[11]"A na co chcesz patrzeć, Rose?"

Rose rozkleiła leniwie powieki, a oczy zapiekły ją od niewyspania. Przetarła je i odsunęła czerwoną kotarę swojego łóżka. Melody już krzątała się po pokoju w bieliźnie, jednocześnie szczotkując zęby i włosy. Rose nie sądziła, aby jej przyjaciółka w ogóle była w stanie robić tylko jedną rzecz na raz.

– Strasznie hałasowałaś, gdy wróciłaś w nocy do pokoju. – Rose odwróciła rozespany wzrok w stronę drzwi do łazienki. W drzwiach stała Jessica Fitz, ich współlokatorka. Na jej ładnej twarzy malował się niezadowolony wyraz, który z resztą, nigdy stamtąd nie znikał. – Która to była godzina?

Rose zmierzyła ją nieprzyjemnym spojrzeniem. Rzadko słyszała głos Jessiki. Przez trzy pierwsze lata, mieszkając w jednym dormitorium, dziewczęta kłóciły się z nią tak bardzo, że nie raz poleciały naczynia czy książki. McGonagall odrzucała wszystkie ich podania o przeniesienie Fitz do innego pokoju, więc wyrobiły w sobie rygorystyczne nawyki, polegające głównie na nie wchodzeniu sobie w drogę i nie odzywaniu się bez potrzeby.

Co zabawne, Rose w chwili obecnej nie potrafiła sobie przypomnieć tematu ani jednej z tych kłótni. Pamiętała jedynie czerwoną z wściekłości Melody, wykrzywioną gniewem twarz Jessiki i swoje własne wrzaski. Cara Longbottom oczywiście nie kłóciła się nigdy, z nikim, ale przyłączyła się do ignorowania nieprzyjemnej koleżanki, chociaż robiła to w znacznie mniej ostentacyjny sposób niż Rose i Mel.

– Gdyby to była twoja sprawa, to byś o tym wiedziała – stwierdziła Rose i ruszyła w stronę łazienki, wymijając po drodze współlokatorkę.

W istocie, Rose wróciła do dormitorium o czwartej nad ranem. Zadziwiające, jak miło można spędzić czas, siedząc na balkonie i gapiąc się w gwiazdy, ignorując obecność swojego nauczyciela eliksirów.

Profesor Malfoy udał się do swoich komnat około godziny trzeciej, a Rose była mu wdzięczna, że nie wyrywał jej z zamyślenia i zniknął z balkonu nie odzywając się ani słowem. Sytuacja była dość nietuzinkowa, ale Rose mimo wszystko spodziewała się po nauczycielu, że rzuci jakąś uwagę odnośnie późnej godziny, tego, że powinna już dawno leżeć w łóżku, albo przypomni jej zrzędliwie o jutrzejszych zajęciach. Nic takiego się nie stało.

Umyła zęby, przeczesała swoje długie, rude loki i ubrała szkolne szaty. Zerknęła krytycznie na swoje odbicie w lustrze. Cienie pod oczami nie wyglądały atrakcyjnie. Rose zazwyczaj malowała delikatnie swoje oczy, ale nigdy nie przekonała się do podkładu. Miała przyzwoitą cerę, więc twierdziła, że będzie szaleć z makijażem, gdy już będzie starsza i rzeczywiście będzie trzeba coś zakrywać. Do tego miała piegi, na policzkach i na nosie, które nie były widoczne, gdy nałożyła na nie makijaż. Nie była ich wielką fanką, ale kiedy raz je przykryła, jej twarz wyglądała tak nienaturalnie, że Rose, ku głębokiemu niezadowoleniu Melody, natychmiast zmyła podkład z twarzy.

Jednak w takie dni jak ten, musiała zwracać się o pomoc do przyjaciółki, która znała znacznie więcej urodowych trików niż ona.

– Masz na to jakieś zaklęcie korygujące? – rzuciła do brunetki, wychodząc z łazienki. Melody podeszła do niej, chwyciła ją za podbródek i skierowała twarz Rose do okna. Rzuciła fachowym okiem na fioletowe cienie pod oczami Rose, po czym przyłożyła różdżkę, najpierw do jednego, potem do drugiego, mamrocząc pod nosem niezbędne inkantacje.

– I załatwione – powiedziała po chwili, puszczając Rose. – Ale z zaczerwienionymi oczami nic nie zrobię – dodała. – Powiesz mi, gdzie byłaś? Wiem, że Jess to kretynka, ale nie tylko ona słyszała, jak potykasz się o własne stopy o czwartej nad ranem. Nie radziłabym ci nigdy podejmować kariery złodzieja, bo absolutnie nie potrafisz się skradać.

– Poszłam posiedzieć na wieży astronomicznej – przyznała Rose, po czym po chwili wahania dodała: – Siedział tam też profesor Malfoy.

Głowa Melody obróciła się szybko, a oczy błysnęły szokiem.

– Co proszę? – syknęła, a Rose nie wiedziała, czy jej irytacja bierze się z faktu, że Rose odczekała całe dwadzieścia minut od przebudzenia, żeby jej o tym opowiedzieć, czy może raczej z zazdrości, że to nie ona mogła spędzić „urocze” kilka godzin w towarzystwie swojego ukochanego nauczyciela. – Gadaj!

