[20]"Przepraszam."

 Szanowna panno Weasley!

Chciałbym serdecznie podziękować Pani za nadesłaną pracę. Mam nadzieję, że długi czas oczekiwania na odpowiedź nie zniechęcił Pani do współpracy z naszą galerią. Spośród licznych dzieł, które nieustannie do nas napływają, Pani twórczość od razu przykuła uwagę naszych specjalistów, jednakże Galeria 77 specjalizuje się w wystawach tematycznych, w związku z czym musieliśmy poczekać na należytą okazję do wystawienia pani dzieła.

Z dniem dwunastego lutego bieżącego roku planujemy otwarcie nowej wystawy, zatytułowanej Moja historia i będziemy zaszczyceni, mogąc dołączyć do niej pani pracę.

W kopercie zamieszczam również przykładową wersję umowy, która zawiera proponowaną cenę dla Pani obrazu. Zachęcam Panią również do nadania tytułu swojemu dziełu, choć nie jest to konieczne.

Jeśli wszystkie warunki Pani odpowiadają, oczekuję zwrotnej sowy z odpowiedzią i podpisaną umową. Jeżeli jednak któryś z paragrafów Pani nie zadowala, bądź byłaby Pani zainteresowana renegocjacją cen, jesteśmy otwarci na propozycję. Życzę Pani szczęśliwego Nowego Roku!

Z wyrazami szacunku                    

Cornelius Atkin

Właściciel i dyrektor Galerii 77

Rose trzymała pergamin w dłoniach, które drżały tak bardzo, że ledwo udawało jej się nie rozedrzeć listu. Nadesłana praca? Jej praca? Jaka, do jasnej cholery, praca?

Jeszcze raz przebiegła wzrokiem po tekście. Galeria 77. Jedna z największych i najbardziej cenionych galerii w kraju. Ilekroć wybierali się rodzinnie do czarodziejskiej dzielnicy w centrum  Londynu, Rose zawsze błagała mamę, żeby do niej zajrzeli. Biały i majestatyczny budynek działał na nią jak magnes, jeszcze jak była malutka i nie potrafiła narysować ptaka tak, żeby nie wyglądał jak logo McDonalda. Nigdy w życiu by nie uwierzyła, że będzie miała możliwość powiesić w niej swój obraz.

Ale jaki obraz? Nie ośmieliłaby się wysłać do nich żadnej ze swoich prac. Nie sądziła, że kiedykolwiek mogłaby osiągnąć wystarczający poziom pewności siebie, żeby zaproponować swoją twórczość tak znakomitej galerii. Czy właściwie jakiejkolwiek galerii, jakby się nad tym zastanowić. Jakoś w swoim, niepojętym dla niej samej, toku myślenia, wysyłanie swoich obrazów do tak cenionej galerii wydawało jej się zuchwałe, wręcz aroganckie.

Aczkolwiek jakimś cudem, jeden z jej bazgrołów się tam znalazł, a ona nawet nie wiedziała który!

Wyciągnęła z koperty umowę, o której wspomniał pan Atkin. Na widok proponowanej ceny oczy prawie wyszły jej z orbit. Nigdy by nie wyceniła własnego obrazu tak wysoko. Co prawda, w porównaniu z niektórymi dziełami, wystawianych w Galerii 77 przez znanych i cenionych artystów, nie była to aż tak wysoka suma, ale Rose nie miała pojęcia co jej niesamodzielna i siedemnastoletnia osoba miałaby zrobić z taką kwotą. Nawet adnotacja, że trzydzieści procent zarobionych pieniędzy wpłynie na konto galerii nie zminimalizowała jej zaskoczenia.

– Rosie, dobrze się czujesz? – zapytała Melody, chwytając ją za podbródek i zmuszając, żeby uniosła wzrok znad pisma. – Wyglądasz, jakbyś zobaczyła bazyliszka. Wszystko okej?

Brunetka siedziała na kolanach Albusa i spoglądała na nią z troską. Rose zaczynała powoli wracać do rzeczywistości, z której wcześniej brutalnie wyrwał ją list z galerii. Harmider Wielkiej Sali powoli docierał do jej świadomości. Rozejrzała się. Najwyraźniej dość długo była pogrążana w swoich spanikowanych myślach, bo ludzie wokół niej już dawno uporali się z poranną pocztą.

– Dostałaś jakieś złe wieści? – spytał Harold z ustami pełnymi bekonu. Marszczył z troską brwi, ponieważ Rose nadal nie odpowiedziała na pytania Melody.

– Co to za pieczęć? – dodał nagle Albus, wbijając wzrok w kopertę obok jej talerza. Rose zerknęła w tym samym kierunku. Na przełamanym wosku ledwo można było odczytać litery, bo Rose musiała pokruszyć go nieco bardziej, gdy podświadomie gniotła papier w dłoniach.

– Które z was… – zaczęła w końcu, drżącym głosem – … wysłał mój obraz do Galerii 77, nie pytając mnie o zdanie?

– Eee… – burknął Harold. – Czym jest Galeria 77?

Melody rzuciła mu krytyczne spojrzenie.

– Rosie, skarbie, nikt z nas tego nie zrobił! – zapewniła żarliwie. – Co to w ogóle ma znaczyć? Co do ciebie napisali?

– Że chcą wystawić mój obraz – mruknęła, nadal nie wierząc, że to się dzieje naprawdę.

– Poważnie? – Albus wytrzeszczył oczy. – Rose, to niesamowite! Gratulacje!

– Który obraz? – dodała Mel.

– Nie mam pojęcia! – wrzasnęła histerycznie. – Mam ich tyle, że nie zauważyłam, żeby któregoś brakowało…

– Czyli to nie ty go wysłałaś? – upewnił się Harold.

– Merlinie, Harold, ty kretynie, czy ty kiedykolwiek słuchasz?! – zirytowała się brunetka. – Przecież właśnie spytała, czy ktoś z nas tego nie zrobił!

Rose zerknęła pytająco na Albusa, na co on uniósł dłonie w obronnym geście.

– Nie patrz na mnie, Rosie – powiedział. – Ja nawet nie wiem, gdzie jest Pokój Życzeń.

– Zostało ci tylko sześć miesięcy, żeby go znaleźć – zauważyła Melody. – Musisz się pospieszyć, bo twój ojciec będzie rozczarowany.

Albus już otwierał usta, żeby odpowiedzieć, gdy Rose mu przerwała.

– Przepraszam, ale czy moglibyśmy jeszcze na chwile skupić się na moim problemie? – jęknęła, kompletnie nie wiedząc co ma ze sobą zrobić.

– Jakim problemie, Rudzinko? – spytała poważnie Melody, karmiąc Albusa gofrem. Rose z trudem powstrzymała odruch wymiotny. – Ceniona galeria chce wystawić twój obraz. Ja nie widzę tutaj żadnej negatywnej strony.

– Oprócz tego, że nadal nie wiem, kto go do nich wysłał – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Muszę znaleźć tę osobę.

– Oczywiście, żeby jej podziękować? – zapytał Albus niepewnie.

Rose zmarszczyła brwi.

– Jeszcze nie wiem.

– Skoncentruj się – zaproponował Harold, celując w nią widelcem. – Kto jeszcze był z tobą w Pokoju Życzeń i widział twoje obrazy? Chyba nie ma wielu takich osób, co?

