[8]"Po seksie pewnie zgłodniejecie."

Rose wygrzebała się z pociągu, starając się nie wpaść na Scorpiusa, który już stał na peronie. Już dawno zapadł wieczór, ale ciemność rozświetlały delikatnie ćmiące latarnie oraz blask z okien majaczącego w oddali zamku. Większość uczniów zapewne była teraz na kolacji.

– Panno Weasley, panie Malfoy, proszę się pospieszyć, bo nie zdążycie nic zjeść przed snem – krzyknęła profesor Palmer, odwracając się przez ramię, żeby na nich spojrzeć. Scorpius właśnie próbował wytargać z wagonu kufer Rose. Widząc to, nauczycielka dodała: – Och, zostawcie rzeczy! Zanim zjecie kolacje, będą już w waszych sypialniach.

– Miło, że powiedziała nam o tym odpowiednio wcześnie – mruknął pod nosem Scorpius. – Na przykład zanim przetargałem dwa kufry przez cały wagon – dorzucił, wciskając swój bagaż z powrotem do wejścia.

– Myślisz, że się trochę za nami stęsknili? – zapytała Rose, chcąc poprawić mu humor. Zwrócił w jej stronę rozbawiony wzrok.

– Nie było nas tylko cztery dni, raczej jakoś się trzymają – przypomniał jej. – Chociaż myślę, że Miranda z pewnością stęskniła się za tobą – powiedział, spoglądając na nią znacząco. Rose nie do końca rozumiała, o co mu chodzi.

– Miranda? – spytała zdziwiona. – To chyba twoja koleżanka?

– Och tak – przyznał Scorpius. – Ale wiesz. Przed wyjazdem umówiła się z tobą na r… na babskie wyjście, wiec pewnie nie może się doczekać.

– Ach, no tak – przypomniała sobie Rose, patrząc na Scorpiusa podejrzliwie. Nie miała pojęcia, co go tak bawi, ale była przyzwyczajona, że ten chłopak był rozbawiony przez siedemdziesiąt procent swojego życia. A w tych pozostałych trzydziestu mieścił się również czas, który poświęcał na sen. Miał jednak taką minę, jakby uknuł jakiś przebiegły plan zawładnięcia wszechświatem, więc Rose była bardziej zainteresowana niż zazwyczaj.

– Powiesz mi, o co chodzi? – spróbowała po kilku minutach, patrząc na niego wyczekująco. Przez całą drogę ze stacji w Hogsmade, głupi uśmiech nie schodził mu z twarzy, a już prawie dotarli do wrót zamku.

– Nie mam pojęcia o czym mówisz – powiedział Scorpius, uśmiechając się jeszcze szerzej. – Hej, a tak z innej beczki – w przypadku walki wręcz, na kogo byś stawiała, Melody czy Mirandę?

– Melody, oczywiście – powiedziała Rose, mimowolnie pozwalając mu zmienić temat. – Melody zawsze musi wygrać.

– Ale Miranda to niezły twardziel. Poważnie – dodał, widząc rozbawienie na twarzy Rose. – Zdziwiłabyś się, jak potrafi skopać tyłek.

– Mówisz na podstawie własnego doświadczenia? – zagadnęła Rose, szczerze zaciekawiona.

– Oczywiście, że nie – odparł oburzony chłopak. – Cztery Mirandy nie dałyby mi rady. Jestem diabolicznie silny – zapewnił ją, zerkając na nią z błyskiem w oku.

– I powalająco skromny – uzupełniła Rose, przechodząc przez drzwi wejściowe, które przed nią otworzył.

– Tylko stwierdzam fakty! Jeśli chcesz, możesz spróbować – zaproponował, zrównując się z nią krokiem. – Dam ci fory. Możesz rzucić mnie na ziemię, tu i teraz. – Rose poczuła gorąco na policzkach, rozumiejąc tę pokrętną insynuację w jego wypowiedzi. Na szczęście nie musiała mu odpowiadać, bo akurat weszli do Wielkiej Sali i szybko odnaleźli swoich przyjaciół przy stole Gryfindoru. Melody i Harold zamknęli Rose w stalowym przytulasie, a Al poczochrał jej włosy i wymienił ze Scorpiusem oszczędny, samczy uścisk.