Dziewczęta udały się do Wielkiej Sali na śniadanie, a po drodze Rose streszczała Melody szczegóły minionej nocy. Brunetka uznała, że wyczarowanie osobnego fotela dla Rose było „urocze”.

– I nie możesz uchylić nawet rąbka tajemnicy, na temat tego, czym go zaszantażowałaś – zrzędziła Melody.

– Wiesz, że mówię ci o wszystkim, Mel, ale to nie mój sekret.

– Nie o wszystkim – wypomniała jej przyjaciółka. – Nadal nie znam tożsamości tego tajemniczego faceta, który zawrócił ci w głowie zwykłym szyjomizianiem. – Mrugnęła do niej sugestywnie, a Rose poczuła gorąco wstępujące na jej policzki. I po co spędziła prawie bezsenną noc, starając się wyrzucić Malfoya z głowy, skoro wystarczyło jedno zdanie, żeby jej twarz zapłonęła żywym ogniem?

Na szczęście w oddali zobaczyła swojego brata, który z kolei na jej widok popędził szybko na drugi koniec stołu.

– Hugo, pajacu, ja cię widzę – zawołała, machając w kierunku Hugona, który jej zdaniem po prostu musiał być często upuszczany na głowę, kiedy był mały, bo Rose nie była w stanie uwierzyć, że człowiek sam z siebie mógłby być od urodzenia tak głupi.

Rudowłosy chłopak posłusznie przytruchtał do Rose. Wyglądało to dość komicznie, bo oto prawie dwumetrowy, chudy jak tyczka chłopak stał przed swoją, niemalże dwie głowy niższą siostrą, ze spuszczoną głowa i miną winowajcy.

Rose nie bardzo wiedziała, skąd wzięła się ta pokora, bo jeszcze nic nie zdążyła powiedzieć. Ale tak to już z nimi było. Hugo włóczył się po szkole ze swoimi kumplami z drużyny – bywał na lekcjach, czasem w Pokoju wspólnym, ale generalnie przez cały swój czas wolny siedział na boisku. Jego siostra nie wiedziała, czy to była wina ojca, który odkąd zrozumiał, że Rose nie potrafi utrzymać się na miotle dłużej niż dziesięć sekund, i nic nie zwiastuje zmiany, mógł nieco przesadzić, gdy regularnie przypominał Hugonowi, jak to koniecznie musi zadbać o reputacje Weasleyów, jako świetnych graczy.

W rezultacie, kiedy Rose już udawało się go złapać, zazwyczaj wysypywała z siebie jedynie uwagi, które przekazywała jej listownie matka. Nic dziwnego, że chłopak spodziewał się bury, skoro rzadko kiedy udawało jej się wrzucić w rozmowę coś w stylu „Co słychać?”

– Co słychać? – spytała szybko, zadzierając głowę, żeby spojrzeć na swojego młodszego brata. Hugo spojrzał na nią z nieskrywanym zdziwieniem.

– W porządku, Rosie – powiedział powoli. – Trenujemy do następnego meczu, wiec ostatnio jestem trochę zajęty – dodał, gdy oboje szli przez wielką salę, w stronę stołu Gryfonów.

– A nie jesteś ani trochę zajęty… szkołą? – zagadnęła ostrożnie. – Nie żebym się czepiała, ale masz a tym roku SUM-y i może powinieneś poświecić trochę mniej uwagi…

– Mama do ciebie napisała? – wtrącił Hugo, ale ku zdziwieniu Rose, w jego głosie nie było wrogości. Przewrócił oczami, ale zaraz potem uśmiechnął się do niej. – Wiem, wiem, ostatnio trochę przesadzałem z treningami, ale chcę, żebyśmy wygrali.

– Tak, ale niektórzy gracze… – dziewczyna starała się ważyć słowa, bo skoro Lilly poskarżyła się Hermionie, a nie odważyła się pogadać z samym Hugonem, to raczej nie chciała, żeby wyszło to na światło dzienne. – Niektórzy gracze mogą być trochę przemęczeni.

– Cóż, Lil ostatnio zasłabła podczas treningu i zleciała z miotły, wiec chyba możesz mieć rac…

– Hugo!-  Rose momentalnie zapomniała o swoim postanowieniu odegrania „fajnej” starszej siostry. – W przyszłym tygodniu nie zrobisz ani jednego treningu, zrozumiano? Jeśli dowiem się, że twoja drużyna lata, napiszę do matki i dopilnuję żebyś dostał co najmniej trzy wyjce. Czy wyrażam się jasno?

– Tak, Rosie – westchnął chłopak i oddalił się w kierunku swoich znajomych. Lilly siedziała wśród nich, opierając brodę na łokciu i wszystko wskazywało na to, że drzemie. Rose miała nadzieję, że jej brat dotrzyma słowa, bo w przeciwieństwie do Hugona, Lilly zależało na zebraniu jak najlepszych sumów.

– Cześć, robaczki – mruknął Harold, gdy dziewczęta usiadły naprzeciwko niego przy stole Gryffindoru.

