[19]"Jesteś pewna?"

 – Jestem załamany tym powrotem do rzeczywistości – stwierdził Harold, opierając czoło o szybę pędzącego Ekspresu Hogwart. Krajobrazy za oknem robiły się coraz bardziej dzikie, co wskazywało na to, że zbliżają się do celu. – Myślicie, że papierosy też teraz o mnie myślą?

Oczywiście, kiedy tylko wyruszyli z pensjonatu na poszukiwanie świstoklika, który miał ich zabrać na stację, Harold oznajmił, że jego powrót do nałogu był tylko świątecznym wybrykiem i, wraz z powrotem, planuje ponownie zadbać o zdrowie.

Jak zwykle szło mu świetnie.

– Dobrze, że nigdy nie próbowałeś dostać się do drużyny quiddicha, bo po tym całym paleniu musisz mieć szokująco słabą kondycję – zauważył Scorpius.

– Tak, mam pojemność płuc niemowlęcia  – przyznał brunet, wzruszając ramionami.

– Wiec czemu ciągle wracasz do palenia? – zdziwiła się Rose.

– Bo bardzo mnie to martwi – odparł, a jego dłoń odruchowo powędrowała do kieszeni, a następnie w oczach chłopaka pojawił się wyraz cierpienia, kiedy sobie uświadomił, że już nie ma ulubionej używki na wyciągnięcie ręki.

Albus drzemał w najlepsze na ramieniu Melody, która nie potrafiła zbyt zażarcie bronić ukochanego przed żartami przyjaciół. Widząc ślinę, ściekającą z jego rozchylonych ust na szatę dziewczyny, Rose natychmiast wygrzebała z kufra Harolda aparat i pstryknęła kilka zdjęć, żeby Albus nigdy nie zapomniał, ile nosi w sobie gracji, kiedy śpi. Na początku planowali dorysować mu coś na twarzy, ale szybko sobie przypomnieli, że bycie czarodziejami zobowiązuje ich do większego wyrafinowania. Scorpius wyczarował mu bujną, rudą brodę, na której ślina wyglądała jeszcze bardziej majestatycznie i pasujące, sumiaste wąsy. Harold pomalował mu usta czerwoną pomadką Melody. Rose również dorzuciła swoje trzy grosze, pozbawiając go włosów na głowie, po czym rozpoczęła się kolejna sesja zdjęciowa.

– Popraw mu okulary. Nie chcemy, żeby wyglądał głupio – poprosiła Rose przyjaciółkę. Melody rzuciła jej zirytowane spojrzenie. Widać było, że w jej głowie rozgrywa się walka pomiędzy rozbawieniem sytuacją, a lojalnością wobec Albusa.

– Niby moglibyśmy szantażować go, że sprzedamy te zdjęcia do gazet – zauważył Scorpius, stając niebezpiecznie blisko Rose. – Ale sądzę, że nikt by nam nie uwierzył, że to on.

Po tych słowach drzwi do przedziału się otworzyły i stanęła w nich Cara, trzymając naręcze dyniowych pasztecików. Jej pogodny wzrok spoczął na Albusie.

– O mój Boże! – wykrzyknęła, a paszteciki potoczyły się po podłodze.

Wywołany przez nią hałas wyrwał Albusa ze snu. Gwałtownym ruchem podniósł głowę z głośnym chrapnięciem.

– Co? – wysapał zdezorientowany. – Co się dzieje?

Wszyscy próbowali zachować pokerową twarz, ale nie wychodziło im to najlepiej. Jedynie mina wciąż zdezorientowanej Cary wyrażała szok.

– Na co się gapicie? Gorąco mi w twarz – mruknął groźnie. Melody się nad nim zlitowała i podała mu lusterko ze swojej torebki.

– Bardzo dojrzałe  – oznajmił Al, ocierając ślinę ze swojej długiej brody. – Naprawdę, wasze poczucie humoru jest najwyższych lotów. – stwierdził naburmuszony, ale kąciki jego ust zadrżały.

– Musisz przyznać, skarbie, że to dość zabawne – stwierdziła czule Melody. Machnęła swoją różdżką i usunęła brodę, wąsy i pomadkę, jednak Albus w dalszym ciągu pozostawał łysy jak kolano. – Nie mam pojęcia, jakiego zaklęcia użyła Rose na twoje włosy – przyznała, wzruszając bezradnie ramionami.