Rose nagle uświadomiła sobie, jaka z niej idiotka, skoro od razu nie pomyślała o tej jednej, konkretnej osobie. Kto inny miałby taki tupet, żeby rozporządzać jej pracami, w ogóle nie pytając jej o zgodę? Kto nigdy nie przejmował się tym, czy ma pozwolenie na cokolwiek? Kto był na tyle arogancki, żeby uważać, że lepiej wie, czego Rose chce, niż ona sama?

Zerwała się na równe nogi, odsuwając od siebie talerz z niedojedzoną jajecznicą.

Musiała go znaleźć.

***

Ostatnimi czasy Scorpius jeździł częściej niż zazwyczaj. Możliwe, że miało to związek z pewną rudowłosą niewiastą, która uparcie nigdy nie chciała opuścić jego głowy. Jazda konna go uspokajała i pozwalała mu uporządkować myśli. Gdyby tego nie robił, codziennie wymyślałby dziesięć nowych sposobów, żeby zbliżyć się do Rose, a dobrze wiedział, że każdy z nich będzie beznadziejny. Poza tym, postanowił ufać radom Lily, a ona nakazywała mu trzymać się oryginalnego planu i nie robić niczego głupiego.

Kto by pomyślał, że jego poziom stresu osiągnie kiedyś tak wysoki punkt, że wstanie rano na irracjonalnie wczesne śniadanie, żeby pojeździć, zanim cały zamek obudzi się do życia. Mało tego! Dzisiaj nawet nie wskoczył w siodło, tylko poszedł do zagrody i gadał do swojego konia, jak ostatni kretyn.

Hagrid nie był zadowolony, że Scorpius obudził go waleniem w drzwi o tak wczesnej porze. Może jeśli będzie przychodził częściej, to gajowy w końcu straci cierpliwość i powie mu, gdzie ukryta jest stajnia, żeby Scorpius nie musiał zawracać mu głowy.

Szedł właśnie w stronę zamku, gdy, przechodząc obok Wierzby Bijącej, potknął się. Poleciał twarzą do przodu, ledwo unikając zderzenia z pokrytą śniegiem ziemią. Obrócił się, zirytowany, na plecy i szybko poszukał winowajcy swojego upadku.

Spodziewał się zobaczyć jakiś wystający korzeń, ewentualnie kamień. Z pewnością nie spodziewał się małej, białej, włochatej kulki.

Zanim zdążył zareagować, kotka dwoma szybkimi susami wdrapała się po jego kurtce, na klatkę piersiową. Odgarnęła poły śliskiego materiału, odkrywając bluzę, którą miał pod spodem. Najwyraźniej była dla niej znacznie przyjemniejsza w dotyku. Spojrzała na niego zielonymi oczami i, jak gdyby nigdy nic, usadowiła się wygodnie.

– Psiiik. – Spróbował zepchnąć ją delikatnie, ale mocno wczepiła się pazurkami w materiał. Nie zwracała najmniejszej uwagi na jego niechęć, a kiedy tylko ją dotknął zaczęła głośno mruczeć. – No złaź – mruknął.

Kotka ponownie zwróciła na niego wzrok, a w jej oczach malowało się oburzenie. Scorpius był ciekawy, kiedy przypomni sobie, że jest kotem. Niezdolnym do oburzenia.

– Posłuchaj – warknął. – Nie mam nic do ciebie, ale trochę się spieszę. Poza tym, nawet nie lubię kotów.

Pewnie, Scorpius, pomyślał. Zdecydowanie za mało rozmawiałeś dzisiaj ze zwierzętami. Po co komu zdrowie psychiczne, prawda?

Westchnął i zaczął wyplątywać jej małe łapki ze swojej bluzy. Kotka kompletnie nic sobie nie robiła z jego niedelikatnych ruchów i natychmiast zaczęła ocierać się głową o skostniałe z zimna dłonie.

Kiedy w końcu postawił ją na ziemi i stanął na nogi, kotka natychmiast zaczęła iść za nim. Spróbował zrobić kilka susów w przeciwnym kierunku, a potem w prawo i w lewo. Nie odstępowała go na krok.

Wyciągnął stopę i odepchnął ją lekko od siebie. Ta natychmiast upadła bezwładnie na ziemie i zamachała łapkami w powietrzu, najwyraźniej odbierając to jako zachętę do zabawy. Kiedy nie zareagował, obróciła się na plecy, zachęcając Scorpiusa, żeby pogłaskał ją po brzuszku.

Przewrócił oczami i podjął działania, mające na celu zgubienie natrętnej wielbicielki. Zaczął biegać najszybciej jak potrafił (a nikt z drużyny nigdy nie był w stanie go dogonić), często zmieniając kierunki. Gdyby ktoś wyjrzał teraz przez okno i zobaczył wysokiego blondyna, uciekającego przed małym, radośnie podskakującym kotkiem, miałby niezły ubaw.

W końcu kotka zniknęła mu z oczu. Nie był tylko pewien, czy rzeczywiście udało mu się ją zgubić, czy po prostu uznała to za kolejną zabawę. Westchnął ciężko, gdy uświadomił sobie, jak rozwinięte instynkty mają koty i jak niskie jest prawdopodobieństwo, że naprawdę nie mogła go dogonić.

– Malfoy! – usłyszał krzyk od strony zamku. Odwrócił się w tamtym kierunku, a jego oczom ukazała się Rose, okryta swoim długim płaszczem. Jej rude włosy łopotały na wietrze, a na tle białego śniegu wyglądały jakby płonęły.

– Cześć – powiedział, gdy stanęła przed nim. Jej ciemne oczy migotały złowrogo. Wiedział, że to nie wróży mu nic dobrego.

– Nie „cześciuj” mi tu – warknęła, po czym wyjęła z kieszeni jakiś zwitek pergaminu i wcisnęła mu w dłonie. – Możesz mi to jakoś wyjaśnić?

Scorpius rozwinął kartkę i szybko przeczytał list. Z każdą linijką uśmiechał się coraz szerzej.

Czas najwyższy, pomyślał. Miał nadzieję, że odpowiedź przyjdzie przed świętami, ale lepiej późno niż wcale. Uznał jednak, że Rose z jakiegoś powodu nie jest zachwycona.

– Nie wiem, co masz na myśli – powiedział niewinnie. – Nie cieszysz się? To chyba niezła galeria…

– Oczywiście, że się cieszę! – – wrzasnęła, wyrzucając ręce w powietrze. – Ale to nie zmienia faktu, że ktoś wysłał mój obraz bez mojej zgody!

– No coś ty? – Scorpius udał oburzenie. – Kto mógłby się dopuścić czegoś takiego?

– Przestań się zgrywać – wycedziła Rose. – Nie trzeba być geniuszem, żeby wiedzieć, że to byłeś ty.

– Czuję się urażony tym fałszywym oskarżeniem – oznajmił.

Rose uderzyła go lekko pięścią w tors.

Sekundę później jakaś biała masa przeleciała w powietrzu ze straszliwie głośnym i złowrogim miauknięciem po czym wylądowała  na twarzy Rose.

Dziewczyna wrzasnęła i zatoczyła się do tyłu. Scorpius szybko podbiegł do niej i zdjął kota z jej twarzy.

– Co to jest?! – sapnęła, wpatrując się we włochatą kulkę w jego ramionach.

– Kotka. – Wzruszył ramionami. – Chyba mnie polubiła.

– To czemu mnie zaatakowała?

– Bo widziała, że chcesz mi zrobić krzywdę i chciała mnie obronić – wyjaśnił, nagle czując drobną dozę sympatii do zwierzaka. – Widocznie jesteś bardziej niebezpieczna, niż ci się wydaje – dodał, szczerząc zęby w uśmiechu.