– Gdzie Al? – spytała Rose, rozglądając się. Pan Prefekt Perfekcyjny zazwyczaj stawiał się na śniadaniu przed nimi, chyba, że poprzedniej nocy akurat pił whisky ze Scorpiusem.

– Jest zajęty – powiedział brunet z uśmiechem, spoglądając w kierunku stoły Slytherinu. Melody i Rose odwróciły się, żeby sprawdzić, o  co mu chodzi. Albus siedział obok Scorpiusa i „gruchał” ze swoją nową dziewczyną, Mary Fitzpatrick. Dziewczyna aktualnie karmiła go gofrem, siedząc na jego kolanach. Malfoy nie wydawał się zachwycony tym towarzystwem i skupiał się na grzebaniu widelcem w swoim talerzu. Wyglądał, jakby lekko zbierało mu się na mdłości. Rose nie mogła powstrzymać uśmiechu, gdy zobaczyła jak blondyn przewrócił oczami, kiedy Mary „przypadkiem” ubrudziła nos Albusa marmoladą, po czym ucałowała to miejsce.

Dziewczęta odwróciły głowy z powrotem w kierunku stołu, a Rose zaryzykowała szybkie spojrzenie na Melody. Jej przyjaciółka zaciskała usta i patrzyła przed siebie, ale nic nie powiedziała.

– Wygląda na to, że Albusowi dostanie się nieco od życia, jeśli wiesz, co mam na myśli – powiedział Harold i mrugnął do Rose, chcąc wzmocnić aluzję. Najwyraźniej brakowało mu męskiego towarzystwa.

– Przepraszam, bierzesz mnie za kogoś innego? – spytała Rose, a Harold przewrócił oczami i zajął się owsianką. – A gdzie Cara, niewolnica miłości? – dodała kpiąco, nakładając sobie na talerz grzanki cynamonowe, co oczywiście przypomniało jej wczorajszy incydent przed eliksirami. Z całej siły próbowała skupić się na czymś innym, żeby się nie zarumienić.

– Cóż, zasugerowałem, że powinniśmy ograniczyć pokazywanie się publicznie, bo profesor Longbottom wysyłał mi coraz więcej wrogich spojrzeń…

– Czyli jednak trochę się go boisz – stwierdziła Melody. Rose cieszyła się, że próbuje dołączyć do rozmowy, ale jej mina nadal nie wyglądała zachęcająco.

– … ale Cara stwierdziła, że skoro jej ojciec mi przeszkadza, to z pewnością moje zamiary wobec niej nie są tak czyste i szczere jak się zarzekam – dokończył Harold, z bardzo ponurym wyrazem twarzy. – Mogę jedynie podejrzewać, że ma to coś wspólnego z tymi wszystkimi bzdurami, które jej wcisnęłyście na mój temat.

– Nonsens – oburzyła się Rose. – To po prostu mądra dziewczyna.

W odpowiedzi jej przyjaciel westchnął tylko i rzucił jej niechętne spojrzenie. Rozmowę przerwała im sowie poczta.

Czarny jak smoła, puchacz Rose, noszący imię Fatum (tylko ona uważała to za zabawne) wylądował przed nią z gracją, dźwigając sporą, kwadratową paczkę. Rose rozerwała papier z nieskrywaną ekscytacją. W środku było białe pudełko z logiem sklepu Mag-larz, mającego siedzibę na ulicy Pokątnej.

– To te nowe akwarele, które zamówiłaś? – zapytała Melody, zerkając na pudełko, bez większego zainteresowania. Rose potwierdziła, skinieniem głowy. – Tak właściwie, po co ci one? Normalnie chyba nie używasz akwareli?

– Tak, ale to co maluję teraz, nie chce wyjść niczym innym, wiec muszę spróbować – wyjaśniła Rose.

– Czyżbyś w końcu malowała mój portret? – zapytał Harold uśmiechając się, z ustami pełnymi owsianki.

– Harold, namalowałam już z dziesięć twoich portretów, a ty za każdym razem twierdziłeś, że nie jesteś na nich tak przystojny, jak w rzeczywistości – przypomniała mu Rose. – Zatem powiedz mi, czego nie zrozumiałeś, gdy powiedziałam „Nigdy więcej”?

– To nie twoja wina – powiedział brunet. – Żaden artysta nie potrafiłby przenieść na płótno takiego piękna.

– Możemy podrzucić to do Pokoju Życzeń, zanim pójdziemy na Zielarstwo? – powiedziała cicho Rose, pochylając się w kierunku przyjaciółki. Czasem zastanawiała się, jak wielu uczniów wie, o istnieniu pokoju. Ona i Melody nigdy nie powiedziały o tym Albusowi, bo ich rodzicie uparcie odmawiali wyjawienia jego lokalizacji w obawie, że wykorzystają go do niewłaściwych celów. Widząc swojego kuzyna obmacującego się z Fitzpatrick, gratulowała sobie tej decyzji. Poza tym, Rose zawsze miała wrażenie, jakoby wujek Harry żywił nadzieję, że jego syn sam odnajdzie Pokój, choć nigdy nie przyznałby się do tego przed Ginny.

