[1]"Taka przewrotna tradycja."

Rose stała jeszcze przez chwilę przy oknie, machając swoim rodzicom, którzy najwyraźniej uparcie nie chcieli opuścić peronu. Czasem zastanawiała się czy stoją tam do momentu gdy pociąg zniknie za zakrętem dla własnego komfortu psychicznego, czy może myślą, że ona i Hugo sobie tego życzą. Rose kochała swoich rodziców i oczywiście brakowało jej ich podczas roku szkolnego, ale nie uważała żeby zbędne machanie ręką przez kilka sekund dłużej, mogło robić w tej sprawie jakąkolwiek różnice.

– Do zobaczenia, Rosie – rzucił Hugo i powędrował ze swoim kufrem szukać przedziału przyjaciół. Rose, jak zwykle, skrzywiła się, słysząc zdrobnienie swojego imienia i rozejrzała się, poszukując w korytarzyku Lily Potter, ale gdzieś ją, w tym zamieszaniu, zgubiła. Wepchnęła swój kufer do najbliższego wolnego przedziału, licząc na to, że reszta sama ją znajdzie.

Dziewczyna stanęła przy wybranym siedzeniu i zagapiła się w okno, uświadamiając sobie, że coś jest nie tak, czegoś brakuje. Odniosła wrażenie, że na coś czeka.

Ale na co?

Odpowiedź nadeszła po sekundzie.

– Cześć Rose! – Absurdalnie jasne, rozczochrane włosy Scorpiusa Malfoya zamigotały w drzwiach przedziału. Rose spojrzała za niego i z zażenowaniem uświadomiła sobie, że podświadomie to na niego czekała.

Po chwili jednak nie miała czasu na rozpatrzenie dokładniej tej upokarzającej kwestii, ponieważ była zajęta wytrzeszczaniem oczu na widok młodego Malfoya. Scorpius zawsze był, w jej mniemaniu… nieprzyzwoicie seksowną bestią, więc to nie było dla niej zaskoczeniem. Blond włosy, jak zwykle zmierzwione, stalowe, bystre oczy, wydatne kości policzkowe i ładne, blade usta. Czarne szaty, ani trochę nie maskujące jego atletycznej, szczupłej sylwetki. Krawat Slytherinu luźno zaplątany na szyi. Wszystko było tak jak zawsze.

Element zaskoczenia znajdował się w uchu chłopaka.

– Rose? – Scorpius spojrzał na nią rozbawiony, zapewne myśląc, ze to jego imponująca aparycja w końcu zrobiła na niej takie wrażenie, jakie powinna już siedem lat temu. – Wszystko w porządku?

Rose uświadomiła sobie, że patrzy na niego, w milczeniu, z lekko uchylonymi ustami już od dobrej minuty. Szybko zamknęła buzię i zebrała myśli.

– Malfoy, czy… czy ty masz kolczyk w uchu? – wydukała w końcu, bezskutecznie starając się mówić zdawkowym tonem.

Na twarzy blondyna najpierw zagościło zdziwienie, sekundę później coś na kształt zrozumienia. Obje jego ręce powędrowały do lewego ucha. Westchnął i przymknął oczy, starając się przełknąć swoje zakłopotanie, które natychmiast zawładnęło jego dumnym obliczem. Jego zwykle białe jak śnieg policzki powlekły się delikatnym odcieniem różu.

Rose nie była w stanie przypomnieć sobie poprzedniej sytuacji, w której Scorpius Malfoy się zarumienił. Z drugiej strony, nie miała z nim zbyt często do czynienia.

– Och… cholera… – jęknął, próbując wydłubać kolczyk z ucha. – To ten głupi zakład z Albusem… Spotkaliśmy się w poprzedni weekend na Pokątnej i… och, na gacie Merlina, czemu to nie wyłazi! – warknął w końcu, przerywając swoje mało konkretne tłumaczenia. Rose podeszła do niego i odsunęła jego dłonie od ucha.