Rose nadal wpatrywała się wrogo w kotkę, która nie przestawała prychać gniewnie w jego ramionach. Podrapał ją lekko za uchem, na co natychmiast zaczęła mruczeć tak głośno, że mogłaby zawstydzić lokomotywę Ekspresu Hogwart.

– Nie chciałam ci zrobić krzywdy – warknęła. – Chciałam cię zmusić, żebyś chociaż raz w życiu powiedział mi prawdę.

Scorpius przewrócił tylko oczami i zaczął iść w stronę zamku, ale Rose, zamiast iść z nim, wyprzedziła go szybko i zaczęła iść przed nim, żeby pokazać jaka jest wściekła.

– I nie myśl sobie, że to koniec rozmów na dziś – rzuciła przez ramię.

– A co? Szukasz kogoś do pocałunku o północy? – zapytał, uśmiechając się do niej i unosząc brew.

Przyspieszyła jeszcze bardziej i pomaszerowała do zamku, stawiając tak zamaszyste kroki w zaspach śniegu, że wydawała się brnąć przez nie jak lodołamacz.

               

***

– Następnym razem, jak poproszę, żebyś wybrała mi kostium, pokaż mi jakieś moje zdjęcie z tej imprezy – powiedziała Rose, przeglądając się w wysokim lustrze przyjaciółki. Melody wzniosła oczy do nieba i nadal niewzruszenie malowała coś na czerwono na podbródku Rose.

Brunetka wyglądała świetnie. Miała na sobie obcisły, szary top i szorty, które na pupie miały mały ogonek. Oczy, jak zawsze, były mocno podkreślone eyelinerem, a na policzkach narysowała sobie wąsy. Całości dopełniała opaska z mysimi uszami, sterczącymi jej na głowie.

– Nie wiem co, ci nie pasuje – stwierdziła Mel, dodając trochę fioletowego cienia na powieki Rose. Próbowała wyczarować na jej oczach zmęczenie i chorobliwość, która wygląda atrakcyjnie, niezależnie od tego ile razy Rose jej powtarzała, że to niemożliwe. – Gotowe – oznajmiła.

Rose przejrzała się w lustrze. Melody wystroiła ją w długą, gotycką suknię z gorsetem, obcisłą w biodrach i z wycięciem na nogę. Nie miała ramiączek, ale właśnie dzięki gorsetowi Rose czuła się bezpiecznie, bo wiedziała, że nie będzie musiała ciągle sprawdzać, czy nic nie zsuwa się jej z piersi. Z drugiej strony, trochę się obawiała, że nie będzie miała czym oddychać. Na szyi miała zapiętą pelerynę, ze stojącym kołnierzem, czarną na zewnątrz, czerwoną w środku.

Rzadko pozwalała Melody robić swój makijaż, bo  jakiegoś powodu, swoim dłoniom ufała nieco bardziej, ale tym razem nie mogła narzekać. Przyjaciółka nałożyła na jej skórę jakiś biały puder, co znacznie poprawiło cały „wampirzy” efekt, a piegi były mniej widoczne. Cienie, które jej wymalowała wokół oczu dawały mroczny efekt, ale nie były wystarczająco ciemne, żeby kogoś przestraszyć. Od prawego kącika ust Rose spływała strużka wymalowanej krwi. Uniosła górną wargę, żeby zerknąć na swoje zęby. Mel rzuciła jakieś zaklęcie na jej kły, sprawiając że były znacznie dłuższe i ostrzej zakończone niż normalnie. Twierdziła, że efekt zniknie za kilka godzin.

– Strasznie to niepraktyczne – marudziła Rose, mimo wszystko czując się trochę niepewnie, widząc jak Melody spokojnie spaceruje po pokoju w swoim wygodnym kostiumie.

– Przestań narzekać, Rosie, wyglądasz świetnie – zapewniła ją. – Tylko zdejmuj pelerynę, jeśli będziesz chciała potańczyć, bo, znając ciebie, rozwalisz sobie głowę.

– Och jasne, że będę tańczyć – mruknęła Rose, przewracając oczami. – Wytańczę się za wszystkie czasy.

– Kilka piosenek na parkiecie cię nie zabije – upomniała ją Cara, która właśnie wyszła z łazienki w swoim kostiumie kowbojki.

– Ale może zabić kogoś innego – mruknęła Jessica Fitz, która siedziała na swoim łóżku, przeglądając najnowszy numer „Czarownicy”. Również miała już na sobie przebranie, ale Rose nie do końca mogła je zidentyfikować. Nie była pewna czy Jessica przebrała się za wyuzdaną francuską pokojówkę, czy może po prostu za samą siebie, bo miała dość wyzywający styl, który Rose wraz z Melody nazywały po prostu „zdzirowaty”.

Obie nie mogły się doczekać, aż skończą szkołę i już nigdy nie będą musiały oglądać na oczy znienawidzonej współlokatorki.

– Możesz mi przypomnieć, dlaczego w ogóle jesteś zaproszona na tę imprezę? – warknęła Melody. Włożyła dużo wysiłku w organizację zabawy sylwestrowej i każdy, najdrobniejszy szczegół potrafił wytrącić ją z równowagi.

– Nie jestem zaproszona, suko – syknęła Jessica, nie odrywając wzroku od gazety, choć jej zielone oczy były nieruchome. – Po prostu nie możesz wyrzucić mnie z własnego Pokoju Wspólnego.

– Uważaj na język – upomniała ją Rose, sięgając po swoje czarne szpilki z czerwoną podeszwą. Czy raczej szpilki Melody, które ponoć pochodziły od jakiegoś znanego, mugolskiego projektanta. Odruchowo sięgnęła po różdżkę, chcąc pomniejszyć buty do swojego rozmiaru, ale gdy wsadziła stopę do jednego z nich, poczuła, że Mel już się tym zajęła.

– Bo co, twój chłopak mnie ochrzani? Och, no tak… – Jessica udała zmieszanie. – Przecież nie masz żadnego. Od dwóch lat. Jak mogłam zapomnieć. – Zakryła usta dłonią, uśmiechając się kpiąco.

Rose przewróciła oczami. Naprawdę, nie potrafiła wymyślić czegoś lepszego?

– A kto cię obroni? Twoja godność? – sarknęła. – Och, no tak. Zgubiłaś ją dawno temu.

Jessica rzuciła gazetę na łóżko i wybiegła z pokoju, czerwona z wściekłości. Zanim drzwi za nią trzasnęły, dobiegły do nich dźwięki powoli rozkręcającej się imprezy.

– Nawet nie mam gdzie trzymać różdżki – zauważyła Rose, bezradnie przeszukując wnętrze swojej peleryny, w poszukiwaniu kieszeni.

– Dlatego ci kazałam ubrać te pończochy – wyjaśniła Melody z ciężkim westchnieniem. Podeszła do przyjaciółki i wysunęła jej nogę przez sięgające połowy uda rozcięcie w sukience. Chwyciła różdżkę Rose i wsunęła ją w dwa specjalne supełki, które znajdowały się na koronce. – Łatwy dostęp. O wiele wygodniejszy niż w kieszeni.             – Ciekawe w jakim wszechświecie – mruknęła Rose. – Możemy iść? – spytała, zerkając na dziewczyny. 

