich zajęć inną kryjówkę? – zasugerował Albus z dziwną odrazą w głosie, po czym zbladł, prawdopodobnie wyobrażając sobie, jakie „zajęcia” chcieli uskuteczniać Rose i Scorpius.

Rose zaniemówiła z oburzenia, na myśl, że Albus w ogóle ośmiela się roztaczać tak kompletnie nieprawdopodobną wizję. Na szczęście Scorpius postanowił chociaż raz nie robić z siebie dowcipnisia i szybko rozwiał wątpliwości Pottera.

– Schowaliśmy się tutaj przed Cribem – powiedział. – Choć, oczywiście, nie spodziewaliśmy się towarzystwa.

– Myślę, że powinniśmy wrócić do łóżek – wtrąciła Melody, która powoli odzyskiwała normalne kolory. – Najlepiej będzie pójść na raty, żebyśmy nie byli za głośno. Ja pójdę z Albusem i sprawdzę czy teren już jest czysty, a wy ruszycie jakieś pięć minut później.

– Cóż za zaskakujący dobór drużyn – mruknęła Rose, ale wszyscy oprócz Malfoya udawali, że jej nie słyszą.

– I nie zamierzacie przedyskutować z nami tego, co właśnie widzieliśmy? – zapytał blondyn z kpiną w głosie.

– Nie wiem, o czym mówisz – odparł Albus, który już uchylał drzwi i wyglądał na korytarz. – Droga wolna – dodał, chwycił Mel za rękę i wyciągnął ja na zewnątrz. Kiedy dziewczyna wychodziła, niechcący potrąciła Rose, która wpadła na Scorpiusa.

– Widzę, że nie możesz mi się oprzeć – powiedział rozbawiony blondyn, kiedy drzwi się zamknęły. Rose szybko się od niego odsunęła, choć nie mogła odejść tak daleko, jak powinna. Schowek na miotły nagle stał się bardzo ciasny. Uniosła głowę, żeby na niego spojrzeć i starała się kompletnie nie stracić głowy, od jego subtelnego zapachu. W miejscach na jej talii, których dotknął, gdy ją złapał, czuła gorąco.

– Tak, Scorpius, zwłaszcza z tym podbitym okiem, jesteś uosobieniem wspaniałości – powiedziała ironicznie. W rzeczywistości te fioletowe odcienie na jego twarzy naprawdę w niczym nie przeszkadzały. Zrobił mały kroczek w jej kierunku. Rose spróbowała się cofnąć, ale natrafiła na ścianę.

– Rozumiem – powiedział cicho, a ona nie mogła oprzeć się wrażeniu, że spogląda na jej usta. Jednak w schowku było dość ciemno, mimo delikatnego światełka, które Scorpius posłał z różdżki, nad ich głowy. – Musi wyglądać paskudnie.

Rose pokiwała z zapałem głową, a on oparł dłonie na ścianie, za jej głową. Poczuła, że oddech jej przyspiesza.

– Pewnie dlatego jesteś teraz taka zniesmaczona? – Leniwy uśmiech wpełzł na jego usta, a Rose szybko podniosła wzrok na jego oczy. Chciała go odepchnąć, ale wtedy musiałaby go dotknąć, a miała przeczucie, że to nie będzie bezpieczne posunięcie. Był za blisko.

– Myślisz, że już minęło pięć minut? – wyszeptała Rose, myśląc tylko o tym, żeby jak najszybciej opuścić ten przeklęty schowek, zanim rzuci się na niego jak wariatka.

Czy nie powinno ją choć trochę odrzucać, od tego chłopaka? Niecałe dwie godziny temu była świadkiem, jak w iście barbarzyńskim stylu spuścił lanie trzem istotom ludzkim, przy czym jedną z nich prawie zamordował. To raczej nie powinno jej kręcić, tylko przerażać, albo chociaż wzbudzać pogardę. Czy naprawdę była aż tak płytka?

