[5]"Scorpius ma dziewczynę w swoim łóżku"

– Rosie, Score cię szukał. Mówił, żebyś się z nim spotkała – oznajmił Albus, siadając na pufie przy kominku. Rose siedziała w pokoju wspólnym, kuląc się na swoim ulubionym fotelu. Ze wszystkich stron otoczyła się książkami, a na stoliku obok walały się notatki i puste zwoje pergaminu. Podniosła nieprzytomny wzrok znad Zaawansowanej transmutacji botanicznej i utkwiła go w Albusie. Oprzytomniała nieco, gdy do jej umysłu dodarł sens wypowiedzi kuzyna.

– Och – mruknęła. – Dzięki za informacje.

– Nie pójdziesz do niego? Za parę dni wyjeżdżacie na konkurs, a Score mówi że od dwóch tygodni się razem nie uczyliście ani nie ćwiczyliście – wypomniał jej, a Rose nagle uświadomiła sobie ze zgrozą, czyj głos słyszy w swojej głowie, ilekroć kłóci się z własnym sumieniem.

– Ja… jestem trochę pochłonięta czymś innym – wydukała, pochylając głowę nad ciężką księgą.

– Chyba lepiej by było robić to zespołowo? Bez urazy, ale wyglądasz paskudnie.

Rose spojrzała na niego z irytacją. Nie mogła jednak zaprzeczyć, że wyglądała jak siedem nieszczęść. Od dwóch tygodni uczyła się jak szalona, a fakt, że robiła to sama, rzeczywiście miał wpływ na jej stan. Mało sypiała, bo do późnej nocy przeglądała opasłe księgi, więc jej skóra zrobiła się bledsza, a pod oczami pojawiły się brzydkie cienie. Rude włosy były splątane i luźno związane w jakaś imitację końskiego ogona. Ubrana była w swój ulubiony, wygodny i niesamowicie brzydki, zielony sweter. Był rozciągnięty wszerz oraz miał za długie rękawy, w których Rose porobiła dziury „na kciuki”. Nie miała pojęcia jak doprowadziła ciuch do takiego stanu, zwłaszcza że nigdy nie udało się rozciągnąć go na długość, przez co ciągle odsłaniał kawałek jej brzucha. Luźne dżinsy były nierówno podwinięte, a na stopach miała puchate skarpety w barwach Gryffindoru.

Spojrzała wymownie na Albusa, tym wzrokiem, którym kobiety mówią mężczyznom, że nie należy wyjawiać im prawdy na temat ich wyglądu. Na niego jednak to nie podziałało, zapewne z powodu więzów krwi, które sprawiały, że absolutnie nie obchodziła go opinia Rose na ten temat.

– Pokłóciliście się? Ostatnio zachowujesz się jak dzikuska.

– Zawsze zachowuję się jak dzikuska – przypomniała mu Rose. – Wiesz, że ja i ludzie to nienajlepsze połączenie.

– Ale zazwyczaj robisz wyjątek, dla tych których już znasz.

Prawdę mówiąc, miał rację. Z tą dzikuską. Od tej dziwnej rozmowy na błoniach, Rose dokonała nowego odkrycia: Obecność Scorpiusa sprawia, że czuje się niezręcznie. Zjawisko to bardzo ja irytowało, więc ilekroć go spotkała, właśnie na niego wylewała swoją frustrację. Powoli czuła się coraz bardziej zażenowana tym, że ilekroć widzi Scorpiusa, zaczyna pluć jadem, zatem zachowała się tak, jak zachowałby się na jej miejscu każdy rozsądny, dorosły człowiek: od dwóch tygodni sukcesywnie go unikała.

– Po prostu nie mam teraz nastroju na rozmowę z kimkolwiek – westchnęła Rose, posyłając kuzynowi znaczące spojrzenie i ponownie ukrywając się za książką.

– Hmm, to będzie problem, bo stoi przy wejściu do naszej wieży. Powiedziałem mu, żeby poczekał, a ja zmuszę cię do wyjścia.

Rose z wściekłością zatrzasnęła książkę.

– Nie patrz tak na mnie, Rosie – powiedział Albus z miną niewiniątka. – Nie psuj szans mojego przyjaciela na zwycięstwo, tylko dlatego, że prawdopodobnie masz najdłuższy w życiu okres.

Dziewczyna wstała i ruszyła w kierunku dziury pod portretem, nawet na niego nie patrząc. Początkowo chciała odłożyć wielką książkę na fotel, ale potem stwierdziła, że przytulając ją do piersi, czuje się jakoś pewniej i bezpieczniej. Wygramoliła się przez wyjście i stanęła twarzą w twarz ze Scorpiusem. Czy jej się zdawało czy on naprawdę urósł przez te dwa tygodnie? A może tylko stał się jeszcze przystojniejszy?