Zeszły na dół, gdzie ludzie już tłoczyli się na parkiecie i przy stoliku z przekąskami, nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Albus kombinował przy głośnikach, ale wszystko wskazywało na to, że coś zepsuł, bo do ich uszu dobiegał jedynie jeden takt tej samej piosenki Fatalnych Jędz, odtwarzany w kółko od nowa. Melody natychmiast zaczęła emanować paniką i irytacją po czym pospieszyła w jego kierunku.

– Albus jest w tarapatach – zauważył Harold, który właśnie wyłonił się z tłumu, ubrany w zwykłe, ciemne dżinsy i czarną koszulę. Podszedł do Cary i objął ją ramieniem, a następnie ucałował jej policzek, na co lekko się zarumieniła.

– Dlaczego nie masz kostiumu? – zapytała Rose, marszcząc brwi i mierząc go wzrokiem z góry na dół.

– Mam – odparł zdziwiony Harold, wskazując na swoje ubranie.

– A kim niby jesteś?

– Przystojniakiem – wyjaśnił.

– Melody cię zabije – poinformowała go Rose i zerknęła w stronę sprzętu grającego, chcąc sprawdzić, jak radzi sobie jej kuzyn i czy Melody jeszcze nie wydrapała mu oczu. Na szczęście, brunetka wydawała się trzymać fason. Jedynym śladem irytacji, który zdobił jej twarz były mocno zaciśnięte usta. Poza tym, cierpliwie stukała różdżką w wielki głośnik.

Kątem oka Rose zauważyła gdzieś w tłumie białą czuprynę. Zaczęła się lekko stresować, irracjonalnie zastanawiając się, czy według niego wygląda ładnie. Poważnie rozważała ucieczkę po schodach do swojego pokoju, ale wiedziała, że Melody prędzej czy później ją znajdzie i wywlecze na imprezę.

– Cześć – powiedział cicho Scorpius, a ona odwróciła się w jego kierunku.

Jego oczy natychmiast przykleiły się do jej ciała, gdzieś w okolicy bioder, po czym zjechały w dół, na jej nogę, wysuniętą z sukienki. Ale Rose nie pozostawała mu dłużna.

Miał na sobie jasną koszule z trzema guzikami przy kołnierzu, które były odpięte, ukazując kawałek jego klatki piersiowej. Rękawy były obcisłe i podkreślały jego bicepsy. Na to miał zarzuconą czarną kamizelkę. Na dół ubrał ciemne, obcisłe dżinsy i wysokie, czarne buty. Poniżej paska od spodni wisiał jeszcze jeden skórzany pas, do którego przyczepiony był pistolet. Wyglądał trochę jak…

– Scorpius? – zagadnęła, chcąc się upewnić czy dobrze zidentyfikowała jego przebranie, ale gdy spojrzała na jego twarz, zobaczyła, że nadal błądzi wzrokiem po jej ciele, a do tego chyba przestał oddychać. Rose odchrząknęła, co w końcu wyrwało go z zamyślenia. Spojrzał jej w oczy.

– Tak?

– Czy ty jesteś…

– Hanem Solo? – wtrącił. – Zgadza się. Cieszę się, że zgadłaś, bo jesteś chyba jedyną osobą, która miała szanse na rozpoznanie tego stroju…

– Nieprawda – zaoponowała. – Albus i Mel też oglądali Gwiezdne Wojny, a jestem pewna, że ludzie z rodzin mugolskich również nie będą mieli trudności ze zgadywaniem. – Uśmiechnęła się zachęcająco, ale zaraz potem sobie przypomniała, że przecież jest na niego zła. Szybko wydała z siebie coś pomiędzy piskiem i bardzo żenującym prychnięciem, po czym odeszła w stronę drinków.

Nie była skończoną idiotką. Wiedziała, że powinna być wdzięczna za to, że dzięki niemu jej obraz będzie wisiał w cenionej galerii. Jednocześnie miała prawo do odrobiny wściekłości, bo podjął tak poważne kroki, w ogóle tego z nią nie konsultując. Jednak wdzięczność powinna przeważać, zwłaszcza że Rose wiedziała, iż sama nigdy by nie wysłała do nich swojej pracy.

Ale jakaś bardzo emocjonalna i nie do końca logiczna część jej umysłu, chciała powodu, żeby mu zaufać. Był zdziwiony, kiedy nie uwierzyła w nic, co powiedział w tę noc kiedy… ale jak mogła mu wierzyć, skoro on najwyraźniej był fizycznie niezdolny do mówienia prawdy? Z pewnością zareagowałaby nieco łagodniej, gdyby się przyznał, kiedy się z nim skonfrontowała po śniadaniu. Nakrzyczałaby na niego, to jasne, ale jej ciągle wzrastająca euforia byłaby silniejsza od gniewu. A jak miała sobie radzić z tym?

Wmawiała sobie, że jeśli zmusi go, żeby się przyznał, to jej to w czymś pomoże. Nie mógł zmienić jej opinii na temat miłości i wczesnego pakowania się w związki, ale… cóż… mogliby robić inne rzeczy…

Plan powoli zaczął klarować się w jej głowie, gdy jakiś głos przywrócił ją do rzeczywistości.

– Hej, Rose – usłyszała przy swoim lewym uchy. Odwróciła głowę i ujrzała rudowłosego chłopaka, z którym tańczyła na rocznicy Bitwy o Hogwart. – Co słychać?

– W porządku – odparła, przyklejając uśmiech do swojej twarzy, czując nieprzyjemny uścisk w żołądku, na myśl o interakcji społecznej, w której właśnie brała udział, mimo że nikt nie pytał jej o zdanie… – Daniel, prawda?

– Tak – potwierdził, po czym nagle zarumienił się lekko i zakłopotany wbił wzrok w ziemię. – Rose, nigdy nie miałem okazji należycie cię przeprosić, za ten wypadek na rocznicy… naprawdę nie wiem jak to się stało, wydawało mi się, że nie tańczę najgorzej…

– Och! – Rose zarumieniła się na wspomnienie swojego upadku podczas kręcenia piruetów na parkiecie. Pomyślała, że jej Weasleyowskie geny całkiem psują jej wampirzą charakteryzacje. – Daj spokój. To była tylko i wyłącznie moja wina.

Daniel uśmiechnął się do niej szeroko, a Rose rzuciła okiem na jego przebranie. Miał na sobie królewskie szaty, a na jego rudawych włosach tkwiła lekko przekrzywiona korona.

– Jestem Henrykiem VIII  – wyjaśnił, widząc jej pytające spojrzenie. – Gdzieś tu się kręci moja Anna Boleyn… Koleżanka zgodziła się, żebyśmy zsynchronizowali kostiumy… Chyba samodzielnie nie robię najlepszego efektu… – wydukał zakłopotany.

– Nie, coś ty, wyglądasz świetnie – zapewniła go, ale rozejrzała się z ciekawością. Była bardzo zainteresowana w jaki sposób można przekonująco udawać Annę Boleyn, nie mając przy tym odciętej głowy.

– Jak ci się podobało w Beauxbatons? – zagadnął ją, nalewając Ognistej Whisky do szklanki. Rose oglądała butelki, próbując znaleźć jakieś słodkie wino.

– Mają bardzo ładny zamek – odparła, gdy w końcu wybrała odpowiedni trunek.

