[21]"Eee… a mi możesz mówić „Pan Weasley”."

– Zaraz się spóźnimy! – krzyczała Melody, biegając po pokoju i siejąc panikę. – Masz wszystko?! Niczego nie zapomniałaś?!

– Przestań wrzeszczeć! – odkrzyknęła Rose, wrzucając do walizki nie poskładane naręcze ubrań. – Błagam cię, Mel, uspokój się. Mamy się tam przenieść przez kominek, który przecież nie ucieknie! To nie Błędny Rycerz.

– Ale punktualność jest cnotą dobrze wychowanego czarodzieja! – warknęła. – Niczego nie zapomniałaś? – powtórzyła, widząc, że Rose w końcu zamyka i zapina swój kufer, wrzucając jeszcze do niego w locie kosmetyczkę.

– Nie, wariatko, mam wszystko – zapewniła spokojnie Rose.

– Nie mogłaś spakować się wczoraj, zamiast na ostatnią chwilę? – zniecierpliwiła się Mel. Rose wzruszyła ramionami.

– A może od razu powinnam spakować się tydzień temu, jak ty? – zakpiła Rose, szturchając przyjaciółkę łokciem.

Razem zeszły do Pokoju Wspólnego, a potem pomogły sobie nawzajem przerzucić kufry przez dziurę pod portretem.

– Czekajcie! – usłyszały, gdy już miały zamknąć za sobą obraz. Odwróciły się obie i ujrzały Albusa, wlokącego za sobą swój bagaż. – Tak właśnie myślałem, że przez Rosie będziecie spóźnione – oznajmił, dysząc ciężko.

– Bo akurat ty miałeś wszystko dopięte na ostatni guzik już dawno temu – prychnęła Rose, przewracając oczami. 

– A dokąd to się wybieracie? – zawołała za nimi Gruba Dama, zerkając z ciekawością na ich kufry.

– Na imprezę! – Odparła Rose, zerkając na nią przez ramie, po czym całą trójką pomachali jej na pożegnanie.

– Ciągle nie wierzę, że jestem zaproszona na to wesele – przyznała Melody, poprawiając nerwowo włosy. Dzisiaj miała po raz pierwszy oficjalnie zostać przedstawiona rodzicom Albusa jako jego dziewczyna. Rose wyobrażała sobie, że może być trochę niezręcznie, bo w końcu wielokrotnie spędzała wakacje u Rose, zatem bardzo często widywała Potterów. Nic wówczas, przynajmniej w oczach Harry’ego i Ginny, nie wskazywało na to, że Melody może zostać ich potencjalną synową. Weasley starała się dodać przyjaciółce odwagi, ale potrafiła zrozumieć jej lęk. Wujek Harry nie stanowił żadnego problemu, ale ciotka potrafiła być nieco zaborcza, gdy w grę wchodził którykolwiek z jej synów. Z tego co Rose się orientowała, James obawiał się jej reakcji na tyle, że nigdy nie przedstawił rodzicom żadnej dziewczyny.

– Oczywiście, że jesteś – powiedział oburzony Albus, całując ją w policzek.

– Jako osoba towarzysząca – przypomniała mu Mel, marszcząc brwi.

– I co w tym takiego – zapytała Rose. – Harold idzie tylko dlatego, że jest osobą towarzyszącą Cary i jakoś się tym nie przejmuje.

– Harold nie przejmuje się niczym – zauważyła rozsądnie brunetka.

Lily, Scorpius i Harold czekali na nich przy wejściu do gabinetu dyrektorki, przy czym rudowłosa tupała niecierpliwie nogą o posadzkę, zerkając demonstracyjnie na zegarek.

– Jesteśmy już pięć minut spóźnieni – zauważyła kwaśno, gdy w końcu Albus podał gargulcowi hasło i całą szóstką wtoczyli się na schody.

– Merlinie, Lily, to nasi rodzice, nie Wizengamot – westchnął Albus, odbierając Melody jej kufer i wciągając go po schodach.

Harold zapukał do drzwi McGonagall.

– Proszę!

Dyrektorka spojrzała na nich surowo, gdy wszyscy weszli do jej gabinetu, jednak nie skomentowała spóźnienia. Podeszła do kominka i zdjęła z niego misę wypełnioną zielonym proszkiem.

– Pamiętajcie proszę – zaczęła – że to wyjątkowa sytuacja i rodzinne święto nie zwalnia was ze szkolnych obowiązków – ostrzegła, podając Rose proszek fiuu. Rudowłosa wzięła niewielką garść. – Kiedy po weekendzie wrócicie do szkoły, nie chcę słyszeć od innych nauczycieli, że macie jakiekolwiek zaległości. Czy to jest jasne?

Kiwnęli głowami, pomrukując zgodnie. Rose wrzuciła swój kufer do kominka po czym sama stanęła obok niego.

– Do zobaczenia na weselu, pani profesor – powiedziała pogodnie. Dyrektorka zacisnęła usta, ale Rose dostrzegła wesoły błysk w jej oku.

– Do zobaczenia, panno Weasley – odparła po chwili.

– Muszelka! – krzyknęła Rose, upuszczając proch u swoich stóp. Wszystko zawirowało, a ona zamknęła oczy.

Gdy w końcu świat wokół niej znieruchomiał, a mdłości zaczęły ustępować, uchyliła powieki i wygramoliła się z kominka, prosto do przestronnego, jasnego salonu wujka Billa i ciotki Fleur.

– Rosa! – krzyknął ktoś śpiewnym głosem. Rose rozejrzała się i oczom ukazała się jej piękna kuzynka, Victorie. Chwyciła ją w swoje szczupłe, długie ramiona, a Rose nagle poczuła się bardzo nieatrakcyjna. Odwzajemniła uścisk z uśmiechem. Victorie i Dominique, ze swoimi złocistymi włosami, szczupłymi sylwetkami i nieskazitelną skórą zawsze sprawiały, że Rose czuła się w ich towarzystwie nieco zazdrosna. Przez siedemnaście lat zdążyła się przyzwyczaić do tego uczucia i nauczyła się nie czuć pogardy do samej siebie, gdy się pojawiało. Któżby nie był zazdrosny? Nawet ich brat, Louis, był bardzo onieśmielający z tymi swoimi ciemno–rudymi włosami i tatuażami.

Weasley doszła do wniosku, iż dobrze się stało, że zarówno Dominiqe i Louis uczęszczali do Beauxbatons, bo całkiem możliwe, że popadłaby w głębokie kompleksy, gdyby miała widywać ich codziennie przez dziesięć miesięcy.