– Mówiłam, że tęsknili – szepnęła Rose w kierunku blondyna.

Siedząca wcześniej obok Harolda, Cara Longbottom również podeszła przytulić Rose i nieśmiało poklepała Scorpiusa po ramieniu. Rose szybko złapała przyjaciela za ramię i przyciągnęła go do siebie agresywnie.

– Harold, od kiedy jadasz z Carą Longbottom? – warknęła mu do ucha. – Jeśli wystarczyło, żeby mnie nie było przez cztery dni, żebyś zdążył ją zaciągnąć do łóżka, to przysięgam, że będę torturować cię przez długie godziny, a potem obetnę ci…

– Nigdzie jej nie zaciągnąłem – powiedział szybko chłopak, nie chcąc usłyszeć końca tej groźby. – Nic się nie stało okej? Po prostu spędzam z nią czas.

– Opowiedzcie o Francji – zażądała Melody, gdy wszyscy usiedli przy stole i zaczęli jeść. – Scorpius, nawiązałeś jakieś znajomości?

– A dlaczego nie uwzględniasz mnie w tym pytaniu? – zdziwiła się Rose. Melody spojrzała na nią z politowaniem.

– Bo ty nie nawiązałaś żadnej nowej znajomości od trzynastu lat – przypomniała jej przyjaciółka i wróciła wzrokiem do Scorpiusa.

Rose poznała Melody, kiedy obie miały zaledwie jeden dzień i ich matki leżały w tej samej sali szpitalnej po porodzie. Kobiety zaprzyjaźniły się ze sobą i zaczęły regularnie odwiedzać swoje domostwa, więc po prostu przeznaczenie skazało ich córki na przyjaźń aż po grób.

Ron lubił wspominać, jak będąc jeszcze w szpitalu, obie dziewczynki wrzeszczały ile sił w płucach, zupełnie jakby bez niczyjej wiedzy ustaliły sobie, jakiś konkurs, polegający na jak najgłośniejszym płaczu. Ostatecznie jednak, żadna siła znana ludzkości nie mogła się równać z ilością decybeli, jaka wydobywała się z gardła małej Melody, więc przegrana i obrażona Rose nagle zamilkła, i nie zapłakała przez następny tydzień. Najwyraźniej jej przyjaciółka już wtedy musiała być niepokonana.

Kiedy Mel miała cztery lata i bawiła się na placu zabaw, jak zwykle konstruując grafik, w jakich porach inne dzieci mogły używać jej zabawek, zobaczyła Harolda w kącie piaskownicy. Chłopiec nie miał nawet plastikowej łopatki, więc po prostu przesypywał piasek przez swoje dłonie, z wielce niepocieszoną miną. Melody ruszyła w jego stronę i łamiąc swój własny harmonogram, podzieliła się zabawkami tylko z nim.

Kiedy Hermiona podrzuciła na plac Rose i Albusa, czarnowłosa podeszła do nich i powiedziała „To jest Harold. Od dzisiaj bawimy się z nim.” Tak się złożyło, że chłopcu z piaskownicy udało się, po dzień dzisiejszy pozostać w ich życiach.

– Nieprawda – mruknęła Rose obrażonym tonem. – Nawiązałam znajomość ze Scorpiusem, kiedy poszliśmy do Hogwartu.

– Akurat tym razem było odwrotnie, Mel – powiedział Scorpius, uśmiechając się szeroko. – Rose znalazła miłość swojego życia.

Łokieć Rose wbił się pomiędzy jego żebra, a chłopak zasyczał w jej kierunku, jak wściekły wąż.

– No dobra, dobra – dodał szybko. – To ten chłopak znalazł miłość swojego życia.

– A co na to Rosie? – zainteresował się Albus.

– Uciekła gdzie pieprz rośnie – odparł Scorpius. – A raczej na moje ko… – zaczął, ale Rose szybko nadepnęła jego stopę najmocniej jak umiała. Chłopak znowu wydał z siebie krótki syk i zacisnął zęby, po czym dokończył: – …konkretnie przybiegła w moje okolice.