Ale Rose, oni sobie na to zasłużyli…

Zamknij się, Rose, wcale cię tam nie było!

A do tego przecież był Malfoyem.

Zgadza się i przez ostatnie siedem lat, skutecznie udowadniał, że to nie ma żadnego znaczenia.

Świetnie.

– Może i tak, ale przecież nigdzie nam się nie spieszy – odpowiedział Scorpius, pochylając się nieco. Jasna grzywka opadła mu na czoło, a Rose poczuła nieodpartą ochotę, żeby mu ją odgarnąć.

Gratulacje. Właśnie stoczyłaś się na samo dno.

– A co niby chciałbyś robić tutaj? – spytała zdziwiona i natychmiast tego pożałowała.

– Mógłbym coś wymyślić – odparł, rzucając znaczące spojrzenie na niską szafeczkę obok nich. Rose bardzo chciała na niej usiąść, bo nogi już miała jak z waty, ale uznała, ze to mogłoby tylko pogorszyć sytuację.

Zmień temat. Zmieńtematzmieńtematzmieńtemat.

– Mogę cię o coś zapytać?

– Jasne.

– Dlaczego nigdy nie nazywasz mnie „Rosie”, jak cała reszta?

Scorpius wyglądał na zbitego z tropu. Zmarszczył brwi i spojrzał na nią nierozumiejącym wzrokiem. Oderwał jedną rękę od ściany i przejechał dłonią po włosach, w dobrze znanym Rose geście.

– Myślałem, że tego nie lubisz – powiedział po chwili, spoglądając na nią niepewnie.

– Bo nie lubię – potwierdziła. – Ale jakim cudem ty to wiesz, skoro już lata temu się poddałam, jeśli chodzi o poprawianie wszystkich innych?

Z niewiadomych przyczyn, wyglądał na szczerze zakłopotanego. Albo delikatnie się zarumienił, albo słabe światło już igrało z oczami Rose.

– Ja… – zaczął. Westchnął i otworzył usta, żeby zaraz znowu je zamknąć. – Po prostu wiem. Jak ktoś cię nazwie „Rosie”, to twój nos od razu marszczy się w zabawny sposób, brwi też, czasem też zaciskasz usta, jakbyś się powstrzymywała, żeby nie wybuchnąć i nigdy nie odzywasz się od razu po tym. Dopiero jak już minie ci irytacja, co czasem trwa kilkanaście sekund, ale czasem nawet kilka minut. A to tylko wtedy, gdy usłyszysz zdrobnienie od Harolda, Mel czy Albusa. Jeśli zrobi to ktoś inny to wychodzi z ciebie zołza i często po prostu odchodzisz… – urwał, widząc zafascynowane spojrzenie Rose.

– Niezły z ciebie obserwator – zauważyła, po chwili milczenia.

– Cóż, jako dziecko czytałem dużo powieści szpiegowskich – powiedział Scorpius, a Rose parsknęła śmiechem. – Dlaczego tak ci przeszkadza zdrobnienie?

– Bo jest idiotyczne. – Skrzywiła się. – I bezsensowne. W ogóle do mnie nie pasuje. Poza tym, lubię moje imię. Takie, jakie jest.

– Skoro już jesteśmy w temacie, to ja też cię o coś zapytam – stwierdził Scorpius, znowu pochylając się nieco w jej kierunku. – Czasem ludzie skracają moje imię do „Score”. Ty nigdy. Dlaczego?

Tym razem to Rose była zakłopotana i milczała przez chwilę.

– Bo twoje imię też lubię – przyznała Rose, skupiając wzrok na swoich butach. – Zazwyczaj zdrobnienia i skróty są fajne, ale po co niszczyć ładne imiona? – dodała, a widząc zadowoloną minę chłopaka, przypomniała sobie, że czas iść spać. – Chyba powinniśmy się zbierać.

– Chyba masz racje – odpowiedział jej Scorpius z westchnieniem i powoli uchylił drzwi schowka.

