[12]"Słyszał pan kiedyś o McDonaldzie?"

– Rose ostrożnie wystawiła głowę zza drzwi i zajrzała do Wielkiej Sali. Rozejrzała się uważnie po ogromnym pomieszczeniu, poszukując blond czupryny. Najwyraźniej Scorpius jeszcze nie zszedł na śniadanie. Bardzo dobrze. Ruszyła w stronę swojego stołu, z przerażeniem buzującym jej w żyłach.

Ona pocałowała jego! Weszła w tryb histerii, jak tylko wróciła wczoraj do swojego dormitorium i od tego czasu ani na chwilę nie przestawała dramatyzować. Ona! Jego! Jak niby miała się z tego wytłumaczyć samej sobie, a co dopiero Scorpiusowi?! Co w nią, na niegodziwość Voldemorta, wstąpiło?! Nie potrafiła tego wyjaśnić. Jak ten cholerny chłopak potrafił tak na nią działać, ledwo jej dotykając?

Teraz już nawet nie mogła być oburzona, że ośmielił się ją dotknąć, nie mogła, jak gdyby nigdy nic na niego nakrzyczeć, czy też zażądać, żeby to się nie powtórzyło, bo to ona pocałowała jego. Nigdy się z tego nie wyliże.

Zawsze wiedziała, że Scorpius był atrakcyjny. Musiałaby być ślepa, żeby nie zauważyć, że od jakiegoś czasu jej samej uginają się nogi od samego patrzenia na tego faceta. Nie sposób było przeoczyć, że na nią działał, że ją pociągał. Ale nie podejrzewała, że jest w stanie do tego stopnia pozbawić ją umiejętności logicznego myślenia i sprawić, ze rzuci się na niego jak wariatka.

Nie byli parą i nic nie zapowiadało tego, żeby mieli nią zostać, wiec Rose musiała cos z tym zrobić. Musiała jakoś mu wytłumaczyć swoje irracjonalne zachowanie. I chyba musiała go przeprosić…

Och, zaraz zwymiotuję.

Problemem nie było nawet to, że Rose nie potrafiła nazwać ich relacji. Najgorsze było to, że czuła się niebywale upokorzona. Przez samą siebie. Co on teraz o niej myślał? Że jest jakąś napaloną dzikuską? Zakochaną w nim psychofanką?

Może dlatego nie przyszedł na śniadanie. Pewnie siedzi w swoim dormitorium, skulony pod łóżkiem, bo boi się, że jak pojawi się w Wielkiej Sali, to Rose zażąda, żeby się z nią ożenił.

Nie przejmuj się Rose. Z każdym dniem zbliżasz się coraz bardziej do słodkiego ukojenia, jakie przynosi śmierć.

– Cześć Rosie – przywitał ją Harold, przesuwając się nieco, aby mogła usiąść obok. Ze zdziwieniem przywitała siedzących naprzeciwko Albusa i Melody. Ramię w ramię, wymieniali od czasu do czasu uprzejme uwagi, jakby nigdy  nic miedzy nimi nie zaszło. Uniosła pytająco brew w kierunku Harolda, ale odpowiedział jej jedynie wzruszeniem ramion, które mówiło „Mnie nie pytaj”.

Jedli w ciszy, która wisiała pomiędzy nimi, jak gradowa burza. Rose miała wrażenie, że słyszy cichutkie tykanie bomby, która miała lada chwila wybuchnąć.

– Harold, śmierdzisz – rzuciła, chcąc nieco rozluźnić atmosferę. – Znowu palisz?

– Właściwie nie – odpowiedział, nakładając sobie na talerz jajecznicę. – Technicznie rzecz biorąc, wczoraj paliłem znowu. Zatem dzisiaj palę wciąż.

– Rosie, jesteś dzisiaj na językach – wtrącił nagle Albus, otwierając swój egzemplarz „Proroka Codziennego”. Uśmiechnął się do niej w taki sposób, że Rose uświadomiła sobie istnienie czegoś ważnego, o czym ona nie wie.

– Co proszę? – spytała, bojąc się tego, co usłyszy. Błagam, niech to nie będzie nic związanego z…

– Jakaś czwartoklasistka, powiedziała mi – zaczął Al, spoglądając na nią nonszalancko, znad gazety – że widziano cię wczoraj wieczorem, jak zbiegałaś z siódmego piętra, cała zarumieniona i rozczochrana. Ale najciekawsze jest to, że zaraz za tobą, w bardzo podobnym stanie, przybiegł Scorpius – zakończył, kompletnie ignorując wyraz śmiertelnego przerażenia na twarzy Rose. – Teraz połowa szkoła szepcze o waszym tajemnym romansie.

Rose nie zdążyła nawet otworzyć ust, żeby odpowiedzieć, gdy oboje, Albus i Melody wybuchli histerycznym śmiechem. Obserwowała w milczeniu, jak nie mogą się uspokoić, a Melody ociera łzy serwetką.

– O co wam chodzi? – zapytała w końcu, mocno zbita z tropu. – Co jest takie zabawne?

– Och, daj spokój, Rosie – powiedziała Mel, nadal chichocząc. – Ty i Scorpius? Czego ci ludzie nie wymyślą…

– Dokładnie – dodał Al, mierzwiąc sobie włosy. – W życiu nie słyszałem czegoś równie niedorzecznego. O tak, dwójka ludzi pojawiła się gdzieś w tym samym czasie, na pewno wracali z sekretnego gniazdka miłosnego! Nawet jeśli to Rosie Weasley i Scorpius Malfoy.

– Eee… – mruknęła Rose, nie bardzo wiedząc, jak się do tego odnieść. Powinna odczuć ulgę, że jej przyjaciele nie wierzyli w te durne plotki, ale z drugiej strony poczuła dziwne ukłucie w klatce piersiowej, słysząc ich reakcję na pomysł, że mogłaby się związać ze Scorpiusem. Spróbowała pozbyć się tego uczucia. – Rozumiem, że to nieprawdopodobna perspektywa, ale aż tak?

– Rosie, jesteś piękna, nie zrozum mnie źle – powiedziała Mel, uśmiechając się do niej. – Ale Scorpius chyba wolałby kogoś bardziej…

– … swobodnego – dokończył Albus, a Melody pokiwała energicznie głową. – On jest sam wystarczająco dziwny, nie sądzę, żeby związał się z dziewczyną, gdyby miał radzić sobie z jej podwójną dawką niezręczności.

– Nie jestem niezręczna przy Scorpiusie – mruknęła Rose. – Bo się znamy.

– Dlaczego w ogóle o tym rozmawiamy? – zapytała Melody. – Chyba najważniejsze, że to nieprawda, tak?

– Tak – powiedziała szybko Rose. – Myślicie, że da się coś zrobić, żeby sprostować te plotki?

– Nie możesz podchodzić do ludzi i mówić, ze to nieprawda. Winny się tłumaczy – wyjaśnił Harold, a Rose uświadomiła sobie, że tylko on się wcześniej nie roześmiał. Spojrzała na niego podejrzliwie. Chłopak uśmiechnął się do niej porozumiewawczo i puścił jej oko. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Czyżby coś podejrzewał?

– Harold ma racje – dodała Melody. Rose nałożyła sobie na talerz sześć naleśników i polała je syropem klonowym. Musiała czymś zajeść swoje stargane nerwy. – Po prostu, choć wiem, że to będzie dla ciebie trudne, zachowuj się naturalnie, jakby nic się nie stało i przewracaj oczami, gdy słyszysz wokół siebie szepty. No i przydałoby się pogadać ze Scorpiusem, żeby wiedział czego się spodziewać i niechcący nie potwierdził tych plotek.

Fantastycznie. Jakby potrzebowała kolejnych powodów, żeby pogadać ze Scorpiusem.

– Gdzie on teraz jest? – zapytała z ciężkim westchnieniem, kiedy już uporała się ze swoimi naleśnikami.

– Pewnie jeszcze w pokoju – powiedział Albus. – Nie chciało mu się wstawać na śniadanie, więc możliwe, że dopiero zbiera się do wyjścia. – Wstał i wskazał głową na wyjście z Sali. – Jeśli chcesz, możemy iść razem. Umówiłem się z Mary przy wejściu do Pokoju Wspólnego Ślizgonów – dodał, a Rose zauważyła kątem oka, jak Melody zaciska szczękę. – Na pewno chętnie wpuści cię do środka.

Średnio podekscytowana spotkaniem z Mary i absolutnie przerażona konfrontacją ze Scorpiusem, Rose ruszyła niechętnie za Alem.

W lochach czekała na nich dziewczyna Pottera. Uniosła brwi na widok Rose, ale Albus szybko wyjaśnił jej sytuację, opowiedział o plotkach i poprosił o hasło. Mary spojrzała nieufnie na Rose, odwróciła się w stronę kamiennej ściany i cicho wyszeptała odpowiednie słowo.

– Któż byłby taki naiwny, żeby uwierzyć, żeby nasz Oziębły Przystojniak poleciał na Rosie Weasley – powiedziała, śmiejąc się wdzięcznie, uwiesiwszy się na ramieniu Albusa. Szybko rzuciła Rose przepraszające spojrzenie. – Oczywiście bez urazy skarbie, to nic osobistego – dodała z fałszywym uśmiechem.

– Jasne – mruknęła Rose, starając się nie myśleć o określeniu „Oziębły Przystojniak”. – To do zobaczenia – rzuciła do Albusa i zniknęła za drzwiami.

Na jej szczęście, pokój wspólny był niemal pusty, ze względu na godzinę. Trójka Ślizgonek, siedzących na skórzanej kanapie, posłała jej dziwne spojrzenie, ale zignorowała to i ze spuszczoną głową pomaszerowała w kierunku sypialni chłopców z siódmego roku. Mogła tylko mieć nadzieję, że współlokatorzy Malfoya są na śniadaniu.

Zapukała niepewnie do drzwi. Otworzyły się po dwóch minutach.

Zdecydowanie nie była na to przygotowana.

Nie była przygotowana na zaspanego, rozczochranego Scorpiusa, otwierającego drzwi jedynie w luźnych, dresowych spodniach.

W rej sekundzie, umysł Rose się zatrzymał. Nie była w stanie robić nic innego, niż podziwiać stojącego przed nią chłopaka. Podziwiała jego włosy, sterczące we wszystkich kierunkach i leniwy uśmiech, który wpłynął na jego twarz, kiedy ją zobaczył. A jego tors… no cóż.

– Rose – jego głos wyrwał ją z zamyślenia. Skrzyżował ręce na piersi i oparł się o framugę drzwi. – Kiedy powiedziałem „Accio Piękność” nie sądziłem, że naprawdę zadziała – powiedział, a Rose uniosła brwi, nie mogąc powstrzymać rozbawienia. Scorpius skrzywił się i skinął głową. – Masz racje, to było słabe. Wejdź – powiedział, przepuszczając ją w drzwiach, a Rose bardzo się starała go nie dotknąć, kiedy przechodziła obok. – Co cię sprowadza?

Rozejrzała się po pokoju. Obok swojego łóżka, Scorpius miał duży, szklany pojemnik, wewnątrz którego szalał niebieski płomień. Nieraz słyszała, jak narzekał na chłód w lochach, więc jej to nie zaskoczyło. Czując gorąco, które zapewne miało też coś wspólnego z samą obecnością blondyna, Rose zdjęła szatę szkolną, przewiesiła ją przez oparcie krzesła i została w czarnej spódnicy i białej koszuli. Miała również ochotę poluzować swój krawat Gryffindoru, ale jej ręce były dziwnie odrętwiałe. Wzięła głęboki wdech.

– Po pierwsze, chciałam cię przeprosić – powiedziała powoli. – Nie chciałam, żeby to się wczoraj tak potoczyło, nie wiem co we mnie wstąpiło…

– Czy widzisz, żebym narzekał? – wtrącił Scorpius, ale Rose go zignorowała.

– … nie chciałam się zachować, jak wariatka, to chyba cała ta muzyka i klimat  mnie… a poza tym, byłam wczoraj bardzo śpiąca i wszystko mieszało mi się w głowie – paplała bez sensu. – Nie chcę żebyś pomyślał sobie, że…

– Rose – przerwał jej Scorpius, chwytając ją za nadgarstki. Aż podskoczyła, pod wpływem nagłego kontaktu. – W porządku. Przestań już, bo trajkoczesz, jak małpka.

– Przepraszam – mruknęła Rose. – Jeśli wszystko rozumiesz i nie uważasz, ze jestem stuknięta, to możemy przejść do tej drugiej części. Otóż… ktoś nas widział i teraz są o nas plotki… Musimy im zaprzeczyć i zrobić wszystko, żeby ich nie zachęcać.

– Dlaczego? – zapytał Scorpius, unosząc zaczepnie brew.

– Słucham? – zapytała wpatrując się z niedowierzaniem w jego rozbawioną twarz. Przygryzł lekko wargę, być może po to, żeby się nie zaśmiać.

Och, świetnie. Żartował sobie z niej. W Rose zaczęła narastać irytacja. To dobrze. To zdecydowanie dobrze. Wściekłość była o wiele lepsza, niż ta obezwładniająca chęć, żeby złapać go za te cholerne włosy i wpić się w…

– Dlaczego mamy im zaprzeczać? – rozwinął Scorpius, dalej patrząc na nią wyzywająco.

– Dlaczego?! – wykrzyknęła, wyrywając nadgarstki z jego uścisku, i wyrzucając dłonie w powietrze. – Zwariowałeś? Musimy im zaprzeczać, bo teraz wszyscy myślą, że jesteśmy razem!

– A dlaczego to takie straszne? – zapytał, uśmiechając się jeszcze szerzej. Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem przez kilka sekund, po czym przeszła się po pokoju, żeby się uspokoić.

– Bo nie jesteśmy!

Podszedł do niej z dziwnym błyskiem w oku, a Rose stwierdziła, ze to dokładnie ten sam wzrok, którym przeszywał ją wczoraj, zanim uciekła z pokoju. Nie wróżyło to nic dobrego.

– Naprawdę? – zapytał takim tonem, jakby szczerze pytał ją o opinię. Co za tupet!

– Oczywiście! – wykrzyknęła.

– Skąd ta pewność?

– Co proszę? – sapnęła, na co wzruszył ramionami i przechylił głowę w lewo.

– Skąd pewność, że nie jesteśmy razem?

Gapiła się na niego przez dłuższą chwilę, zszokowana. Wszystkie logiczne konkluzje wyparowały z jej głowy.

– Cóż, nie spytałeś, czy zostanę twoją dziewczyną – bąknęła i natychmiast uświadomiła sobie, że to najgłupsza rzecz, jaką w życiu powiedziała.

– A tego oczekiwałaś?

– Nie!

– Tak myślałem – powiedział Scorpius, kiwając głową, jakby właśnie tego się spodziewał. – To trochę nudne, prawda? Jesteśmy zbyt dziwni na taki banał.

– Banał – powtórzyła głucho Rose, walcząc z ochotą podrapania go po twarzy. Rozejrzała się oszołomiona i uświadomiła sobie, że jakimś cudem udało mu się uwięzić ją między nim a oparciem kanapy.

– Och daj spokój. – Zaśmiał się cicho i przybliżył się do niej lekko. – Kiedy będziemy starzy i będziesz opowiadać naszym wnukom, jak się zeszliśmy, naprawdę chcesz im zaserwować jakieś nudne „Spytał, a ja się zgodziłam.”?

Rose zamarła. Bardzo wiele rzeczy było nie tak z jego wypowiedzią, ale chyba największym jej problemem była figura retoryczna „nasze wnuki”.

W sensie ich.

W sensie dzieci dzieci Rose i Scorpiusa.

Co to miało być? I czemu coś ja załaskotało w brzuchu, kiedy to powiedział?

– Naszym wnukom? – powtórzyła, głosem kipiącym z furii.

– Tak. Myślałem sobie, żeby było ich minimum dziewięć – powiedział beztrosko, opierając dłonie po obu jej stronach, na oparciu kanapy, zamykając ją pomiędzy swoimi ramionami. – Jeśli chodzi o dzieci, trójka będzie dobrą liczbą. Przyjemna ilość. Wystarczajaca, żeby ponieść dalej rodowe nazwisko, ale nie dość, żebyśmy mieli własną drużynę quiddicha.

Rose była w stanie tylko się na niego gapić. Facet oszalał. Nie potrafiła znaleźć innego wytłumaczenia.

– I oczywiście, wszystkie byłyby w Slytherinie – dodał, choć Rose mogłaby przysiąc, że w rzeczywistości go to nie obchodzi. Tak czy siak, tego było już za wiele.

Skrzyżowała ramiona na piersi i wyprostowała się, nieświadoma, że w ten sposób się do niego przybliżyła. Scorpius nie przeoczył tego szczegółu. Uśmiechnął się zaczepnie i przysunął ręce bliżej jej ciała.

– Chyba sobie żartujesz! – wykrzyknęła. – Przynajmniej jedno z moich dzieci będzie Gryfonem. Albo Krukonem.

– No dobrze – zgodził się Scorpius, delikatnie przemieszczając swoje dłonie, aż spoczęły na dole jej pleców. – Jeden może być czarną owcą. Pod warunkiem, że nie będzie Puchonem.

– A jeśli to będzie dziewczynka? – spytała patrząc na niego wyzywająco, spod długich, czarnych rzęs.

– Malfoyowie zawsze mają synów.

– Weasleyowie maja mieszankę.

Uśmiechnął się, słysząc jej błyskawiczną odpowiedź i pochylił głowę nieco bliżej jej twarzy.

– No dobrze – zgodził się łaskawie. – Dwoje z naszych dzieci, chłopcy, trafią do Slytherinu. – Był już wystarczająco blisko, żeby policzyć piegi na jej nosie i policzkach. – Trzecie będzie dziewczynką i możesz ja wychować zgodnie z wariackim kodeksem moralnym Gryfonów.

Rose zastanowiła się przez chwile, dlaczego ma problemy z oddychaniem. A potem uświadomiła sobie, że to może mieć cos wspólnego z faktem, iż zaraz znowu pocałuje Scorpiusa Malfoya.

Zaraz, zaraz. CO?!

Odepchnęła go od siebie tak mocno, że zaskoczony chłopak aż się zatoczył. Po chwili uniósł brew i uśmiechnął się do niej zalotnie.

– Coś nie tak, Rose?

– Zaraz ci powiem, co jest nie tak! – wrzasnęła histerycznie. – Nasze wnuki?! Nie będziemy mieć żadnych wnuków! I nie będziemy mieć żadnych dzieci, bo nie jesteśmy i nigdy nie będziemy w relacji romantycznej!

Oparł się leniwie o kolumienkę swojego łożka.

– Mówiłem ci już kiedyś, jaka jesteś seksowna, kiedy się wściekasz?

Warknęła bezradnie i chwyciła swoją szatę z jego krzesła.

– Jesteś niemożliwy.

– Uwielbiasz to.

– Scorpius!

Uśmiechnął się z zadowoleniem i przywołał na swoją twarz udawany zachwyt.

– Tak jest Rose, jeszcze raz, wykrzycz moje imię – zamruczał.

– Scorpius! – powtórzyła, chcąc przywołać go do porządku, ale uświadomiła sobie, że to było dokładnie to czego chciał.

– Tak! Jeszcze raz! – westchnął i zaśmiał się cicho.

– Aghr!

Rose wybiegła z jego pokoju, trzaskając drzwiami demonstracyjnie. Scorpius był zadowolony. Nie został zmuszony do zaprzeczenia czemukolwiek, co do niej czuje, ona również niczego nie zanegowała, z wyjątkiem tych marnych tłumaczeń; na kilka przezabawnych sekund, nakłonił ja do rozmowy o ich dzieciach; prawie ją pocałował i nawet nie próbowała go udusić. Cel osiągnięty.

Scorpius był cierpliwym człowiekiem. Poczeka tyle, ile będzie trzeba, aż Rose przestanie zachowywać się jak wariatka i uporządkuje wszystko w swojej własnej głowie. Nie miał zamiaru niczego przyspieszać. Znał Rose. Mógł sobie wyobrazić, jaka jest przerażona. Potrzebowała czasu, a on nie chciał jej przestraszyć.

Rose była wściekła. Nie była tylko pewna czy wściekała się na Scorpiusa, za to że z premedytacją wyprowadził ja z równowagi, czy może na siebie, przez uczucia, które w niej wywoływał.

Chciała wydostać się z zamku. Nie było tu miejsca, w którym mogła się wyciszyć i przemyśleć sprawę na chłodno. A właściwie to nie. Nie chciała o tym myśleć, raczej wyrzucić to ze swojej głowy, żeby osiągnąć spokój ducha. Wieża Astronomiczna była magiczna tylko w nocy. Jeśli chodzi o Pokój Życzeń, to na chwilę obecną sama myśl o tym miejscu wywoływała u niej gęsia skórkę i dziwne łaskotki w brzuchu. Tam na pewno nie zazna tego, czego potrzebuje.

Dokąd mogła pójść? Hogsmeade? Za łatwo będzie ją złapać. Będzie musiała przemaszerować całe błonia. Jeśli będzie szła szybko, zajmie to jakieś dziesięć minut. Jakie były szanse, że w tym czasie nikt w przeogromnym zamku nie wyjrzy przez okno? Rose uznała, że nie jest do dość bezpieczna opcja, żeby mogła mieć nadzieję, że pani Pomfrey uwierzy w jej wymówkę o spędzeniu całego dnia w łóżku, kiedy przyjdzie prosić ją o usprawiedliwienie.

A jeśli użyłaby proszku Fiuu i przeniosła się prosto do wioski? To też nie wchodziło w grę. Jedynym miejscem w Hogsmeade, o którym wiedziała na pewno, że jest tam kominek była gospoda pod Trzema Miotłami. Co powie Madame Rosmerta, kiedy ja zobaczy? Nawet jeśli jej uwierzy, że ma pozwolenie, mogłaby chcieć to potwierdzić. Żaden nauczyciel Hogwartu nie zezwoliłby uczniowi na samotną wizytę w Hogsmeade, a nawet jeśli, to na pewno napisałby jakąś przepustkę. A co z pozostałymi klientami knajpy?

Poza tym, wioska nie była odpowiednim miejscem. Była za blisko. Jeszcze coś by ja opętało, wróciła by do zamku i zabiła Malfoya. A jej matka narzekałaby, że dwadzieścia godzin porodu poszło w cholerę, bo jej dziecko spędzi resztę życia w Azkabanie.

Zerknęła na cienki, srebrny zegarek na swoim nadgarstku. Dochodziła dziewiąta. Rodzice zapewne wyszli do pracy. Może po prostu użyć kominka w swoim domu i połazić po Londynie. Pochodzić po księgarniach albo sklepach z ciuchami, może coś zje. Jedzenie zawsze uspokajało jej nerwy, przecież była kobietą…

Ale czyjego kominka mogłaby użyć w Hogwarcie? Wszystkie te, do których uczniowie mieli dostęp, były zablokowane, ale nauczyciele na pewno mieli możliwość korzystania z tego środka komunikacji. Wszyscy wyruszyli już albo na śniadanie, albo do wielkiej Sali. Rose uznała, że musi zaryzykować. Rozejrzała się niepewnie wokół siebie. Nadal stała przy Pokoju Wspólnym Ślizgonów. Jedyne komnaty prywatne, jakie znajdowały się w lochach, należały do profesora Malfoya. Rose zauważyła tabliczkę z jego nazwiskiem po drugiej stronie korytarza. Nie żeby ją to zaskoczyło, w końcu już raz oddelegowała Scorpiusa do jego gabinetu, w środku nocy.

Podbiegła do drzwi i otworzyła je zaklęciem. Zamknęła je za sobą cichutko, uświadamiając sobie, że nawet nie sprawdziła, czy korytarz jest pusty. Przez chwilę stała w gabinecie profesora Malfoya z zaciśniętymi powiekami, nasłuchując jakichś kroków czy oburzonych okrzyków, ale nic takiego nie nastąpiło, więc na paluszkach podeszła do drzwi, za którymi musiały być kwatery nauczyciela.

– Alohomora – mruknęła, celując różdżką w gałkę i ku swojemu wielkiemu zdziwieniu, usłyszała satysfakcjonujące kliknięcie. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że brak konkretnych zabezpieczeń nie wróży nic dobrego.

Wbiegając do małego saloniku, nawet nie miała czasu prychnąć kpiąco, widząc jego pretensjonalnie luksusowy wystrój, oczywiście w ciemnych barwach, przeplatanych odrobiną srebra. Stając przed kominkiem szybko zlokalizowała stojące na nim małe pudełeczko, wypełnione zielonym proszkiem. Nabrała go trochę w dłoń.

– Panna Weasley.

Rose wrzasnęła rozsypując wokół siebie proszek i odwracając się błyskawicznie. Zielony ogień zapłonął wokół niej delikatnie na ułamek sekundy, w miejscach gdzie pyłek opadł na ziemię.

Przed nią stał Draco Malfoy, w całej swojej przerażającej okazałości. Jego różdżka była wycelowana w Rose.

– Cóż za cudowny początek dnia. – Ciężkie westchnienie rezygnacji i sposób w jaki potarł nasadę swojego nosa zdecydowanie nie wskazywały na to, że mówił szczerze. – Czy jest sens, żebym w ogóle pytał o powód tej wizyty i wykradania moich prywatnych zapasów Proszku Fiuu?

– Eee… – zaczęła Rose i uświadomiła sobie, że dzisiaj zdecydowanie zbyt często zaczyna wypowiedzi w ten elokwentny sposób. – Cóż. To skomplikowana sprawa.

– Mam czas – powiedział Draco, opuszczając różdżkę i chowając ją do kieszeni szaty. – Czwartki zawsze mam wolne, więc możesz sobie wyobrazić mój entuzjazm na twój widok w moim gabinecie w dzień odpoczynku. Wytłumacz się proszę, jak najszybciej. I weź pod uwagę, że wszystko, co powiesz będzie miało znaczenie, gdy będę ustalał sposób, w jaki zostaniesz ukarana.

– Dobrze… – zaczęła ostrożnie Rose i postanowiła być szczera… oczywiście zatajając te części, których wyznać nie mogła. – Jeden z uczniów, chłopak… wie pan jak to my, nastolatki potrafimy histeryzować, kiedy w grę wchodzą w chłopcy. – Powiedziała, uśmiechając się do niego, ale niewzruszona mina Dracona przypomniała jej, że przecież nie miał poczucia humoru. – Chodzi o to, że kiedy się zdenerwuję, bardzo ciężko jest mi się w jakiś sposób uspokoić, a ostatnie wydarzenia naprawdę mnie przytłaczają, nie miałam możliwości ani czasu w żaden sposób wypuścić z siebie tych nerwów… I sęk w tym, że ja muszę, naprawdę muszę wyrwać się na dzisiaj z zamku. Wiem, że pan nie zrozumie, bo ja sama do końca nie wiem dlaczego, ale muszę być z dala od tego miejsca i od tych wszystkich ludzi… o tak, ludzie są najgorsi. Proszę, proszę, proszę pozwolić mi wyjść – zakończyła, patrząc na niego błagalnie. Wiedziała, że są nikłe szanse powodzenia tej operacji, ale skoro i tak miał ją ukarać…?

Draco zaśmiał się, wpatrując się w nią z niedowierzaniem.

– Panno Weasley, chyba nie sądzi pani, że moje sumienie pozwoli mi na udawanie, że nie widzę jak uczennica z premedytacją łamie jeden z najważniejszych punktów regulaminu szkolnego.

– Przecież był pan Ślizgonem! – krzyknęła Rose, machając rękami z frustracją. Naprawdę musiała cos zrobić z tą swoją nadmierną gestykulacją. – Wy nie macie sumienia.

Draco spojrzał na nią z niesmakiem.

– Nigdy bym się nie spodziewał, że córka Hermiony Granger będzie powtarzać jakiekolwiek krzywdzące stereotypy – powiedział, mrużąc oczy.

– To był żart – odparła Rose, przewracając oczami, za co natychmiast zganiła się w duchu. – A jeśli zawrzemy układ?

– Dlaczego mam dziwne przeczucie, że pomysł na ten układ wyprowadzi mnie z równowagi?

– Bo ciężko jest znaleźć cokolwiek, co nie wyprowadziłoby pana z równowagi – wyjaśniła ochoczo Rose. – Zrobimy tak: Pan, w swojej nieocenionej łasce i pomysłowości, pozwoli mi użyć swojego kominka, w którym pojawię się ponownie, jeszcze przed końcem zajęć. Ja, w dowodzie wdzięczności, zapomnę o tym, że widziałam jak Scorpius spuszcza łomot trzem chłopakom oraz o tym, że pan również o tym wie – powiedziała, przeklinając w duchu swoje usta, za to że zaczęły ją łaskotać, gdy wypowiedziała imię młodego Malfoya. – Przysięgam, że już nigdy nie użyję tego przeciwko panu, w formie jakiegoś paskudnego szantażu.

Nauczyciel wpatrywał się w nią bez słowa przez kilka minut, a Rose mogła wyobrazić sobie trybiki, obracające się pod elegancko uczesanymi, białymi włosami.

– Skąd mam wiedzieć, czy dotrzymasz słowa? – spytał w końcu.

– Jestem Gryfonką. – Wzruszyła ramionami, zapominając o jego poprzedniej uwadze o stereotypach. – Czy jakikolwiek Gryfon, z którym zawarł pan układ, nie dotrzymał danego słowa?

– Żaden gryfon nigdy nie zaufał mi na tyle, żeby wchodzić w jakikolwiek układ.

– Cóż, mnie można zaufać. Proszę spytać kogokolwiek.

– Nie bardzo mam teraz możliwość przejść się po zamku i robić wywiad środowiskowy – mamrotał Draco pod nosem i podrapał się po karku. – Zrobimy tak: Wypuszczę cię i nie powiem nikomu, że opuściłaś zamek, ale odejmę pięćdziesiąt punktów Gryffindorowi, a ty będziesz miała szlaban w tę sobotę…

– Stoi – powiedziała natychmiast Rose, zapominając, że rozmawia z nauczycielem.

–… I pójdę z tobą.

– Co proszę? – zapytała, kompletnie zbita z tropu. – Po co?

– Panno Weasley. – Znowu westchnął. – Uwierz, że wcale mi się to nie uśmiecha, ale nie mam innego wyjścia. Obejmuję posadę nauczyciela w szkole, w której ty jesteś uczennicą.  Jestem, podobnie jak reszta Grona Pedagogicznego, za ciebie odpowiedzialny. Absolutnie nie mogę wypuścić cię samej ze szkoły, dokąd tylko chcesz, niezależnie od tego czym byś mnie szantażowała. Obawiam się, że musisz przystać na moje warunki.

– Czy mam jakieś wyjście?

– Nie.

Rose westchnęła ciężko, chwyciła pióro leżące na stoliku i zapisała adres na kawałku pergaminu.

– Przenosimy się pod ten adres – powiedziała, podając notkę Draco. – To mój dom. Rodziców nie ma o tej porze, ale na wszelki wypadek proszę zachowywać się cicho.

Po czym odwróciła się na piecie, chwyciła kolejną garść proszku, rzuciła i wkroczyła w płomienie.

Wypadła z kominka wprost do przestronnego salonu swoich rodziców i odwróciła się, by ujrzeć profesora Malfoya, wygrzebującego się z paleniska chwilę później. Otwierał usta, żeby coś powiedzieć. Rose położyła palec na ustach.

– Śmigotka jest w kuchni – szepnęła, po czym wraz ze swoim nauczycielem eliksirów przeszła na paluszkach przez swój salon i przedpokój, niezależnie od tego, jak dziwacznie to brzmiało.

– Kim jest Śmigotka, panno Weasley? – zapytał niezadowolony Draco, gdy już wyszli na zewnątrz, a on szedł obok Rose wzdłuż ruchliwej ulicy. Weasleyowie mieszkali w żółtym szeregowcu, w pół-czarodziejskiej dzielnicy, blisko centrum Londynu. Pół-czarodziejskiej, bo stała swobodnie wśród mugoli, których bliskość lubiła Hermiona, ale obecność czarodziejów nie była w żaden sposób manifestowana wobec ich sąsiadów.

– Skrzatka domowa – odparła Rose, zastanawiając się, jak chciałaby spędzić ten czas. Nie przewidziała, że profesor Malfoy będzie do niej mówił. Zdecydowanie nie pomagało jej to w wyciszeniu się, ani opanowaniu morderczych myśli. A także tych innych myśli, których Rose zdecydowanie nie chciała mieć w obecności jego ojca.

– Skrzatka domowa w domu Hermiony Granger? Czy świat się kończy?

– Wie pan, że moja mama wyszła za mąż, prawda? – spytała Rose, spoglądając na niego z niesmakiem. – Nazywa się Granger-Weasley. Poza tym, moja mama nigdy, przez te wszystkie lata nie walczyła o wyeliminowanie skrzatów domowych z czarodziejskich domów! Nie ma nic przeciwko pracy, bo sama nie wiedziałaby co ze sobą zrobić, gdyby nie pracowała. Ona chciała dla nich umów o pracę i godziwego wynagrodzenia, więc dlaczego miałaby nie korzystać z płatnej usługi, w której pracodawca i pracownik żyją w uczciwej symbiozie? Gospodarka tego potrzebuje, poza tym Śmigotka jest jednocześnie przyjaciółką mojej mamy. Ktoś musi dawać zatrudnienie skrzatom, żeby te ustawy, które wprowadziła mogły być kultywowane…

Profesor Malfoy zachichotał, ale nic nie powiedział, a ona właśnie uświadomiła, że jego ostatnia uwaga chyba miała być żartem. Profesor Malfoy zażartował. Nie najlepiej, ale zawsze…

– Panno Weasley, co ty właściwie chciałaś robić w mugolskim Londynie? – zapytał Draco, po dłuższej chwili ciszy, rozglądając się wokół, obrzucając samochody i wieżowce wzrokiem, w którym zainteresowanie mieszało się z odrazą. Rose zastanowiła się chwilę i spojrzała na niego ostrożnie.

– Słyszał pan kiedyś o McDonaldzie?

***

– Z czego oni to robią? – sapnął Draco, przeżuwając trzeciego cheeseburgera, z rozmarzonym wyrazem twarzy. – Nie obchodzi mnie, że to mugolska restauracja, w tym musi być magia. Może założyciel był czarodziejem? – zasugerował, wkładając sobie do ust cztery frytki, nabite na widelec.

Tak, niezależnie od tego, jak bardzo Rose namawiała go do normalnego zachowania, Draco Malfoy stanowczo odmówił jedzenia czegokolwiek paluchami. Mrucząc pod nosem, że uwłacza to jego arystokratycznemu wychowaniu udał się do łazienki i wrócił z kompletem sztućców, które prawdopodobnie sobie tam wyczarował, transmutując papier toaletowy, czy coś w tym stylu. Rose podsumowała to ciężkim westchnieniem i przyniosła zamówienia do stolika, ignorując dziwne spojrzenia ludzi, rzucane w kierunku nauczyciela. Na Merlina, byli przecież w Londynie, czy ludzie naprawdę nie widywali tu większych dziwactw, niż nóż i widelec w McDonaldzie?

Na szczęście udało jej się namówić go do użycia jedynie widelca, przy jedzeniu frytek. Burgery łaskawie trzymał w dłoniach, odginając elegancko małe palce.

– Powtórzyłam to panu tysiąc razy – odparła znudzona Rose. Najadła się jednym zestawem. Profesor Malfoy najwyraźniej potrzebował trzech kolejnych. – To mugolskie jedzenie, bardzo niezdrowe i pełne chemii, ale wciąż pyszne. Receptura jest ściśle tajna.

– Bo jest magiczna! – syknął, maczając jedną z frytek w truskawkowym szejku. Rose wzdrygnęła się z obrzydzeniem. Kilka głów odwróciło się w ich stronę. – Dlatego nie mówią mugolom, jak to się robi! Choć z drugiej strony… Ponad czterdzieści lat Bali, przyjęć, kolacji w eleganckich restauracjach, a w życiu nie jadłem w naszym świecie niczego podobnego… – mamrotał Draco, rozpakowując Wieśmaka.

– Eee… Panie profesorze – zaczęła niepewnie Rose – jest pan pewien, że zje pan to wszystko?

– Jestem najedzony od dwudziestu minut, Panno Weasley – przyznał Draco, wzdychając ociężale. – Jednak czuję, że jeśli przestanę jeść, będę żałował. Och, nie mogę się doczekać, aż przyprowadzę tu Astorię…

Rose obserwowała go z lekkim uśmiechem, który kontrastował z jej zmęczonym wyrazem twarzy. Była na tyle zdekoncentrowana pilnowaniem nauczyciela, żeby nie zrobił nic głupiego na oczach mugoli, oraz rozbawiona jego reakcją na jedzenie, że czuła się już znacznie lepiej. Była gotowa, żeby wrócić do Hogwartu… i przespać resztę dnia. Miała lekkie wyrzuty sumienia, ale przecież była uczennicą idealną! Czy nie mogła czasem pozwolić sobie na odrobinę luzu?

– Panie profesorze – zagadnęła, zmuszając go tym samym, żeby na moment oderwał się od jedzenia i na nią spojrzał. – Jak Pan skończy, możemy wrócić do szkoły. Już mi lepiej, nie muszę łazić po mieście cały dzień.

Wyraz twarzy Draco był nieco rozczarowany, ale posłusznie dojadł kanapkę i ubrał płaszcz. Gdy skierowali się do wyjścia, wypalił nagle coś o kolacji i popędził znowu w stronę kasy, zostawiając ogłupiałą Rose pod drzwiami.

______________________________

Tak, wiem, trochę za szybko, ale nie mogłam się powstrzymać! Bardzo dobrze pisało mi się ten rozdział i chciałam jak najszybciej się nim z wami podzielić. Co o nim myślicie?

Trochę szkoda, że taki niewielki był odzew pod poprzednim rozdziałem, bo powiem nieskromnie, że byłam z niego dumna :D No cóż, miejmy nadzieję, że kolejne bardziej wam podejdą! A i nie martwcie się, nie zapomniałam o babskim wypadzie Rosie i Mirandy ^^

Koci Obiektyw, Luella, Condawiramurs, Księżniczka Półkrwi, Devirose, Ann – dziękują wam bardzo za wspaniałe komentarze pod jedenastką <3 !

Pozdrawiam was wszystkich gorąco, dziękuję za czytanie i czekam na wasze opinie!

;*

Ps. Patrzcie no tylko, na ten cukierkowy fanarcik! *.*