Widząc wyczekujące spojrzenie swojego kuzyna, Rose zaczęła obracać różdżkę w dłoniach z obojętnym wyrazem twarzy.

– Nie wiem czy dam radę – powiedziała, wzdychając teatralnie. – Myślę, że zostaniesz taki parę dni.

– Daj spokój Rosie! – oburzył się Albus – Nie mogę tak wyglądać!

– Czemu? – zdziwił się Scorpius, siadając koło niego i klepiąc go po łysinie. – Pokusiłbym się o stwierdzenie, że nigdy nie wyglądałeś lepiej – dodał, a Harold pokiwał z zapałem głową, dusząc się ze śmiechu na swoim miejscu.

– Zapłacisz w imieniu Melody za złamanie naszego paktu – oznajmiła Rose, wskazując Albusa oskarżycielsko palcem.

– Jakiego paktu? – zdziwiła się brunetka. Rose spojrzała na nią z udawanym oburzeniem.

– Jak możesz nie pamiętać? W pierwszej klasie złożyłyśmy przysięgę, że nigdy nie będziemy randkować z nikim z naszych rodzin – przypomniała jej.

Melody się roześmiała i z roztargnieniem ucałowała łysinę Albusa. Nie wyglądał na zachwyconego faktem, że wszyscy tak szybko oswoili się ze świeżo obnażoną skórą jego głowy.

– Rudzinko, miałyśmy wtedy po jedenaście lat, to oczywiste, że przysięga już nie obowiązuje.

– To z jakiego powodu zawarte w niej było słowo „wieczność”? – zapytała Rose, unosząc brwi.

Debatowali w podobnym tonie jeszcze jakiś czas, aż do momentu, gdy pociąg wtoczył się w końcu na peron. Rose świetnie się bawiła, drocząc się ze zrozpaczonym Albusem, jednak ostatecznie zgodziła się przywrócić mu włosy, tuż przed opuszczeniem przedziału.

***

– Czy ty kiedyś przestaniesz rosnąć? – zapytała Rose swojego brata, gdy uściskał ją na powitanie. On i Lily wyszli im na spotkanie do Sali Wejściowej. Hugo miał prawie dwa metry, a Rose z nostalgią wspominała czasy, kiedy mogła wyciągnąć dłoń i poczochrać go po włosach.

W odpowiedzi wzruszył tylko ramionami, a Lily wyłoniła się zza jego ramienia. Zamiast przywitać się z bratem czy kimkolwiek innym, spojrzała na wszystkich zmrużonymi oczami, a po chwili zaczęła obwąchiwać powietrze wokół nich.

– Ktoś tu uprawiał seks! – wykrzyknęła tonem zwycięzcy, nie odrywając wzroku od Scorpiusa. Chłopak przestał oddychać, a Rose spojrzała przerażona na swoją kuzynkę, łapiąc się kurczowo rękawa blondyna, żeby nie zemdleć ze strachu.

Na szczęście Albus i Melody zdawali się nie dostrzegać nikogo poza sobą. Spojrzeli na Lily zmieszani, a potem zwrócili ku sobie czułe spojrzenia.

– Cóż, racja Lily, zeszliśmy się – powiedział Albus. – Ale nie musisz być taka bezpośrednia.

Lily przeniosła na nich nieobecny wzrok, a Hugo miał bardzo zniesmaczoną minę.

– Och. Tak, cóż, to akurat było do przewidzenia. Witaj w rodzinie, Melody – powiedziała Potter, mrugając porozumiewawczo do dziewczyny. – Ale ja miałam na myśli…

– Umieram z głodu! – wykrzyknęła nagle Rose, na tyle głośno, że wszyscy na nią spojrzeli. – Chodźmy na kolację. A z tobą, droga kuzynko – zaczęła, biorąc Lily pod ramię i ciągnąc ją przodem, w stronę Wielkiej Sali – muszę sobie pogadać.

– Och, czyli trzymamy to w sekrecie? – zapytała Lily teatralnym szeptem. – Wybacz, nie załapałam – przyznała, wyraźnie rozczarowana. – Myślisz, że psuje mi się intuicja?