***

– Czy zechcesz pogadać o tym, co widziałam? – powiedziała Rose od wejścia, zwracając się do siedzącej na łóżku Melody. Dziewczyna nawet nie spojrzała w jej kierunku i pieczołowicie szczotkowała swoje czarne włosy. Cara Longbottom drzemała już na swoim posłaniu, a Jessica Fitz, ich współlokatorka z którą sukcesywnie się ignorowały od trzeciej klasy, leżała pod kołdrą i udawała, że śpi.

– A o co konkretnie ci chodzi? – zapytała Melody, tonem niewiniątka.

– O to, że całowałaś się z… – zaczęła Rose, ale nagle urwała. Zauważyła, że głowa Jessiki uniosła się kilka milimetrów nad poduszkę, prawdopodobnie po to, żeby lepiej słyszeć o czym rozmawiają. Chociaż aktualnie wcale nie było takiej potrzeby, bo Rose prawie krzyczała.

Widząc ruch na łóżku współlokatorki, podeszła do Mel i usiadła obok niej, po czym rzuciła wokół nich zaklęcie muffliato, tak żeby dziewczyny nie mogły ich słyszeć. Przydatny wynalazek, podsłyszany od wujka Harry’ego.

– Czyli chcesz mi powiedzieć, że chwilę temu, wcale nie całowałaś się z Albusem, a mi się przywidziała cała sytuacja, tak?

– Rany, Rudzinko – powiedziała Mel, a jej oczy zrobiły się jeszcze bardziej niewinne. Jej rodzicie i wszyscy faceci świata, może się na to nabierali, ale nie Rose. – Chyba powinnaś zbadać sobie wzrok. Albo głowę – zasugerowała.

Rose, której wyraz twarzy zwiastował niebezpieczeństwo, machnęła różdżką w kierunku swojej półki przy łóżku. W następnej sekundzie, jeden z ciężkich woluminów pofrunął w ich stronę, a Melody oberwała w głowę.

– Musisz od razu się posuwać do rękoczynów? – warknęła Melody, masując swoje czoło. Gdy to miejsce zaczęło robić się czerwone, Rose pomyślała, że oglądała dzisiaj już zdecydowanie za dużo ran bitewnych.

– Nie zrobiłam tego rękami – stwierdziła Rose. – Ale jeśli nie zaczniesz traktować tej rozmowy poważnie, to przysięgam, że miotnę cię jakimś zaklęciem. A znasz moje możliwości, wiec nie radzę ryzykować. – Dla wzmocnienia swoich słów, uniosła ostrzegawczo różdżkę. – Gadaj.

Melody westchnęła, podciągnęła nogi na łóżko i otoczyła się ramionami. Przestała przybierać coraz to dziwniejsze, wyreżyserowane miny i po prostu posmutniała. Rose wiedziała, że Melody tylko zgrywała obojętność na jej reakcje, bo oczywistym było, że rudowłosa będzie się martwiła o swojego kuzyna. Nie chciała być dla niej zbyt surowa, ale dobrze wiedziała, jak jej przyjaciółka potrafi postępować z facetami i absolutnie nie miała zamiaru pozwolić, żeby tak samo potraktowała Albusa.

– Czego chcesz, Rose? – zapytała w końcu, zrezygnowanym głosem. Rose była pod takim wrażeniem, że Melody w końcu nie nazwała jej Rosie ani Rudzinka, że aż na moment zapomniała o czym rozmawiały. Tymczasem brunetka kontynuowała. – Albus jest przystojny. Ja jestem ładna. Podobamy się sobie. Pocałowaliśmy się. Było fajnie. Musisz wszystko psuć?

– Nie chcę niczego psuć – powiedziała szybko Rose. – Pod warunkiem, że powiesz mi, co dalej?

– A co ma być dalej? Może pocałujemy się jeszcze kilka razy? Nie mam sprecyzowanych planów.