– Daj, ja to zrobię – zaoferowała i zaczęła majstrować przy skomplikowanym zapięciu. Delikatny, korzenny zapach perfum Scorpiusa sięgnął jej nosa. Kark chłopaka pokrył się gęsią skórką, gdy palce Rose dotknęły jego skóry. – Przegrałeś zakład ponad tydzień temu i do dzisiaj nie przypomniałeś sobie o usunięciu nadmiaru biżuterii?

– Nie bądź złośliwa, Rose – odpowiedział, przewracając oczami. – Nie przywykłem do przegrywania, więc wyleciało mi to z głowy.

– Cieszysz się, że wracamy do Hogwartu? – dziewczyna zmieniła temat. Ludzie, którzy bez problemu radzą sobie z nauką, zazwyczaj na nią nie narzekają, więc podejrzewała, że usłyszy odpowiedź twierdzącą. Zamiast tego Scorpius skrzywił się, niemal niezauważalnie i odpowiedział dopiero po chwili.

– Częściowo. Ale wczoraj dowiedziałem się, że czeka tam na mnie niezbyt przyjemna niespodzianka. Pewnie ogłoszą to dziś na dzisiejszej uczcie, będziesz wiedziała, że to o tym mówiłem. – Jego niechętna mina powstrzymała Rose od zadawania dalszych pytań. – Dziękuję – dodał, gdy wręczyła mu kolczyk. – Wpadłem tu, bo szukam Albusa. Widziałaś go gdzieś?

– Jest w przedziale dla prefektów. Jakby tutaj wpadł, to powiem mu, że go szukałeś.

– Dzięki. – Uśmiechnął się rozbrajająco, po czym wskazał na jej kufer. – Pomóc ci z tym? – I nie czekając na odpowiedź podniósł go i bez najmniejszego wysiłku wrzucił go na górną półkę. – Do zobaczenia, Rose.

I już go nie było. Usiadła przy oknie i pozwoliła swoim myślom popłynąć. Zastanowiła się nad idiotyzmem sytuacji, która właśnie miała miejsce. Gdy wcześniej uświadomiła sobie, że podświadomie czekała na Scorpiusa, dokładnie to miała na myśli. Wcześniej nawet nie myślała o tym, że z ich pociągowych spotkań utrwalił się pewien rytuał.

Na pierwszym roku, już w pociągu, ale wciąż na peronie, Rose poszła poszukać przedziału dla siebie i Albusa, podczas gdy on jeszcze żegnał się z rodzicami. Gdy w końcu go znalazła, usiadła w rogu, wcisnęła się w oparcie, uchyliła okno, i po raz setny wysłuchiwała tych samych uwag swojej mamy („Zachowuj się grzecznie”, „Uważaj na schody”, „Nie mieszaj się w nic niebezpiecznego”, „Nie chodź do lasu”, „Ucz się pilnie”, „Bądź miła dla wszystkich”, „Nie pyskuj do nauczycieli”…). Wtedy do przedziału wparował chłopiec o jasnych włosach. Tak jasnych, ze Rose od razu domyśliła się kim musi być.

– Och – Oznajmił zaskoczony. – Przepraszam.

Rose była niską i szczuplutką jedenastolatką. Pięty miała oparte na siedzeniu, a do tego schowała się w cieniu, więc młody panicz Malfoy prawdopodobnie zerknął na przedział i uznał, że jest pusty.

– Nie szkodzi. Trzymam tylko jedno miejsce dla kuzyna, możesz dołączyć jeśli chcesz. – Rose podejrzewała, że Albus, wówczas wciąż pełen wrogości i uprzedzeń zabije ją za tę propozycję, ale skoro matka kazała jej „być miłą dla wszystkich”…

Zresztą, Scorpius nie wydawał się zachęcony tą hojną ofertą, a Rose nie mogła mu się dziwić. Mieli po 11 lat, nie znali się, on był chłopcem, ona dziewczyną. Wszelkiego rodzaju niezręczności były jak najbardziej prawdopodobne.