– Jasne.

– Macie dzisiaj Zaklęcia z Puchonami, prawda? – zapytał Harold. – Powiedz Amy Delvecio, że Harold ją pozdrawia – dodał, uśmiechając się chytrze. – Będzie wiedziała, o co chodzi.

– Jesteś pewien, że złamie ten szyfr? – spytała Rose, unosząc brew.

***

Kilka godzin później, Scorpius szedł korytarzem na siódmym piętrze, trzymając pod pachą cienką książkę. Próbował do niej zajrzeć, ale najwyraźniej została zaczarowana w taki sposób, żeby mogła ją otworzyć tylko osoba, dla której jest przeznaczona.

Scorpius dobrze wiedział, gdzie jest Pokój Życzeń, ponieważ zdarzało mu się czasem odwiedzać te wyjątkowe miejsce, ale kiedy spytał Melody, gdzie może znaleźć Rose, a ona mu zaczęła tłumaczyć ile kroków od schodów ma zrobić i w które miejsce na ścianie zapukać, posłusznie udawał, że słucha jej instrukcji. Najwyraźniej brunetka czuła się dobrze, ze świadomością, że wie o czymś, o czym nie wiedzą inni ludzie.

Odnalazł miejsce, w którym powinny znajdować się drzwi i zapukał w kamienną ścianę, obawiając się nieco, że Rose tego nie usłyszy, ponieważ mury były przecież bardzo grube. Magia wydawała się mu jednak sprzyjać, bo po kilkunastu sekundach na ścianie pojawiły się ogromne, dwuskrzydłowe drzwi, przez które wychyliła się rozczochrana głowa Rose.

– Scorpius? – zdziwiła się. – Skąd wiedziałeś, że tu jestem?

– Eee… – Chłopak był bardzo rozproszony plamą różowej farby na jej policzku. Zmierzył ją wzrokiem. Była ubrana w czarną koszulkę, którą zawiązała nad pępkiem w dziwny węzeł, dzięki czemu Scorpius miał wspaniały widok na jej gładki brzuch. Luźne dżinsy wisiały jej na biodrach, a nogawki były podwinięte. Blondyn ze zdziwieniem stwierdził, że bose stopy Rose, całe są upstrzone kolorowymi farbami. – Melody powiedziała, że tu będziesz. Mogę wejść?

Początkowo planował tylko dać jej to, co miał do przekazania i zostawić ją w spokoju, ale niecodzienny ubiór i cała ta farba, rozbudziły jego ciekawość. Po prostu musiał wiedzieć, co znajdzie w środku.

Rose nie wydawała się chętna, żeby go wpuścić, ale po chwili uchyliła drzwi nieco szerzej i zrobiła dla niego przejście.

– No dobrze – mruknęła, po czym zamknęła za nim drzwi, gdy przekroczył próg.

Pomieszczenie było bardzo duże i jasne. Na podłodze walały się otwarte pudełka farb. Scorpius dostrzegł też dwie palety i zwinięty w kącie fartuch. Tylko tyle zdążył zarejestrować, zanim spojrzał w prawo i zauważył obrazy.

Naprawdę dobre obrazy. Część z nich stała z tyłu, oparta o ścianę. Reszta była rozstawiona nieregularnie po pokoju, albo o coś oparta, albo zmuszona zaklęciem do utrzymania pionu. Pierwszy rzucił mu się w oczy jego własny wizerunek, który stał najbliżej niego, ale jego ekscytacja, a myśl o tym, że Rose go namalowała, szybko zmalała, bo dostrzegł również portret Harolda i Melody. A właściwie, cztery portrety Harolda. Najwyraźniej ich autorka nie była z nich zadowolona, bo na każdym z nich wymalowała wściekle czerwone X.

Melody spoglądała na niego z ram, uśmiechając się wdzięcznie. W dłoniach trzymała puchar, na którym Rose napisała drobniutką czcionką „Puchar wszystkiego”. Uśmiechnął się lekko.

Nieco dalej stało nawet płótno, przedstawiające profesor McGonagall, stojącą na mównicy. Jej otoczone zmarszczkami oczy, miały zmęczony wyraz, ale usta uśmiechały się lekko.

Pod ścianą, Rose ustawiła obrazy przedstawiające jej rodziców, Albusa i Lilly. Poświeciła nawet jedno płótno Carze Longbottom. Scorpius stwierdził, że patrząc na każdy z tych obrazów, da się stwierdzić jakie uczucia Rose żywi do danego człowieka, albo jak interpretuje jego sposób bycia. Z zainteresowaniem wrócił do portretu przedstawiającego jego samego.

Scorpius Malfoy spoglądający na niego z ram portretu, jako jedyna osoba, ze wszystkich obrazów Rose, nie miał na sobie szaty czarodzieja. Dziewczyna namalowała go w skórzanej kurtce i szarej koszulce. Ręce miał w kieszeniach spodni. Nie uśmiechał się, co było dość dziwne, skoro Weasley zawsze wytykała mu, że wszystko go bawi. Jego głowa była odchylona nieco do tyłu, włosy zmierzwione. Srebrne oczy, których Scorpius po prostu nie cierpiał, bo miał wrażenie, że wygląda z nimi jak kosmita, na obrazie wydały mu się nagle znacznie bardziej atrakcyjne, mimo dziwnego błysku, który umieściła w nich Rose. To nadawało mu trochę przerażający wygląd. Czy Rose się go bała?