– Może ty nie masz – warknęła Rose, przez zaciśnięte zęby. – Ale zapewniam cię, że Albus, w swojej cholernej, zakochanej głowie, już wielokrotnie zaplanował całą waszą przyszłość. Nie pozwolę ci tego tak zostawić.

– Nie ty jesteś od pozwalania. – Mel zaczynała walczyć. – Sama wyznaczam sobie cele.

Juk kiedy wypowiadała to zdanie, na jej twarz wkradło się zrozumienie, że to był błąd. Rose wstała gwałtownie, chwyciła szklankę z szafki nocnej i rzuciła nią o ścianę za głową przyjaciółki. Odłamki szkła zagubiły się w jej pościeli.

– Cele?! – wrzasnęła rudowłosa. – Wiec tym on dla ciebie jest, tak? Jak zwykle o to chodzi? Tutaj też musisz być najlepsza i zawrócić w głowie Albusowi? Dlaczego jego wybrałaś na ofiarę? Bo nie umawia się z innymi dziewczynami? Wiedz zatem, że to żadne osiągnięcie, uwieść faceta, który od czterech lat nie ma w głowie niczego, oprócz ciebie! – Urwała i spróbowała się uspokoić biorąc kilka głębokich wdechów. – Masz zadecydować, czy chcesz z nim być, czy dać mu święty spokój i pozwolić żyć normalnie. Nie ma nic pomiędzy. Musisz wybrać odpowiedź i mu o tym powiedzieć, żeby przestał nosić w głowie nadzieję.

Melody wpatrywała się w przyjaciółkę bez słowa. Rose wiedziała, że się tego spodziewała, ale i tak miała na twarzy wyraz szoku.

– Kocham cię, Melody – dodała Rose, bo była to prawda. Po prostu miała świadomość, że w tym przypadku to Albus bardziej potrzebuje jej troski. – Ale jego też kocham. Nie pozwolę ci zrobić sobie z niego prywatnego konkursu, bo nie jesteś jakąś tam pierwszą lepszą dziewuchą, która postanawia wdać się z nim w relację. Może w twoim wypadku to jest jakieś tam „podobamy się sobie”, ale dobrze wiesz, że Albus jest w tobie zakochany.

– Masz racje, Rudzinko – mruknęła Mel, zwieszając głowę ze wstydem. – Powiem mu jutro, że… no, postaram się to ująć delikatnie. Mogę zwalić winę na alkohol. Kto normalny wypija cztery butelki wina, przy gotowaniu?

Rose pozwoliła sobie na delikatny uśmiech, widząc, że Melody w końcu przyznaje jej rację. To nie zdarzało się często.

– Pamiętaj tylko, że jeśli nie chcesz z nim być, masz mu to dać wyraźnie do zrozumienia. Żeby przestał sobie robić nadzieję. Może uda mu się zakochać w kimś innym.

***

Scorpius zastał Albusa w pokoju wspólnym Slytherinu. Teoretycznie nie powinien tam być, jako że należał do Gryfindoru, ale jakoś tak się składało, że zawsze znał hasło Ślizgonów. Pozostałym członkom domu węża przeszkadzało to przez pierwsze dwa lata, ale potem zdążyli się przyzwyczaić. Z resztą, aktualnie i tak wszyscy byli w łóżkach, a salon był pusty. Potter siedział na czarnej, skórzanej kanapie i sączył Ognistą Whisky. Na stole stała butelka i druga, czysta szklanka.

Blondyn byłby zdziwiony jego obecnością, o tak późnej porze, ale podejrzewał, że jego przyjaciel będzie chciał pogadać. Potrząsnął głową, jak pies otrzepujący się z wody, żeby odgonić ciągle go nawiedzające myśli o Rose. Co on, do ciężkiej cholery wyprawiał w tym schowku? Prawie ją pocałował. Nie był w stanie sobie przypomnieć, kiedy ostatnio tak bardzo czegoś pragnął. Rose wydawała się nie podzielać jego entuzjazmu. Takie przynajmniej odnosił wrażenie.