– Nie, dziękuję. Gdzieś w pociągu powinienem znaleźć moich kolegów. Hej, pomóc ci z tym? – zapytał, szybko zmieniając temat i wskazując na jej kufer.

– Hm, czemu nie…

Scorpius chwycił bagaż. Jego ówczesna, dziecięca budowa nie była wówczas tak imponująca jak aktualna, więc trochę to trwało zanim, głośno sapiąc, umieścił kufer na półce. Spojrzał na Rose i wyciągnął dłoń w jej stronę.

– Scorpius Malfoy.

– Rose Weasley. – Twarz chłopca drgnęła lekko, ale poza tym nie dał nic po sobie poznać. Rose po cichu liczyła, że pośle jej groźne spojrzenie i naznaczy ją jako swojego arcywroga, co przynajmniej mogłoby zapewnić jej w Hogwarcie jakąś rozrywkę, jednak nic takiego się nie stało. Skierował się do wyjścia.

– W takim razie, do zobaczenia, Rose – rzucił jeszcze przez ramię.

Od tego czasu, co rok było tak samo, z tym że teraz Scorpius zawsze wpadał spytać ją czy nie widziała gdzieś Albusa. Ona sugerowała mu gdzie powinien się udać, a wtedy on dziękował i pytał czy może pomóc jej z kufrem. Pomagał i znikał. Dlatego podświadomość zadrwiła dziś z Rose, sugerując jej, że aby wrzucić kufer na półkę, musi zaczekać na Scorpiusa Malfoya.

Taka przewrotna tradycja.

Kilka godzin później, Rose siedziała już przy stole Gryffindoru, obserwując ceremonie przydziału. Jej najlepsza przyjaciółka Melody rozglądała się po wielkiej Sali, szukając twarzy, których jeszcze nie zdążyła „oplotkować”, odkąd wysiedli z pociągu. Jej szyja kręciła się tak szybko, że długie, czarne włosy nieustannie fruwały, łaskocząc Rose po twarzy.

– Mel, przestań, bo Rosie zaraz zacznie kichać. – Powiedział Harold, choć sam również wyciągał szyję, prawdopodobnie sprawdzając, czy któraś z dziewcząt, których jeszcze nie podrywał nie zmieniła się podczas wakacji w Super Laskę. Albus stukał nerwowo palcami w stół, co jakiś czas przyspieszając tempo wybijanego rytmu, jakby liczył, że w ten sposób przyspieszy rozpoczęcie uczty. Rose przyglądała się temu ze znudzeniem jeszcze przez chwilę, po czym zaczęła bawić się różdżką, wyczarowując przed sobą różne wzory z kolorowych iskier.

– Rosie, słyszałaś że Cara Longbottom i ten przystojniak z Gryffindoru rozstali się w wakacje? – spytała Melody gorączkowym szeptem, nachylając się do Rose. Rudowłosa wiedziała, że nie uniknie wysłuchania najnowszych doniesień z towarzyskiej sfery Hogwartu, a poza tym przez te wszystkie lata zdążyła się przyzwyczaić do nawyków przyjaciółki i pokochać ją taką, jaka jest. Zwłaszcza, że Mel potrafiła być fantastycznym źródłem informacji.

– Tak, Longbottomowie przyjaźnią się z moimi rodzicami, widziałam się z Carą w zeszłym tygodniu

– Oooch… – Melody zadrżała z emocji. – A opowiadała ci dlaczego się rozstali?

Rose nadal bawiła się różdżką, podpierając brodę drugą dłonią.

– Bo jego penis był za duży – odpowiedziała ze znudzoną miną, nie odrywając wzroku od kolorowych iskier.

Wzrok Albusa był przywołujący do porządku, Harolda rozbawiony, natomiast Melody oburzony.

– Żadnej rozmowy nie możesz traktować poważnie? – zapytała po chwili milczenia – Skoro nie rozmawiałaś o tym z Carą, to wystarczyło mi to powiedzieć, a nie od razu sięgać po sarkazm. Pamiętaj, że jestem jedną z niewielu osób, które nadal z tobą wytrzymują, ty wredny, zły rudzielcu – zakończyła z wyrzutem. Rose westchnęła i schowała różdżkę do kieszeni.