Nikt nie zwrócił uwagi na ich małą walkę pod stołem ani nawet na bezsens wypowiedzi Scorpiusa. Rose nadal robiło się gorąco na samo wspomnienie sytuacji w ogrodzie Beauxbatons. Z jednej strony bardzo chciała opowiedzieć o tym Melody (miała wrażenie, że Harold czy nawet Albus mogliby przyłożyć Scorpiusowi w obronie jej niewinności. I z pewnością nie wyszliby z tej walki zwycięsko.), bo Melody wiedziałaby co myśleć o tej sytuacji. Rose nie miała pojęcia. Czemu całował ją – a właściwie tylko jej szyję – z takim zapałem? Wiedziała, że to wszystko było tylko udawane, ale nigdy w życiu nie doświadczyła czegoś tak namiętnego. Scorpius samą swoją bliskością sprawił, że z głowy zniknęły jej wszystkie myśli, a ona od wczoraj myślała tylko o tym, co zrobić, żeby ta sytuacja się powtórzyła.

Wiedziała, że nie o to powinna się martwić. Powinna zastanowić się, co zrobić, żeby między nią i Scorpiusem nie panowała niezręczna atmosfera, po tej dziwnej przysłudze. Ale jak na razie nie musiała robić niczego, bo Scorpius wydawał się w ogóle nie pamiętać, że wydarzyło się coś niezwykłego. Rose nigdy nie przyznałaby się do tego Mel (jeśli w ogóle by jej powiedziała), ale było jej nieco przykro z powodu całkiem normalnego zachowania chłopaka. Powinna cieszyć się z braku niezręczności, bo nawet ze swoją codzienną niezręcznością radziła sobie nie najlepiej, ale jej serce nieustannie uciszało rozsądek. Czy on nie czuł Tej potrzeby, żeby ich ciała były coraz bliżej siebie? Nie czuł jak jej skóra pokryła się gęsią skórką, gdziekolwiek jej nie dotknął? Nie czuł fizycznego, niemożliwego do odparcia przymusu, żeby w końcu ją pocałować tak naprawdę?

– Melody, dzisiaj jest ta impreza na którą mnie namawiałaś przez dwa tygodnie, tak? – przypomniała sobie nagle Rose. Melody pokręciła głową, nie podnosząc na nią wzroku i wpakowała sobie do ust łyżkę zupy.

– Tak, ale nie idziemy – mruknęła niewyraźnie.

– Słucham? – oburzyła się ruda. – Dzień w dzień mi trułaś na temat imprezy u Garry’ego Thomasa, dobrze wiedząc, że nie chcę na nią iść, bo nie czuję się dobrze na żadnych imprezach, a teraz mówisz mi, że nie idziemy? Już obiecałam Garry’emu, że będę!

– Coś mi wypadło – odpowiedziała Mel wymijająco. – Mnie Garry nie pytał czy będę, wiec musisz po prostu iść beze mnie. No wiesz, żeby nie było mu przykro. – Wzruszyła ramionami.

– Sama? – warknęła na nią Rose. Twarz Melody nieco zbladła. Weasley potrafiła być przerażająca, a kiedy zaczynała warczeć, wszyscy wiedzieli, że jej irytacja sięgnęła już bardzo wysokiej granicy. Reszta przyjaciół chyba też to wyczuła bo szybko wystąpili z inicjatywą odwrócenia uwagi Rose od jej przyjaciółki.

– Chętnie byśmy ci potowarzyszyli – powiedział Harold, otaczając ramieniem Carę. – Niestety już się dzisiaj umówiliśmy na naukę do poniedziałkowego testu z eliksirów – dodał.

Jasne. Już Rose dobrze wiedziała, jak będzie wyglądała ta nauka. Tym razem to Harold zasłużył na jedno z jej nienawistnych spojrzeń.

– Scorpius może z tobą pójść – powiedział Al znudzonym głosem.

– Nie zostałem zaproszony – wtrącił blondyn, jakby zaskoczony, że w ogóle jest podmiotem rozmowy o jakiejś imprezie.