Całkiem przyjemnie gawędziło jej się z Danielem, choć oczywiście w głębi duszy nie mogła się doczekać, aż rozmowa dobiegnie końca. Ale co właściwie miałaby ze sobą zrobić? Musiała jakoś przetrwać tę imprezę, więc rozsądnie było prowadzić rozmowę z kolegą i pozwolić, żeby czas jakoś upłynął. Jakaś część jej świadomości zdążyła w międzyczasie ułożyć coś na kształt planu na postępowanie ze Scorpiusem.

Alkohol dodał jej nieco pewności siebie. Przypomniała Danielowi, że, jako obywatel dwujęzyczny, powinien wplatać francuskie słowa w swoje wypowiedzi, na co on ochoczo zaczął tworzyć najróżniejsze wariacje pomieszanych językowo wypowiedzi.

Co jakiś czas czuła, że jakaś para oczu ją obserwuje. Była pewna, że gdyby się rozejrzała, okazałoby się, ze są srebrne.

– Wiesz, mon amie, planowałem zaprosić cię go Hogsmeade, kiedy wróciliście z konkursu – wyznał.

– Och – mruknęła Rose, nagle wytrącona z równowagi. Bardzo by chciała, żeby nie kontynuował tego wyznania.

– Już prawie zebrałem się na odwagę, gdy doszły do mnie plotki, że na siódmym roku postanowiłaś z nikim się nie umawiać – wyjaśnił. – Próbowałem znaleźć źródło tych plotek, żeby się upewnić, ale nikt nie wiedział, kto je rozpoczął.

– Ja… co? – sapnęła. Może nie była jakoś specjalnie nastawiona na bogate życie towarzyskie, ale nigdy też nie sformułowała decyzji o całkowitym poście od randkowania. – A od kogo ty to usłyszałeś?

– Od kilku osób – przyznał.

Rose zmarszczyła brwi, próbując znaleźć wytłumaczenie. Może stał za tym Albus i jego nadopiekuńczość?

Ta myśl całkowicie od niej uciekła, gdy gdzieś w tłumie wychwyciła jakimś cudem głos swojego brata. Rozejrzała się szybko, zaniepokojona i dostrzegła go jakieś dwa metry od siebie, na skraju parkietu. Nie krzyczał, ale w jego głosie była wyraźna nutka stresu i irytacji. Naprzeciwko niego stał równie zdenerwowany Krukon, z którym Rose przyłapała go parę dni temu, kiedy wymykali się w kuchni.

Przeprosiła Daniela i szybko podeszła do sprzeczającej się dwójki. Idąc, potknęła się o skrawek swojej sukni, przez co ich głowy natychmiast zwróciły się w jej kierunku.

– Jeśli chcecie odbyć prywatną rozmowę, to nie polecam tego robić w środku imprezy, na której obecna jest połowa Hogwartu – zauważyła rozsądnie.

– Och, nie martw się, już skończyliśmy – warknął Krukon w jej kierunku, po czym ponownie zwrócił się do Hugona. – Ja wiem czego chcę, Weasley – syknął. – Daj mi znać, kiedy ty to ogarniesz. – Po czym wybiegł na korytarz z wściekłym wyrazem twarzy.

W oczach Hugona malowały się szok i rozpacz. Rose westchnęła i pociągnęła go za łokieć na schody, które prowadziły do sypialni chłopców. Usiadła i pociągnęła brata w dół, zmuszając go, żeby zrobił to samo.

– Porozmawiaj ze mną – zażądała stanowczo. Poruszył się, wyraźnie zakłopotany, po czym spuścił smutno głowę.

– Nie wiem, co mam powiedzieć – oznajmił po chwili ciszy, wzruszając ramionami.

– Cóż, może zacznij od tego, dlaczego ciągle znajduję cię w towarzystwie tego Krukona – zaproponowała.

– Ma na imię Logan.

– Dobrze. – Rose kiwnęła zachęcająco głową. – Znam już jego imię. Powiedz mi o nim coś jeszcze.

– Ja… hmm… To było jakiś czas temu, po wyjątkowo strasznej lekcji eliksirów… Profesor Malfoy strasznie się na wszystkich wyżywał, a ja… no cóż, miałem straszny tydzień, quiddich w ogóle nie wychodził, matka przysłała mi wyjca, bo oceny leciały na łeb na szyję, i dostałem jakiegoś dziwnego… ataku paniki. Poleciałem do kuchni, licząc, że jak zjem cos słodkiego, to się uspokoję, ale było tylko gorzej. – Westchnął ciężko i odwrócił głowę w przeciwnym kierunku, mając nadzieję, że Rose nie zauważy łez w jego oczach. – Takiego mnie znalazł Logan – kontynuował, już znacznie ciszej. – Od razu rozpoznał co się dzieje i zaczął do mnie mówić, każąc robić jakieś ćwiczenia oddechowe… Potem został ze mną jeszcze przez trzy godziny, kiedy to się skończyło, siedzieliśmy w kuchni i gadaliśmy. Opowiedział mi, że jego mama często miewa ataki paniki, dzięki czemu wiedział co robić. Potem zaczął pomagać mi z esejem z transmutacji i ciągle gadaliśmy. Było już bardzo późno, kiedy postanowiliśmy wrócić, ale wtedy on spytał, czy nie chciałbym tego powtórzyć… no i już tak zostało. Często spotykamy się w kuchni, czasem w bibliotece, a kiedy jeszcze było ciepło, przesiadywaliśmy też nad jeziorem – opowiadał, pociągając parę razy nosem. – Ale parę dni temu zasnęliśmy razem w kuchni i od tego czasu jest strasznie niezręcznie, a ja w ogóle nie wiem, co mam robić… Chciałbym żeby było jak dawniej, wiesz? Jest moim najlepszym przyjacielem, mimo że nie znamy się tak długo… – Głos mu się załamał.

– Lubisz go? – zapytała miękko Rose, obejmując swojego ogromnego braciszka ramieniem.

– Przecież właśnie powiedziałem, że jest moim najlepszym przyjacielem – przypomniał jej.

– Nie to miałam na myśli, Hugo – westchnęła Rose. – Lubisz go?

– Nie jestem gejem – powiedział szybko, po czym dodał jeszcze, dla jasności: – Lubię dziewczyny.

– To, że lubisz dziewczyny nie znaczy, że nie możesz lubić chłopaków – powiedziała łagodnie, mierzwiąc jego rude włosy. Hugo nic nie powiedział. Siedzieli w ciszy, przez kilka długich minut.

– Nie… Nie powiesz niczego… mamie i tacie? – wyszeptał w końcu.

– Oczywiście, że nie – zapewniła go. – Obiecuję. Ale wiesz, że oni się tym nie przejmą, Hugo. Nie będzie im przeszkadzać, że kogoś lubisz, tak długo, jak ta osoba będzie cię uszczęśliwiać.

– Chyba, że byłby to Malfoy – stwierdził, uśmiechając się przebiegle. Rose szturchnęła go łokciem w żebra, rumieniąc się wściekle.

Mały sukinsyn.

               

***

Scorpius miał wielką ochotę połamać jakiś kręgosłup.

Obraz uśmiechniętego od ucha do ucha Daniela Dufrage tańczył mu przed oczami, prosząc się o jakiś solidny cios.

Może to on potrzebował terapii, a nie Rose.

Nie żeby ona pozostawała bez winy. Najpierw przychodzi na imprezę, wyglądając jak Bogini Cholernej Rozpusty, a potem ignoruje go przez godzinę i, jak gdyby nigdy nic, gawędzi sobie z tym podlotkiem.