– Przepraszam Mel. Jeśli tak zależy ci na tej informacji to pogadam z Carą i skłonię ją do zwierzeń.

Mel przyglądała się swojej przyjaciółce, jakby próbowała wybadać czy mówi poważnie, czy może to kolejna dawka ironii. Była jedną z niewielu osób, które czasem potrafiły trafnie odczytać, co siedzi w głowie Rose Weasley.

Rose zastanawiała się, jak ktoś obdarzony taką intuicją jak Mel, może po siedmiu latach nie pamiętać, że poprawia każdego, kto zwraca się do niej per „Rosie”. Zaczynała podejrzewać, że ludzie robią jej to na złość. Szczególnie Melody, która musiała uzbroić się w swój własny arsenał złośliwości, żeby wytrzymywać z tak humorzastą przyjaciółką.

Minerwa zakończyła swoje przemówienie i stoły natychmiast ugięły się pod ciężarem rozmaitych pyszności. Rose zebrała swoje długie, rude loki na czubku głowy i za pomocą różdżki związała je w niedbałego koka, po czym zabrała się do jedzenia.

– Albus, masz jakieś plany na wieczór? – zapytał Harold parę minut później, gdy Rose była już w trakcie pochłaniania drugiej dokładki pieczonego kurczaka. – Chętnie bym spuścił trochę pary przed rozpoczęciem roku, w jakimś męskim gronie. Chociaż oczywiście przyprowadziłbym ze sobą jedną kobietę. A imię jej – Ognista.

Rose parsknęła w swój talerz.

– Jaką parę chcesz spuszczać, skoro żaden stres jeszcze się nie zaczął? – zapytała z rozbawieniem. – Poza tym masz tak słabą głowę, że kac nie pozwoli ci jutro uczestniczyć w zajęciach. Lepiej dajcie sobie z tym spokój.

– Bo ty tak bardzo martwisz się o moją edukację, prawda Rosie? – zakpił. Rose już otwierała usta, żeby powiedzieć, jak brzmi jej imię, gdy odezwał się Albus.

– Umówiłem się na Ognistą na Wieży Astronomicznej ze Score’em. Im nas więcej tym weselej – stwierdził, tym samym powiększając grono przyszłych młodocianych alkoholików.

– To naprawdę nie przystoi, żeby Prefekt naczelny miał problem z używkami – upomniała go Rose z uśmiechem, próbując ukryć przed samą sobą jak ożywiła się na wzmiankę o Malfoyu.

– Nie mam żadnego problemu! – oburzył się Potter, w przypływie emocji potrącając dłonią puchar z sokiem dyniowym. Rose machinalnie usunęła bałagan zaklęciem. – Po prostu czasem, mężczyźni muszą omówić pewne męskie sprawy. Alkohol to element relaksacyjny.

– Święte słowa – poparł go Harold. – Jasne, przyjdę. A propo Score’a, słyszałem, że spędziłeś tydzień wakacji w Malfoy Manor?

– Taa, Score mnie zaprosił.

Pierwszego września, siedem lat temu nikt, nawet w najśmielszych fantazjach nie podejrzewał, ze Albus Potter i Scorpius Malfoy zostaną najlepszymi przyjaciółmi. Zaczęło się dziwacznie. Mimo starań Harry’ego, żeby jego syn poszedł do szkoły wolny od uprzedzeń i konfliktów, znajomość historii zrobiła swoje. Ojciec Rose uwielbiał opowiadać różne anegdotki z czasów szkolnych, w tym te opowiadające o Draco Malfoyu, jakoby był największą kanalią, jaką spotkali na swojej drodze. Rose słyszała o jego obraźliwych wyzwiskach w stronę jej matki, dokuczliwych zaczepkach wobec wujka Harry’ego i kilku innych sytuacjach. Hermiona i Harry starali się ukrócić te wywody. Potterowi zdarzyło się wspomnieć, ile pan Malfoy zrobił dla Zakonu Feniksa, pomagając uchwycić najniebezpieczniejszych śmierciożerców już po zakończeniu wojny.