Cholerna Rose Weasley.

Usiadł obok Albusa, nalał sobie nieco Ognistej i przez kilka minut nie odzywali się do siebie.– Co jest z twoim okiem? – zagadnął Albus.

– Dłuższa historia.

Znowu pogrążyli się w milczeniu, na tyle długim, że Albus zdążył dopić swoją whisky. Scropius chciał powiedzieć wiele rzeczy, ale nie wiedział jak ująć którąkolwiek z nich, żeby nie zabrzmieć okrutnie.

– No, wyduś to z siebie w końcu – powiedział Albus ponuro, wpatrując się w płomienie, tańczące w kominku.

Scorpius zastanowił się, jak to możliwe, że kominki w lochach zawsze się palą (oczywiście zielonym płomieniem), a i tak wiecznie jest zimno. W wieży Gryfonów było o wiele przytulniej. Chętnie by tam teraz poszedł. Najchętniej, do sypialni Rose Weasley.

Panuj nad sobą, jej kuzyn jest obok ciebie.

Wrócił myślami do rzeczywistości.

– Wiesz, że ona nie traktuje ciebie poważnie? – zapytał Scorpius. Nie był pewien, co Albus właściwie sobie wyobrażał. Melody była świetną przyjaciółką i Scorpius cenił sobie tę znajomość, ale obiektywnie rzecz biorąc, była demonem z piekła rodem, zesłanym stamtąd na zgubę młodego Pottera.

– Wiem. – Albus wzruszył ramionami. – Doszedłem do wniosku, że mi to nie przeszkadza.

– Co masz na myśli? – spytał Scorpius i zwrócił głowę w jego kierunku. Brunet nadal uparcie wpatrywał się w płomienie. – Chcesz po prostu się z nią obściskiwać, a w razie potrzeby, pozwolisz jej robić to samo z innymi facetami?

Szczerze współczuł Alowi. Od piątej klasy Melody umawiała się z przeróżnymi chłopakami, a on zawsze był gdzieś obok, zmuszony to oglądać. Chyba przez to Scorpius nigdy wcześniej się w nikim nie zakochał. Melody pokazała im, jak niebezpieczne potrafią być kobiety. Albus pokazał mu, jak bezradny jesteś, gdy jakąś kochasz, a ona nic.

– Uznałem, że na razie mi to wystarczy. – Dolał sobie whisky i ponownie spojrzał na kominek. – Chcę tylko być blisko. Potem zobaczymy.

– Czyli… Czyli chcesz się z nią spotykać na jej warunkach i liczyć na to, że ona kiedyś zapragnie czegoś więcej?

Albus w końcu odwrócił głowę w jego stronę, a na jego ustach błądził delikatny uśmiech.

– Jestem skończonym kretynem, prawda?

Scorpius oparł się wygodnie i uniósł szklankę do ust, po czym pociągnął łyk.

– Nie sposób zaprzeczyć.

______________________________

Jak wam się podoba? Pisałam, że dwa tygodnie, spóźniłam się o jeden, malutki dzionek, nie bijcie :D Czy wy też tak macie, że ilekroć zaczyna się jesień, najchętniej zapadlibyście w sen zimowi, trwający aż do marca? Nie cierpię tej aury! ;c

Mam nadzieję, że rozdział przypadnie wam do gustu. Trochę się z nim nagłowiłam, bo jest lekko przejściowy, ale nie chciałam, aby dało się to odczuć. Piszcie co myślicie. :)

Wszystkim komentującym dziękuję bardzo za każdą opinię, jesteście kochani <3

Z następnym pewnie wyrobię się podobnie, czyli jakoś dwa tygodnie. Jak coś się zmieni, to wybaczcie :D

Pozdrawiam was mocno i czekam na wasze opinie!