– Ja cię zapraszam – powiedziała szybko Rose. Jasne ucieszyła się, że ktoś znajomy z nią pójdzie. Ale oprócz tego poczuła też jakieś euforyczne łaskotki w okolicach żołądka, gdy dotarło do niej, że to właśnie Scorpius będzie jej towarzyszył. Postanowiła, jak najszybciej zdusić to uczucie w zarodku. Chłopak uśmiechnął się to niej zaczepnie i kiwnął głową na znak, że się zgadza.

– Ja lecę, muszę skoczyć do dormitorium – rzucił nagle Albus, wstając ze swojego miejsca. – O której się spotkamy? – zwrócił się do Melody, a wszyscy wymienili zaskoczone spojrzenia.

– Myślę, że koło dziesiątej, kiedy Cribe już pójdzie spać i nie będzie się tak często włóczył po korytarzach – odpowiedziała Melody, siląc się na beztroski ton, udając że nie zauważa czterech pytających spojrzeń zwróconych w jej stronę. Albus kiwnął głową na znak, że mu to pasuje i ruszył w stronę wyjścia. Mel nadal nie odrywała wzroku od swojej zupy.

– Nie gadaj Mel, że on w końcu to zrobił – powiedział Scorpius po chwili ciszy. – Po tylu latach, nareszcie się odważył?

– O co ci chodzi? – zapytała Melody, w końcu podnosząc głowę i patrząc na blondyna wyczekująco.

– Al  się z tobą umówił? – sprecyzowała Rose. Kiedy dowiedziała się co konkretnie wypadło Melody, jej złość na przyjaciółkę gdzieś uleciała.

– Możemy was w końcu nazywać Alody? – dorzucił podekscytowany Harold.

– Zaprosił cię na randkę w jakieś romantyczne miejsce? – spytała Cara, rozmarzonym tonem.

– To nie jest randka! – zawołała Melody, na chwilę zapominając nawet o zupie. – Albus wspomniał, że nie potrafi sam sobie niczego ugotować, a po szkole się wyprowadza od rodziców. Pośmialiśmy się, a potem zaproponowałam, że go czegoś nauczę – kontynuowała, nieco zarumieniona, ale dzielnie ignorowała głupkowate uśmiechy na twarzach przyjaciół. – Umówiliśmy się dziś w nocy w kuchni, skrzaty będą łazić po Hogwarcie i sprzątać, albo spać. Zrobimy lasagne.

– Zróbcie dwie – zaproponowała Rose. – Po seksie pewnie zgłodniejecie.

Melody obrzuciła ich wszystkich wściekłym spojrzeniem i wybiegła z Wielkiej Sali. Z oczu mogłaby strzelać błyskawicami.

– Strasznie burzliwa ta nasza paczka – powiedziała znudzona Rose, opierając podbródek na dłoni. – Jeszcze nie trafił się taki tydzień, żeby ktoś z nas nie wybiegł z krzykiem lub tupaniem nogami z posiłku.

***

– Melody? Mogę cię o coś zapytać? – zagadnęła Rose, naciągając na siebie dżinsy. Nigdy nie wiedziała, jak bardzo wystrojone będą dziewczyny na imprezie. Kiedy ona przychodziła w dżinsach, ładnej bluzce i wygodnych butach, one pokazywały się w małych czarnych i makijażach jak z salonu piękności. Kiedy Rose wciskała się w coś eleganckiego, reszta pokazywała się w spodniach i trampkach. Takie już jej parszywe szczęście. Dzisiaj ubrała ciemne dżinsy, zwiewną kremową bluzkę i właśnie zabierała się za wiązanie kozaków na obcasie.

– O co chodzi, Rudzinko? – zapytała Melody. Ona sama miała na sobie granatową kieckę i czarne szpilki. Rose uznała to za bardzo zaskakujący dobór garderoby na lekcję gotowania, ale odpuściła sobie komentarz i tylko uśmiechała się pod nosem.

– Chodzi o… takiego jednego faceta – zaczęła niepewnie Rose. Melody błyskawicznie przestała nakładać tusz do rzęs i odwróciła się w stronę przyjaciółki.