– Nie wpatruj się tak, bo się w sobie zakochasz – usłyszał obok siebie i zerknął na Rose, która stała przy nim z rękami skrzyżowanymi na piersi. Uświadomił sobie, że gapił się na obrazy i milczał od kilku minut.

– To wszystko twoje? – zapytał, a dziewczyna skinęła głową. – Rose one są… naprawdę świetne.

Poczuł się głupio, mając nagle wrażenie, że „świetne” to zdecydowanie za mało i powinien powiedzieć coś więcej. Coś, co jakoś wyróżni się z morza standardowych, nudnych komplementów. A co jak kiedyś się pobiorą i będą mieć dzieci, a Rose zrobi karierę i ktoś ją spyta „Co powiedział twój mąż o obrazach, kiedy pierwszy raz je zobaczył?”, a ona odpowie „Sukinsyn, powiedział tylko, że są świetne!”?

Chyba trochę się rozpędziłeś.

– Dzięki – odparła z uśmiechem i wzruszyła ramionami.

Za jej plecami zauważył aż trzy, niemal identyczne obrazy, przedstawiające biały zamek, z gdzieniegdzie rozsianymi odcieniami fioletu.

– Beauxbatons? – zagadnął, zbliżając się do płócien. – Dlaczego aż trzy?

– Nie potrafię ująć w obrazie tej poświaty – mruknęła rudowłosa, podchodząc do niego. – Specjalnie po to zamówiłam akwarele, bo tymi farbami, którymi maluję zazwyczaj, nie daję rady jej namalować.

– Poświatę?

– Tak. Zamek emanował takim dziwnym fioletowym blaskiem, możliwe, że od rodzaju magii, której tam się używa. – Ponownie wzruszyła ramionami. – Nie zwróciłeś uwagi?

Zerknął na nią, próbując powstrzymać uśmiech. A wszyscy mówią, że to Melody jest pedantyczna.

– Nie widziałem żadnej poświaty, gdy tam byliśmy – przyznał. – Ale widzę ją na twoich obrazach. Więc chyba jednak udało ci się ją namalować…

– Nie! – przerwała mu, wyrzucając ręce w powietrze, w geście frustracji. – Właśnie o to chodzi! Powinna być namalowana w taki sposób, żebyś nie wiedział, że na nią patrzysz. Dlatego z akwarelami próbuję nowej techniki. – Wskazała na swoje bose stopy i na ogromne płótno, które rozciągało się na podłodze, tuż obok nóg Scorpiusa. Najwyraźniej postanowiła namalować zamek stopami. Było jednak widać po nierównych konturach zamku, że jest w tej technice nowicjuszką.

To by wyjaśniało farbę na stopach.

Nie gadaj, geniuszu.

– Dlaczego się nie ruszają? – zapytał, zmieniając temat, po czym wskazał na pozostałe obrazy. W świecie czarodziejów rzadko spotykało się nieruchome malowidła. Gdy się nad tym chwilę zastanowił, to stwierdził, że w Hogwarcie nie ma ani jednego.

– Jeszcze ich nie zaklęłam – przyznała Rose. – I nie wiem czy w ogóle kiedyś to zrobię

– Dlaczego? – zapytał, unosząc jasną brew.

– Bo wtedy nie będą już takie, jakimi je namalowałam – powiedziała cicho dziewczyna. – Nie wiem czy wiesz, ale zdecydowana większość obrazów, na których ludzie się ruszają i mogą przemieszczać na sąsiednie ramy, została zaczarowana po śmierci artysty, który namalował dane dzieło. Malarz wkłada kawałek duszy, we wszystko, co stworz. Dba o szczegóły, emocje, jakie niesie ze sobą malowana postać, bądź te, które odczuwa sam malarz, troszczy się o cieniowanie, kolory, proporcje… A kiedy obraz zostaje zaczarowany, to wszystko znika. Nic już nie jest takie, jakim je uczynił artysta. Kiedy postać zaczyna żyć własnym życiem, wszystko robi się trochę… bezsensowne.

Wysłuchał jej w milczeniu i uśmiechnął się lekko pod nosem, słysząc rosnącą frustracje w jej głosie.

– W takich chwilach, lepiej by było być mugolem, co? – mruknął, szczerząc zęby i szturchając ją lekko łokciem. – Ich obrazy chyba się nie ruszają?

– W takim razie, już wiem co będę robić po szkole – odpowiedziała, również się uśmiechając. – Za dnia –niezawodna Uzdrowicielka, w nocy – niezrównana, mugolska malarka.

– Chcesz być Uzdrowicielem? – spytał z lekkim zdziwieniem. – Ale wiesz, że ktoś taki czasem musi porozmawiać z pacjentem?