Intrygowało go, czy Rose rzeczywiście jest nieświadoma efektu, jaki wywołuje u facetów, czy może po prostu jest tak perfidna. Jeśli znał ją choć trochę, skłaniał się ku pierwszej opcji, ale nigdy nie mógł być pewien.

Jeszcze bardziej niespokojny zrobił się, gdy całkiem stracił ją z oczu, ale przynajmniej Dufrage nadal kręcił się w pobliżu, wiec miał pewność, że nigdzie razem nie poszli.

Jego uwagę przyciągnęły czerwone włosy, które mignęły w tłumie, ale okazało się, że to był tylko Hugo, wychodzący z klatki schodowej męskich dormitoriów. Jednak zaraz potem Rose wyłoniła się tuż za nim i zaczęła szukać czegoś wzrokiem po Pokoju Wspólnym. Ku jego zaskoczeniu, poszukiwania zakończyły się, gdy skrzyżowała z nim spojrzenia. Zamiast szybko się odwrócić, jak to miała w zwyczaju, kiwnęła do niego głową, wskazując schody, tym razem te, które prowadziły do sypialni dziewcząt.

Szybko ją dogonił i stanął naprzeciwko niej na trzecim schodku, gdzie schowali się od spojrzeń kłębiących się w pokoju tłumów.

– Co się dzieje? – zapytał, a Rose zrobiła mały kroczek w jego kierunku. Był tak zaskoczony jej nagłą bliskością, że trochę zakręciło mu się w głowie od wszechogarniającego zapachu cynamonu. Czy ona w ogóle kupowała kosmetyki, które pachniały czymkolwiek innym?

– Muszę z tobą pogadać – powiedziała cicho, zadzierając głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Poczuł jej ciepły oddech na skórze.

– Śmiało – zachęcił ją, całą siłą woli powstrzymując się przed popchnięciem ją na ścianę, żeby całować ją, aż nie będzie w stanie ustać na nogach.

Ale Rose nie rozpoczęła rozmowy. Odsunęła z nogi materiał swojej sukienki, ukazując cienką pończochę, zakończoną delikatną koronką, z której coś odczepiła. Scorpius nie mógł oderwać wzroku od nagiej skóry, na którą, przez krótką chwilę, miał widok. Może właśnie przez to jak go to rozproszyło, w ogóle nie zorientował się, kiedy różdżka Rose zetknęła się z jego piersią.

– Co ty… – wydyszał, ale nie dane mu było dokończyć pytania. Rose mruknęła coś pod nosem, a jemu momentalnie pociemniało w oczach.

***

Nie wiedział, ile czasu był nieprzytomny, ale kiedy się obudził, siedział na niewygodnym krześle. Poderwał głowę, która zwisała bezwładnie na jego piersi i zaczął mrugać energicznie.

Rozejrzał się po jasnym pomieszczeniu. Stały w nim cztery łóżka, otoczone czerwonymi kotarami, a przy każdym z nich była niewielka komoda. Na podłodze panował rozgardiasz. Wszędzie walały się kosmetyki i ubrania, jedynie wokół jednego łóżka panował nienaganny porządek. Uznał, że Rose przyprowadziła go do swojego dormitorium, bo bałagan pasował do dziewcząt, szykujących się na imprezę, natomiast pedantycznie uporządkowane posłanie zdawało się krzyczeć „Melody!”.

Spróbował się poruszyć, ale niewiele był w stanie zrobić. Nie mógł wstać z krzesła. Jego ręce były skrępowane z tyłu a nogi przymocowane do krzesła, zapewne magicznymi więzami.

– Miło, że mnie zaprosiłaś – powiedział uprzejmie, widząc Rose, zbliżającą się do niego. – Choć nawet nie chcę myśleć o tym, jakie kłopoty mnie czekają, gdy ktoś mnie przyłapie w damskiej sypialni.

Rose uklęknęła przed nim, całkowicie ignorując jego słowa.

– Wszelki opór… – zaczęła twardo – …opór jest bezcelowy.

– Tak, pani – odpowiedział, przewracając oczami. – Rose, jeśli chciałaś, żebym był twoim niewolnikiem seksualnym, to istnieją bardziej cywilizowane sposoby, żeby o to zapytać.

Rose wyglądała, jakby chciała go uderzyć, ale powstrzymała się, przygryzając z irytacją swoją kuszącą wargę.

– Pytanie o cokolwiek wyklucza samą ideę niewolnictwa – zauważyła rozsądnie. – Ale ja nie w tej sprawie.

– A w jakiej? – westchnął ciężko. – Myślę że, cokolwiek to jest, będzie mi znacznie lepiej, jeśli…

– To jest przesłuchanie, panie Malfoy – powiedziała poważnie. Wyprostowała się i odepchnęła go mocno, wbijając jego plecy w oparcie krzesła. Scorpius wciągnął gwałtownie powietrze. Stała, pomiędzy jego nogami i trzymała go mocno za barki.

Zacisnął zęby. Gdyby tylko nie był związany, złapałby ją za uda i posadził na swoich kolanach. Chętnie przyjrzałby się dokładniej tym pończochom…

– Odpowiesz szczerze na wszystkie moje pytania – kontynuowała, a on przełknął głośno ślinę. – W innym wypadku, wleję w ciebie Veritaserum i zmuszę cię do wyjawienia mi wszystkich twoich najbardziej żenujących sekretów, które później wyjawię każdemu, kto zechce mnie wysłuchać – oznajmiła.

– Eee… – zaczął nieskładnie. – Skąd wytrzasnęłaś Veritaserum? – zdziwił się.

– Mam swoje sposoby – oznajmiła i, ku rozczarowaniu chłopaka, puściła jego barki i cofnęła się o krok. – A teraz mów: Czy to ty wysłałeś mój obraz do Galerii 77?

– Nie – skłamał szybko.

– Scorpius, przestań! – wrzasnęła. – Oboje wiemy, że to twoja sprawka! Nie mógłbyś choć raz być ze mną stuprocentowo szczery?!

– Rose, ja…

– I ty się dziwisz, że chcę zapomnieć o tym co pomiędzy nami zaszło! – lamentowała, nic sobie nie robiąc z tego, ze próbował jej przerwać. – Jakim cudem mogłabym zachować się inaczej, wobec osoby, która okłamuje mnie w żywe oczy? Obrażasz moją inteligencję, Scorpius – mruknęła, odwracając się do niego tyłem i biorąc kilka głębokich wdechów, żeby się uspokoić. – Jak miałabym ci zaufać, skoro okłamujesz mnie w tak poważnej sprawie?

Scorpius przygryzł wargę zły na samego siebie. Tej kwestii w ogóle nie brał pod uwagę. Na co dzień był raczej przyzwoitą osobą, ale nie bez powodu został przydzielony do Slytherinu. Uważał że jakieś niewinne kłamstwo, jeśli powiedziane z dobrego powodu, nie może nikomu zaszkodzić. Tylko czy to konkretne kłamstewko rzeczywiście było tak niewinne? I czy na pewno miał dobre powody, żeby je uskutecznić, czy może po prostu nie chciał, żeby Rose go zabiła, gdy dowie się prawdy?

– To ja wysłałem twój obraz do galerii – przyznał niechętnie. – Wiedziałem, że przyjmą go wszędzie i że ty sama nigdy tego nie zrobisz. Ktoś musiał…

– Można było spróbować ze mną o tym porozmawiać – warknęła niechętnie.