– Cześć – mruknęła, zadzierając głowę, żeby na niego spojrzeć. – Co chciałeś?

– Chciałem zaproponować ci spacer do biblioteki  – powiedział ostrożnie, ogarniając ją spojrzeniem srebrnych oczu. – Ale chyba musiałabyś wrócić po buty.

Rose zerknęła z zażenowaniem na swoje stopy. Nadal miała na sobie jedynie grube skarpetki w barwach Gryffindoru. Poczuła gorąco na policzkach. Bardzo łatwo się rumieniła. Odziedziczyła tę skłonność po Ronaldzie. On jednak czerwienił się na całej powierzchni twarzy. Na szczęście, u Rose to zjawisko ograniczało się do skóry powlekającej kości policzkowe.

– Chciałam wyjść bez butów – palnęła, zanim zdążyła odgryźć sobie język. No trudno, poszło. Trzeba iść w zaparte. Spojrzała znów w oczy Scorpiusa, starając się wyglądać na pewną siebie.

Chłopak przeczesał dłonią swoje jasne włosy, w geście pełnym frustracji.

– Na rany Severusa, Rose. Znam cię od sześciu lat. Przy mnie nie musisz udawać, że każde głupstwo, które ci się przydarzy, zrobiłaś celowo.

Rose spojrzała na niego, zirytowana i pobiegła do swojego dormitorium, gdzie zrzuciła paskudne skarpety i wsunęła stopy w zielone trampki. Zostawiła książkę na łóżku. Dwa razy przebiegła przez pokój wspólny tak szybko, że Albus, którego nie raczyła zaszczycić nawet spojrzeniem, ledwo zdążył na nią spojrzeć.

Znalazłszy się ponownie na korytarzu, spojrzała wyczekująco na Scorpiusa, który miał minę pod tytułem „Jestem najbardziej irytującym człowiekiem na świecie”. A Jednocześnie uśmiechał się w taki sposób, że gwałt na nim, każdy sąd uznałby za czyn całkowicie usprawiedliwiony. Przynajmniej według Rose.

– Przestań tak dziwnie na mnie patrzeć – mruknęła.

– Tylko się uśmiecham Rose. Z resztą, będę patrzył, jak tylko chcę.

– Wiesz, moja matka kiedyś bardzo boleśnie zdzieliła twojego ojca w twarz – przypomniała mu Rose, gdy zaczęli schodzić po schodach. – Radzę ci zatem uważać, bo mówią, że odziedziczyłam po niej prawy sierpowy.

Scorpius pokręcił jedynie głową z rozbawieniem

– Możesz mi wyjaśnić, dlaczego od dwóch tygodni nie zamieniłaś ze mną słowa? I co do cholery dzieje się z twoimi włosami? – zapytał obrzucając spojrzeniem jej poplątany koński ogon. Czy ten człowiek przez całe swoje życie był wszystkim rozbawiony?

– Nie wiem o czym mówisz – powiedziała Rose, odnosząc się do pierwszego pytania i udając że nie usłyszała drugiego. Postanowiła, że najlepiej będzie zapomnieć o tej sytuacji, która miała miejsce dwa dni temu w Wielkiej Sali, kiedy to usłyszawszy, jak woła ją po imieniu, rzuciła grzankę na talerz i wymruczawszy coś o podręczniku do eliksirów w kierunku swoich przyjaciół, wybiegła ze śniadania, jakby ją hipogryfy ścigały.

Scorpius westchnął i najwyraźniej postanowił zostawić ją w spokoju. A przynajmniej ten nieprzyjemny temat. Resztę drogi do biblioteki pokonali w milczeniu.

Razem przeszukali półki i zanieśli kilka książek, których jeszcze nie omówili, do jednego ze stolików.

– Rozmawiałem z profesor Palmer na temat szczegółów odnośnie podróży – zaczął Scorpius, pochylając się nad blatem. – Chciała, żebyśmy przenieśli się tam jakimś magicznym sposobem ale…

Rose poderwała głowę i spojrzała na niego, a jej oczy błysnęły groźnie.

– Ale co? – spytała powoli, starając się nie panikować.

– Ale przekonałem ją żebyśmy polecieli samotolem – powiedział nieśmiało chłopak.

– Ja… Masz na myśli samolot? – zapytała ostrożnie, a jej oczy zmrużyły się groźnie, gdy pokiwał głową. – Masz pojęcie ile to będzie trwało?

– Ale ja nigdy nie leciałem czymś takim – powiedział, najwyraźniej oburzony jej brakiem entuzjazmu. – Za bardzo lubię wiedzę, żeby nie mieć bladego pojęcia, o tamtym świecie.