– Ma wyleczyć pacjenta – mruknęła, nagle pochmurniejąc. – Nie muszę z każdym nawiązywać zbędnego kontaktu. Dlaczego mnie szukałeś? – zapytała, a gdy poczuł na sobie jej piękne, ciemne oczy, uświadomił sobie, że odkąd wszedł do pokoju, dopiero teraz naprawdę na niego spojrzała.

– Mój ojciec dał mi to, i kazał ci przekazać – wyjaśnił i podał jej książkę, którą trzymał pod pachą.

               

Rose wyjęła różdżkę z kieszeni i stuknęła nią w swoje dłonie, żeby oczyścić je z farby, po czym wzięła książkę od Scorpiusa. Gruby, czarny tom nosił tytuł „Gwiazdozbiory dla opornych”, wypisany białą czcionką. Rose uśmiechnęła się pod nosem i otworzyła książkę.

„Panno Weasley, po twojej minie było widać dość dotkliwie, że nie masz pojęcia, na co patrzysz. Jeśli już musisz oglądać gwiazdy, zadbaj o edukacyjną stronę tego przedsięwzięcia. I na przyszłość, polecam zajmować się tym w oknie swojego dormitorium.”

– Powiedz swojemu ojcu, że jest bardzo dowcipny – mruknęła Rose, podchodząc do swojej szkolnej torby i wsuwając tam książkę. – Byłeś wcześniej w Pokoju Życzeń, czy Melody po prostu, jak gdyby nigdy nic, ci o nim opowiedziała? – zapytała Scorpiusa i zaczęła sprzątać pootwierane pudełka farb. Uznała, że na dzisiaj już wystarczy. I tak nie byłaby w stanie nic namalować, rozproszona przebywaniem w jednym pokoju ze Scorpiusem, a do tego zażenowana, że zobaczył swój własny portret.

Może to nic takiego? Namalowałam też innych ludzi – pomyślała.

Ale jego namalowałaś najlepiej.

Och, zamknij się.

– Przychodzę tutaj dość często – przyznał, krzyżując ręce na piersi. Rose nie mogła przestać bezczelnie gapić się na jego muskuły, które napięły się pod białą koszulą. – Ale Melody o tym nie wiedziała, więc możesz być na nią zła, za wydanie twojego małego sekretu.

– To nie sekret – powiedziała Rose. – Albus też wie, że tutaj maluję.

– Ja nie wiedziałem nawet, że malujesz – powiedział Scorpius, jakby z wyrzutem. – I to jak.

Rose zarumieniła się lekko. Słyszała od paru osób, że jest dobra, ale jeszcze żaden komplement nie zachwycił jej tak bardzo jak krótkie słowo „świetne”, usłyszane z ust Scorpiusa. Była na siebie wściekła, że to co myślał ten chłopak, miało dla niej takie znaczenie.

– A dlaczego przychodzisz tutaj często? – zagadnęła, chcąc zmienić temat. – W co zmienia się ten Pokój, dla ciebie?

Scorpius wpatrywał się w nią przez chwilę, tak intensywnie, że musiała odwrócić wzrok. Cisza zawisła pomiędzy nimi na nieznośnie długą chwilę, aż Rose zaczęła żałować, że spytała.

– Nie umiem tego opisać – powiedział w końcu. – Ale mogę ci pokazać.

– Mam się bać? – spytała z uśmiechem, chcąc rozluźnić nieco atmosferę, gdy Scorpius wyciągał ją za łokieć z Pokoju.

– Zobaczymy – odparł, a kącik jego ust uniósł się w górę. Dołeczek w policzku pojawił się, jak na zawołanie.

Gdy stanęli przy ścianie, drzwi znikły, a chłopak stanął przed nią i przejechał dłonią po włosach. Rose czekała, aż zacznie przechadzać się wzdłuż ściany, żeby przywołać odpowiednie życzenie, ale nic takiego nie nastąpiło.

– Chyba najpierw wyjaśnię ci parę rzeczy, żebyś wiedziała, jak wygląda sytuacja – rzekł, w odpowiedzi na jej pytające spojrzenie. – Kiedy byłem mały, mama zachęcała mnie, żebym bawił się z dzieciakami z okolicy. Problem polegał na tym, że Malfoy Manor jest położone w sąsiedztwie czarodziejskiej dzielnicy i wszystkie dzieci wiedziały kim jestem, wiec oczywiście, nikt nie chciał się ze mną bawić. Nazywały mnie wężem i nie pozwalały się do siebie zbliżać – wyjaśnił, a Rose zdusiła w sobie pragnienie pogłaskania go po policzku. – Nie chciałem martwić rodziców, więc często mówiłem im, że idę pobawić się z kolegami, a że nie miałem żadnych, to musiałem znaleźć sobie jakieś zajęcie, na te kilka godzin. Niedaleko mojego domu był sklep muzyczny. – Uśmiechnął się lekko, do swoich wspomnień. – Było tam mnóstwo płyt, zarówno czarodziejskich twórców, jak i mugolskich i tylko jeden gramofon. Sklepik był ciemny i zawsze, przez te wszystkie lata, okropnie zakurzony. Właściciel ledwo zauważał, że ciągle tam jestem, miałem wrażenie, że nie wie, co się wokół niego dzieje. A ja siedziałem w kącie i mogłem słuchać wszystkiego: rock, klasyka, opera… wszystko zależało od tego, jak się czułem, co działo się w mojej głowie.