– Znam go? – zapytała szybko.

– Możliwe – odpowiedziała niepewnie rudowłosa. – Ale nie powiem ci kto to, dopóki nie będzie o czym.

Melody skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na nią na wpół rozbawiona a na wpół zirytowana. Rose wiedziała, że z tym będzie problem. Jej przyjaciółka zawsze musiała wiedzieć wszystko. A ona naprawdę nie była gotowa, żeby poinformować ją o każdym szczególe. Już i tak czuła się jak idiotka, mając potrzebę przedyskutowania tego konkretnego wydarzenia, skoro przecież nic konkretnego się nie stało.

Przez chwilę pojedynkowały się na uparte spojrzenia. W końcu Melody westchnęła ciężko i wzruszyła ramionami.

– No dobra. Mogę na razie się na to zgodzić.

– Świetnie. – Rose odetchnęła z ulgą. – No wiec… jakiś czas temu ja i ten facet mieliśmy pewne… zbliżenie fizyczne – powiedziała Rose, rumieniąc się lekko. Oczy Mel zaświeciły się z ekscytacji, a jej wyraz twarzy uświadomił Rose, jak to zabrzmiało. – Nie całowaliśmy się ani nie robiliśmy żadnej z tych rzeczy, które właśnie pojawiły się w twojej głowie – dodała szybko. – On tylko trochę… pocałował moją szyję.

– I? – dopytała Mel, unosząc brew wyczekująco. – Podobało ci się?

Rose nie odpowiedziała, ale z zadowolonej miny przyjaciółki wywnioskowała, że odpowiedź ma wypisaną na twarzy.

– Tyle że on się zachowuje jakby nic się nie stało, wiec pewnie jemu się nie podobało – wyjaśniła Rose, a brunetka pokręciła przecząco głową i machnęła ręką, jakby Rose wygadywała głupoty.

– A ty masz ochotę na powtórkę? – zgadywała Mel.

– Nie wiem na co mam ochotę – przyznała z ciężkim westchnieniem, opadając na łóżko. – Wiem za to, że od czasu szyjomiziania nie jestem w stanie o tym wszystkim zapomnieć na dłużej niż pięć minut.

– Kiedy ostatnio dałaś sobie zrobić manicure? – Melody nagle zmieniła temat, spoglądając krytycznie na krótkie i nierówno obcięte paznokcie Rose.

– Chyba nigdy, a co?

– Mogę wiedzieć czemu? Wyglądają okropnie.

– Nie lubię, kiedy ludzie mnie dotykają – odparła Rose, chowając dłoń do kieszeni.

– Najwyraźniej nie wszyscy – rzuciła brunetka, po czym mrugnęła do niej porozumiewawczo. – Teraz ty go pocałuj, tym razem normalnie – powiedziała, wzruszając ramionami i wracając do swojej toaletki. Dawała tym samym znać, że temat uważa za skończony. – Sprawdzisz czy ci podpasuje i wtedy obgadacie sytuację.

– Gadasz, jakby to była najprostsza sprawa na świecie – mruknęła Rose, wsadziwszy twarz w poduszkę.

– Bo jest, Rudzinko – rzuciła do niej przyjaciółka przez ramię. – Po prostu nie dla ciebie.

***

Scorpius od dwóch dni knuł plan morderstwa z zimną krwią. Poważnie. Pewien osobnik imieniem Marco Riviera, poważnie zaszedł mu za skórę. Były ku temu dwa powody.