Rose spojrzała na niego zdziwiona, na chwilę zapominając o wściekłości. Przypomniało jej się, jak bardzo chciał dowiedzieć się, co mugolskiego trzyma w domu jej matka i co Rose najbardziej z tego lubi.

– Scorpius, dlaczego nie zapisałeś się na mugoloznawstwo w trzeciej klasie?

– Mojemu ojcu groził zawał, już odkąd dowiedział się o mojej przyjaźni z Albusem – przypomniał jej, z łobuzerskim błyskiem w srebrnych oczach. – Nie wiem na ile czara jego cierpliwości jest wypełniona, ale nie chcę wlać tam kropli, która ją przeleje.

– No dobrze, polecimy samolotem. – Rose nie chciała walczyć z jego pragnieniem wiedzy. Scorpius uśmiechnął się do niej szeroko.

– W Hogwarcie nie ma za wielu książek o mugolach – powiedział, niepokojąco radosnym tonem. – Ale udało mi się dowiedzieć, dlaczego te ich samo… samoloty nie spadają. Otóż chodzi o to, że wiatr…

Rose przerwała mu, unosząc dłoń.

– Nie – powiedziała tylko, nagle zdając sobie sprawę, jak świetnie Malfoy dogadałby się z dziadkiem Arturem.

Spojrzał na nią obrażonym wzrokiem, ale nie drążył tematu.

Zamiast tego chwycił jej dłoń i odciągnął od jej twarzy, przyciągając do swojej. Rose poczuła na skórze jego gorący oddech i zarumieniła się w błyskawicznym tempie. Czy on… czy on pocałuje ją w rękę?

– Przestań obgryzać paznokcie – powiedział cicho zamiast tego. – Robisz to od dwóch tygodni.

***

Rose, Albus i Melody w spokoju jedli kolację, gdy nagle poczuli paskudny smród.

– Harold – syknęła Melody. – Skąd ty wracasz? Z komina?

– Paliłeś papierosy – doprecyzowała Rose, patrząc na niego z lekkim niesmakiem, choć nie tak krytycznie jak Albus i Melody.

– Nie. Byłem w miejscu gdzie je palono – powiedział, oburzony ich insynuacjami. Nie dali się nabrać.

– Wypaliłem jednego. Więcej nie zapalę, przysięgam.

– Harold.

– No dobra dwa. Dwa, malutkie papieroski… dobra, pięć! Paczkę. Dwie paczki… Karton. Trzy wielkie kartony w dwa dni! – wykrzyczał w końcu.

– Jak miło mieć przyjaciela, który nie potrafi dotrzymać tajemnicy. Nawet swojej własnej. – Rose uśmiechnęła się radośnie. W przeciwieństwie do dwójki jej przyjaciół, miała w głębokim poważaniu, czy Harold pozostawał w szponach tego mugolskiego nałogu. Jak będzie chciał rzucić to rzuci. Nie było sensu wszczynać kłótni, ilekroć się łamał. A łamał się z chęcią i to pod byle pretekstem.

– To wszystko wasza wina – warknął, siadając pomiędzy Rose i Albusem. – Zdenerwowałem się. Wiem, że któreś z was nagadało Carze, że nie powinna się ze mną umawiać.

– Skąd ten wniosek? – zapytała Melody z udawanym zdziwieniem. Ona i Rose, cztery dni temu odbyły z Carą poważną rozmowę, tuż po tym jak ich czwarta współlokatorka zasnęła.

– A czemu miałaby odwołać randkę sama z siebie? – Harold spojrzał na nią jak na idiotkę. – Jak szczęście Cary może obchodzić was bardziej niż moje? Na tyle, żeby mnie sabotować? Przyjaźnimy się tyle lat, nie spodziewałem się po was takiej paskudnej…

– Porozmawiamy z Carą i odwołamy wszystko co jej powiedziałyśmy – przerwała mu Rose, zanim zdążył się nakręcić. – Jeśli spojrzysz mi w oczy i powiesz, że nie spałeś z żadną dziewczyną, odkąd Cara odwołała randkę.

Harold zrobił się czerwony i zacisnął dłonie w pięści. Nie potrafił jednak długo gniewać się na Rose, więc jego twarz dość szybko wróciła do normalnego koloru.

– Kiedyś się na tobie zemszczę, ty ruda cholero – powiedział, przysuwając do siebie talerz. – I co, na stado nieśmiałków, dzieje się z twoimi włosami?

Rose nie odzywała się do niego przez następne kilka godzin.