Rose słuchała go z uwagą. Robił się taki uroczy, gdy tylko się czymś ekscytował. Nawet teraz, opowiadając o czymś, co wydarzyło się lata temu, miał w oczach błysk i zaraźliwy uśmiech na twarzy.

– Jak już byłem w Hogwarcie, brakowało mi tego miejsca. Brakowało mi zakątka, w którym bym mógł dać upust swojemu nastrojowi. I pewnego razu, gdy akurat pobiłem… to znaczy pokłóciłem się z dwoma Krukonami, rozmyślałem sobie, jak fajnie by było wrócić do tego sklepu… i pokój się pojawił.

– Czy, skoro już podsyciłeś moją ciekawość do granic możliwości, możesz mi w końcu pokazać ten pokój? – zapytała zniecierpliwiona Rose.

– Tak – powiedział Scorpius, zdejmując z szyi srebrno-zielony krawat. – Ale musze zawiązać ci oczy.

Rose otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale nie zdążyła, bo chłopak natychmiast zabrał się do roboty. Przewiązał jej oczy krawatem i otoczył ramionami, żeby zawiązać go z tyłu głowy. Rose prawie eksplodowała, w wyniku nagłego wzrostu temperatury ciała, spowodowanego jego bliskością. Czuła ciepły oddech przy uchu i zwinne palce zawiązujące krawat. Zaskakująco frustrujący był fakt, że nawet jej nie dotykał.

Po chwili położył delikatnie dłoń na jej plecach i przeprowadził ją przez drzwi, które najprawdopodobniej pojawiły się, gdy wiązał krawat. Kiedy tylko usłyszała, jak się zamykają, zaniemówiła z wrażenia.

!POSŁUCHAJ!

>i omiń oklaski ^^<

Otaczała ją muzyka. Otaczała? Może „wypełniała” byłoby bardziej odpowiednim słowem? A może jedno i drugie?

Miała wrażenie, że gdyby wyciągnęła dłoń, choćby na kilka centymetrów, mogłaby dotknąć dowolnego instrumentu, który słyszała. Początkowo rozbrzmiewał tylko flet, po czym dołączyły do niego inne dźwięki. Wszystkie czuła na każdym centymetrze skóry, a także gdzieś pod spodem. Jakby jednocześnie muzyka rozbrzmiewała wokół niej i we wnętrzu jej ciała. Wrażenie było niesamowite.

Tak bardzo chciała zobaczyć, jak wygląda to miejsce, że powieki zaczęły ją łaskotać. W jej głowie zrodziła się pewność, że jeśli odsłoni teraz oczy, zobaczy jak wygląda muzyka.

– I co myślisz? – zapytał Scorpius, tuż przy jej uchu. Dreszcz przeszedł całe jej ciało. Muzyka była tak głośna, a jednocześnie Rose doskonale słyszała chłopaka, który mówił prawie szeptem.

– Jak to możliwe? – zapytała cicho Rose. – Skąd dobiega muzyka?

Scorpius stanął za nią i położył jej dłonie na ramionach. Nogi lekko jej zmiękły, ale zdusiła w sobie pragnienie oparcia się o jego tors.

– To Fortuna Lactavernus – powiedział powoli, masując lekko kciukami jej skórę. Rose zakręciło się w głowie. – Zwane również Nucicielami. Fruwają teraz wokół nas. Są ich setki. W tej ciemności wyglądają trochę, jak świetliki. Normalnie są niewidzialne, możemy je ujrzeć tylko, kiedy świecą.

– A… kim są te… Nuciciele? – wyjąkała Rose, w końcu się poddając i opierając o mocną klatkę piersiową chłopaka. Jego korzenny zapach był odurzający. Wdychała go pełną piersią.

– Legenda głosi, że przed wiekami, latały wokół ludzi i śpiewały – zaczął cicho Scorpius. – Potrafiły, swoją piękną muzyką, kontrolować ludzkie emocje, a najwięcej szczęścia, czerpały ze smutku. Dlatego, kiedy wyczuwały ludzki smutek, otaczały takiego człowieka swoim śpiewem i pogłębiały negatywne emocje. Chełpiły się tą wielką mocą, czym wywołały gniew Merlina. Postanowił je ukarać. Nie godził się z faktem, że wysysały szczęście z ludzi, ale jednak, Merlin również był tylko człowiekiem. Mimo swojego gniewu, pozwolił Nucicelom się zauroczyć. – Scorpius szeptał jej teraz prosto do ucha i Rose mogłaby przysiąc, że przygryzł lekko jego płatek. Starała się skupić na słowach, próbując się upewnić, że tylko sobie to wyobraziła. Całe jej ciało było pokryte gęsia skórką. – Postanowił, że może załagodzić im karę i zapytał, jakie jest ich ostatnie życzenie. A że Nucicele najbardziej kochały śpiewać, właśnie o to poprosiły. Żeby nigdy nie musiały przestawać. Tak też się stało. Nie mają już wpływu na ludzkie emocje, ale nadal potrafią je wyczuwać. Emocje i pragnienia. Na tej podstawie wybierają utwór, który będą śpiewać. To co, słyszysz teraz, również wybrały dla nas, bazując na naszych uczuciach. Choć nie wiem ile w tym mnie, a ile ciebie – zakończył i odgarnął włosy Rose na plecy.