Rose wiedziała, że skoro wujek potrafi z taką łatwością pracować codziennie w Biurze aurorów wspólnie z panem Malfoyem, to ona tym bardziej nie ma żadnego powodu, żeby nienawidzić Scorpiusa czy jakiegokolwiek innego ślizgona. Poza tym, była na tyle rozsądna, żeby rozumieć, iż dzieci nie tylko nie odpowiadają za błędy swoich rodziców, ale także w ogóle nie muszą mieć z nimi za wiele wspólnego, pod względem charakterologicznym czy światopoglądowym.

Niestety, Albus Potter nie był wówczas obdarzony tak rozwiniętą umiejętnością dedukcji, jak Rose.

Od pierwszego dnia szukał zaczepki. Zignorował wszystko co powiedział mu Harry o nie pielęgnowaniu urazów, zwłaszcza nie swoich i rzucał Scorpiusowi niechętne spojrzenia. Problem polegał na tym, że Mafloy uparcie nie zwracał na niego uwagi. Albus był zmuszony podjąć gwałtowne środki, które pozwoliłyby mu na wywołanie wojny. Zamiast szukać prawdziwych powodów do kłótni, wymyślił je sobie. Pewnego październikowego dnia oskarżył Scorpiusa o „spoglądanie na niego w taki sposób, jakby miał z nim jakiś poważny problem”, oraz rozpuszczanie na jego temat obraźliwych plotek, po czym wyzwał go na pojedynek „w imię przeszłości”.

Zaskoczony Scorpius przyjął wyzwanie, nie kryjąc zmieszania i niepokoju, ponieważ, jak każdy, spodziewał się niesamowitych umiejętności ze strony syna wybawcy świata czarodziejów.

Sam pojedynek był, w opinii Rose, przezabawny. Chłopcy nie mieli wówczas absolutnie żadnej wiedzy magicznej nie dysponowali też szczególną gracją, wiec po wystrzeleniu do siebie kilku iskier, przeszli do pojedynku na pięści. Czy może raczej piąstki, jako że mieli po jedenaście lat. Trwało to kilkanaście minut, po czym oboje opadli zdyszani na posadzkę w odległości dwóch metrów od siebie – Albus z podbitym okiem, Scorpius z modnie rozciętą wargą – i spojrzeli na siebie z konsternacją. Patrzyli tak w milczeniu i nagle… oboje wybuchli głośnym śmiechem. Tłum, który zebrał się wokół nich zamarł i każdy z gapiów patrzył na innego, oczekując jakiegoś wyjaśnienia. A oni śmiali się i śmiali…

Gdy w końcu się uspokoili, wstali oboje, podeszli do siebie i serdecznie uścisnęli sobie dłonie.

I od tej chwili byli jak bracia.

– I jak było? – zagadnęła Albusa Melody. – Stary Malfoy przepuścił cię przez prób swojego dworu? A jego Matka?

– Pani Malfoy jest świetna. – Albus wzruszył ramionami. – Przemiła kobieta. Natomiast jego ojciec przez większość czasu udawał, że mnie nie ma, chyba że zwróciłem się bezpośrednio do niego.

– A to świnia – stwierdziła Rose, nakładając sobie lody w syropie klonowym.

– Nie, to nie tak – sprostował Al. – Nie sądzę, żeby on miał ze mną jakiś rzeczywisty problem. Malfoy zrobił zbyt wiele, żeby po wojnie zrehabilitować się w oczach społeczeństwa, żeby teraz przyznać się, że nie lubi syna Harry’ego Pottera. Myślę, że on po prostu nie wiedział, jak się w mojej obecności zachowywać, co mówić, więc doszedł do wniosku, że lepiej będzie nie robić nic.

Jakiś czas później talerze znikły, a profesor McGonagal wstała.

– Witam was na kolejnym roku nauki w Hogwarcie – zaczęła. – Chciałabym przekazać wam kilka uwag organizacyjnych. Niech wszyscy pamiętają, że wejście do lasu, jest surowo zabronione, podobnie jak używanie czarów między lekcjami, na korytarzach. Sprawdziany quiddicha rozpoczną się w drugim tygodniu semestru. Każdy zainteresowany powinien się zgłosić do opiekuna swojego domu.

W tym momencie drzwi Wielkiej Sali otworzyły się. Między stołami kroczył dumny, wysoki mężczyzna, o tlenionych włosach, wysuniętym podbródku i szarych oczach. Ubrany był w elegancką szatę, która łopotała za nim złowrogo.

– Przepraszam za spóźnienie – mruknął Draco Malfoy do dyrektorki i usiadł na miejscu po jej lewej stronie.

– Pragnę także dodać – kontynuowała Minerwa – że stanowisko nauczyciela wykładającego eliksiry i antidota, przejmie w tym roku Draco Malfoy.

Rozległy się oklaski. Rose wiedziała już, co miał na myśli Scorpius, gdy rozmawiali w pociągu o powrocie do Hogwartu. Odszukała go wzrokiem przy stole Slytherinu. Siedział, opierając brodę na dłoni, udając że nie widzi swojego ojca i ostentacyjnie patrząc w przeciwnym kierunku. Rose uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała z powrotem na McGonagal, która nie mówiła już nic, co mogłoby zainteresować Rose. Nie mogła się dziwić że jest Scorpius był niezadowolony. Ona też za nic by nie chciała, żeby matka mogła obserwować ją na każdym kroku.

– Ale numer, co? – zagadnęła Melody.

– Zgadza się. – Rose pokiwała głową, zastanawiając się, jakim nauczycielem okaże się profesor Malfoy. Ciekawiło ją, jaką taktykę przyjmie wobec syna: czy będzie go faworyzował i nagradzał, czy przeciwnie, wymagał od niego więcej niż od pozostałych.

Nie mniej nurtującą kwestią było to, czy będzie odejmował Rose punkty ze względu na nienawiść jaką prawdopodobnie żywił do jej ojca.

– Rosie, Scorpius Malfoy się na Ciebie gapi.

Rose podniosła głowę, krzyżując spojrzenia ze Scorpiusem. Rzeczywiście, patrzył na nią. Zaskoczona, nie wytrzymała jego wzroku i, zakłopotana, wbiła swój w dyrektorkę.

– Ciekawe, o co mu chodzi – zastanowiła się Melody. – Może zastanawia się czy zaprosić nas na tę ich męską popijawę na Wieży?

– Nie wiem. Myślę, że jakbyśmy miały w niej uczestniczyć to zaprosiłby nas Albus. Możesz skoncentrować się na czymś innym? – zapytała Rose, widząc że przyjaciółka nadal uważnie obserwuje Scorpiusa.

– Ale on nadal się na Ciebie gapi.

– A ty na niego, przestań! – syknęła, kopiąc brunetkę w kostkę. Spojrzała na nią z oburzeniem, ale posłusznie wróciła wzrokiem do profesor McGonagal.

– … Dziękuję wam za uwagę. Możecie udać się do swoich dormitoriów – zakończyła kobieta, a w całej Sali natychmiast podniósł się gwar setek głosów.

– Musze zaprowadzić pierwszoroczniaków – Poinformował ich Albus, więc udali się do wieży w trójkę.

                Rose długo nie mogła tej nocy zasnąć.

_____________________________

To ci dopiero! Wracam na blogosferę! :) Mam nadzieję, że będziemy się dobrze bawić z tym opowiadaniem. Póki co, pisze mi się naprawdę przyjemnie i mam trochę pomysłów, więc mam nadzieję, że cała fabuła popłynie gładko.

 Mam nadzieję, że trafi tu trochę moich starych czytelników jeszcze z czasów BFP ;)

LUBIĘ KOMENTARZE! :D

LUBIĘ KOMENTARZE! :D