– Scorpius się na ciebie gapi – zauważyła Melody. Rose uniosła głowę i odnalazła wzrokiem platynową czuprynę. Gdy złapał jej wzrok, mrugnął do niej porozumiewawczo, na co Rose tylko przewróciła oczami. Scorpius wrócił do rozmowy z Mirandą Zabini. Miranda Zabini też się na nią gapiła.

– Mel – zagadnęła ją cicho Rose, pochylając głowę w jej kierunku, tak żeby chłopcy nie słyszeli ich rozmowy. – Sorpius jest, przystojny, prawda?

Melody spojrzała na nią jak na wariatkę, a Rose się zarumieniła.

– Gorętszy niż samo piekło – zapewniła ją przyjaciółka, przyglądając się jej z zainteresowaniem. – Ale skąd to dziwne pytanie? Piękno jest w oku patrzącego, więc…

– Ostatnio się zastanawiałam nad jedną rzeczą – przerwała jej Rose. – Dlaczego dziewczyny na niego nie lecą?

Melody zamyśliła się na moment, przyglądając się obiektowi ich rozważań.

– Po pierwsze jest Malfoyem – powiedziała w końcu, odkładając na stół egzemplarz „Proroka Wieczornego”, który właśnie przeglądała. Rose uznała to za znak, że traktuje ich rozmowę poważnie. – Teraz już nikt nie lubi Malfoyów, nawet niektórzy ślizgoni. No i sam Score, jest trochę… odpychający, jeśli rozumiesz co mam na myśli. Poza nami i Mirandą nie rozmawia w zasadzie z nikim, chyba, że musi. Nie jest niemiły, ale raczej całą swoją postawą i sposobem rozmawiania z obcymi, daje do zrozumienia, że nie jest zainteresowany bliższym kontaktem. Jak ktoś ma na niego lecieć, skoro nikt go nie zna? Myślę, że ma jakieś ciche wielbicielki, zauroczone jego smakowitą aparycją, ale chyba tylko takie, które całkiem pozbawione są instynktu samozachowawczego. – Mel uśmiechnęła się tajemniczo. – Bo widzisz, ja sądzę, że najważniejszym powodem jest fakt, że Scorpius jest trochę… przerażający.

– Przerażający? – Rose czuła, że wie co Melody ma na myśli, ale nie wiedziała skąd. A potem przypomniała sobie, jak opowiadał jej o kłopotach z panowaniem nad gniewem.

– Tak – przytaknęła jej przyjaciółka. – Sama się czasem zastanawiam jak on to robi. Wiesz, raczej się nie spodziewasz, żeby ktoś z rozczochraną, platynową czupryną i srebrnymi oczami, emanował taką niebezpieczna aurą…

– …mroku – dokończyła za nią Rose, odrywając w końcu wzrok od Malfoya. – No dobra, chyba wyczerpałaś temat.

– Cieszę się, że mogłam pomóc – powiedziała Mel, otwierając ponownie „Proroka”. – Co ubierasz jutro wieczorem na imprezę Puchonów?

***

Większość pokoi, w których zamieszkiwali nauczyciele, mieściła się na górnych kondygnacjach Zamku, wiec uczniowie domu Helgi Hufflepuff postanowili urządzić imprezę z okazji początku semestru, na pierwszym piętrze. Rose zajęło dwie godziny, zanim porządnie się zrelaksowała i przestała nerwowo rozglądać, w obawie, że w każdej chwili hałas może zwabić woźnego Cribe’a. Obawa przed byciem złapanym, była najmniej istotnym powodem, dla którego Rose nie była imprezowym typem. Na samym szczycie tej listy był chyba fakt, że Rose była absolutnie beznadziejną tancerką, a przynajmniej tak jej się wydawało.  Ilekroć Melody wyciągała ją na parkiet, Rose przestępowała tylko z nogi na nogę, starając się to mniej-więcej dopasować do muzyki lecącej z głośników. Oprócz tańca była jeszcze jej słaba głowa. Z ludźmi nie potrafiła rozmawiać nawet na co dzień. Skoro nie mogła tańczyć, pić alkoholu ani rozmawiać z kimkolwiek poza Haroldem i Mel, to po co chodzić na imprezy? Albus na nich nie bywał, bo jedynym przypadkiem, w którym dopuszczał się łamania zasad ciszy nocnej, było picie Ognistej ze Scorpiusem na wieży Astronomicznej. Malfoy nie bywał na potańcówkach, z prawie tego samego powodu co Rose… tyle że zupełnie odwrotnego. Rose nie lubiła ludzi, a ludzie nie lubili Scorpiusa.

Wszystko było w porządku. Melody śmiała się beztrosko, flirtując z jakimś chłopakiem z Ravenclawu, a Rose wykonywała swój niezręczny taniec, z Haroldem, jako partnerem.

I wtedy do sali wszedł jakiś wysoki chłopak z Hufflepuffu i rzucił im przestraszone spojrzenie

– Cribe tu idzie.

Rose dawno nie była świadkiem takiego chaosu. Parkiet opustoszał w ciągu kilku sekund, więc wybiegła z Sali razem z resztą uczniów. W panice rozejrzała się wokół siebie. Zgasło światło, a ona mrużyła oczy i próbowała znaleźć w tym półmroku Melody lub Harolda. Nigdzie ich nie było.

Przeklinając siebie, że w ogóle  dała się zaciągnąć na tę głupią imprezę, Rose rzuciła się biegiem za dwójką chłopaków, których znała z widzenia. Biegła za nimi aż dwa piętra w dół, trzymając się na dystans. Nie wiedziała, dokąd ją prowadzą, ale była pewna, że gdziekolwiek się schowają, znajdzie się tam miejsce i dla niej. Nie miała szans dobiec aż na siódme piętro, do wieży Gryffindoru. Woźny Cribe może i był wrzodem na tyłku, ale był dość młodym facetem i Rose miała przeczucie, że bez problemu dogoni tych, którzy liczyli, że uda im się dobiec do siebie.

Szum wywołany przez szepty rozbiegających się w różnych kierunkach uczniów sprawił, że dwaj chłopcy nie zwrócili uwagi na ciężkie kroki Rose, biegnącej za nimi. Zanim się obejrzała, doprowadzili ją do lochów. Starała się nie oddychać zbyt głośno i próbowała uspokoić się po biegu, jednak wiedziała, że Cribe może być tuż za rogiem. Schowała się za filarem i obserwowała dwójkę uczniów. Powiedzieli coś szeptem i w kamiennej ścianie pojawiły się drzwi. Gdy weszli do środka, Rose nie zastanowiwszy się nad konsekwencjami, rzuciła się biegiem w ich kierunku. Zdążyła złapać drzwi. Przeczekała minutę, nasłuchując czegokolwiek. Po chwili do jej uszu dobiegł dźwięk oddalających się kroków i biorąc głęboki wdech, weszła do środka.

Gdy rozejrzała się po kamiennych ścianach, na których wisiały srebrno-zielone gobeliny uświadomiła sobie, że właśnie wlazła do Pokoju Wspólnego Slytherinu.

Pomieszczenie było delikatnie oświetlone zieloną poświatą. Krzesła były kamienne i bogato rzeźbione. Było tu znacznie chłodniej niż w wieży Gryffindoru.

Zdusiła w sobie jęk rozpaczy i osunęła się po ścianie. Jeśli teraz wyjdzie, w poszukiwaniu innej kryjówki, a po drugiej stronie drzwi, akurat znajdowałby się woźny - wyleci ze szkoły. Jeśli ty zostanie i wpadnie na jakiegoś Ślizgona - wyleci ze szkoły. Lepszą decyzją byłoby błąkanie się po zamku w środku nocy i zarobienie szlabanu. Lepszą decyzją byłoby spędzenie nocy w jej własnym łóżku, zamiast tej bawienia się na tej cholernej imprezie. Że też dała się namówić.

Rose spróbowała się uspokoić. Może nikt tu nie zejdzie. Może Ślizgoni spędzą noc we własnych łóżkach i dadzą jej godzinkę spokoju, zanim będzie pewna, że Cribe ukarał już wszystkich tych, którym nie udało się uciec i wrócił do siebie. Żałowała, że nie ma przy sobie papierowej torebki, która pomogłaby jej uspokoić oddech.

Zamknęła oczy i ogarnęła swoje rozkrzyczane myśli. Zdecydowała, że kryjówka w postaci Pokoju Wspólnego Ślizgonów, jest lepsza niż brak kryjówki.

Los nie dał jej dużo czasu, żeby nacieszyć się tą myślą, bo już po chwili usłyszała zbliżające się kroki z korytarzyka po lewej stronie. Nad wejściem wisiał napis „dziewczęta”.

Rzuciła się biegiem w przeciwnym kierunku. Będąc już w korytarzyku, przy którym położone były drzwi do sypialni męskich, wymacała pierwszą lepszą klamkę. Zanim zdążyła się zastanowić co robi, weszła do środka.

Ponownie spróbowała siłą umysłu uciszyć swoje głośno walące serce, gdy oparła się o drzwi.

Łóżko zaskrzypiało. Rose przestała oddychać.

– Kto tu jest? – usłyszała zaspany, męski głos.

– Uhm… – zaczęła, obniżając swój głos, najbardziej jak potrafiła. – To tylko ja… stary.

Zamarła, mając nadzieję, że chłopak po prostu zaśnie. Błagała tego, który jest odpowiedzialny za porządek na tym świecie, żeby w końcu pozwolił jej odetchnąć. CO ONA TAKIEGO ZROBIŁA, ŻEBY ZASŁUŻYC SOBIE NA TE PIEKIELNĄ NOC?

Łóżko zaskrzypiało ponownie. Była tak przerażona, że ledwie widziała przez łzy wysoki cień, który nagle pojawił się przed nią. Szorstkie opuszki palców złapały delikatnie jej brodę, a zmrużone, srebrne, błyszczące oczy przyglądały się jej badawczo. Zaraz… srebrne?

– Rose?!

– Scorpius!

Rose z jednej strony była zrozpaczona, że któryś z chłopców się obudził, a z drugiej szczęśliwa, że to był właśnie on. Może i nie znajdzie tu kryjówki, ale Scorpius przynajmniej nie zaprowadzi jej prosto do Cribe’a. Ulga rozlała się po całym jej ciele, na widok jego pięknej, znajomej twarzy.

– Co… – zaczął, ale Rose wiedziała, że ciśnie mu się na usta zbyt wiele pytań, żeby mógł wybrać jedno. – … co do cholery?

– Przepraszam! – wyszeptała gorączkowo Rose, spoglądając na niego błagalnie i zaczęła mówić bardzo szybko, korzystając z jego chwilowej dezorientacji: – Cribe wkroczył na imprezę Puchonów i zaczęłam uciekać… Przez przypadek wlazłam do pokoju Ślizgonów! I ktoś schodził do salonu, usłyszałam kroki ze strony damskich sypialni i po prostu tu wbiegłam, tak strasznie przepraszam!

Scorpius wpatrywał się w nią. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, a potem zamknął je z powrotem.

Rose wiedziała, co usłyszy: Wynocha. Nie było tu dla niej miejsca i to jej wina, że w ogóle wpakowała się w ten bajzel. Nie sądziła, żeby miała ochotę na imprezę w najbliższej przyszłości.

Nie to, żeby miała ją kiedykolwiek.

Ale Scorpius ją zaskoczył.

– Czy ja nadal śpię, czy to dzieje się naprawdę? – zapytał, marszcząc brwi. Gdyby nie była tak zestresowana, zaśmiałaby się. To było prawie urocze.

– Śpisz? – spróbowała Rose. Oczywiście jej nie uwierzył. Rose zerknęła w dół i nagle poczuła gorąco, wlewające się na jej policzki. Scropius nie miał na sobie koszulki. Jakby mogła spoliczkować swój mózg, zrobiłaby to teraz, za podziwianie jego muskulatury w tak stresogennym momencie. Nie mogła oderwać wzroku od wyrzeźbionego „V”. Wydawało jej się, że to tak nazywa się te mięśnie bioder, które znikały pod jego zielonymi, długimi (dzięki Merlinowi!) do kostek spodniami od piżamy.

Och, ogarnij się, Rose.

– Więc chcesz się tutaj schować? – zapytał Scoropius, który najwyraźniej nie zauważył, gdzie zawędrowało jej spojrzenie.

– Tylko dopóki Cribe się nie podda, to nie zajmie długo – wyszeptała. – Zostałabym w Pokoju Wspólnym, ale nie wiem, na kogo się natknę.

Scorpius westchnął.

– Dobrze, posiedzisz sobie w tym kąciku?

Rose zdusiła w sobie pragnienie rzucenia mu się na szyję.

– Och, dziękuję! Będę tu siedzieć, cichutko jak mysz pod miotłą, nie przejmuj się mną.

– Nie masz nic przeciwko, że wrócę do łóżka? – zapytał, a Rose już otwierała usta, żeby odpowiedzieć, gdy usłyszeli skrzypienie klamki. Scorpius spojrzał jej w oczy, przerażony.

Cienka smuga światła wpadła do pokoju. W tym samym momencie Scorpius chwycił ją za ramie i wepchnął do swojego łóżka. Nie było czasu zasłonić kurtyny wokół nich, Rose udało się jedynie schować głowę pod kołdrą.

Jedyne, co była w stanie zarejestrować w tym momencie, to jej głowa, wtulona w jego twardą pierś i jej pierś wtulona w jego równie twardy brzuch. Słyszała, jak szybko wali mu serce i było to dziwnie pocieszające. Wiedziała, że nie jest osamotniona w swoich kłopotach.

Dziwnie, ciepłe uczucie zaczęło narastać w jej gardle. Schował ją. Nie tylko jej nie wyrzucił, ale ukrył ją w swoim własnym łóżku, narażając siebie samego na gargantuiczne problemy, choć przecież mógł łatwo się wytłumaczyć, że nie ma nic wspólnego z jej obecnością w tym pokoju.

Nie miała jednak czasu na rozczulanie się nad ludzką dobrocią, ponieważ jego współlokator coś upuścił i była prawie pewna, że cokolwiek to było, wturlało się pod łóżko Malfoya.

– Lumos – szepnął, a światło z jego różdżki prześwitywało przez kołdrę. Przez chwilę szukał swojej zguby, gdy nagle wciągnął głośno powietrze.

– Stary, zgaś to – wymamrotał Scorpius, niby-to-strasznie-senny.

– Stary – odpowiedział mu głos. – Czy to jest dziewczyna?

– Nie – odwarknął, a Rose poczuła, że jego silne ramiona zaciskają się wokół niej. Jego ręka była wystarczająco nisko na talii dziewczyny, żeby przyspieszyć jej oddech. Po chwili jednak zabrał ją stamtąd i szybkim ruchem zasłonił kotarę. Jego współlokator zaśmiał się cicho.

– Jak chcesz – powiedział. – I tak jutro się dowiem kto to jest.

– Po prostu odejdź i pisz te swoje wiersze czy cokolwiek chcesz robić, o tej chorej godzinie – warknął Scorpius, a chłopak znów zachichotał, po czym oddalił się w kierunku, w którym Rose umiejscowiła w swoich myślach łazienkę.

Wysunęła głowę spod kołdry i odsunęła się od niego.

– Tak strasznie cię przepraszam – wyszeptała żałośnie.

– Nott uważa się za artystę – westchnął Scorpius. – Często pisze wiersze w środku nocy, szczególnie, gdy – jak dzisiaj – wraca z randki.

– Och. – Na policzki Rose wpłynęły rumieńce wstydu. – Wiec trochę tu posiedzę?

– Tak sądzę. – Wyglądał na tak zrezygnowanego, że Rose poczuła nagłą ochotę, żeby pogłaskać go po platynowych włosach i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Chciała też znowu go przeprosić, ale obawiała się, że może go tylko zdenerwować. Przyłożyła wiec głowę do poduszki i czekała cierpliwie.

Nie przewidziała tylko tego, że zaśnie. Nie sądziła, że w ogóle byłaby w stanie zasnąć, z półnagim Scorpiusem Malfoyem, leżącym tuż obok.

***

Scorpius nie pamiętał, kiedy ostatnio spało mu się tak dobrze. Coś poruszyło się obok niego i otworzył oczy. Widok bardzo mu się spodobał.

Rose Weasley.

Rose Weasley w jego łóżku.

Ale czemu się od niego odsuwała? Posłał jej senny uśmiech i przyciągnął ją z powrotem do siebie.

I wtedy zamarł. Trybiki jego ospałego mózgu w końcu zaczęły się powoli poruszać.

Rose Weasley?

W jego łóżku?!

Odsunął się od niej. Co stało się wczoraj w nocy? Przedzierał się przez swoją własną, zamgloną pamięć. Ach tak. Rose Weasley w jego dormitorium, w środku nocy, błagająca o pomoc. Coś o woźnym i o imprezie. Jak niby miał jej odmówić?

Podniósł na nią wzrok. Na twarzy dziewczyny malował się szok i poczucie winy.

– Cholera – westchnął.

– Tak mi przykro – wyszeptała spanikowana. – Nie chciałam zasnąć! Już sobie idę!

Och, jej było przykro? Jakby to nie on był tym, który przed sekundą ją molestował.

– To nic – powiedział szybko. – Przepraszam za… to wszystko.

Rose uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Nie nacieszył się tym długo, bo chwilę później usłyszał paskudny głos Notta.

– Scorpius ma dziewczynę w swoim łóżku – powiedział, jeszcze trochę sennie. Jego drugi współlokator, Goyle, wydał z siebie zduszony okrzyk.

– Że tutaj? Że teraz? Że tuż obok nas?!

Rose spojrzała na niego przerażona a on wziął poduszkę za głowy i zdusił nią bezradne wycie, które wydobyło się z jego ust.

– Szkoda, że Adam poszedł już na śniadanie – powiedział przebiegle Nott. – Przegapi całą zabawę.

– Chyba nie chcesz…?

– Nie odpuszczę takiej okazji.

Ich kroki zaczęły się zbliżać.

– Co teraz? – szepnęła Rose, patrząc na niego. Scorpius podejrzewał, że jego oczy mają ten sam, spanikowany wyraz.

– Znikaj – powiedział tylko, wskazując na kołdrę. Rose zniknęła pod nakryciem. Na nieszczęście, zrobiła to dość nieporadnie i zwinęła się w kłębek gdzieś na jego nogach. Wybrzuszona kołdra poniżej torsu nie wyglądała najlepiej.

Sekundę później, kotary łóżka się rozsunęły, a oczom Scorpiusa ukazali się jego dwaj koledzy. Gdy siedem lat temu dostał z nimi dormitorium, w życiu by się nie spodziewał, że to właśnie oni zniszczą mu życie.

– Mogę wam w czymś pomóc? – spytał z taką ilością wrogości, jaką tylko potrafił z siebie wydobyć. Wiedział, że ludzie trochę się go bali, ale najwyraźniej jego współlokatorzy się tym nie przejęli. Och, po cholerę włożył tyle wysiłku, żeby się z nimi zakolegować?

– Cóż – zaczął Nott ze ironicznym uśmieszkiem, pławiąc się w swoim własnym geniuszu. – Może sobie przypominasz, jak w nocy zapewniłem cię, że poznam tożsamość twojej tajemniczej dziewczyny.

Scorpius koncentrował się, poszukując jakiejś stanowczej i sensownej odpowiedzi, ale jego procesy myślowe były akurat nieco skołowane, ponieważ właśnie poczuł gorący oddech Rose na wewnętrznej stronie swojego uda. Przygryzł wargę.

– A z pewnością zgodzisz się – powiedział Goyle – że Noah zawsze dotrzymuje danego słowa.

Rose w tym momencie złapała w nerwowym odruchu jego biodra. Scorpius jednocześnie celebrował i przeklinał swój wybór nisko wiszących spodni od piżamy, bo, o litościwy Merlinie, dotyk jej palców na jego skórze…

– Więc mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, żebyśmy…. – zaczął beztrosko Noah i wyciągnął dłoń w kierunku kołdry. Scorpius wciągnął powietrze i zrobił jedyną rzecz, która przyszła mu do głowy.

Jęknął.

Ręka Notta zamarła w powietrzu.

Jęk był głośny, gardłowy i trochę zbyt przekonywujący. Scorpius natychmiast poczuł gorąco na policzkach. Na twarzach jego kolegów, szok prześcigał się z przerażeniem.

Nawet nie chciał się zastanawiać, co w tym momencie myślała o nim Rose. Pewnie go nienawidziła. Pewnie uważała, że jest niewyżytą świnią. Pomyślał sobie, że w zasadzie nie byłoby tak źle, po prostu umrzeć w tym momencie.

– Moglibyście…? – zapytał Scorpius, mając nadzieję, że brzmi odpowiednio nonszalancko. Nott cofnął rękę, jakby właśnie dotknął czegoś niesamowicie obrzydliwego.

– O Merlinie, stary, wybacz – powiedział Goyle, podnosząc dłonie do góry. – Nie wiedzieliśmy, myśleliśmy, że…

– Tak, Score, nie chcieliśmy w niczym przeszkadzać, my tylko… – Not cofał się powoli. – Zostawimy was samych.

Drzwi trzasnęły, a rozczochrana Rose wyskoczyła spod kołdry, czerwona jak piwonia. Scorpius natychmiast usiadł.

– Przepraszam – powiedział. – Nie chciałem… Nie miałem na myśli… Ja nie chciałem sugerować, że…

Rose uśmiechnęła się do niego ślicznie. Jej ciemne oczy patrzyły na niego z wdzięcznością, na którą był przekonany, że nie zasługiwał.

– Nie szkodzi. – Machnęła ręką. – Wypłoszyło ich to z pokoju, czyż nie?

Scorpiusowi przemknęło przez myśl, że może te palce, które krążyły wówczas w okolicach jego bioder, nie znalazły sie tam przypadkowo.

– Przysięgam, że kiedyś ci się za to odwdzięczę – dodała. – Lecę do siebie. Nie wiem, co powiedzieć Melody…

______________________________

Och, ależ długi rozdział naskrobałam :O

Mam nadzieję, że się spodoba, bo trochę się nie mogłam doczekać, aż będę mogła go napisać ^^

Jeśli ktoś to czyta to bardzo milutko proszę, o zostawienie opinii. Wiadomo, że człowiek czuje się trochę głupio, jak wrzuca coś do internetu i widzi że nikomu się nie podoba. Mam nadzieję, że jednak ktoś się znajdzie :D

Tym razem nie podzielę się z wami, jaki soundtrack mi towarzyszył przy pisaniu tej części, bo wstyd!

Pozdrawiam gorąco ;*

LUBIĘ KOMENTARZE :D

edit. Włączyłam komentarze z anonima! Nawet nie wiedziałam, że mam tę opcje niedostępna :O Pozdrowienia dla Aryi, dziękuję za oświecenie mnie!