Po pierwsze, uczepił się Rose, jego Rose (O Merlinie, skąd ci się to wzięło, Malfoy?), jak rzep psiego ogona, a wiec ona musiała wyskoczyć z tym idiotycznym – i cudownym, jakby ktoś Scorpiusa pytał o zdanie – planem rzucenia się na niego w ogrodzie. Co prawda nie wszystko potoczyło się w taki sposób, jak by sobie życzył, ale tak czy siak, to było świetne. Wcale nie chodziło o to, że to była Rose. W ogóle. Absolutnie. Scorpius nie żywił do niej żadnych szczególnych uczuć. Jasne, miał wrażenie, że kiedy ona wchodzi do pomieszczenia, od razu się w nim rozjaśnia, odwiedzała jego myśli częściej niż jakikolwiek inny człowiek, często odliczał godziny do momentu kiedy znowu ją zobaczy, zapominał o oddychaniu, kiedy Rose była w pobliżu i czasem miewał bardzo sugestywne sny z jej udziałem. To jeszcze o niczym nie świadczy. A sytuacja z Nią, jej szyją, jego kolanami, serią przyspieszonych oddechów i sercem dudniącym mu w uszach była świetna, bo po prostu jest facetem. To wszystko.

Minusem całego wydarzenia było to, że Scorpius, kiedy tylko zamykał oczy, nawet, jeśli musiał jedynie mrugnąć, wszystko co widział to Rose. Rose na jego kolanach jej ciało przyciśnięte do jego torsu i jej skóra pachnąca… słońcem. To porządnie mieszało w głowie, bo kompletnie nie potrafił się skupić na niczym innym, a jego mózg zdawał się porzucić wszelkie dotychczasowe priorytety i próbował utorować sobie drogę do ponownego zbliżenia z Rose.

Po drugie, ten dziad, który sprowokował całą sytuację, wszystko zepsuł, pojawiając się w momencie, kiedy Scorpiusa dzieliło kilka sekund od całkowitego zapomnienia, że ma jej nie całować. Jakby Marco nie postanowił im przeszkodzić, Scorpius pocałowałby cholerną Rose Weasley.

A wiec, mamy dwa powody, żeby zabić Marco Rivierę. Pierwszy – umieścił to wysoce rozpraszające wydarzenie w jego życiu, aby dręczyło go po nocach, i drugi – przerwał je w najgorszym możliwym momencie.

– Wyglądasz, jakbyś knuł w głowie jakiś niecny plan – usłyszał Scorpius. Obok niego zmaterializowała się Rose z dwoma butelkami kremowego piwa. To rude szaleństwo, czyli jej włosy, upięte były za prawym uchem i spływały na jej pierś a kilka luźnych loków okalało jej twarz.

Czy ona chce mnie sprowokować, żebym ją pocałował? Jak ona śmie, łazić tu sobie, jak gdyby nigdy nic, wyglądając tak seksownie.

Och, gdyby wiedziała, jak niecne były te plany.

– Nic podobnego – powiedział szybko Scorpius, po czym wyjął jej z rąk butelki i postawił je na parapecie. – Zatańczymy?

Rose niepewnie spoglądała na jego wyciągniętą dłoń i zachęcający uśmiech. Chociażby nie wiem jak się starał, Scorpius nie potrafił wyglądać niewinnie. I chyba właśnie to najbardziej się jej podobało.

– Ja nie tańczę – powiedziała niepewnie, ale jej zdradziecka ręka drgnęła lekko, wyrywając się w stronę dłoni Scorpiusa. – Mogłabym niechcący kogoś zabić.

– Będę ich przed tobą chronił – zaproponował Scorpius i nie czekając na jej pozwolenie, sięgnął po jej palce i poprowadził na parkiet. Gdy znalazł dla nich miejsce, pewnym ruchem przyciągnął ją do siebie, a Rose poczuła się jak w ciasnej i cudownej pułapce. Dobrze, że trzymał ją w stalowym uścisku, bo nogi odmówiłyby jej posłuszeństwa. Kiedy poczuła zapach jego perfum, wspomnienie z Francji stało się jeszcze żywsze. Spojrzała mu w oczy, ciekawa czy on też o tym myśli, ale ich wyraz był, jak zwykle, nieodgadniony. Od czasu do czasu jej wzrok błądził w kierunku jego ust, bo… cóż, była tylko człowiekiem.

– Straszna z ciebie niezdara Rose – powiedział, patrząc na nią z góry, kiedy dwa razy pod rząd potknęła się o własne stopy. Z jego oczu biło ciepło i rozbawienie. Nie była w stanie się obrazić, kiedy tak wyglądał.