– Nie miałem dużo czasu na podjęcie decyzji – wytłumaczył się. – Nie wiedziałem, czy jeszcze kiedyś wpuścisz mnie do tego pokoju, wiec… cóż, ty oglądałaś książkę od mojego ojca, a ja pomniejszyłem obraz i… wtedy jeszcze nie wiedziałem, że chciałbym go do nich wysłać, ale wiedziałem, że trzeba coś zrobić…

– Po pierwsze: dziękuję – powiedziała powoli, nadal biorąc głębokie wdechy i zaciskając co jakiś czas powieki. Scorpius zastanawiał się, czy liczy do dziesięciu. Nie mógł też nie zauważyć, jak jej pierś unosi się wysoko i opada, wraz wdychanym i wydychanym powietrzem. Nadgarstki mu zadrżały, gdy podświadomie spróbował wyrwać się z więzów. Chciał ją pocałować. Albo chociaż przytulić…

Dopiero dotarło do niego, co powiedziała. Uśmiechnął się szeroko.

– Nie ciesz się na zapas – ostrzegła go. Uśmiech Scorpiusa przygasł.

– No tak – przyznał. – Mniemam, że jest jeszcze jakieś „po drugie”.

– Dobrze mniemasz. Po drugie: JAK ŚMIAŁEŚ ZOBIĆ COŚ TAKIEGO BEZ KONSULTACJI ZE MNĄ?!

Scorpius miał wrażenie, że cały zamek zadrżał w posadach od jej krzyku. Miała absurdalnie wysoki głos.

– Nie wrzeszcz na mnie – zażądał. – Potrzebujesz kogoś, kto czasem podejmie za ciebie działanie, skoro najwyraźniej ty jesteś zbyt przerażona, żeby wziąć się w garść.

Teraz była już naprawdę wściekła. Jej usta były zaciśnięte, a oczy niebezpiecznie zmrużone. Podeszła do niego powoli i pochyliła się, po czym chwyciła kołnierz jego koszuli.

– Nie jesteś moim ojcem – warknęła – moim bratem ani moim chłopakiem. Niezależnie od tego, jak dobre były twoje chęci, nic nie dawało ci prawa do takiego kroku.

– To miał być prezent bożonarodzeniowy – mruknął. Spojrzenie Rose nieco złagodniało, ale jej dłonie wciąż ściskały mocno materiał. – Przepraszam – dodał, już znacznie ciszej i całkiem szczerze.

Zamknęła oczy i westchnęła ciężko.

Puściła poły jego koszuli, zła na samą siebie za swój gwałtowny wybuch. Naprawdę planowała przeprowadzić tę rozmowę spokojnie i z klasą. Najwyraźniej to nie był jej dzień.

Rozluźniła lekko uścisk na jego kołnierzu.

– Nie żałuję, że wysłałem obraz – wyjaśnił łagodnie, a jego ciepły oddech łaskotał jej wargi. – Ale mogłem to załatwić w inny sposób. Nie chciałem cię zdenerwować, chciałem cię uszczęśliwić. Ale naprawdę żałuję, że od razu nie powiedziałem ci prawdy. Widziałem, że jesteś zła i trochę spanikowałem. Przepraszam – powtórzył. W jego ciepłych oczach malował się żal i nutka desperacji. Jak niby miałaby go nienawidzić?

Rose puściła jego koszulę i cofnęła się. Nie chciała za długo przebywać tak blisko niego, żeby nie zrobić czegoś głupiego. Było cos podniecającego w tym, jak siedział tam, związany i bezbronny…

Na litość Boską, kobieto!

– Który to był obraz? – zapytała spokojnie.

– Ten ze staruszką karmiącą gołębie w parku.

Kiedy Rose w zeszłym roku pojechała zimą do domu na święta, spędzała dużo czasu w parku. Jej rodzice prowadzili wtedy jakąś wyjątkowo intensywną kłótnię, która zdawała się nigdy nie kończyć, bo ich krzyki niosły się po domu od rana do wieczora. Dziewczyna, kiedy tylko mogła, uciekała do Potterów, ale chciała również odrobiny spokoju, wiec razem z Hugonem niemal codziennie uciekali do pobliskiego parku poczytać (Rose), albo rozrysować taktyki na najbliższe mecze quiddicha (Hugo). Każdego dnia była tam pewna starsza pani. Zawsze miała na sobie elegancki płaszcz, który niegdyś musiał kosztować fortunę, obecnie jednak był już porządnie wytarty i miał malutkie dziurki w kilku miejscach. Zawsze miała ze sobą karmę dla gołębi, które błyskawicznie ją otaczały, kiedy tylko zajęła miejsce na swojej ławeczce. Czasem, kiedy myślała, że nikt nie słyszy, coś do nich mówiła.

Rose długo jej się przyglądała, niezdrowo zainteresowana jej historią. Specjalnie wyrwała się do parku w Wigilię i Boże Narodzenie. Staruszka nadal tam była. Czy nie miała z kim spędzić świąt? Rose nie wiedziała nic o jej życiu, ale mimo to, spróbowała to opowiedzieć na swoim płótnie. Próbowała zgadywać. Może dzieci i wnuki wyprowadziły się daleko stąd, w pogoni za marzeniami i karierą? Może została sama na świecie? Może gołębie były najbliższym, co mogło jej imitować towarzystwo innych ludzi? Może była biedna? Może dzieci nie przejmowały się nią i zostawiły za sobą dawne życie, w żaden sposób nie próbując jej pomóc finansowo czy emocjonalnie?

Weasley próbowała zawrzeć to wszystko w ufnym geście, którym zachęcała gołębie do jedzenia. Każda smutna zmarszczka na twarzy kobiety opowiadała pewien element jej historii. Był to jeden z jej ulubionych obrazów.

Scorpius chyba zauważył, że odetchnęła z ulgą.

– Co? Czyżbym trochę znał się na sztuce? – wyszczerzył zęby, widząc, że się uspokoiła.

– Mam jeszcze jedno pytanie – oznajmiła. – Kto rozpuszcza plotki o tym, że w ogóle nie chodzę na randki?

Scorpius nieco się zmieszał.

– Eee… Cóż… – Zauważył, że Rose znowu marszczy brwi, wiec szybko dodał: – Nie patrz tak na mnie! To sprawka Albusa i Hugona. Choć słyszałem, że współpomysłodawcą był również twój ojciec. Nie żebym ja narzekał.

Rose przewróciła oczami.

– Ja też mam pytanie – oznajmił.

– Hmm?

– Tak naprawdę nie masz żadnego Veritaserum, co?

– Ani kropelki – przyznała, uśmiechając się przebiegle.

Machnęła różdżką, a niewidzialne więzy na rękach i nogach Scorpiusa zniknęły. Wstał, potarł nadgarstkiem o dłoń i uśmiechnął się do niej z wdzięcznością.

– Nadal jestem zła – przypomniała mu.

– Wiem – odparł. Nie patrzył jej w oczy. Rose odnotowała, że ciągle krążył wzrokiem po jej sylwetce, zatrzymując się dłużej na biodrach i talii.

Westchnęła ciężko i oparła się o ścianę.

– Dam ci sto galeonów, jeśli dasz radę przez trzydzieści sekund patrzeć mi w oczy – zaproponowała kąśliwie.

Scorpius uniósł wzrok i uśmiechnął się do niej po czym zrobił parę kroków w jej kierunku. Dzieliło ich teraz zaledwie kilka centymetrów. Oparł dłonie o ścianę za jej głową.

– Okej – powiedział cicho. Rose przełknęła głośno ślinę, żałując rzuconego luźno pomysłu. Nie sądziła, że się zgodzi. Nie miała stu galeonów. – Zacznij liczyć – szepnął.

Rose powoli zaczęła odliczać w głowie.

Jeden… dwa… trzy…

Oddech Scorpiusa lekko przyspieszył, z kolei jej własny całkiem się zatrzymał. Srebrne oczy przeszywały ją na wylot, wysyłając dreszcze wzdłuż jej kręgosłupa. Jakim cudem potrafił robić to, tylko na nią patrząc?

Dziewięć… dziesięć… jedenaście…

Rose poczuła, że drży delikatnie na całym ciele. Fakt, że w ogóle jej nie dotykał, był niesamowicie frustrujący.

Osiemnaście… dziewiętnaście…dwadzieścia…

Rose nie wiedziała co zrobić z dłońmi. Wydawały się mieć swój własny pomysł – zarzucenie ich na szyję chłopaka – ale dziewczyna trzymała je w ryzach.

Dwadzieścia pięć… dwadzieścia sześć… dwadzieścia siedem…

Scorpius spuścił wzrok, jednak nie zawędrował nim na jej piersi czy talię. Utkwił go w jej wargach.

– Przegrałeś – oznajmiła, drżącym szeptem.

– Warto było – odszepnął, również oddychając szybko i nie odrywając oczu od jej ust. Rose przygryzła lekko dolna wargę, a Scorpius wciągnął gwałtownie powietrze.

– Minuta do północy! – krzyknął ktoś z dołu, a Rose drgnęła, odwracając się szybko w stronę drzwi. Scorpius westchnął ciężko, lekko poirytowany. Rose wsunęła swoją małą dłoń w jego silną rękę i pociągnęła go w stronę schodów. Zbiegła pierwsza, a zaraz za nią Scorpius zjechał z gracją po gładkiej powierzchni, w którą zmieniły się schody, wyczuwając przedstawiciela płci męskiej.

Stanęli za rozkrzyczanym tłumem. Melody wdrapała się na stół i pomachała do nich wesoło. Mysie uszy na jej głowie były przekrzywione, a włosy miała w kompletnym nieładzie, co podpowiedziało Rose, że jej przyjaciółka dobrze się bawi.

Brunetka mrugnęła do niej.

– Powitajmy razem nowy rok! – krzyknęła z wigorem, a tłum gości odpowiedział jej entuzjastycznymi okrzykami.

Melody zerknęła szybko na zegar i zaczęła głośno odliczać od dziesięciu w dół.

Rose zerknęła na Scorpiusa. Tradycją było całowanie kogoś o północy. Czy tego oczekiwał? Czy coś planował? Czy ona tego oczekiwała?

Chłopak patrzył z uśmiechem przed siebie, odliczając głośno razem ze wszystkimi. Rose czuła jego ramię tuż przy swoim i bijące od niego ciepło. Odwróciła się niepewnie w jego stronę, nie bardzo wiedząc co robi. Scorpius spojrzał na nią i delikatnie położył dłoń na jej talii, obrzucając ją na poły wesołym a na poły pytającym spojrzeniem.

– Cztery! Trzy!  Dwa!

Scorpius przysunął się do niej lekko i pochylił głowę w jej kierunku. Och, pieprzyć to wszystko, pomyślała Rose, wciąż nieco rozedrgana po wydarzeniach w jej pokoju. Wspięła się na palce, zbliżając się do chłopaka…

– Jeden! SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO…

Poczuła jak ktoś łapie ją za łokieć, a następnie została obrócona o sto osiemdziesiąt stopni. Ledwo zarejestrowała twarz Daniela tuż przy swojej, gdy w tej samej sekundzie wycisnął na jej ustach szybki pocałunek.

Odepchnęła go od siebie zaszokowana, a zapach alkoholu sprawił, że skrzywiła się mimowolnie.

– Daniel, co ty…

– Rosie, już myślałem, że cię nie znajdę! – Zaśmiał się. – Wybacz, ale chciałem być wiernym tradycji, ma chérie, mam nadzieję, że…

– Ona nie jest – przerwał mu ostry jak brzytwa głos Scorpiusa – twoją chérie, ty cholerny żabojadzie.

Wściekła pięść blondyna przecięła ze świstem powietrze i wylądowała na twarzy Krukona z głośnym chrupnięciem.

Daniel zatoczył się do tyłu i upadł na ziemie, łapiąc się za nos. Krew ciekła mu przez palce. Rose praktycznie skoczyła na plecy Scopiusa i złapała go mocno za ramiona, choć nie miało to większego sensu, bo był od niej jakieś dziesięć razy silniejszy. Wyrywał się, warcząc i mamrocząc pod nosem przekleństwa, z których większość Rose słyszała po raz pierwszy w życiu, a część chyba była po szkocku.

Wszystkie głowy w pomieszczeniu zwróciły się teraz w ich kierunku, a ich właściciele przerwali jakiekolwiek radosne celebrowanie nadejścia nowego roku.

– Albus! – wrzasnęła rozpaczliwie Rose, szukając go wzrokiem w tłumie i z całej siły zapierając się stopami o dywan. Mimo to, wiedziała, że nie utrzyma rozszalałego z wściekłości Scorpiusa ani chwili dłużej.

Rozczochrany kuzyn w przekrzywionych okularach wybiegł z tłumu i natychmiast stanął przed swoim przyjacielem.

– Uspokój się – warknął, napierając na pierś blondyna, próbując odepchnąć go jak najdalej od Daniela, który nadal wpatrywał się w nich z szokiem wymalowanym na twarzy. Melody podbiegła do Rose i pomogła ciągnąć Scorpiusa w tył, za drugie ramię. Kątem oka, Rose zarejestrowała również Harolda.

– Jaki ty masz problem, Malfoy?! – wrzasnął z podłogi Krukon.

– Zaraz ty będziesz miał problem – warknął Scorpius ponad ramieniem Albusa, nadal wyrywając się przyjaciołom. – W postaci mojej ręki, zaciśniętej na twoim gardle!

– Jest agresywny po alkoholu – palnęła Melody, spoglądając na Daniela.

– Ja ci zaraz pokażę agresj… hmpf… – dalsze słowa Scorpiusa zostały zduszone przez Rose, która położyła mu dłoń na ustach.

Wspólnymi siłami wyprowadzili wyrywającego się, kopiącego i przeklinającego Ślizgona na korytarz. Kiedy uznali, że uspokoił się na tyle, żeby go puścić, chłopak odszedł od nich parę kroków i zaczął chodzić szybko po korytarzu, w tę i z powrotem, co jakiś czar przeczesując dłonią jasne włosy i nadal wypluwając z siebie szkockie przekleństwa.

– Idźcie – powiedział Albus, wpatrując się w przyjaciela, z wyrazem zagubienia na twarzy. – Ja się nim zajmę.

______________________________

Łohoho, no tym razem to już pobiłam swój prywatny rekord, takiego długiego rozdziału nigdy nie trzasnęłam :)

Z miniaturki o Lily na razie rezygnuję, bo nie miałam czasu przed świętami się za to zabrać,a na rozdziale zależało mi bardziej. Kiedyś na pewno ją napiszę, ale zobaczymy kiedy dokładnie ;p

Życzę wam kochani zdrowych, ciepłych, radosnych a przede wszystkim SMACZNYCH świąt :D ;*

Trzymajcie się i sypnijcie jakimiś komciami :D

Pozdrawiam!