– Cześć, Victorie – wydyszała Rose, gdy kuzynka w końcu ją puściła i pozwoliła zaczerpnąć powietrza. – Jak tam nerwy? – zagadnęła.

Vic westchnęła ciężko i przerzuciła swoje złociste włosy przez smukłe ramię.

– To jakaś kompletna catastrophe, Rosa! – krzyknęła, obejmując kuzynkę i prowadząc ją w stronę kuchni, skąd dochodziły pomieszane głosy pozostałych członków rodziny. – Nic nie idzie zgodnie z planem, nie wszyscy goście potwierdzili zaproszenia – trajkotała. – A Teddy zamówił sobie żółty garniture i nawet mi o tym nie powiedział!

Przekroczyły próg kuchni, a oczom Rose ukazała się cała chmara rudowłosych (z kilkoma wyjątkami) głów, które natychmiast zwróciły się w ich kierunku, po czym ich właściciele zaczęli, wszyscy naraz, wykrzykiwać powitania i pozdrowienia.

– Mówiłem ci, Vic, że garnitur będzie musiał pasować do moich zielonych włosów – wtrącił Teddy, który najwyraźniej słyszał końcówkę ich rozmowy. „Przejął” Rose z ramion Victorie i uścisnął ją mocno.

– Teddy, błagam cię! – jęknęła blondynka. – Nie wolno ci mieć zielonych włosów na naszym ślubie, rozmawialiśmy o tym!

Teddy odpowiedział jej wzruszeniem ramion, na co blondynka prychnęła wyniośle i wybiegła z kuchni.

– To zbyt zabawne, takie droczenie się z nią – powiedział z uśmiechem, przeczesując dłonią swoje, dzisiaj niebieskie, włosy. – Nie mogę się powstrzymać. A mój garnitur jest czarny.

– Uważaj, bo jeszcze „wdroczysz” się w odwołanie wesela – ostrzegła Rose, szturchając go w żebra.

– Rosie, skarbie! – wykrzyknęła Hermiona, która pojawiła się znikąd i porwała córkę w ramiona. Wepchnęła ją z powrotem do salonu, odsuwając na bok rozbawionego Teddy'ego.

Przy kominku już stali Albus z Melody. Jak na zawołanie, po chwili do salonu wszedł Ron, w towarzystwie Harry’ego i Ginny.

Po wymienieniu wszystkich niezbędnych uścisków i uprzejmości, Ginny przeniosła wyczekujące spojrzenie na Albusa, zerkając też znacząco na złączone dłonie jego i Melody.

– Eee... Mamo, tato – zaczął nieskładnie Al. – To moja dziewczyna, Melody. Którą już znacie, więc… – wymamrotał, przestępując z nogi na nogę.

– Miło cię znów widzieć, Melody – powiedział Harry, uśmiechając się ciepło do brunetki. – Zaniosę wasze kufry do pokoju, w którym będziesz spać razem z Rose – zaproponował, a następnie spojrzał wyczekująco na swoją żonę. Ginny zmarszczyła brwi, po czym przywołała uśmiech na twarz.

– Napijecie się czegoś? – zapytała uprzejmie, po czym objęła nieco przestraszoną Melody ramieniem i zaczęła ją ciągnąć w stronę kuchni. – A więc powiedz mi, Melody: jakie masz plany na przyszłość?

Rose zauważyła jeszcze, jak wujek Harry szturcha lekko swoja żonę łokciem, gdy razem z nią wyszedł z salonu.

– A twój brat, Rosie? – zapytał Ron, mierzwiąc włosy córki po raz trzeci, odkąd ją zobaczył. – Kiedy nas zaszczyci swoją obecnością?

– Jest umówiony z profesor MdGonagall na ósmą wieczorem – wyjaśniła, uciekając dłoni ojca. – My zebraliśmy się od razu po lekcjach, ale on ma jeszcze szlaban, za to, że…

– Nie – przerwała jej Hermiona. – Obiecałam sobie, że przez ten weekend nie będę się denerwować, wiec nawet nie chcę wiedzieć. Rozprawię się z nim później.

Płomienie znowu błysnęły zielenią, a po chwili pojawiła się w nich wirująca, blond–włosa postać.

– Dzień dobry – powiedział Scorpius, przestępując z nogi na nogę i odruchowo stanął tuż przy Rose.

Scorpius początkowo miał pojawić się dopiero na samym weselu, wraz z rodzicami, którzy byli zaproszeni. Albus, z uwagi na to, że całą zgrają wybierali się wcześniej, żeby pomóc w przygotowaniach i spędzić trochę czasu z krewnymi, poprosił rodziców, żeby jego przyjaciel mógł do nich dołączyć. Harry i Ginny zawsze lubili Scorpiusa, więc, naturalnie, nie mieli z tym żadnego problemu. Rose postanowiła zaproponować Haroldowi, aby do nich dołączył, bo narzekał, że czuje się wykluczony, mimo że Cara miała się do nich przyłączyć dopiero w sobotę, przenosząc się z Hogwartu wraz z ojcem.

Kiedy blondyn wyszedł z kominka, w salonie na chwilę zapadła niezręczna cisza, która jednak nie trwała długo. Hermiona jako pierwsza odzyskała rezon.

– Dzień dobry, panie Malfoy – powiedziała z uprzejmym uśmiechem. – Miło cię znów widzieć.

– Mnie również, pani Weasley – odparł chłopak, rozluźniając się nieco. – Ale proszę mówić mi Scorpius.

Rose nie miała pojęcia, dlaczego jest taka zestresowana. Jakie to miało znaczenie, czy jej rodzice będą lubić Scorpiusa? Z jakiego powodu jej na tym zależało? Rzuciła szybkie spojrzenie na swojego ojca, który mierzył nowo przybyłego niechętnym spojrzeniem.

– Och, a ty mów mi Hermiona – zaproponowała szybko jej matka. – W tej rodzinie jest zdecydowanie zbyt wiele pań Weasley, tak będzie znacznie wygodniej.

Wszyscy zwrócili się wyczekująco w stronę Rona. Zamrugał kilka razy.

– Eee… a mi możesz mówić „Pan Weasley” – powiedział, nadal taksując chłopaka wzrokiem. Wydawało się, że fakt, iż stoi tak blisko jego córki, że prawie jej dotyka, nie umknął jego uwadze. Scorpius chyba również to zauważył, bo odruchowo zrobił krok w tył. Nie poprawiło to sytuacji.

Na szczęście, atmosferę rozluźnił Harold, który właśnie wypadł z kominka.

– Cześć, rodzinko – rzucił, mrugając łobuzersko do Hermiony, która obdarzyła go karcącym spojrzeniem.

– I pomyśleć, że kiedyś chciałaś, żebym się z nim umówiła – skomentowała Rose, przewracając oczami.

– To było zanim poznałam jego nietuzinkowy styl bycia – skomentowała Hermiona, uśmiechając się do niesfornego przyjaciela córki. – Witaj, Haroldzie. Jak ci mija rok szkolny?

– Zna mnie pani – odparł brunet, wzruszając ramionami. – Jak zwykle błyszczę na każdym polu.

– Zabawne, bo ilekroć o ciebie pytamy, Rosie mówi, że znów ledwo zdałeś do następnej klasy – skomentował Ron, klepiąc Harolda przyjacielsko po plecach. – Dobrze, że ustaliliśmy początek jej randkowania na trzydziesty rok życia – dodał, spoglądając znacząco na Scorpiusa. Blondyn przełknął głośno ślinę, a Rose zamknęła oczy i wzięła kilka uspokajających wdechów.

– Czy możemy już… – zaczęła Rose, ale przerwało jej ponowne zazielenienie się płomieni i występująca z nich Lily. Przebiegła wzrokiem po wszystkich zgromadzonych w pokoju.

– Jak miło, że kochający rodzice postanowili mnie powitać po czterech miesiącach rozłąki – stwierdziła zgryźliwie.

– Musisz im wybaczyć, Lil, moja psychiczna siostra jest zajęta torturowaniem nowej dziewczyny Ala, a twój  ojciec chyba chce trzymać ją w ryzach – wyjaśnił Ron, przytulając siostrzenicę na powitanie.

– Jestem pewna, że nikt nie będzie nikogo torturował – oznajmiła rzeczowo Hermiona. – Wystarczy tych pogaduszek. Może się mylę, ale chyba przyjechaliście tu pomagać?

Przez resztę dnia Rose zdążyła przywitać się z całą swoją obszerną rodziną. Wujek Charlie przyjechał z Rumunii i dzielnie znosił docinki Rose o byciu wiecznym kawalerem. Louis, który towarzyszył jej przy polerowaniu sreber (choć Rose nie widziała żadnego sensu w doprowadzaniu domu do nienagannego porządku, skoro goście nie mieli nawet do niego wchodzić) opowiedział jej o swojej pracy we francuskim Ministerstwie Magii i zachęcał, żeby pomyślała o wyjeździe z Anglii po zakończeniu szkoły. Mieszkał z siostrą w Paryżu i zapewniał, że w razie potrzeby, znajdzie się tam dla Rose wolny kącik.

Rose zaczęła poważnie o tym rozmyślać, kiedy została odesłana do pomocy przy dekorowaniu drzwi wejściowych, gdzie dołączyła do niej Dominique, która szybko zdusiła w zarodku jej rozważanie mieszkania z kuzynostwem.

– Rosa, dziecinko – powiedziała ciepło. Zamiast wziąć własne białe kwiaty z koszyka, Dom zaczęła poprawiać te porozwieszane przez Rose. – Jak miło cię widzieć! Świetnie wyglądasz. Choć sporo przybyło ci w biodrach, odkąd się spotkałyśmy w lipcu – dodała, szczypiąc wspomniane biodro.

Rose zerknęła z lękiem w dół i szybko zbadała wzrokiem swój obwód. Dominique nie była złośliwa, a przynajmniej nigdy nie miała tego na celu. Po prostu nie posiadała absolutnie żadnego filtra i słynęła z natychmiastowego wypowiadania na głos tego, co myśli. Rose przypomniała sobie Marco, który powiedział jej, że jest najpiękniejszą istotą, jaką widział, jakieś trzydzieści sekund po tym, jak ją poznał. Może ludzie z Beauxbatons po prostu byli bardzo bezpośredni? Ale Louis też się tam uczył, a nigdy nie zdarzyło mu się zwracać takiej uwagi na ludzkie niedoskonałości.

– Dzięki, Dom – odparła Rose zgryźliwie, szukając czegoś, co mogłaby powiedzieć o aparycji kuzynki, ale oczywiście nie znalazła na niej żadnej skazy. – Jak się rozwija twój Salon Piękności?

– Nie najlepiej – przyznała kuzynka, gdy wyrównała ostatnią warstwę kwiatów założoną przez Rose, po czym płynnie przeszła do narzekania na konkurencyjny rynek urodowy w światowej stolicy mody i wnikliwych pytań do Rose na temat zawiłości ekonomicznych. Rose nie miała najmniejszego pojęcia o francuskiej gospodarce, więc szybko ulotniła się do kuchni.

Ciotka Fleur była wyjątkowo zrelaksowana, biorąc pod uwagę, że właśnie trwały szaleńcze przygotowania do ślubu jej córki. Siedziała pośrodku tego chaosu i popijała herbatkę uspokajającą, a wujek Bill masował jej ramiona.

– Była trochę agresywna, więc razem z Teddym kazaliśmy jej się wyluzować – wyjaśnił mężczyzna, kiedy Fleur ucałowała policzki Rose. – Kobiety wariują przed ślubami…

Zanim Rose zdążyła zapytać, w czym teraz mogłaby pomóc, babcia Molly zgarnęła ją na bok.

– Jakaś ty drobniutka, dziecko, jakby was tam nie karmili – stwierdziła, trzymając wnuczkę za ramiona i spoglądając z dezaprobatą na jej figurę. – Może przekąsisz w przerwie jakąś kanapeczkę, co?

Rose natychmiast przestała martwić się o swoje biodra i uśmiechnęła się z wdzięcznością do kobiety.

– Nie jestem głodna, babciu – odparła. – Gdzie jeszcze trzeba pomóc?

Babcia poklepała ją z uśmiechem po policzku i zaprowadziła na dwór, gdzie w rozstawionym namiocie krzątali się pozostali Weasleyowie.

W ogrodzie leżał śnieg, jednak ogromny namiot był odpowiednio ogrzany specjalnymi zaklęciami, więc kiedy tylko Rose przekroczyła jego krawędź, poczuła się, jakby weszła do pomieszczenia. Mimo że na zewnątrz powoli zapadał zmrok, pod dachem wisiały setki światełek, zapewniających odpowiedni, przyjemny klimat. Kolumny namiotu, sufit, oraz pokrowce na krzesła były błękitne, ale wszystko przyozdobiono białymi kwiatami, czy to pnącymi się w górę, czy umieszczonymi na oparciach, czy po prostu zawieszonymi w powietrzu.

Rose zerknęła w dół. Parkiet również szokował nieskazitelną bielą, ale najwyraźniej zabezpieczono go zaklęciem, ponieważ buty Rose nie zrobiły żadnych śladów ani zadrapań. Błoto, które powinna ze sobą przynieść, gdzieś wyparowało.

– Gdzie jest Melody? – zapytała Albusa, którego zauważyła wcześniej w głębi namiotu, w towarzystwie Scorpiusa oraz Freda i Jamesa, który żonglowali pomiędzy sobą kieliszkami do szampana, zamiast ustawiać je na stole w kształt serca.

– Kłóci się z organizatorką wesela – wyjaśnił Al., opierając się o stół z rękami założonymi na piersi, nie spuszczając wzroku z kieliszków fruwających pomiędzy starszymi chłopcami.

– Jak to kłóci się z… – zaczęła Rose, ale przerwała, gdy zorientowała się, że nikt nie zwraca na nią uwagi. – Przepraszam bardzo, ale czy tutaj dzieje się coś ważnego? – zapytała, wpatrując się we fruwające szkło.

– Ten z nas, który pierwszy upuści kieliszek, bierze na siebie odpowiedzialność za dowcip, który szykujemy – wyjaśnił James, kontynuując żonglowanie, a Fred przytaknął.

Rose zachłysnęła się z oburzenia.

– Dowcip?! Jamesie Potterze, moglibyście się powstrzymać od pajacowania w najważniejszym dniu w życiu waszej kuzynki! Wszystko zepsujecie, przecież ona i tak już odchodzi od zmysłów!

– Ale to będzie miły dowcip – stanął w ich obronie Albus, a Rose zmrużyła oczy.

– Jestem pewna, Al, że twoja dziewczyna by się zainteresowała tak nieodpowiedzialnym podejściem do sprawy – skomentowała, a Albus głośno przełknął ślinę. – A skoro będzie miły, to po co ktoś musi brać na siebie odpowiedzialność?

– Bo nasze matki i tak się wściekną – pospieszył z wyjaśnieniem Fred. – Takie już są. To chyba coś w rodzaju hobby… – kontynuował, ale najwyraźniej nie miał takiej podzielności uwagi, jak James. Kieliszek wyślizgnął się z jego palców i robił z trzaskiem o ziemię.

– Aha! – wykrzyknął James, wyrzucając pięść w powietrze w geście zwycięstwa.

– Chłopcy, co tam się dzieje? – zainteresował się dziadek Weasley, przywołany przez hałas.

Rose przewróciła oczami i usunęła się ze sceny, nie chcąc być powiązana z wywołanymi przez chłopców szkodami. Jasne, szkło nie było warte miliony, ale czy oni sobie wyobrażali, że kieliszki rosną na drzewach?

– Rose? – zagadnął znajomy głos. Odwróciła się i ujrzała Scorpiusa, który za nią podążył. Unikała patrzenia mu w oczy.

– Hmm?

– Żebyśmy mieli jasność. To ja nie odzywam się do ciebie czy ty do mnie?

Mimowolny uśmiech wpełzł na jej usta, a ona w końcu uniosła wzrok.

– Nie wiedziałam, że któraś z tych dwóch opcji miała miejsce – odparła.

Scorpius westchnął i podrapał się po karku, wyraźnie zawstydzony.

– Posłuchaj, Rose, przepraszam za to zamieszanie na imprezie Sylwestrowej. Nie wiem co mi odbiło i wiem, że byłaś zakłopotana, ale… hm. Było mi naprawdę głupio i nie bardzo wiedziałem, jak mam z tobą rozmawiać…

Rose, zaskoczona, uniosła brwi. Nie spodziewała się przeprosin. Oczywiście, była na niego trochę zła za tę scenę, ale, oprócz tego, od imprezy dręczyły ją straszne wyrzuty sumienia. Jakby nie dała się ponieść chwili i koncentrowała się na swoim otoczeniu, zamiast zastanawiać się czy powinna rzucić się na Scorpiusa, może mogłaby to wszystko powstrzymać. Daniel by jej nie pocałował, a Scorpius nie pokazałby się połowie uczniów Hogwartu, ze swojej najgorszej strony.

– Emm… Przeprosiny przyjęte – wymamrotała. Scorpius przyglądał się jej dziwnie.

– Nie spytasz, dlaczego to zrobiłem? – zapytał, robiąc krok w jej kierunku.

Odpowiedziała mu milczeniem, a chłopak nagle zrobił się sfrustrowany. Zmarszczył brwi i wyglądał, jakby ledwo powstrzymywał się przed prychnięciem.

– Naprawdę musisz bać się wszystkiego? – zirytował się. – Nie próbujesz się niczego dowiedzieć, bo jesteś zbyt przerażona, żeby poznać prawdę?

– Wcale nie o to chodzi! – Odwarknęła Rose. – Nie pomyślałeś, że może po prostu nie mam ochoty znowu się z tobą kłócić? Że nie mam ochoty wygarniać ci całego tego oczywistego elaboratu, o tym, że nie masz prawa decydować o tym, kto mnie całuje? Że nie jestem twoją własnością, twoją dziewczyną, ani niczym, co usprawiedliwiałoby twoją reakcję? Chyba sam na to wpadłeś, skoro mnie przepraszasz!

Jego twarz wygładziła się nieco, co zaskoczyło i zniechęciło Rose, bo dopiero się rozkręcała.

– Okej – przyznał. – Coś w tym jest.

– Coś w tym jest? – oburzyła się. – Tylko, jeśli mówiąc coś, masz na myśli stuprocentową rac…

– Dobra, dobra! – przerwał jej szybko, unosząc dłoń do góry. – Zrozumiałem. Masz rację. Nie mogę się złościć, gdy ktoś cię całuje. Jeszcze.

Rose już miała na końcu języka złośliwą odpowiedź, ale przygryzła wargę, żeby powstrzymać się przed artykulacją.

– Jak się wytłumaczyłeś Albusowi? – zagadnęła. W końcu to właśnie jej kuzyn został po wszystkim ze Scorpiusem, żeby go uspokoić i, najprawdopodobniej, wygłosić kazanie. Wrócili do Pokoju Wspólnego jakąś godzinę później, wyglądając jakby nigdy nic się nie wydarzyło.

– Powiedziałem, że Żabojad powiedział coś obraźliwego…

– Nie powinieneś nazywać go Żabo… – próbowała wtrącić Rose, ale Scorpius nic sobie z tego nie robił.

– … bo pomyślałem, że nie chciałabyś, żeby Al znał prawdę. Mógłby się czegoś domyślić.

– Nie ma się czego domyślać – powiedziała twardo Rose. – Myślę, że mogłeś powiedzieć prawdę. Jakiś chłopak, całujący jego kuzynkę bez jej zgody? Sam by mu chętnie przyłożył.

– Że też ja na to nie wpadłem – westchnął Scorpius, przeczesując włosy dłonią.

Rose wzruszyła ramionami i odwróciła się, kierując swoje kroki w stronę półek z talerzami.

– Hej, Rose! – zawołał za nią.

– Tak? – zapytała, unosząc brwi.

– Wziąłem komputer – oznajmił, szczerząc się do niej.

***

– Scorpius, musisz wziąć się w garść – powiedział dziarskim tonem Albus, szturchając swojego przyjaciela. Malfoy nadal pochylał się smętnie nad kubkiem z kawą, całkowicie odmawiając uczestniczenia w czymkolwiek, co miało mieć dzisiaj miejsce.

Wczorajszego wieczora Rose i Scorpius obejrzeli razem film. Chłopak nie radził sobie najlepiej z reperkusjami.

– Jak śmiesz, Potter – warknął Malfoy, spoglądając na przyjaciela z pogardą. Rose, siedząca obok niego, pokiwała z zapałem głowa. – Jestem w żałobie.

Tak się akurat nieszczęśliwie złożyło, że na jedynej płycie, którą Rose znalazła w domu wujostwa, była bajka produkcji Disney’a.

– Score – westchnął Al. – To był tylko Lew.

– Mufasa był KRÓLEM!

Tak się również złożyło, że ową bajką był „Król Lew”.

Rose była mile zaskoczona wczorajszą reakcją Scorpiusa. Oburzała się, kiedy nie był ani trochę poruszony, gdy Leonardo DiCaprio umierał po zatonięciu Titanica, więc przynajmniej nieco zrehabilitował się podczas „Króla Lwa”.

Najpierw głośno wciągnął powietrze, gdy Skaza wbił swoje parszywe pazury w łapy Mufasy, po czym z jego ust potoczył się wianuszek przekleństw. Rose już w tym momencie zaczęła delikatnie pociągać nosem, bo wiedziała co się stanie i całe jej ciało pokryła gęsia skórka.

– Tato? No chodźmy… Podnieś się! Tato? Chodźmy do domu…

Usiłowała nie rozszlochać się na dobre. Zerknęła szybko na Scorpiusa. Przygryzał mocno wargę a mięsień na jego szczęce drgał.

– Rose… – szepnął, nie odrywając wzroku od ekranu, najwyraźniej nieświadom, że Rose go obserwuje. – Rose, dlaczego Mufasa się nie budzi?

Nie miała serca powiedzieć mu prawdy. Zamiast tego otarła własną łzę z policzka i delikatnie ułożyła głowę w zagłębieniu pod jego obojczykiem przytulając się do jego boku, żeby jakoś pocieszyć zarówno Scorpiusa jak i samą siebie. Był zaskoczony, ale bez wahania objął ją swoim mocnym ramieniem. Zrobiło jej się nieco cieplej, zarówno w środku jak i na zewnątrz.

Mały Simba wpełzł pod łapę swojego ojca.

– Rose, mówiłaś, że to film dla dzieci… – powiedział słabym głosem, który lekko mu zadrżał. Nie odpowiedziała, jedynie ścisnęła go mocniej.

Oczywiście, pod koniec filmu, nie ominęła ich przemiła wizyta ojca Rose. Na szczęście, kiedy wpadł do pokoju film akurat się kończył, a oni siedzieli w odpowiedniej odległości od siebie.

– CO TU SIĘ DZIEJE?! – zapytał. Chyba próbował powiedzieć to nonszalancko i spokojnie, ale najwyraźniej stracił panowanie nad natężeniem głosu. – Dlaczego drzwi są zamknięte i dlaczego cała reszta jest na dole?!

– Eee… – powiedziała Rose, zerkając ze zdziwieniem na swojego ojca. – Oglądamy film, tato. Nikt nie chciał się przyłączyć.

Ron kiwnął głową i rozejrzał się podejrzliwie po pokoju, po czym utkwił wzrok w Scorpiusie, który miał taką minę, jakby miał ochotę zniknąć.

– Tato, przestań zachowywać się dziwnie – wymamrotała Rose.

– Hugo mówił różne rzeczy – oznajmił tajemniczo Weasley, zwracając się do blondyna i ignorując słowa swojej córki. – Potrafię być groźny, wiesz?

– Ja… oczywiście, panie Weasley – wymamrotał Scorpius, nerwowo przeczesując dłonią włosy i dyskretnie odsuwając się jeszcze dalej od Rose. Dziewczyna zmarszczyła brwi i podniosła się z podłogi, mając ochotę wypchnąć swojego ojca za drzwi.

– Zawód aurora wymaga od czarodzieja… umiejętności obserwacji. Gotowości na każdy możliwy scenariusz – kontynuował niezrażony, z groźnym błyskiem w oku. Powinieneś o tym pamiętać – dodał ostrzegawczo.

– Dobra, dość tego – oznajmiła Rose, wspierając ręce na biodrach. – Tato, Scorpius jest…

– Ron! – dobiegł ich głos Hermiony, która sekundę później stanęła w drzwiach. Przebiegła wzrokiem po pokoju, po czym zatrzymała go na swoim mężu. – Co ty tu robisz? – spytała podejrzliwie.

Rudowłosy mężczyzna nagle nieco zbladł.

– Co? Nic! Gawędzę sobie z Rose i moim kumplem Scorem! – wykrzyknął, a głos mu nieco zadrżał. – Moim dobrym kumplem! – dodał, pochylając się, po czym poklepał zaskoczonego chłopaka po ramieniu. Zrobił to na tyle energicznie, że Scorpius prawie spadł z fotela.

– Coż… dobrze, ale teraz chodź i pomóż nam nakryć do stołu – powiedziała, po czym przeniosła wzrok z męża na młodego Malfoya. – Scorpius, będziesz nocował w pokoju z Albusem, Haroldem i Hugonem, trzecie drzwi na prawo – powiedziała z uśmiechem. – Mam nadzieję, że nie będzie wam za ciasno. A za dziesięć minut zejdźcie na kolację.

Wycofała się z progu i ponownie zerknęła na swojego męża.

– Ronaldzie Weasley, powiedziałam teraz!

Ron podskoczył i szybko ruszył w kierunku schodów.

– Tak, skarbie. Kocham cię, skarbie.

Scorpius przez następne kilka minut nie poruszył nawet jednym mięśniem.

Rose wróciła myślami do teraźniejszości.

– Okej, może i był królem – przyznał Albus. – Ale to nie znaczy, że możesz wyłączyć się z życia na cały dzień, żeby opłakiwać fakt, że jakiś facet przestał rysować lwa.

Scorpius wymamrotał cos pod nosem, gniewnie wbijając w naleśnik widelec, który z głośnym piskiem przejechał po talerzu.

– Hej, Malfoy – rzucił przyjacielskim tonem Bill, który towarzyszył im przy śniadaniu, bo cała reszta była na nogach od piątej rano. – Niezależnie od tego czy jakiś lew żyje czy nie, porcelana mojej żony nie jest niczemu winna.

Przez najbliższych kilka godzin Rose poważnie przemyślała postanowienia o nie dopuszczeniu Melody do zaplanowania swojego wesela i całkowicie zmieniła zdanie. Zadecydowała, że wszelkie sprawy organizacyjne pozostawi w rękach przyjaciółki, a ona sama pojawi się dopiero na samej ceremonii i będzie podziwiać efekt. Dla Melody to i tak będzie jak prezent urodzinowy.

W domu panował kompletny chaos. Każdy coś poprawiał, przymierzał, lewitował, ewentualnie uspokajał Victorie, Fleur i Babcię Molly. Niektórych Rose przyłapała kilkukrotnie w kuchni, kiedy pili herbatki ziołowe.

– Nie wiem po co zawsze mnie prosisz, żebym wybrała ci kieckę, skoro, jak widać, sama potrafisz wybrać sobie coś ładnego – stwierdziła Melody, mierząc wzrokiem długą, błękitną suknię Rose.

– Bo wtedy to na tobie ciąży odpowiedzialność, a wiem, że to uwielbiasz – odparła Rose, przeglądając się w wysokim lustrze. Sukienka miała jedno szerokie ramiączko. Na jej barku materiał marszczył się w taki sposób, że układał się w róże, ale było to ledwo zauważalne, bo rude loki Rose pozostawiła rozpuszczone i spływały jej aż do bioder. W biuście sukienka była opięta i wraz z asymetrycznym ramiączkiem przypominała jej trochę szaty kobiet w Starożytnej Grecji. W talii miała pas wyszywany srebrnymi kamieniami, a poniżej znajdował się już tylko zwiewny materiał, opadający luźno aż do kostek. Makijaż zrobiła sobie oszczędny, tym razem nie pozwalając Mel zbliżyć się do swojej twarzy. Podkreśliła jedynie migdałowy kształt oczu czarnym eyelinerem i potraktowała rzęsy tuszem.

– Korci mnie, żeby sobie trzasnąć niebieską pomadkę na ustach – wyznała przyjaciółce, uśmiechając się lekko.

Melody przewróciła oczami.

– Trzeba było się wyszaleć w Sylwestra – odparła, poprawiając swoją białą, delikatną sukienkę. Rose miała wrażenie, że jej wyjątkowo skromny i ugrzeczniony wybór miał coś wspólnego z chęcią zdobycia sympatii Potterów, ale postanowiła tego nie komentować.

– Dziewczyny, wyglądacie jakby dekoratorka namiotu weselnego sama was zaprojektowała – skomentował James, wchodząc bez pukania do pokoju, w towarzystwie ich kuzynki Roxanne. – Cześć, szwagierko – dodał, mrugając co Melody.

– Nikt wam nie mówił, że trzeba pukać? – mruknęła Rose. – Jak tam przygotowania do Okrutnego Dowcipu Weselnego?

– Nie wypali – powiedziała smutno Roxanne. – Mama znalazła fajerwerki i farby, które Fred bardzo inteligentnie podpisał „Dowcip Weselny”. Właśnie kończy na niego wrzeszczeć. Ojciec puchnie z dumy.

– Ty też maczałaś w tym palce? – zdziwiła się Rose, na co kuzynka wzruszyła ramionami.

– Geny zobowiązują.

– Cudownie się z wami gawędzi, dziewczęta – wtrącił James, zerkając na zegarek. – Ale chyba czas już na nas.

Zeszli na dół, gdzie sporo osób tłoczyło się w przedpokoju. Melody szybko pognała w kierunku Albusa. Rose odnalazła w tłumie Scorpiusa, Lily i Hugona.

– Rose – powiedział Malfoy na jej widok, dziwnie ochrypłym głosem. – Wyglądasz… pięknie.

Rose zarumieniła się lekko, spoglądając na chłopaka niepewnie, po czym poczuła dziwne łaskotanie na opuszkach palców. Nigdy wcześniej nie widziała go w smokingu. Czarny, matowy materiał mocno kontrastował z jego jasną skórą i włosami. Taliowana marynarka podkreślała jego szczupłą, atletyczna budowę, a schludnie zawiązana muszka sprawiała, że Rose miała ochotę zerwać ją z niego zębami, a następnie całować mocno zarysowaną szczękę.

Aczkolwiek prawdopodobnie nie był to stosowny moment na takie zachowanie.

– Ty też niczego sobie – powiedziała, próbując się uśmiechnąć.

Lily przewróciła oczami i chwyciła Scorpiusa pod ramię, po czym zaczęła ciągnąć go w stronę drzwi.

– Pospieszmy się, bo nie wpuszczą nas na imprezę – oznajmiła. Scorpius obejrzał się jeszcze raz na Rose, ale przegapiła jego tęskne spojrzenie.

Hugo zaoferował siostrze ramię, po czym oboje ruszyli na dwór, stąpając powoli w stronę namiotu.

– Rosie – powiedział cicho Hugo. – Nie myśl, że jestem jakiś niedorozwinięty. Widzę, jak wy na siebie patrzycie. Zechcesz mi się zwierzyć?

– Zamknij się – warknęła Rose, przyspieszając kroku – Ruszaj się, bo zamarzniemy.

Hugo westchnął ciężko.

– Wiesz, myślę, że jeśli przez całe życie będziesz równie niedostępna emocjonalnie co teraz, to nigdy nie doczekam się siostrzeńców.

– Powiedziałam: zamknij się! – krzyknęła. – A tak poza tym, czy ty nagadałeś ojcu jakichś bzdur?

– Po prostu pochwaliłem się kilkoma obserwacjami – odparł brat, wzruszając ramionami. – Od kiedy szczera rozmowa z najukochańszym ojcem to zbrodnia?

Rose postanowiła, że nie zniży się do odpowiedzi na to pytanie, więc przez chwilę szli w ciszy. W końcu Hugo ponownie postanowił ją przerwać.

– Rose, myślę, że on jest w tobie zakochany – wymamrotał cicho.

Dziewczyna usiłowała się nie roześmiać.

– Czego nie zrozumiałeś, kiedy powiedziałam „zamknij się”?

– Mówię serio – powiedział poważnym tonem. – Powiedział ci, że wyglądasz „Pięknie”. Ktoś, kto byłby zauroczony powiedziałby „ładnie”, ktoś z rodziny „uroczo”, a ktoś, kto chce tylko dobrać ci się do majtek powiedziałby „seksownie”. Tylko zakochany facet mówi dziewczynie, że wygląda „pięknie”.

– Nie ma to jak życiowe lekcje od piętnastolatka – odparła ironicznie.

***

– Wyglądasz… pięknie – zacytowała Lily, gburowatym głosem. – Co to miało być, Malfoy? Czy mógłbyś być bardziej żałosny? I na co ci była ta chwila wahania? W relacjach z Rose nie ma miejsca na niepewność!

– Wiem, wiem – warknął Scorpius. – Ale co mogę na to poradzić? Zawsze jak ją widzę to trochę zasycha mi w gardle, a jak jest taka wystrojona to robi się dziesięć razy gorzej! Ostatnio mamy za dużo imprez pod rząd… – mamrotał bez sensu.

– W takim razie może weź się w garść – odparła Lily – bo ponoć McGonagall pozwoliła Melody na organizację balu Walentynkowego. Dziewczyny się stroją na bal.

– Świetnie – prychnął.

W tylnym rzędzie krzeseł ustawionych przed ołtarzem, Scorpius zauważył swojego ojca, który przywołał go do siebie gestem. Westchnął ciężko i podążył w jego kierunku.

– Cześć – powiedział. – Jak się czujesz, w towarzystwie ludzi, wśród których co najmniej połowa aktywnie cię nienawidzi? – zagadnął sympatycznie.

– Wyśmienicie – sarknął Draco. – Mam tylko nadzieję, że nie będę musiał rozmawiać z tym psychopatą, Weasleyem.

– Tutaj są sami Weasleyowie – zauważył rozsądnie Scorpius.

– Dobrze wiesz, że chodzi mi o...

– Pan profesor! – wykrzyknęła radośnie Rose, materializując się tuż przy nich.

– Panna Weasley – mruknął Draco, przewracając oczami. – Jak miło panią widzieć. Już się obawiałem, że będę się dobrze bawił.

– Akurat – zakpiła Rose.

Scorpius obserwował ich, wyraźnie rozbawiony.

– Draco, musisz koniecznie spróbować tych ciastek z kremem. – U boku starszego Malfoya pojawiła się Astoria. Była to wysoka kobieta, niemal tak wysoka jak jej syn i dorównująca wzrostem mężowi. Miała krótkie, czarne, elegancko wystylizowane włosy i posągową figurę. – Scorpius! – wykrzyknęła radośnie, dostrzegając syna, po czym porwała go w ramiona.

– Kochanie, myślę, że nie powinniśmy ruszać jedzenia przed zakończeniem ceremonii… – zaczął Draco, podczas gdy Scorpius delikatnie wyplątał się z ramion matki.

– Nonsens – odparła Astoria, machnąwszy z gracją dłonią. – Rozmawiałam z Hermioną, która zapewniła mnie, że Victorie i Teddy z pewnością nie będą mieli nic przeciwko, żebym spróbowała.

– Hermioną… – wymamrotał Draco, jakby to było nowo poznane słowo w jakimś obcym języku.

– Mamo, to jest Rose Weasley – wtrącił Scorpius, decydując się przerwać ten dziwny dialog. – Rose, to moja matka, Astoria Malfoy.

– Miło mi poznać, pani Malfoy – powiedziała nieśmiało Rose.

– Ach! – Oczy Asturii rozbłysły. – A więc to ty jesteś tą słynną młodą damą, o której Scorpius paplał przez całe wakacje i na którą mój mąż narzeka od września. Nie masz pojęcia jak się cieszę, że w końcu mogę cię poznać – oznajmiła z uśmiechem, odtrącając wyciągniętą dłoń Rose i podchodząc do niej bliżej, żeby ją przytulić.

Kiedy ją puściła, Rose zerknęła z zainteresowaniem na Scorpiusa.

– Paplałeś o mnie? – spytała.

Chłopak ze wszystkich sił zaklinał swoje policzki, żeby się nie zarumieniły.

– Dzięki, mamo – powiedział, wzdychając ciężko.

Na szczęście ocaliła go Fleur, nakazująca wszystkim zająć miejsca.

***

Pod zadaszeniem było ciepło i przytulnie. Na dworze już dawno zapadł zmrok, a światełka we wnętrzu namiotu pozwalały zobaczyć te płatki śniegu, które fruwały najbliżej.

Teddy i Victorie tańczyli na środku parkietu, uśmiechając się i szepcząc coś do siebie. Pan młody na czas ceremonii spełnił żądania swojej, teraz już, żony i wystąpił w czarnych włosach, jednak z okazji imprezy rzeczywiście zmienił kolor na zielony. Wyglądało na to, że pięknej dziewczynie u jego boku taki układ pasował.

Mnóstwo par wciąż wirowało na parkiecie a pozostali goście cieszyli podniebienia wspaniałościami, które zostały podane na weselu. Ron, Harry i Draco siedzieli w kącie i głośno kłócili się o politykę gospodarczą Bułgarii w towarzystwie dwóch pustych butelek po Ognistej Whisky, ale wydawało się to nikomu nie przeszkadzać. Wszyscy byli w dobrych humorach.

Rose siedziała przy stoliku, obserwując parkiet i zajadając ciasto czekoladowe, gdy Scorpius pojawił się przy jej krześle.

– Czy uczynisz mi ten zaszczyt i pozwolisz się zaprosić do tańca? – zapytał z zadziornym uśmiechem.

– Myślałam, że wiesz, jakie zagrożenie stanowię w tańcu – powiedziała z wahaniem, ale pozwoliła ująć się za rękę. Miała wrażenie, że jakaś iskierka przeskoczyła pomiędzy nimi, kiedy ją dotknął.

– A ja myślałem, że już kiedyś ustaliliśmy, że będę ich przed tobą chronił – przypomniał, ciągnąc ją na parkiet, a następnie przyciągając do siebie.

Położył dłoń na jej talii, a Rose na sekundę przymknęła oczy i westchnęła ciężko, żeby nieco uspokoić emocje. Nie pomogło, bo wraz z westchnieniem napłynął do niej cudowny zapach chłopaka.

Kołysali się przez chwilę po parkiecie, a Rose patrzyła w dół, koncentrując się na krokach. Scorpius położył jej palec pod brodą i zmusił, żeby spojrzała mu w oczy.

– Nie tańczymy walca wiedeńskiego, tylko kołyszemy się na boki – powiedział, a rozbawienie błyskało w jego srebrnych oczach. – Myślę, że poradzisz sobie bez patrzenia.

Nie chciała wyznawać, że nie chodziło tylko o kroki, ale również o to, żeby nie musieć patrzeć ani na jego piękną twarz, ani prosto w oczy. Działało to na nią bardzo dekoncentrująco i zawsze wywoływało ten cholerny rumieniec.

– Dobrze się bawisz? – spytała po chwili.

– Teraz tak – oznajmił z uśmiechem.

Rose przygryzła wargę i uciekła wzrokiem na bok. Czuła się już trochę przytłoczona tym całym weselem. Ledwo odzyskała emocjonalną równowagę po Sylwestrze i zaraz została wrzucona w kolejną imprezę. Najchętniej uciekłaby do pokoju, wyciągnęła płótno i wyciszyłaby się w spokoju. Mogłaby nawet wyjść gdzieś do miasta i zgubić się w tłumie obcych ludzi. Za wiele było już dla niej tego tańczenia o unikania spojrzeń, za dużo… interakcji.

Uścisk Scorpiusa na jej talii się wzmocnił.

– Nie czujesz się tu najlepiej, co? – zapytał, a Rose skinęła głową. – Chcesz się stąd zmyć?

– Dokąd? – zapytała, zaintrygowana.

– Niedaleko. – Wzruszył ramionami, po czym rozejrzał się czy nikt nie patrzy i pociągnął ją w stronę najbliższego, wolnego stolika. Uniósł do góry obrus, który sięgał aż do parkietu i gestem zaprosił ją do środka.

– Bardzo wyszukana miejscówka – stwierdziła ze śmiechem, wchodząc pod stół na czworaka, zapominając o swojej pięknej sukience.

– Starałem się – oznajmił, wczołgawszy się za nią, trzymając w rękach dwie porcje ciasta, które musiał zgarnąć od najbliższego kelnera. – Wiedziałem, że docenisz tak wyjątkowe miejsce.

Rose, od razu poczuwszy się swobodniej, szybko wdała się w rozmowę o poszczególnych gościach, a Scorpius zgodnie jej zawtórował. Wyśmiali nadętych ludzi z ministerstwa i ekscentrycznych kuzynów ciotki Fleur z Francji. Byli właśnie w trakcie sprzeczania się o to czy należy żałować iż dowcip Jamesa, Freda i Roxanne nie wypalił, czy też nie, gdy Rose zorientowała się, że, już jakiś czas temu, Scorpius przykrył jej dłoń swoją własną i teraz zataczał palcem wskazującym delikatne kółka na jej skórze. Głos uwiązł jej w gardle.

– Co? – zaniepokoił się. – Coś nie tak?

– Nie, nic – odparła szybko, nadal nie odrywając wzroku od jego palca. – Ja tylko… dekoncentrujesz mnie.

Scorpius uśmiechnął się łobuzersko i znów uniósł jej brodę do góry. Przybliżył się do niej i delikatnie pochylił w jej kierunku, aż był na tyle blisko, że Rose przestała oddychać.

Przygryzł delikatnie płatek jej ucha, a ciało dziewczyny pokryło się gęsią skórką.

– Przyganiał kocioł garnkowi – odparł cicho, po czym westchnął głęboko i musnął ustami delikatną skórę pod jej uchem. Rose wciągnęła głośno powietrze.

Obrus poruszył się, a Scorpius odskoczył od Rose, jakby go poparzyła, zostawiając ją zarumienioną i rozdygotaną.

Głowa Albusa pojawiła się pod stołem, a jej właściciel spojrzał na nich oskarżycielsko.

– Nie zaprosiliście nas na imprezę zamkniętą? – wykrzyknął oburzony, po czym wczołgał się niezdarnie i usiadł obok przyjaciela. Zaraz za nim pojawiła się Melody i Harold.

– Czy powinniśmy mieć jakieś wejściówki dla VIP–ów? – zapytał ten ostatni.

Oczy Rose spoczęły na butelce szampana, która trzymał pod pachą i już po chwili zaczął się mocować z korkiem.

– Tam robi się już nudno – wyjaśniła Melody. – Twoja sukienka wystaje za obrus, Rudzinko. Pomyśleliśmy, że się przyłączymy.

Korek wystrzelił w górę, odbił się od blatu, a następnie uderzył w głowę Albusa. Chłopak potarł zranione miejsce i spojrzał z niesmakiem na Harolda.

– Będziemy mięli osobą imprezę i osobny toast? – spytała z rozbawieniem Rose.

– Wiadoma rzecz, skoro jesteśmy najfajniejszymi ludźmi na świecie – pospieszył z wyjaśnieniem Albus.

Harold uniósł szampana w podniosłym geście.

– Za miłość! – wykrzyknął i pociągnął łyk, podając butelkę Scorpiusowi.

Rose uśmiechnęła się szeroko. I przez chwilę wszystko było na swoim miejscu.

***

Uff! Mordęga to była najprawdziwsza. Bałam się bardzo tego rozdziału. Wiecie, dom pełen Weasleyów, wesele… Nie potrafię operować tak dużą ilością bohaterów. Nigdy tego nie robiłam i nie mam takich umiejętności. Jeśli rozdział jest zły, to błagam o wybaczenie :D

A tak ze spraw organizacyjnych: Zające ćwierkają, że całkiem niedługo doczekam się zamówionego szablonu, więc jeśli przez jakiś czas nie będzie się można dostać na bloga, to bez paniki, tak ma być i potrwa tylko chwilę :D Zamknę go, gdy będę tu doprowadzać wszystko do porządku.

Trzymajcie się, kochani!