– Niesamowite – szepnęła Rose. – Mogłabym…? – zaczęła, sięgając do krawatu, zawiązanego na oczach. Dłoń Scorpiusa zacisnęła się na jej nadgarstku.

– Zepsujesz efekt – powiedział cicho, a Rose słyszała uśmiech w jego głosie. – Wyglądają po prostu, jak setki fruwających światełek.

Rose poczuła, że chłopak obchodzi ją dookoła i staje przed nią, po czym znów otoczył ja ramionami, żeby poprawić węzeł z tyłu głowy. Był tak blisko. Teraz czuła jego oddech na wargach. Wystarczyłoby…

Obrazy jego srebrnych oczu i bladoróżowych ust przelatywały przez jej myśli. Palce Rose zacisnęły się na jego koszuli. Nie mogła wymyślić innego sposobu, żeby utrzymać równowagę.

– A kto powiedział, że to na nie chcę patrzeć? – wyszeptała, choć naprawdę nie potrafiła powiedzieć, jakim cudem to zdanie wydostało się z jej ust. A tym bardziej, jak w ogóle narodziło się w jej głowie.

Przestań mówić!

Nie musiała go widzieć, żeby poczuć na sobie jego intensywne spojrzenie.

– A na co chcesz patrzeć, Rose? – zamruczał nisko.

Rose nie była w stanie dłużej się kontrolować. Wszystkie jej myśli były zbyt rozmyte, żeby mogła z nich wyciągnąć jakąś logiczną konkluzję. Pozwoliła swojemu ciału przejąć kontrolę nad sytuacją.

Pociągnęła go w dół za koszulę i zetknęła ich usta ze sobą. Scorpius znieruchomiał na sekundę, po czym, gdy pierwszy szok minął, oddał pocałunek z mocą. Rose zarzuciła mu ręce na szyję i zatopiła jedną dłoń w jego jedwabistych włosach. Chłopak objął ją w talii, a ona odnotowała, z pomocą jakiegoś zakamarka umysłu, że jej stopy na chwilę oderwały się lekko od ziemi. Poczuła, jak opiera ją o ścianę, przyciągając do siebie tak bardzo, że nie było po miedzy nimi choćby milimetra odstępu. Rose czuła dreszcze, aż u nasady kręgosłupa. Jego dłoń na jej nagiej talii, zdawała się pozostawiać tam szlak płomieni.

Złożył kilka pocałunków na jej szyi, co pozwoliło im oboje zaczerpnąć nieco powietrza, ale szybko, zniecierpliwiony powrócił do ust. Rose wsunęła dłonie pod jego koszulę i zacisnęła palce na twardych mięśniach brzucha. W odpowiedzi otrzymała ciche warknięcie, wydobywające się gdzieś z tyłu gardła Scorpiusa. Przesunął wargi na jej ucho i przygryzł je delikatnie. Rose wydała z siebie westchnienie, pomieszane z jękiem.

Ten właśnie dźwięk, okazał się dla niej kubłem zimnej wody. Odepchnęła od siebie chłopaka i zerwała opaskę z głowy.

W pomieszczeniu było ciemno, ale wokół nich rzeczywiście fruwały setki światełek. Rose nie miała czasu zachwycić się tym niesamowitym widokiem. Scorpius stał przed nią, oddychając ciężko i szybko. Dwa górne guziki jego koszuli były odpięte, włosy jeszcze bardziej rozczochrane niż zwykle, a na policzkach miał delikatne rumieńce. Nie mogła oderwać wzroku od jego ust, nabrzmiałych od pocałunków.

Potem popełniła kolejny błąd i spojrzała w jego oczy. Były ciemniejsze, niż zwykle. Mimowolnie zadrżała z podniecenia, widząc ich wyraz.

– Ja… – wychrypiała, upuszczając krawat na podłogę.

Scorpius wykonał krok w jej stronę. Zareagowała błyskawicznie i, jak zwykle, niesamowicie dojrzale. Odwróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju, uciekając jak najszybciej w kierunku swojej wieży, jak na prawdziwego Gryfona przystało.

____________________________________________________

Mam ogromną nadzieję, że rozdział się wam spodoba :D Pokój Życzeń był właściwie pierwszą sceną, która narodziła się w mojej głowie, kiedy zaczęłam wymyślać to opowiadanie, więc oczywiście, bardzo chciałam napisać ten rozdział. I dobrze mi się go tworzyło. Czekam wiec na wasze opinie, jeszcze bardziej niecierpliwie, niż zazwyczaj :P

Rozdział dedykuję Condawiramurs :)

Dzisiaj zostawiam wam taki fanarcik, jest rozczulający <3

Piszcie, co myślicie!

Pozdrawiam ;*