– Nikt nie jest idealny. – Wzruszyła ramionami. – Muszę ci coś powiedzieć – dodała Rose z ciężkim westchnieniem. Od dłuższego czasu zbierała się do przekazania mu tej nowiny. – Kiedyś zapytałam, dlaczego nie wybrałeś w trzeciej klasie mugoloznawstwa, a ty odpowiedziałeś, że nie chciałeś żeby twój ojciec dostał zawału. Już się nie boisz ojca, prawda?

– Można tak powiedzieć – odparł ostrożnie Scorpius. – O co ci chodzi?

– Rozmawiałam z profesorem Higginsem – wyznała nieśmiało Rose. – To nauczyciel mugoloznawstwa. Opowiadałam, że jesteś pasjonatem i wykazujesz niespotykane zainteresowanie dziedziną… a on zgodził się dopuścić cię do egzaminu owutemowego ze swojego przedmiotu. Musisz po prostu nadrobić stracone lata we własnym zakresie.

Scorpius milczał przez dobrą minutę, wpatrując się z niedowierzaniem w trzymaną w ramionach dziewczynę, jakby nie do końca wierzył w to co słyszy. Czasem czyniono takie wyjątki i pozwalano podchodzić do egzaminu uczniom, którzy nie uczestniczyli w danych zajęciach, jeśli udowodnili, że się do tego egzaminu kwalifikują. Rose nadużyła nieco swojej pozycji Dziecka Sławnych Ludzi i musiała włożyć dużo wysiłku w tę rozmowę, żeby jej niezręczność społeczna wszystkiego nie zepsuła. Nie była pewna czy Scorpius będzie zachwycony takim wtrącaniem się w jego sprawy.

– Pomyślałam, że skoro jesteśmy zwolnieni z owutema z transmutacji, będziesz miał na to czas – dodała szybko, wystraszona jego brakiem reakcji. – Jest dopiero październik, a czas na złożenie deklaracji masz do lutego, wiec możesz sprawdzić jak będzie ci szło, a jeśli nie, to po prostu…

– Rose – przerwał jej Scorpius, dziwnie zachrypniętym głosem. – Jesteś naprawdę… Nie mogę uwierzyć, że to dla mnie zrobiłaś – powiedział w końcu, a Rose odetchnęła z ulgą. Scorpius uśmiechnął się do niej zaczepnie. – Taki jestem ci wdzięczny, że mam ochotę cię wycałować.

Rose uznała, że odpowiedź „W takim razie, ja poproszę” będzie odrobinkę zbyt entuzjastyczna i tylko zaśmiała się niezręcznie.

Kiedy piosenka dobiegła końca, Scorpius przeprosił ją i oddalił się w stronę toalety.

– Hej Malfoy! – usłyszał za sobą Scorpius. Odwrócił się i zobaczył Trzech chłopaków, idących za nim korytarzem. Terry Mclaggen z Hufflepuffu, i bliźniacy Tomlinson z Gryffindoru. Scorpius raczej z nimi nie rozmawiał, jeśli nie liczyć kilku niemiłych zaczepek, które zdarzyło mu się usłyszeć. – Nie sądziliśmy, że wolno ci chodzić na imprezy.

– A co to konkretnie miałoby znaczyć? – zapytał blondyn, starając się nie tracić pokojowego nastawienia. Mimo to, poczuł delikatne łaskotanie wściekłości pomieszanej z adrenaliną. Wyczuwał co się świeci.

– Nie wiedzieliśmy, że już skończyła się żałoba po Voldemorcie – powiedział jeden z bliźniaków szyderczo. Scorpius nie kłopotał się nigdy dowiadywaniem, jak mają na imię. Zignorował zaczepkę i dalej szedł korytarzem, próbując ich zgubić. Nie zanosiło się, jakby mieli dać za wygraną.

– Słyszeliśmy, że twój dziadek spędził tyle czasu w Azkabanie, że czasem biorą go na przewodnika – rzucił drugi z bliźniaków. Pięść blondyna zadrżała niebezpiecznie. Gdzieś z tyłu głowy zabrzmiał mu głos jego matki, mówiący, że wszystkie pieniądze wyrzucone na prywatne lekcje etykiety poszły w cholerę, bo jej syn, porażka wychowawcza, został wyrzucony ze szkoły. Uspokój się. Przyspieszył kroku. To tylko słowa.

– Osobiście uważam, że takiego robaka jak Draco Malfoy powinno się utopić zaraz po urodzeniu. No wiecie, zanim złożył jaja – rzucił Mclaggen.

Scorpius zatrzymał się gwałtownie, jakby go wmurowało w ziemię. Odwrócił się bardzo powoli w stronę trzech kretynów. Słuszał krew, huczącą mu w uszach.

– Tobie złamię nos – zwrócił się, bardzo cicho do jednego z bliźniaków. – A ty, jesteś prawo czy leworęczny? – spytał drugiego. Ten, z kretyńskim uśmiechem pokazał mu środkowy palec, używając prawej ręki. – Czyli prawo. Zatem złamię ci lewą rękę, tuż nad łokciem – zapewnił go, prawie warcząc. Skierował wzrok na Mclaggena. – A z tobą, zobaczymy.

Wykonał krok w ich stronę i dla uśpienia ich czujności, popchnął lekko pierwszego bliźniaka. Ten natychmiast posłał w jego kierunku pięść. Scorpius uchylił się do tyłu i złapał w locie jego nadgarstek, drugą dłonią złapał miejsce za łokciem i mocno pchnął, zarazem przyciągając do siebie trzymany nadgarstek. Usłyszał głośne chrupnięcie łamanej kości i przenikliwy wrzask chłopaka. Puścił jego rękę, przekładając swoją na tył jego głowy i popchnął mocno w dół, ładując swoje kolano w jego twarz.

Bliźniak opadł na siemię, skamląc cicho, a dwaj pozostali przez moment stali jak wmurowani. Po chwili Mclaggen złapał go od tyłu za ręce, dysząc wściekle, a drugi Tomlinson uderzył go pięścią w nos. Scorpius splunął krwią, zaparł się porządnie, wykorzystując do tego ciało trzymającego go Mclaggena, zamachnął się nogą i kopnął bliźniaka w mostek, tak że ten stracił dech i upadł na posadzkę.

Odrzucił głowę do tyłu, a odgłos łamanego nosa Mclaggena przyniósł mu niebywałą satysfakcję. Pochylił się i zwinnym ruchem przerzucił chłopaka przez własne plecy po czym rzucił nim o podłogę, jakby ten był workiem kamieni.

Wrócił na moment do jednego z bliźniaków i chwycił go za włosy, podnosząc jego głowę z kafelek.

– Już… nie… – wydyszał tamten.

– Obiecałem ci złamany nos – wywarczał Scorpius, po czym trzasnął głową chłopaka o ziemię, upewniając się, że dopiął swego. Pobiegł z powrotem do Mclaggena i zaczął go z furią okładać pięściami. Bach! Poszedł łuk brwiowy. Bach! Oko puchnie. Bach! Gdy ukruszony ząb wbił mu się w skórę, niedbale i szybko otarł pięść o koszulę…

– Scorpius!

Jak w letargu podniósł głowę i spróbował zarejestrować co się dzieje. Rose. Biegła do nich. Przerażony wyraz twarzy i jej różdżka wycelowana w Scorpiusa. Zaklęcie mknące w jego stronę.

Ciemność.

________________________________________________________________________

Taki rozdzialik dziś dla was mam ;) Godzina jak zwykle dziwna, ale tak to już ze mną jest xd Mam nadzieje, ze się spodoba.

Widzę, że wypełnialiście ankietę i że więcej osób czyta i nie komentuje. Wiedzcie, że bardzo mi przykro z tego powodu :D Ale jednocześnie cieszę się, że czytacie!

Myśle, że następny za jakieś dwa tygodnie. Odkąd zaczęłam pracę, nie mogłam znaleźć chwili żeby popisać, a teraz jeszcze wrócą studia, wiec sama nie wiem jak to będzie z tym czasem, muszę się przyzwyczaić :D

Czekam na wasze opinie i wysyłam wirtualne przytulaski. Heheszki.

;*!