– Jasne! – warknęła Rose. – Co to właściwie miało być, dlaczego nas powąchałaś? Naprawdę wyczuwasz takie rzeczy w ten sposób? O co chodzi, o feromony? – zapytała, starając się, żeby jej głos nie zdradzał szczerej ciekawości. Chciałaby mieć taki dar, choć w połowie tak silny, jak był on u Lily. Mogłaby wywęszyć co w rzeczywistości myśli o niej Scorpius Malfoy.

– Nie, to z tym wąchaniem to był taki element komediowy – przyznała Lily. – Ja po prostu wiem. Poza tym, mieliście to wypisane na twarzach.

– Zawsze to mówisz.

– Bo to prawda.

Rose westchnęła ciężko. Przekroczyły próg Wielkiej Sali, a wspaniały zapach uderzył ją w nozdrza. Wystarczyło te kilka dni, żeby zatęskniła za kuchnią skrzatów.

– Myślisz że ktoś oprócz ciebie coś wie? – wymamrotała cicho, pochylając się nieco bliżej kuzynki. Lily prychnęła pogardliwie.

– Żartujesz? Albus i jego niewinny umysł żyją w mydlanej bańce, której absolutnie nic nie przebije, Melody musi być ślepa… Harold widzi, że coś między wami się dzieje, ale w życiu by nie pomyślał, że zaszło to tak daleko. – Westchnęła ciężko, ubolewając nad głupotą gatunku ludzkiego. – A dla mnie nie moglibyście być mniej subtelni, byłam pewna, że to już dla wszystkich oczywiste… Na litość Boską, nawet profesor Binns coś zauważył, a wy nie macie z nim lekcji, do tego wiesz, jaki jest odrealniony. W ogóle się nie zorientował, kiedy cała moja klasa zażyła na jego lekcję eliksir wieloskokowy, żeby wyglądać jak mój ojciec… Kto normalny nie zauważa dwudziestu czterech Harrych Potterów w swojej klasie… – Nagle przerwała i spojrzała oskarżycielsko w stronę Rose. – Czy ty celowo odwracasz moją uwagę? Nie obrażaj mojej inteligencji, Rosie, wiesz, że tak łatwo nie dam ci spokoju.

Rose milczała przez chwilę uparcie, nie bardzo wiedząc, o co jeszcze będzie wypytywać ją Lily, ale podświadomie wyczuwała, że nie chce się dowiedzieć. Liczyła, że jak będzie cicho, to da do zrozumienia, że rozmowa jest skończona.

– Więc przespałaś się ze Scorpiusem Malfoyem. – Lily postanowiła przejść do rzeczy.

– Chyba nie ma sensu, żebym próbowała to przed tobą ukryć – przyznała niepocieszona Rose. – Ale pewnie widzisz też, że jest mi bardzo wstyd, więc proszę, oszczędź.

Lily tylko przewróciła oczami.

– Jak było? – zapytała, zerkając na kuzynkę, na co ta odpowiedziała jej oburzonym spojrzeniem.

– Lily!

– Och, już nie bądź taka pruderyjna – zaoponowała Lily. – No gadaj, nikomu innemu nie możesz powiedzieć, a na pewno masz potrzebę się wygadać.

– Z pewnością nie piętnastolatce! – odparła Rose, a czerwień na jej policzkach się pogłębiła.

– O relacjach międzyludzkich mam większą wiedzą niż ty kiedykolwiek zdobędziesz – wytknęła. – Sądzę, że emocjonalnie jestem od ciebie starsza. Zwłaszcza że mniemam, iż wobec Scorpiusa również zachowałaś się jak dziecko.

– Jak ci powiem to dasz mi spokój, ty wścibska lisico? – warknęła Rose. Lily wydawała się mile połechtana.

– Tak – obiecała. – Jaki jest w łóżku Scorpius Malfoy?

Weasley westchnęła ciężko.

– Niesamowity.

– Nie, nie. Powiedz to pełnym zdaniem – zażądała Lily.

Usta Rose zacisnęły się w cienką linię, a czerwień wlała się na jej uszy i szyję.

– Scorpius Malfoy jest niesamowity w łóżku.

Lily uśmiechnęła się szeroko, a Rose puściła jej ramię i odeszła od niej o krok, licząc, że brak bliskości drugiego człowieka trochę ją ochłodzi.

– A w jakich pozycjach…

– Nie! – krzyknęła Rose, wyciągając ostrzegawczo dłoń. – Obiecałaś, a poza tym to jest bardzo niezręczne.

Lily ponownie przewróciła oczami.

– A co dla ciebie nie jest niezręczne? – zapytała uprzejmie. – A poza tym, nieważne, sama się domyślę.

– Ciekawe w jaki sposób – mruknęła Rose, prychając z oburzeniem.

– Nadal łapiesz się za niektóre obolałe miejsca – zauważyła kuzynka, wzruszając ramionami. – Zawsze to jakaś wskazówka.

Odeszła w kierunku swoich przyjaciół, a Rose odprowadziła ją zszokowanym spojrzeniem.

***

– Scorpius? Ziemia do Scorpiusa – usłyszał gdzieś obok siebie. Zamrugał kilka razy i podniósł wzrok z talerza. Miranda machała mu przed twarzą nadzianym na widelec ziemniakiem.

– Co chcesz? – zapytał nieco rozkojarzonym głosem.

– Nic, po prostu dostrzegłam, że odpłynąłeś bo nie zauważyłeś wejścia swojej królowej. Zazwyczaj informujesz mnie o jej przybyciu do Wielkiej Sali, kiedy tylko przekroczy próg.

Oczywiście ostatniego zdania już w ogóle nie dosłyszał. Jak tylko wspomniała o Rose, jego wzrok natychmiast powędrował do drzwi i wypatrzył jej rude włosy. Jak zwykle mógłby bez końca rozwodzić się nad miliardem nowych szczegółów, które zauważał w tej dziewczynie każdego dnia, i jak zwykle musiano mu przerwać.

– O nie, znowu to samo – jęknęła przyjaciółka, zaciskając powieki i błagając niebiosa o cierpliwość. – Na litość Boską, człowieku, przestań łazić z głową w chmurach, okej? Nie wiem jakim cudem jesteś w stanie z nią porozmawiać, skoro na sam jej widok dostajesz ślinotoku.

– Nie mam żadnego ślinotoku! – warknął Scorpius. Kilka głów odwróciło się w ich kierunku, wiec szybko zajął się swoim, już zimnym, obiadem.

– To była metafora. – W głosie Mirandy pobrzmiewało zniecierpliwienie. – Czemu po prostu nie pogadacie sobie szczerze, żebyś mógł wiedzieć, co ona o tym wszystkim myśli?

– Bo z Rose się tak nie da – westchnął chłopak, masując sobie skronie. – Już o tym z tobą rozmawiałem i dlatego też nigdy nie proszę cię o opinię. Tylko Lily potrafi wyczytać z Rose cokolwiek. Ty jej nie rozumiesz, jest nieprzewidywalna.

– Masz rację, ja nie rozumiem – odparła zgodnie Miranda. – Z czym ta Rosie ma problem? Serio, jesteś tak piękny, że czasem poważnie żałuję, że nie lubię facetów.

– Ja też, żałuję. – Uśmiechnął się lekko. – Życie byłoby o wiele prostsze, gdybym to na ciebie leciał.

Jedli w milczeniu, a Scorpius ciągle wodził wzrokiem do stołu Gryfonów. Harold wyglądał na zestresowanego i co jakiś czas zamykał oczy, prawdopodobnie wyobrażając sobie, że przebywa z nikotyną, swą najwierniejszą kochanką. Rose powiedziała coś do Melody, na co ta poklepała ją pocieszająco po ramieniu.

– Szczerze, to myślałam, że jak już zaciągnąłeś ją do łóżka, to teraz trochę ci przejdzie – oznajmiła Miranda.

Scorpius ukrył twarz w dłoniach.

– Czasem nienawidzę siebie za to, że mówię ci o wszystkim – warknął, spomiędzy palców.

– To nie mi mówisz o wszystkim – przypomniała mu uczynnie przyjaciółka. – Opowiadasz mi o Rose, bo to jedyna rzecz, o której nie możesz pogadać z Albusem.

– Pewnie, dobij mnie bardziej – zachęcił ją sarkastycznie. – A poza tym, byłbym wdzięczny, gdybyś przestała używać sformułowania „zaciągnąłeś do łóżka”, bo stawia mnie to w bardzo niekorzystnym świetle.

– Fajnie chociaż było? – zapytała, zerkając na niego z zainteresowaniem.

Scorpius zacisnął ręce na blacie i wziął kilka uspokajających wdechów.

– Nie wolno ci uderzyć kobiety – powtórzył głośno, jak mantrę. – Nie wolno ci uderzyć kobiety.

Miranda przewróciła oczami.

– No daj spokój, powiedz mi cokolwiek.

– Nie mogę z tobą o tym rozmawiać. Rose by się to nie spodobało.

– Jak będziesz dalej się tak zachowywał, to wypadną mi oczy, od ciągłej potrzeby przewracania nimi – zauważyła rozsądnie dziewczyna. – Powiedz chociaż, czy uprawialiście seks, czy raczej się kochaliście.

– A jaka jest różnica?

– Myślę, że wiesz.

Scorpius przygryzł lekko wargę i uśmiechnął się sam do siebie.

– Sądzę, że jedno i drugie.

               

***

Unikała go od dwóch dni. Szło całkiem nieźle, pomijając fakt, że tęskniła za nim jak cholera, co nie do końca potrafiła uzasadnić.

Po raz pierwszy nie mogła się doczekać, aż przerwa świąteczna dobiegnie końca. Nie dlatego, że brakowało jej lekcji, ale wiedziała, że po Nowym Roku do szkoły wrócą wszyscy uczniowie i będzie miała większą szansę zgubić się w tłumie.

Aktualnie, kiedy już skończyła się przerwa na lunch, który oczywiście jadła w ostatniej chwili, żeby nie wpaść na kogoś w Wielkiej Sali, wybrała się do Hagrida. Przeanalizowała dokładnie, gdzie ma najmniejsze szanse na spotkanie blondyna i doszła do wniosku, że w chatce olbrzyma będzie bezpieczna.

– Malutka Rosie! – wykrzyknął  radośnie Hagrid, kiedy otworzył jej drzwi. – Przypomniało ci się o starym Hagridzie, co? Ostatnio to żem cię tu widział jakoś w listopadzie!

Poczochrał jej entuzjastycznie włosy, kiedy przeciskała się przez drzwi.

– Wybacz, Hagridzie – powiedziała, z miną winowajcy. – Byłam trochę zajęta.

– Ni ma sprawy, Rosie. – zachichotał cicho, wstawiając wodę na herbatę. – Albus wpada tak często, że zaczyna mi brakować herbatki. Zakochał się chłopina, wiedziałaś?

– Tak, zostali parą na wyjeździe – odparła z uśmiechem, siadając, a stary, schorowany Kieł natychmiast wspiął się z ogromnym wysiłkiem  na miejsce obok niej i próbował polizać ją po twarzy. Rose odwróciła jego uwagę drapaniem za uszami. – Pewnie niedługo usłyszysz od niego szczegóły.

– Ano właśnie, jak tam góry, dzieciaku?

Rose zaczęła opowiadać ze szczegółami. Hagrid próbował ukryć rozbawienie, gdy przybliżyła mu historię z traumą, którą przeżyła podczas podróży taksówką. Ubarwiła ją dramatycznymi wtrąceniami i wyrazem przerażenia na twarzy. Wspomniała o tym, jak leśniczy złapał ją i Scorpiusa w sieć, o tym jak była zmuszona spać w pokoju ze Scorpiusem, choć zgrabnie pominęła nie tylko ich zbliżenia, ale też powód dla którego Albus koniecznie musiał nocować u Melody, bo miała dziwne wrażenie, że Hagrid mógłby być zgorszony.

Historia z oglądaniem Titanica okazała się nieco kłopotliwa, bo szybko wyszło na jaw, że Hagrid nie ma najmniejszego pojęcia czym są filmy, więc musiała się wdać w mnóstwo szczegółowych wyjaśnień,

Następnie płynnie przeszła do niesamowitego sukcesu, jakim niewątpliwie była jej nauka jazdy na nartach.

– … A kiedy już myślałam, że zaraz znowu wszyscy będą się ze mnie śmiali, Scorpius rzucił na mnie zaklęcie i zjechałam w dół jak prawdziwy zawodowiec! – zakończyła z wesołym uśmiechem. – Tylko nie mów o tym nikomu, bo Albus i reszta myślą, że po prostu się nauczyłam.

Hagrid zaśmiał się głośno, krztusząc się herbatą, a Rose miała wrażenie, że wraz z jego ciałem zatrzęsła się cała chatka.

– Dobry chłopina z tego Scorpiusa – stwierdził, wyciągając dłoń, żeby poklepać Kła. – Zawsze pomaga mi z jednorożcami. Ma do nich rękę, skubaniec. Jest teraz za domem, pewno też się napije herbatki, bo zaraz będzie wracał – dodał, zerkając na zegar, który stał na jego drewnianym blacie kuchennym.

Rose zerwała się z krzesła jak rażona piorunem, wbijając w Hagrida przerażona spojrzenie.

– Co?! – pisnęła. – Scorpius jest tutaj? Za domem? Teraz? – Hagrid zmarszczył brwi i pokiwał głową, wyraźnie zaskoczony jej nagłym wybuchem. – Och, Hagridzie, dlaczego mi nic nie powiedziałeś?! – wykrzyknęła i porwała swój płaszcz, spiesząc w stronę drzwi. Otworzyła je z rozmachem.

Za nimi stał zaskoczony Scorpius, z dłonią uniesioną do góry. Wszystko wskazywało na to, że właśnie miał zapukać.

No i wpadła.

– Rose – powiedział z uśmiechem, opuszczając rękę. – Co za niespodzianka.

– Właśnie miałam…

– Scorpius, powinieneś pokazać Rosie jednorożce – powiedział wesoło Hagrid, klepiąc ją zachęcająco po ramieniu. Kolana lekko się pod nią ugięły. – Pikne stworzenia.

Scorpius przeniósł swoje srebrne oczy z powrotem na Rose, a ona miała wrażenie, że próbuje ją zahipnotyzować. Działało świetnie.

– Już widziałam jednorożce – sapnęła szybko Rose.

Scorpius przewrócił oczami i ruszył za chatkę.

– To nie zajmie długo, będziesz zachwycona – stwierdził i odwrócił się przez ramię, żeby sprawdzić, czy za nim idzie. Gdy zobaczył, że nie zrobiła nawet jednego kroku, przystanął i czekał cierpliwie.

Rose rzuciła jeszcze jedno bezradne spojrzenie Hagridowi, na co on tylko wzruszył ramionami, nadal nie rozumiejąc o co jej chodzi. Pokonana Rose westchnęła ciężko i podreptała za chłopakiem.

Nie mogła się powstrzymać przed rzuceniem okiem na jego zgrabny tyłek. I, o Merlinie, było warto.

Dopiero teraz zwróciła uwagę na to, w co był ubrany. Białe spodnie, przeznaczone do jazdy konnej opinały go lekko i sprawiały, że jego tył prezentował się tak idealnie, że Rose zarumieniła na sam widok. Wydawało jej się, że noszą nazwę „bryczesy”, ale nie była pewna. Na nogach miał wysokie, czarne buty jeździeckie, a na ramiona zarzucił cienką kurtkę. Rose nie do końca rozumiała, dlaczego wybrał taki strój, ale dowiedziała się, kiedy dotarli na miejsce.

Cztery piękne, śnieżnobiałe jednorożce przechadzały się po śniegu, a ich srebrne grzywy migotały lekko na tle puchu. Nieco za nimi była niewielka zagroda, a w niej stał spokojnie zwykły, również biały, koń. Był osiodłany.

– Och – powiedziała głupio Rose. – Nie mówiłeś, że jeździsz konno – mruknęła, stając obok Scorpiusa. Spojrzał na nią, uśmiechając się lekko.

– Nie pytałaś – stwierdził, wzruszając ramionami. – Poza tym, staram się tego nie rozgłaszać. Zawsze brakowało mi w Hogwarcie mojego konia, więc w czwartej klasie Hagrid pozwolił mi tutaj trzymać tego, ale nie wiem czy robi to całkiem legalnie – dodał, przygryzając wargę z uśmiechem. Powoli ruszyli w stronę zagrody. – McGonagall mu pozwoliła, bo powiedział, że to dla niego, ale nie potrafiła zrozumieć po co. Chyba pomogła mu ukryć stajnię zaklęciem, bo do tej pory nie wiem, gdzie jest.. Hagrid mawia, że w innym wypadku nigdy by mnie stąd nie przegonił.

Przeszedł przez płotek i podszedł do konia. Wyciągnął z kieszeni małą marchewkę i podstawił zwierzęciu pod nos. Rose zerknęła na jednorożce.

– Na czym właściwie polega opieka nad jednorożcami? – zapytała. – Myślałam, że one radzą sobie same.

– Bo radzą – przyznał. – Ale są bardzo mądre i jak tylko załapały, że Hagrid je podkarmia, przychodzą tu regularnie. Pomagam mu, kiedy wpadam pojeździć. Poza tym nie chcę, żeby musiał się sam zajmować moją Skuld.

Zwróciła wzrok w jego kierunku i uniosła brew.

– Skuld? – spytała, a Scorpius zarumienił się lekko, co pozwoliło Rose zrozumieć, że imię wyrwało mu się przypadkiem. – Jak jedna z Norn?

– A już miałem nadzieję, że nie znasz mitologii nordyckiej – mruknął.

– Coś tam znam – przyznała. – Skuld była odpowiedzialna za przyszłość i była uważana za najbardziej niegodziwą i okrutną z trzech Norn. Urocze imię – dodała grzecznie.

Chłopak przewrócił oczami.

– Chcesz się zapoznać? – spytał, wyciągając dłoń w jej stronę, a Rose spojrzała na nią niepewnie. – No chodź, jest bardzo łagodna.

Przeszła lękliwie przez płotek i podeszła powoli do klaczy. Stała przez chwilę, chcąc dać jej czas na zapoznanie się z zapachem, albo… nie znała się na koniach. Nie wiedziała co zrobić.

– Nie bój się, bo ją zaniepokoisz – powiedział cicho Scorpius, po czym wziął dłoń Rose w swoją i powoli prowadził do konia. Jego kciuk zataczał delikatne kółeczka na skórze dziewczyny. Poczuła pod palcami delikatny dotyk sierści i pogłaskała ją lekko.

– Widzisz? – Scorpius się uśmiechnął, puszczając jej rękę. – Lubi cię.

– A jakie imię nosi koń, którego masz w domu? – zapytała z zainteresowaniem, oswajając się ze zwierzęciem.

Chłopak zarumienił się jeszcze intensywniej.

– Ragnarok – mruknął z twardym akcentem.

Rose nie mogła powstrzymać parsknięcia śmiechem.

– Zmierzch bogów. To nawet nie imię…

– Miałem dwanaście lat, kiedy go dostałem! – oburzył się. – Chciałem, żeby brzmiało groźnie.

– Nie wiedziałam też, że interesujesz się zwierzętami – zauważyła. Zaczynała dochodzić do przerażającego wniosku, że w ogóle nic o nim nie wie, że każdego dnia ją zaskakuje, a ona i tak się z nim przespała.

Ale czy nie była jedyną osobą, która wiedziała, jak bardzo interesuje się mugolami? Czy nie tylko jej pokazał, w co zmienia się dla niego Pokój Życzeń (wciąż rumieniła się na samo wspomnienie swojego durnego zachowania)? Czy to nie z nią oglądał filmy?

Może jednak coś tam o nim wiedziała…

– Bo nie interesuję – przyznał, wzruszając ramionami. – Tylko końmi. Chcesz się przejechać? – spytał znienacka.

– Eeee… zerknęła z wahaniem na wysokiego konia. – Chyba nie jestem odpowiednio ubrana…

Ale Scorpius już się pochylał i wpychał jej stopę w strzemię.

– Daj spokój – powiedział, po czym splótł swoje dłonie i dał Rose do zrozumienia, że ma tam postawić drugą nogę. – Pomogę ci. Nie możesz bać się wszystkiego – stwierdził, patrząc na nią intensywnie. Miała wrażenie, że wcale nie miał tutaj na myśli jazdy konnej.

Westchnęła ciężko i, lekko dygocąc, pozwoliła władować się na siodło.

Nie było tak źle. