[23]"Szach-mat, Malfoy."

Scorpius westchnął ciężko, zerkając na rudowłosą dziewczynę znad książki, którą udawał, że czyta. No dobrze, może trochę przesadził z tą książką – był to właściwie komiks z serii Przygód Marvina Miggsa, szalonego mugola, tak stary, że wydawał się pamiętać czasy młodości Albusa Dumbledore’a.

Ale nawet na obrazkach było mu ciężko się skupić. Rose siedziała naprzeciwko niego i czytała jego esej z mugoloznawstwa, jeden z tych, które profesor Higgins polecił mu nadrobić. Dziewczyna już jakiś czas temu zaoferowała, że będzie sprawdzać jego prace, w razie jakby zechciał napisać jakąś głupotę i zapamiętać ją jako fakt. Ciężko jednak było mu w tym momencie pamiętać, że należało odczuwać wdzięczność z tego powodu, kiedy był na nią odrobinkę wściekły.

Rose nic sobie nie robiła z jego świdrujących spojrzeń, które od czasu do czasu rzucał znad komiksu. Rozłożyła się wygodnie na krześle, a swoje cudowne nogi wyciągnęła przed siebie, umieszczając na stole stopy, odziane w wysokie kozaki na obcasie. Plisowana spódniczka podsunęła się nieco, prezentując Scorpiusowi widok na szczupłe udo dziewczyny i  zaczynał mieć szczerą nadzieję, że pani Pince nagle wyłoni się zza półek i upomni Rose na temat butów na stole. Przynajmniej wtedy mógłby w spokoju poczytać.

Oczy dziewczyny ani razu nie oderwały się od pergaminu. Odkąd spotkali się w bibliotece padło pomiędzy nimi jedno jedyne słowo, jakim było „cześć” rzucone przez Scorpiusa. Rose odpowiedziała mu jedynie skinieniem głowy i niemrawym uśmiechem, po czym zgarnęła mu esej sprzed nosa i natychmiast zabrała się do czytania.

– Nie jest źle – powiedziała nagle, powodując tym samym, że Scorpius prawie spadł z krzesła. – Ale powinieneś rozwinąć swoje tłumaczenie powodów, dla których samoloty nie spadają, bo „ma to coś wspólnego z wiatrem” to zdecydowanie za mało.

– Długo będziemy jeszcze to ciągnąć? – zirytował się, zabierając swój esej gwałtownym ruchem.

Rose uniosła brew i założyła jedną nogę na drugą, nie zdejmując ich z blatu. Scorpius bardzo się starał, żeby nie spuścić wzroku z jej twarzy.

– Nie wiem, co masz na myśli – odparła, unikając jego spojrzenia, po czym chwyciła pierwszą książkę z brzegu, żeby ukryć w niej twarz.

Scorpius natychmiast odebrał jej „Eliksiry dla zaawansowanych”

– Myślę, że wiesz – oznajmił. – Dlaczego ze mną nie rozmawiasz?

– Rozmawiam – zaoponowała.

– Najmniej jak się da. – Z frustracją przeczesał włosy palcami. – Nie chcę, żeby pomiędzy nami było dziwnie, Rose.

Dziewczyna w końcu spojrzała prosto na niego.

– Ja też nie chcę – przyznała cicho. – Masz jakiś pomysł, żeby to poprawić?

– Mam świetny plan – oznajmił. – Polega na tym, że nie pójdziesz na bal z Żabojadem – wypalił, zanim zdążył się zastanowić co wyprawia.

Rose zmarszczyła groźnie brwi. Scorpius natychmiast pożałował, że się odezwał.

– Bo co? – warknęła.

– Bo nie chcę, żebyś szła z nim gdziekolwiek.

– Nie ty o tym decydujesz.

– Wiem – westchnął Scorpius. – Dlatego powiedziałem „nie chcę”, a nie „nie zgadzam się”.

Wyglądało na to, że zirytowała się jeszcze bardziej.

– Nie mogę zrezygnować na dzień przed balem! A poza tym, zgodziłam się również ze względu na ciebie – syknęła. To wzbudziło jego zainteresowanie.

– Co to konkretnie ma znaczyć? – zapytał, unosząc brew.

Rose odwróciła wzrok i zaczęła agresywnie wrzucać swoje rzeczy do torby.

– Nieważne – westchnęła. – Muszę lecieć – rzuciła, po czym natychmiast wstała i skierowała się do wyjścia z biblioteki, zaciskając przy tym mocno usta.

Scorpius oparł głowę na nadgarstkach i zatopił palce we włosach, mając ochotę je powyrywać. Co by to właściwie zmieniło, gdyby Rose jednak olała Krukona? Jedyne, co by z tego wynikło to fakt, że Rose nie miałaby partnera na bal i nie mogłaby się na nim pokazać. On przecież szedł z Melody, więc i tak nie mógłby zaprosić Rose w ostatniej chwili.

Doszedłszy zatem do wniosku, że jego uwaga była naprawdę głupia, zaczął się zastanawiać, nad jej odpowiedzią. Zgodziła się ze względu na niego? Nie miał pojęcia, co miała na myśli, ale z niemałym zadowoleniem zaczął hodować w sobie nadzieję, że Daniel wywołuje w dziewczynie równie wielkie mdłości co w samym Scorpiusie.

Z zamyślenia wyrwało go coś miękkiego, co właśnie ocierało się o jego łydkę. Podskoczył gwałtownie i zerknął pod stół, po czym westchnął z irytacją, gdy zobaczył tam białą kotkę.

– Wiesz, zwierzęta nie powinny włazić do biblioteki – zwrócił jej uwagę. Nękała go już od kilku tygodni i wpadał na nią w przeróżnych, najbardziej przypadkowych miejscach zamku. Nie potrafił oduczyć się zwyczaju mówienia do niej, chociaż przecież była kotem i nie rozumiała ani słowa.

Jednak zdaniem Scorpiusa, kotka miała tak rozumne spojrzenie, że gdyby mogła, pewnie wzruszyłaby w tym momencie ramionami. Czasem podejrzewał nawet, że jest ona w rzeczywistości wałęsającym się po Hogwarcie animagiem, ale rzucił na nią kilka zaklęć ujawniających i nie przyniosły one żadnych efektów.

Niezrażona kotka wskoczyła mu na kolana i ułożyła się wygodnie, po czym zaczęła mruczeć tak głośno, że najprawdopodobniej słychać ją było w całej bibliotece.

– Jesteś prawdziwym wrzodem na tyłku – westchnął Scorpius, kiedy w końcu się poddał i zaczął drapać ją za uchem. – Nie mogłabyś wybrać sobie innego właściciela? Mówiłem ci już, że nawet nie lubię kotów.

W odpowiedzi polizała jego palec i naparła mocniej główką na jego dłoń.

– No dobra – westchnął pokonany, wstając i biorąc kotkę na ręce. – Poszukajmy ci czegoś do zjedzenia.

Posadził ją sobie niepewnie na ramieniu, zastanawiając się, czy ma to jakikolwiek sens. Wcześniej może raz w życiu dotykał kota, więc nie miał pojęcia, czy noszenie go w taki sposób jest dopuszczalne, ale czuł, że wygląda trochę niemęsko, tuląc do piersi białą, futrzaną kulkę.

Jeśli taki sposób transportu był niewskazany, to ta konkretna przedstawicielka swojego gatunku musiała być jakimś wyjątkiem, bo wczepia się stanowczo pazurami w poły jego szaty i bezpiecznie ulokowała na barku.

Pozbierał swoje rzeczy z blatu i wrzucił je niedbale do torby, chcąc opuścić bibliotekę, zanim zbyt wiele osób zobaczy go z kotem na ramieniu. Jednak kiedy podniósł głowę, podskoczył gwałtownie.

Przed nim stał Daniel Dufrage, z rękami skrzyżowanymi na piersi.

– Eee… cześć? – rzucił Scorpius, unosząc brwi. – Jakiś problem? \– A może w końcu jakieś „przepraszam”? – odparował Krukon. – No wiesz. Złamany nos. Te sprawy.

– Ach tak, to – wybąkał nieskładnie blondyn. – No tak… może trochę mnie poniosło.

Miał szczerą nadzieję, że nie jest aż tak oczywisty, jeśli chodziło o to, jak bardzo starał się nie powiedzieć słowa „przepraszam”. W jego opinii, ten chłopak sam się o to prosił. Jak to się działo, że Rose prawie nigdy z nikim nie rozmawiała, a on i tak musiał odpędzać jej adoratorów?

– Nieważne – chłopak był wyraźnie zniecierpliwiony. – Nie o to chciałem spytać.

– A o co?

– Co się dzieje między tobą a Rose?

Scorpius zmrużył oczy, a kotka na jego ramieniu prychnęła gniewnie na Daniela, jakby wyczuwając negatywne emocje swojego nowego pana.

– Jakby to był twój interes, to byś o tym wiedział.

– To jest mój interes, jeśli mam jakiekolwiek zamiary wobec Rose.

– A masz jakieś zamiary? – zapytał wrogo.

– To chyba oczywiste, skoro zabieram ją na bal.

– To dlaczego nie spytasz o to jej?

– Bo mi nie powie. Chyba jest nieśmiała.

Scorpius prychnął pogardliwie, a kotka mu zawtórowała. Nieśmiała? Co ten człowiek w ogóle wiedział o Rose?

– Uważasz, że Rose jest nieśmiała?

Daniel spojrzał na niego zdziwiony.

– No tak. Rosie jest nieśmiała, cicha, mądra i miła…

Żadne z tych słów nie pasowało do tej Rose, którą on znał. Ale co on właściwie o niej wiedział? Cóż, wiedział, że nienawidzi, gdy ktoś nazywa ją „Rosie”, to na pewno. Wiedział, że szybko marznie i kiedy tylko w październiku zaczynają się niższe temperatury, Rose chodzi skulona i nie prostuje się całkowicie aż do marca. Wiedział, że przy każdej sposobności wystawia twarz do słońca, lubi buty na obcasie i nienawidzi astronomii. Wiedział, że mówi wszystkim, że po szkole chce być uzdrowicielką, ale w rzeczywistości marzy tylko o malowaniu. Wiedział, że boi się latać, ma niewyparzony język i używa zdecydowanie za dużo sarkazmu, a kiedy rozmawia z obcymi ludźmi mówi mnóstwo głupot, bo nie panuje nad własnymi słowami, co uaktywnia się również, kiedy jest zażenowana. Wiedział też, że, rzeczywiście, dla ludzi, których już znała, zazwyczaj była miła.

A zatem, owszem. Danielowi udało się… prawie trafić w dziesiątkę.

– …podczas gdy ty jesteś irytujący, porywczy, niemiły, podejrzany i generalnie nieatrakcyjny – kontynuował, zanim Scorpius zdążył mu przerwać. – Rozumiesz do czego zmierzam?

– Nie bardzo – przyznał Scorpius, postanowiwszy zignorować przytyk w swoim kierunku.

– Chodzi mi o to, że rozumiem, dlaczego tak ją lubisz. Nie rozumiem dlaczego ona lubi ciebie.

– To dlatego, że nie uprawiałeś ze mną seksu – wypalił Scorpius, przeszukując swoją torbę w poszukiwaniu szalika, przez co w ogóle nie zastanowił się, co właściwie mówi. Podniósł wzrok i napotkał wytrzeszczone oczy Daniela.

Och, świetnie. Rose mnie zabije.

– Żartowałem – powiedział szybko. – Tak się mówi.

– Nieprawda.

– Mam niezrozumiałe poczucie humoru – dodał. – Poza tym, Rose wcale mnie nie lubi. W ten sposób. Nie masz… eee… nie masz się czym przejmować.

Naprawdę nie zamierzał przybierać tak przyjaznego tonu w rozmowie z człowiekiem, którego ostatnimi czasy naznaczył jako swojego arcywroga, ale chciał naprawić jakoś zaistniałą sytuację.

– Czyli nic się między wami nie działo i nie dzieje?

– Nic a nic. – Scorpius nie czuł absolutnie żadnych wyrzutów sumienia okłamując Daniela.

– To czemu mi przyłożyłeś, kiedy ją pocałowałem?

– Nie potrafię tego wyjaśnić – odparł spokojnie.

– No dobrze – westchnął Krukon i skierował się do wyjścia. – Myślisz, że powinienem kupić jej róże? No wiesz, że względu na to, że ma na imię Rose i w ogóle?

W głowie Scorpiusa rozległ się jakiś mściwy, złośliwy chichot.

– O tak – powiedział z zapałem, usiłując powstrzymać się przed wybuchnięciem śmiechem. – To bardzo oryginalny pomysł.

***

– Na Wielkiego Salazara, panno Weasley! – wykrzyknął zirytowany Draco, poprawiając się nerwowo na swoim fotelu, który Rose zwykła nazywać „Tronem Wszechpotężnego Snobizmu”. – Czy musi pani przekręcać wszystko co mówię?

– Nic nie przekręcam – oburzyła się Rose. – To nie moja wina, że nie potrafi pan wyrazić się jasno!

Draco wzniósł oczy do rozgwieżdżonego nocnego nieba, jakby błagał wszechświat o cierpliwość. Rose całkiem nieźle się bawiła, próbując doprowadzić go do ostateczności.

– Spróbuję wytłumaczyć ci to jeszcze raz i jeśli znowu nie zrozumiesz, to zacznę podejrzewać, że odziedziczyłaś po matce ciasny, ścisły umysł, panno Weasley. I byłbym bardzo wdzięczny – dodał, podnosząc głos, żeby łatwiej było mu zignorować gniewne prychnięcie dziewczyny – gdybyś tym razem mi nie przerywała, spłycając wszystko co powiem. Powtarzam ponownie: nie próbuję powiedzieć, że czarodzieje powinni wyjść z ukrycia po to, żeby sprawować władzę nad mugolami. Wyrosłem z tego wieki temu.

– Więc dlaczego w ogóle wychodzić z ukrycia? – dociekała Rose, podkurczając nogi pod siebie na fotel i siadając na piętach.

– Czy sama idea wolności jest pani obca?

– A w naszym świecie nie czuje się pan wolnym człowiekiem?

– Nie całkowicie, jeśli myślę o takich rzeczach – przyznał. – Ograniczają mnie zasady tajności. Jeśli chcę kupić mugolskie ubranie, nie mogę udać się do sklepu w wygodny dla mnie sposób, czyli teleportacją. Muszę tam pójść. Poświęcam na to czas, który jest czymś bezcennym.

– Gdybyśmy porzucili zasady tajności, doprowadziłoby to do anarchii – stwierdziła Rose, marszcząc brwi.

– Nie. – Draco pokręcił głową. – Doprowadziłoby do modernizacji prawa.

– Ale co z mugolami? – dociekała dziewczyna. – Magia w ich życiu mogłaby wyrządzić im krzywdę.

– Spójrz na to z innej strony – zaproponował nauczyciel. – Przyczepmy się do tej wolności. Moja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiego człowieka. A zatem, powinniśmy zmodyfikować prawo czarodziejskie w taki sposób, że moglibyśmy wyjść na ulicę i czarować tyle ile chcemy, z mugolami wokół – którzy byliby w pełni świadomi tego, co robimy, żeby uniknąć przerażenia, zamieszania czy traumy – jednak żadne z naszych zaklęć nie mogłoby tknąć mugola i mieć jakiegokolwiek wpływu na jego życie. Co w tym niewłaściwego? Decydowałabyś sama za siebie, czy chcesz aby ludzie wiedzieli, że jesteś czarownicą czy nie.

Rose pomyślała o tym przez chwilę.

– No dobrze, ale co z tymi czarodziejami, którzy nie chcą, żeby mugole o nich wiedzieli? Nie chciałabym wzbudzać w nikim przerażenia ani być przez całe życie nękana przez mugoli, proszących, żebym pomogła im w czymś magią.

– Tak jak mówiłem, każdy decyduje za siebie. – Profesor Malfoy wyraźnie nakręcił się jeszcze bardziej, widząc, że złapali jakąś nić porozumienia. Choć ich dyskusje były znacznie ciekawsze, gdy Rose za każdym razem stawiała się w opozycji. – Załóżmy, że ja chcę się ujawnić, a ty nie. Postanawiam podjąć to ryzyko i liczę się z tym, że mugole mnie znienawidzą, bądź będą zawracać mi głowę, ale, jak to wy młodzi mawiacie, biorę to na klatę. – Przerwał, zerkając na Rose czy jego znajomość młodzieżowego slangu wywołała odpowiedni efekt, ale ona tylko przewróciła oczami. Kontynuował niezrażony. – Nie mam jednak prawa podejmować decyzji za ciebie, więc nie wolno mi wspomnieć o tym, że znam czarownicę o imieniu Rose, ani o szczegółach naszej magicznej społeczności, szkołach magii, Ministerswie, prawie czarodziejskim czy czymkolwiek innym.

– To nie byłoby takie proste – westchnęła Rose. – Trzeba by było opracować odpowiedni plan, żeby oznajmić światu istnienie magii w taki sposób, aby mugole nie odebrali tego jako atak i skomponować sprawny system prawny, który jakoś regulowałby tę pańską „wolność”.

– Dlatego potrzebujemy u władzy większych umysłów niż ja czy ty. – Malfoy wzruszył ramionami. – Nie powiedziałem przecież: „Planuję rewolucję. Przyłącz się do mnie, Panno Weasley!”. Jedynie podsunąłem przedmiot rozważań.

– Zawsze nieco się dziwiłam, że to właśnie takie rody jak pański najgłośniej krzyczały o wyjściu z ukrycia – przyznała Rose, gapiąc się w gwiazdy. – Przecież tak sobie pan ceni życie w luksusie i poczuciu wyjątkowości, Panie Malfoy. Czy fakt, że czarodzieje żyją w ukryciu i posiadają moce, o których mugole nie mogą marzyć, nie powinno dawać panu wrażenia… no nie wiem, przynależności do jakiejś ekskluzywnej grupy czy cos w tym stylu?

– Może być w tym trochę racji – przyznał niechętnie. – Ale ile setek lat można pocieszać się taką myślą? Złudzenie ekskluzywności zanikło z biegiem czasu. Teraz pozostaje tylko przymus ukrywania się przez cale życie, jak szczury w kanałach.

– Ja nie czuję się jak szczur – zaprotestowała Rose.

Draco westchnął, pocierając ze zmęczeniem skronie. Zawsze chętnie wchodził w dyskusje z Rose, lecz przyzwyczaił się też do uczucia wycieńczenia, które następowało po nich.

– Zostawmy już tę politykę, panno Weasley. A poza tym, jest już naprawdę późno. Czy dziewczęta nie mają jakichś zasad odnośnie dziewięciogodzinnego snu dla urody przed ważnymi wydarzeniami? Nie chce pani przecież być zmęczona na jutrzejszym balu.

Rose warknęła cicho, chowając twarz w dłoniach.

– Nie mogę się doczekać, aż w końcu będzie po wszystkim – wyznała. – Mam cichą nadzieję, że wydarzy się jakiś nagły wypadek i impreza zostanie odwołana.

– Cóż, pani przyjaciółka byłaby bardzo rozczarowana – zauważył uprzejmie Draco. – Miałem okazje zobaczyć dekoracje w Wielkiej Sali. Są bardzo bogate. Nie sądziłem, że jestem w stanie tak szybko dostać mdłości.

Rose uniosła brwi, jeszcze bardziej zniechęcona.

– Dużo różu?

Draco przełknął głośno ślinę i spojrzał na nią ze zgrozą w oczach.

– Chciałbym, żeby to był jedyny problem, ale jest znacznie gorzej. Pluszowe serduszka fruwające pod sufitem, mnóstwo wstążek i kwiaty rozsypane po podłodze.

– Przykro mi, że musiał pan przez to przejść.

Milczeli przez chwilę, aż Draco poruszył się niespokojnie na krześle.

– Aczkolwiek… taki bal to z pewnością duże wydarzenie dla was, uczniów.

Rose uśmiechnęła się lekko pod nosem, ale tak żeby profesor Malfoy tego nie widział i aby nie poczuł się urażony (a niezwykle łatwo było go urazić). Wiedziała, że bardzo by chciał usłyszeć jakieś najnowsze plotki krążące wśród uczniów, choć zawsze nieudolnie udawał, że w ogóle go to nie interesuje, ilekroć Rose prowadziła długie monologi opowiadające o uczniowskich relacjach towarzyskich.

– Molly McDowell idzie na bal z Patrickiem Flintem. Wywołało to mnóstwo plotek, bo kiedyś rzuciła na niego strasznie mocnego upiorogacka i od tego czasu zachowywali się nieco inaczej, wiec oczywiście cała szkoła plotkuje o tym, że pewnie chodzili ze sobą od wielu miesięcy, tylko to ukrywali – zaczęła Rose.

– Jaki to ma sens? – zapytał Draco, a Rose dostrzegła w jego oczach chorobliwą ciekawość, którą bezskutecznie próbował ukryć.

– Nie mam pojęcia. – Wzruszyła ramionami. – Lily postanowiła pójść z moim bratem, Hugonem, żeby móc w ogóle pójść na bal. Nie chciała iść z żadnym chłopakiem w formie randki, bo wie wszystko o wszystkich i, jak twierdzi, czasem taka wiedza jest przekleństwem, bo wie, jakie paskudne rzeczy siedzą w głowie każdego chłopaka, który ją zaprosił. Farah jakiejtam, ta Krukonka z piątego roku, zgodziła się pójść na bal z Aidanem Thomasem, co wywołało straszny skandal, bo ludzie mówią, że jego matka powiedziała kiedyś…

Nadawała w podobnym tonie przez najbliższe piętnaście minut, a profesor Malfoy nie przerwał jej ani razu, słuchając każdego słowa z niegasnącą uwagą. Kidy skończyła, dał sobie kilka minut na przetworzenie tych wszystkich informacji.

– A co z tobą, Scorpiusem i waszymi przyjaciółmi? – zapytał ostrożnie, zerkając na nią dziwnie.

– Coż… – zaczęła niepewnie. – Mięliśmy małe… „roszady walentynynkowe”, jeśli można tak powiedzieć. Cara ostatecznie zgodziła się pójść z Haroldem – mówiłam panu ostatnio, że go unikała – i wygląda na to, że wszystko między nimi gra. Albus i Melody nadal ze sobą nie rozmawiają, więc on idzie na bal z Mirandą Zabini, a Mel idzie z pana synem, który zaprosił ją dlatego, że Albus poprosił go o pilnowanie.

– Pilnowanie? – zdziwił się Draco.

– To pan jest facetem. – Rose wzruszyła ramionami. – Powinien pan to rozumieć lepiej niż ja.

– A pani, panno Weasley?

– Ja?

– Z kim idzie pani na bal?

– Z Danielem Dufrage – mruknęła bez entuzjazmu.

– Z tym ciapowatym Krukonem? – Draco się skrzywił. – Jak żyję nie spotkałem większego lizusa. „Profesorze Malfoy, może przyniosę ingrediencje ze schowka?”; „Profesorze Malfoy, pomóc panu to nieść?”; „Profesorze Malfoy, z radością posprzątam biurka po zajęciach!” – powiedział, naśladując prześmiewczo francuski akcent Daniela. – Czy naprawdę nie miała pani lepszych opcji?

– Niech pan nie przesadza – warknęła Rose. – Przecież zgodziłam się tylko iść z nim na bal, a nie zostać jego żoną.

– Mam nadzieję, bo biedny chłopak szybko by zwariował – stwierdził Draco. – Pani, panno Weasley, potrzebuje chłopca o ciętym języku i cierpliwości ze stali, żeby mógł stawić czoło tej nieustającej lawinie złośliwości. – Zamilkł na moment, po czym dodał, z jakiegoś powodu: – Myślałem, że wybierze się pani na bal z moim synem.

Rose była tak zaskoczona, że podskoczyła gwałtownie na fotelu, a następnie z niego spadła.

– Dlaczego? – sapnęła, gramoląc się z powrotem. – Co to za niedorzeczny pomysł, panie profesorze?! Czyżby znowu nawdychał się pan jakiegoś eliksiru?! – wykrzyknęła oskarżycielsko.

– Po pierwsze, już pani mówiłem, że ten ostatni raz nie zrobiłem tego celowo! – przypomniał jej, rumieniąc się lekko. – A po drugie, czy to nie pani zaledwie dwa tygodnie temu zrobiła wokół siebie zamieszanie, wykrzykując do Scorpiusa, że jest ładny na mojej lekcji?

– To był wypadek! – wykrzyknęła, czerwieniąc się jak piwonia i zrywając się z fotela. – A poza tym, nie muszę się panu z niczego tłumaczyć, zwłaszcza, jeśli ma pan zamiar wyciągać tak pochopne wnioski – warknęła.

– Och, świetnie, teraz pani sobie pokrzyczy głupoty i wpadnie w dziki szał – powiedział Draco, przewracając oczami. – Jaki ojciec, taka córka.

Rose prychnęła gniewnie i skierowała się do wyjścia.

– Proszę zabrać swój koc! Korytarze są zimne! – warknął za nią gniewnie Draco i przylewitował jej fioletowy kocyk, który zostawiła na fotelu.

               

***

– Podoba mi się krój twojej sukienki, Rose – powiedziała Cara. – Jestem pewna, że nikt nie będzie miał podobnej. Prawda, że Melody wymyśliła fajny motyw przewodni?

Cara poprawiła w lustrze swoją bladoróżową suknie balową z gorsetem i falbanami sięgającymi aż do ziemi.

Rose westchnęła ciężko. Według niej stroje tematyczne były niewypałem, głównie dlatego, że Mel nie potrafiła jednoznacznie określić tematu, o który jej chodziło. Zarządziła stroje balowe, ale podkreśliła, że mają to być kreacje z jakiegoś okresu historycznego, który określiła „coś typu średniowiecze”. Może jeśli zabrałby się za to ktoś, kto miał jakiekolwiek pojęcie o poprzednich epokach, działałoby to nieco lepiej.

W miarę możliwości, starała się dostosować do zaleceń. Jej sukienka miała gorset i wielowarstwową, tiulową spódnicę, która sięgała do połowy łydki.

– Nie wybrałam takiej długości, żeby się wyróżniać, tylko żeby zmniejszyć prawdopodobieństwo, że się potknę – wyjaśniła Rose. – A Melody i tak jest ze mnie niezadowolona, bo myśli, że ubrałam czarną sukienkę, żeby podkreślić moją pogardę do całej imprezy. A ja po prostu nie umiem znaleźć koloru, który nie gryzie się z moimi włosami.

– Och, nieważne – wcięła się Melody. – Po prostu spróbuj się dobrze bawić, okej? Musimy iść.

Dziewczęta zeszły posłusznie na dół. W pokoju wspólnym wpadły na Albusa, odzianego w staroświecki, butelkowo-zielony frak.

– Och – mruknął. – Cześć, dziewczyny.

– Cześć Al – powiedziała Rose, zerkając szybko na Melody, która stanęła za Carą, najwyraźniej myśląc, że nie wygląda przy tym, jakby próbowała się schować. – Schodzisz z nami?

– Nie, muszę iść do lochów po Mirandę – powiedział, uśmiechając się lekko. – Bawcie się dobrze, dziewczyny.

Ruszył w stronę dziury pod portretem, po czym przystanął na moment i odwrócił się w ich kierunku, jakby się nad czymś się zastanawiał. Po chwili spojrzał prosto na Melody, która, wyłoniwszy się już zza Cary nagle była niezdolna do odwrócenia wzroku.

– Wyglądasz cudownie, Mel – powiedział Albus, uśmiechając się zaczepnie i ponownie skierował się do wyjścia.

Melody znieruchomiała jak posąg, wytrzeszczając oczy i pozostała w takim stanie, aż do momentu, gdy portret trzasnął za Albusem. Wtedy dopiero wypuściła gwałtownie powietrze i złapała się za pierś.

– O Merlinie – wymamrotała. – Muszę usiąść…

Rose uniosła brwi, patrząc jak Cara prowadzi rozdygotaną przyjaciółkę do fotela. Brunetka zaczęła wachlować się dłonią.

– Bo co, bo powiedział ci, że ładnie wyglądasz?

– Ale w jaki sposób! – oburzyła się Melody. – Widziałaś ten uśmiech, to spojrzenie?! Nie utrzymam się na nogach, po takim strzale erotyzmu!

– Fuj – skomentowała Rose, krzywiąc się lekko. – Możesz, proszę, mieć na uwadze, że mówisz o moim kuzynie? Chodźmy już na ten przeklęty bal!

Cara została w Pokoju Wspólnym, gdzie umówiła się z Haroldem. Scorpius i Daniel oczekiwali na swoje partnerki u stóp schodów w Sali Wejściowej.

Rose ze wszystkich sił próbowała skupić uwagę na Danielu, ale nie wychodziło jej to najlepiej. W końcu jednak udało jej się oderwać wzrok od Scorpiusa, który wyglądał wprost oszałamiająco w tym swoim cholernym, czarnym fraku i tych swoich cholernych, białych włosach, po czym uśmiechnęła się uprzejmie do własnego partnera.

– Cześć, Rose – powiedział wesoło. Wyglądasz ślicznie. To dla ciebie. – Wyciągnął w jej kierunku ładną, czerwoną różę z krótką łodyżką. – Pomyślałem, że możesz ją wpiąć we włosy.

– Och. – Rose spojrzała na różę, starając się wykrzesać z siebie odrobinę entuzjazmu. – Dziękuje.

Wsadziła różę we włosy, a Mel machnęła szybko różdżką, żeby ją tam umocować. Rose była jej za to wdzięczna, bo własną różdżkę znów przyczepiła do pończochy, a nie uśmiechało jej się podciąganie spódnicy na oczach całego Hogwartu.

Czerwona róża zlewała się z kolorem włosów Rose i nie prezentowała się tam najlepiej. Dziewczyna zerknęła na Scorpiusa i zauważyła, że ten wyraźnie ledwo powstrzymuje się do śmiechu.

– Zgub ją, kiedy tylko będziesz mogła – szepnęła jej do ucha Melody, gdy przekroczyli próg Wielkiej Sali.

***

– Róża! Dasz wiarę? – oburzyła się Rose. – Bo wszyscy myślą: och, ma na imię Rose, to na pewno znak, że musi uwielbiać róże! Mógłby chociaż spróbować się dowiedzieć, jakie są moje ulubione kwiaty!

Przeszło jej przez myśl, że Scorpius Malfoy na pewno to wiedział, a następnie poczuła ogromną chęć spoliczkowania samej siebie.

Impreza trwała w najlepsze. Przez pierwsze godziny uczniowie jeszcze zachowywali pozory dobrego wychowania, a nauczyciele stwarzali iluzję, że nad nimi panują, jednak w okolicach jedenastej wszyscy porzucili podobne inscenizacje.

Ilekroć Rose tańczyła z Danielem, czuła, jak srebrne oczy wpalają dziurę w jej plecach. Jednak Scorpius ani razu do nich nie podszedł, ponieważ był zajęty dotrzymywaniem obietnicy złożonej przyjacielowi. Ilekroć ktokolwiek zbliżał się w stronę Melody, blondyn natychmiast prosił ją do tańca, a na parkiecie zawsze szukał miejsca blisko Albusa, żeby oboje mogli mieć na nią oko. Melody nie wydawała się tym przejmować. Przez większość czasu, gdy Scorpius odstawiał swoje małe szarady, na twarzy dziewczyny malowało się głównie rozbawienie.

Dochodziła północ. Daniel wyjął z dłoni Rose pustą szklankę i splótł ich palce.

– Lubię tę piosenkę – oznajmił. – Zatań…

– Rose, tu jesteś – odezwał się Scorpius, który, zdaniem Rose, wyrósł właśnie spod ziemi. – Właśnie sobie uświadomiłem, że jeszcze z tobą nie zatańczyłem. Daniel, nie masz nic przeciwko, że skradnę ci ją na minutkę? – zapytał, przyjmując niewinny wyraz twarzy. Zanim Rose zdążyła się zorientować co się dzieje, została wyciągnięta na parkiet.

– Dość się już napatrzyłem – powiedział Scorpius, kładąc dłoń na jej talii i przyciągając ją do siebie stanowczo. Głos miał spokojny, ale jego srebrne oczy mogłyby miotać błyskawice.

– Na co?

– Na ciebie i jego rękę, próbującą złapać cię za tyłek – powiedział cicho, po czym wzmocnił uścisk, przyciągając jej talię do swojego torsu tak mocno, że Rose gwałtownie wciągnęła powietrze.

– Nie pozwoliłabym na to – stwierdziła, wzdrygając się lekko na samą myśl o obłapiającym ją Krukonie.

– Nie, moja Rose – szepnął jej do ucha, wywołując dreszcze wzdłuż jej kręgosłupa. – To ja na to nie pozwoliłem.

Rose usiłowała zignorować dziwne łaskotki na opuszkach palców i odsunęła się lekko od chłopaka.

– Co to ma znaczyć?

Uśmiechnął się łobuzersko.

– Rzucałem na niego zaklęcie galaretowatych nóg, ilekroć jego ręka była za nisko. Naprawdę się nie zorientowałaś?

Przypomniała sobie te wszystkie razy, gdy Daniel zataczał się po parkiecie i nie mógł utrzymać równowagi, przez co Rose musiała prowadzić go do krzesła. Myślała po prostu, że ktoś doprawił poncz, którym to tak obficie poił się przez całą imprezę.

– Musimy porozmawiać – oznajmiła.

– A wiec rozmawiajmy.

– Nie. Na korytarzu.

– No proszę. – Rozbawienie błyskało w jego srebrnych oczach. – Jak mogę być pewny, że nie zaciągniesz mnie do jakiegoś ciemnego kąta, żeby mnie wykorzystać?

– Scorpius, nie jestem w nastroju.

– Mam kilka sposobów, żeby to zmienić – powiedział wesoło, a Rose przewróciła oczami.

– Mówię poważnie. Korytarz. Teraz.

Chwyciła go za nadgarstek i pociągnęła w kierunku wyjścia z Wielkiej Sali. Szła szybko, żeby nie dać mu szansy na położenie dłoni na jej talii, biodrze czy jakiekolwiek innej części ciała, żeby rozdmuchać jej myśli, co sprawiłoby, że zapomniałaby o tych wszystkich rzeczach, które pragnęła mu powiedzieć.

Tylko co właściwie chciała powiedzieć? Sama nie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak się zirytowała. Biegła przed siebie, ciągnąc za sobą chłopaka, w międzyczasie próbując zebrać myśli.

– Rose, dokąd ty mnie ciągniesz? To już prawie dwa piętra – zauważył, posłusznie truchtając za nią.

– Dalej – sapnęła, oddychając szybko po biegu, który najwyraźniej nie robił żadnego wrażenia na Scorpiusie i jego kondycji.

Rose nie zatrzymywała się, postanawiając grać na zwłokę.

               

***

Daniel obserwował Rose, prawie wybiegającą z Wielkiej Sali i ciągnącą za sobą Malfoya. Zacisnął gniewnie szczęki. Co jeszcze mógł zrobić? Głęboko wierzył, że był dobrym człowiekiem, ale gdy ktoś ciągle krzyżował mu wszystkie misternie ułożone plany…

Rozejrzał się po Sali, poszukując odpowiedniej kandydatki. Nie chciał wykorzystywać żadnej mądrej dziewczyny, którą znacznie trudniej byłoby mu manipulować. Zatem oczywiście odpadały wszystkie jego koleżanki z domu Roweny.

Przy stoliku w kącie Sali siedziała samotnie Bella Halloran. Szóstoroczna Gryfonka, ciemnowłosa piękność i słynna łamaczka hogwardzkich serc. A nuż złapie przynętę?

Swobodnym krokiem podszedł do dziewczyny i zajął miejsce obok niej.

– Cześć Bello – powiedział, uśmiechając się sympatycznie. – Dobrze się bawisz?

– Och, tak – odparła, rozciągając usta w olśniewającym uśmiechu. – A ty?

– Owszem – przytaknął. – A dlaczego nie tańczysz?

– Kontuzja kolana – wyjaśniła, uśmiechając się smutno. – Przed ostatnim meczem poszukiwano jednego zastępczego pałkarza do drużyny gryfonów i na sprawdzianach wleciałam w drewnianą trybunę.

– Och, strasznie mi przykro! Więc interesujesz się quiddichem? – zagadnął.

– Chyba nie jestem zbyt dobrym graczem, ale lubię oglądać. – Wzruszyła ramionami i odrzuciła lśniące, ciemne włosy na plecy.

– Mam już trochę dość pogaduszek o tamtym meczu. – Daniel zaśmiał się sztucznie. – Wszystkie dziewczyny, jak zwykle, mówią o tym, jak Malfoy świetnie zagrał i jak wspaniale wyglądał na miotle. Można zwariować.

– Poważnie? – zainteresowała się.

– O tak. – Westchnął teatralnie, wspinając się na wyżyny umiejętności aktorskich. – Nie masz pojęcia ile już słyszałem o jego „wspaniałych włosach, cudownych mięśniach i oszałamiających oczach”. Podoba się wszystkim moim koleżankom.

– To zabawne – stwierdziła, ale Daniel już dostrzegał błysk zainteresowania w jej zielonych oczach. – To znaczy, oczywiście, jest bardzo przystojny… ale przecież jego ojciec był śmierciożercą. No i Malfoyowie patrzą na wszystkich z góry.

– To tylko uprzedzenia. Scorpius jest zupełnie inny – powiedział miękko. – A ta ich wyniosłość chyba po prostu czyni z niego większe wyzwanie.

– Wyzwanie… – powtórzyła dziewczyna z już znacznie mniejszą nutą sceptyzmu w głosie.

– No i ta ogromna fortuna… nic dziwnego, że kobiety szaleją! – dodał beztrosko.

– Fortuna? – zainteresowała się.

– No tak. Pewnie wiesz, że Malfoyowie są obrzydliwie bogaci. W gruncie rzeczy, nawet ja muszę przyznać, że przyszła pani Malfoy to prawdziwa szczęściara.

Spojrzał na nią uważnie, badając jej wyraz twarzy. Marszczyła brwi, wyraźnie o czymś rozmyślając. Zdecydował, że jest gotowa na ostatni ruch.

– Wiesz… jestem blisko z Rose Weasley, jego przyjaciółką. Powiedziała mi w sekrecie, że Scorpius za tobą szaleje. Niestety, jest zbyt nieśmiały, żeby cię zagadać.

Piękne oczy dziewczyny rozszerzyły się ze zdumienia i ekscytacji.

Ziarno zostało zasiane.

Szach-mat, Malfoy.

***

– Rose, na Merlina! – krzyknął Scorpius. – Wbiegłaś na siódme piętro. Chyba wystarczy?

Dziewczyna w końcu przystanęła, opierając się o ścianę. Przez jakieś dwie minuty milczeli, dzięki czemu Rose miała czas, żeby uspokoić oddech.

– O czym chciałaś porozmawiać?

Zastanowiła się chwilę.

– O tym twoim… oznaczeniu terenu! Nie możesz rzucać klątw na każdego kto się do mnie zbliży! – wykrzyknęła.

– Nic na to nie poradzę – odparł smutno. – Nie będę stał z boku i patrzył, jak ktoś obmacuje moją Rose.

– Po pierwsze: potrafię sama o siebie zadbać. Po drugie: nie jestem, i nigdy nie będę twoja!

Spojrzał na nią, tym razem wyraźnie zdziwiony.

– Ależ jesteś – powiedział cicho. – A ja twój. Oczywiście.

– Och, jestem? – sarknęła. – Zabawne, mógłbyś mnie chociaż spytać!

– Zrobiłem to. – Wzruszył ramionami, a jego oczy nieco pociemniały. – A ty się zgodziłaś.

– Wcale nie! – wykrzyknęła gniewnie, czując, że jej policzki czerwienieją z gniewu.

– Ależ tak – odparł spokojnie.

– Och, kiedy? – nie wydawało jej się ani trochę możliwe, żeby mogła kiedykolwiek zgodzić się na coś takiego.

– W nocy z dwudziestego szóstego na dwudziestego siódmego grudnia.

Cóż, to jej w niczym nie pomogło.

– Co… ja nie…

– Rose, nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię. – Teraz był wyraźnie niepocieszony faktem, że nie pamiętała. – Powiedziałaś, że jesteś moja.

Wspomnienia uderzyły ją z siłą buldożera. Pamiętała, że leżała na łóżku, pół-naga, a Scorpius całował ją tak, jakby lada moment świat miał się skończyć. Gdzieś pomiędzy ich przyspieszonymi oddechami, skradzionymi pocałunkami i niesamowitą bliskością, Scorpius wymamrotał coś w jej szyję.

– Moja. – Jego szept łaskotał skórę. Rose w odpowiedzi wydała z siebie jedynie niezobowiązujący jęk, zbyt zajęta czym innym.

A on się zatrzymał. Całkowicie zamarł, nie poruszając ani jednym mięśniem. Rose otworzyła gwałtownie oczy. W srebrnych tęczówkach chłopaka malowała się niesamowita żarliwość.

– Moja.

Nie do końca rozumiała o czym mówił, w końcu była w tamtym momencie nieco rozkojarzona. Ale wydawał się zmartwiony, może nawet trochę przestraszony. Zdesperowany. I nagle zrozumiała. Mówił o niej. Chciał żeby była jego.

Cóż, czy naprawdę w takim momencie musiał wyjaśniać szerzej tę kwestię, kiedy zabrnęli już tak daleko? Bardzo chciała się wtedy zdenerwować. Ale potem zobaczyła, jaki był przestraszony i zmieniła zdanie. Zabrała jedną dłoń z jego szyi i powędrowała nią tam, gdzie zaciskał pięść na prześcieradle, ponad jej głową. Scorpius śledził wzrokiem jej poczynania i kiedy ich palce się spotkały, splótł je powoli. Rose pocałowała go z zapałem, który zaskoczył zarówno Scorpiusa jak i ją samą, a następnie przeniosła usta w stronę jego ucha.

– Twoja – wyszeptała cichutko.

I nagle znów się poruszał i ona też, a potem kilka zbędnych elementów garderoby odfrunęło, a westchnienia i dreszcze rozkoszy ponownie zagłuszyły jej procesy myślowe.

Wróciła myślami do rzeczywistości i uświadomiła sobie, jak bardzo się teraz czerwieni.

– Na litość boską, Scorpius, byłam pijana! – wykrzyknęła, a głos łamał się jej z zażenowania.

– Już o tym rozmawialiśmy – odparł, wyraźnie zniecierpliwiony. – I dobrze wiesz, że to nieprawda.

– Nawet jeśli miałbyś rację, hipotetycznie – warknęła – już ci mówiłam, że zgodziłam się pójść z Danielem na bal ze względu na nas oboje!

I nie wytrzymując już dłużej, opowiedziała mu wszystko o ich rozmowie po meczu, o szantażu i o informacjach, które Daniel sam potrafił wywnioskować.

– Rose, wykończysz mnie – oznajmił. – Naprawdę aż tak nie chcesz, żeby ludzie się o nas dowiedzieli?

– Powtarzam ci po raz setny, Scorpius: Nie ma żadnych nas! – Rose powoli traciła kontrolę nad własnym głosem. Zamiast groźnych warknięć, które pragnęła z siebie wydobywać, wychodziły z niej niekontrolowane piski.

– A kto jest? – prychnął pogardliwie. – Ty i Daniel? Proszę cię, Rose. Pozwalasz mu się do siebie zbliżyć tylko dlatego, że on nie wywołuje w tobie kompletnie niczego. Ani uśmiechu, ani gniewu, ani dreszczy. Jest bezpieczny, bo dobrze wiesz, że nigdy nie zaangażujesz się w to emocjonalnie.

– Czyli sugerujesz, że ty jesteś lepszy? – warknęła gniewnie.

– Wiem, że jestem lepszy.

– Nie powiedziałabym – spojrzała na niego pogardliwie, krzyżując ręce na piersi. – A wiesz dlaczego? Bo to z nim jestem tutaj, na tym cholernym balu i wszystko może się wydarzyć. I ty mi w tym nie przeszkodzisz, bo… bo ja nawet nie pamiętam, jak było mi z tobą.

To zmieniło postać rzeczy. Natychmiast zrobił się poważny i zaczął świdrować ją wzrokiem.

– Owszem, pamiętasz – powiedział cicho.

– Nie, ja…

– Tyko pomyśl, Rose. – Jego głos był niski i cichy. Powoli stawiał niewielkie kroki w jej kierunku. Rose odsunęła się o centymetr, a jej plecy zderzyły się z zimną ścianą. – Pomyśl, jak się czułaś…

Był już tak blisko, że czubku ich butów się ze sobą stykały. Rose odruchowo spróbowała wpiąć się na palce i oprzeć piętami o ścianę, ale obcasy jej w tym przeszkodziły.

Miała zamiar go zapytać o co dokładnie mu chodzi, ale nie chciała pogrążyć się jeszcze bardziej. Poza tym, nie musiała się martwić – wydawał się więcej niż chętny, żeby sam jej przypomnieć.

– Jak my się czuliśmy… – Delikatnie wyciągnął dłoń i dotknął jej własnej, opartej o ścianę, opuszkami palców. Po chwili zaczął wędrować nimi w górę, po jej ramieniu. – Gdy zaplątaliśmy się w pościeli…

Bardzo niepokoiło ją uczucie tego czegoś, co zdawało się budować do eksplozji, gdzieś u dołu jej brzucha.

– Kiedy byłaś w moich ramionach…

Jego prawa ręka powędrowała na jej plecy, gdzie ją objął i delikatnie przyciągnął do siebie. Jej dłonie instynktownie powędrowały na jego klatkę piersiową, żeby mogła złapać równowagę. Scorpius uśmiechnął się, a Rose starała się, żeby jej oddech nie zgubił rytmu. Bezskutecznie. Jakim cudem potrafił to z nią robić? Naprawdę nie potrafiła objąć umysłem tego, że jeszcze minutę temu się kłócili.

Jego lewa dłoń powędrowała na jedno z jej bioder, które również pociągnął do przodu, aż złączyły się w jego własnymi. Pochylił lekko głowę. Rose czuła jego gorący oddech przy uchu. Kątem oka zauważyła też delikatny uśmiech, błąkający się po ustach chłopaka.

– Twoje biodra złączone z moimi…

Zaczął delikatnie się poruszać, jak wtedy kiedy tańczyli razem w Sali, z tym że teraz byli o wiele bliżej, a Rose rumieniła się znacznie intensywniej. Zamknęła oczy, podejmując próbę zablokowania uczuć buzujących w jej ciele i powstrzymania wspomnień, pojawiających się w jej głowie jak reakcja łańcuchowa eksplozji.

– Kiedy poruszaliśmy się razem…

Wszystkie strzępki wspomnień, które tak zażarcie od siebie odpychała, powracały – jak ją trzymał, jak poruszał się nad nią, a ona pod nim, jak oplotła go nogami w pasie, żeby mieć go jeszcze bliżej…

– Pamiętasz, jak krzyczałaś moje imię…

Rose pamiętała – jak traciła kontrolę nad głosem, jak nie mogła złapać tchu. Żywe wspomnienie dzwoniło jej w uszach, a ona nagle zapragnęła znów się tam znaleźć, byle tylko poczuć się w ten sposób. Głupie, zdradliwe ciało.

– A ja twoje…

Wszystko buzowało jej w głowie. Tak, jej imię, które powtarzał kilkukrotnie, szeptał, warczał, jak mantrę. Pamiętała jego przyspieszony oddech i zachrypnięty, łamiący się głos. Wszystko to odgrywało się ponownie w jej umyśle, jak stary, bardzo niestosowny film.

– Pamiętasz… – Odnalazł jej dłoń i złączył ich palce, jak wtedy, kiedy powiedziała, że jest jego. – … jak byłaś moja…

Każdy szczegół do niej wrócił. Jak trzymał ją za rękę, jak sprawił, że czuła się bezpiecznie. Na Merlina, jak zdołała przekonać samą siebie, że o tym zapomniała? To było cudowne.

Ale prędzej zginie okrutną śmiercią, niż mu o tym powie.

– Nie – udało jej się wyszeptać, gdy otworzyła oczy. – Nie pamiętam.

– Szkoda – powiedział, uśmiechając się lekko. – Może trzeba ci przypomnieć.

Och nie. To nie mogło wróżyć niczego dobrego.

Podczas gdy jego prawa ręka nadal obejmowała jej talię, druga, jakimś cudem, odnalazła drogę pod jej sukienkę, ginąc gdzieś w warstwach czarnego tiulu. Rose czuła delikatny dotyk palców chłopaka na swoim udzie.

– Nie. – Nie mała pojęcia, dlaczego szepcze. – Nie chcę pamiętać.

– Bo się boisz – oznajmił z uśmiechem.

– Nie boję się ciebie, Malfoy – udało jej się wycedzić, brzmiąc odrobinę pewniej niż poprzednio.

– Nie o to mi chodziło – szepnął. Jego dłoń zacisnęła się lekko na jej nodze, a Rose gwałtownie wciągnęła powietrze. Oboje wiedzieli, że nie miało to nic wspólnego ze strachem.

– Więc czego miałabym się bać?

– Nas.

– Nie ma żadnych nas.

– Ale mogłoby być – i chcesz tego – i to cię przeraża.

To nie była prawda. Nie była. Ani trochę.

– Nie… nie moglibyśmy…

– Moglibyśmy – powiedział miękko, spoglądając na jej usta. – Będzie tak jak chcesz, Rose.

– Nie… – szepnęła, bez przekonania. Uśmiechnął się tylko i jeszcze bardziej przybliżył.

– Tak…

Był wszędzie. Nie mogła oderwać wzroku od jego ust. Jego ramiona ją otaczały, jego zapach wypełniał jej nozdrza, a głos dzwonił jej w uszach, mimo, że był tak cichy, tak delikatny. Dłoń na jej skórze doprowadzała ją do szaleństwa. Nie mogła oddychać. I było to niesamowite. Jakimś cudem zdołała przekonać samą siebie, że to dobry pomysł.

Wspięła się na palce i tęsknie zetknęła jego usta ze swoimi. Jeśli wcześniej miała wrażenie, że płonie, było to nic w porównaniu z tym, co poczuła teraz. Jedna z dłoni Scorpius powędrowała na jej twarz, po czym zaczął głaskać ją czule po policzku. Druga ręka podciągnęła jej udo do góry, a po chwili poczuła wbijające się w nią biodra.

Chciwie zacisnęła dłonie na jego koszuli, przyciągając go bliżej. W przypływie emocji przygryzła mocno jego wargę, na co otrzymała w odpowiedzi głuche warknięcie z jego gardła. Poczuła palce, zaciskające się na jej kości biodrowej.

Uznając za nieuczciwe to, że on może dotykać jej skóry, podczas gdy ona musi użerać się z materiałem, zaczęła szarpać muszkę, zawiązaną na szyi chłopaka. Kiedy już się jej pozbyła, zorientowała się, że palce prawej dłoni, mocują się z guzikami białej koszuli, kompletnie bez jej wiedzy. Nie powstrzymywała ich.

– Rose, poczekaj – wydyszał Scorpius, choć sam ignorował własne polecenie, zachłannie całując jej szyję. Rose jęknęła cicho, gdy przygryzł delikatnie skórę nad obojczykiem. – Nie możemy…

– Mówiłeś, że możemy – szepnęła niecierpliwie, ciągnąc delikatne, miękkie włosy tak, żeby mieć dostęp do jego ucha. Przygryzła je delikatnie, na co Scorpius odrzucił głowę do tyłu, próbując zdusić jęk, pragnący wyrwać się z jego gardła.

– Tak, moja Rose – szepnął, łapiąc ją za biodra i podnosząc delikatnie. Rose odpowiedziała natychmiast, oplatając go nogami w pasie. Zorientowała się, że jest bosa, ale nie miała pojęcia gdzie i kiedy zgubiła buty. – Ale nie tutaj.

Otworzyła oczy, uświadamiając sobie, że Scorpius ma racje. Rozejrzała się w panice, nie bardzo wiedząc, czego szuka. I wtedy właśnie zobaczyła ogromne, ciężkie drzwi do Pokoju Życzeń.

Hm. Może jednak gdzieś w podświadomości nie tylko furia nią kierowała, gdy wybiegła z balu i zagoniła samą siebie aż na siódme piętro.

Nawet nie musiała się odzywać. Chłopak powiódł za jej wzrokiem, a następnie Rose zobaczyła wyraz triumfu, odbijający się w jego srebrnych tęczówkach.

Pchnął ciężkie drzwi, wnosząc ją do środka, po czym zamknął je za nimi kopniakiem, nie przestając jej całować. Rose poczuła, że znów dotyka stopami ziemi. Następnie chłopak obrócił ją o sto osiemdziesiąt stopni, przyparł do ściany i zaczął mocować się ze splotami jej gorsetu. Nie miała czasu się rozejrzeć, żeby zobaczyć, w co zmienił się dla nich pokój. Jej myśli były zajęte czymś innym.

– Ee… Rose? – powiedział nagle Scorpius, odrywając usta od jej szyi. Jego szybki oddech łaskotał jej skórę. – Wiem, że to może zepsuć mój wizerunek niezaprzeczalnej łóżkowej bestii, ale musisz mi pomóc. Nie mam pojęcia, jak to zdjąć.

Rose eksplodowała niekontrolowanym chichotem, po czym walcząc sama ze sobą sięgnęła do pończochy, gdzie ukryła różdżkę. Machnęła nią szybko czując jak ciasne spoty puszczają.

Nadal nie mogła się uspokoić, gdy sukienka opadła z jej ramion i powędrowała na podłogę. Jednak chichot zamarł jej w gardle, gdy poczuła usta i język Scorpiusa na swoim kręgosłupie. Wciągnęła gwałtownie powietrze, a różdżka wypadła jej z dłoni i potoczyła się po podłodze.

______________________________

Znowu wyszła długa, ale na tej notce mi bardzo zależało, więc nie pozwoliłam sobie niczego skrócić :D

Wybaczcie mi opóźnienie, ostatnio miałam sporo na głowie no i trochę brakowało mi motywacji. Mam nadzieję, ze na następną nie będzie trzeba tyle czekać, chociaż nigdy nic nie wiadomo, bo sesja nadchodzi ;c

Wspomóżcie mnie proszę komentarzami, bo ostatnio coraz z nimi gorzej, załamać się można tą tendencją spadkową.

Dedykacja dla Księżniczki Półkrwi :)

Czekam na wasze opinię, a przy tego typu rozdziałach zależy mi na nich szczególnie ^^

Trzymajcie się!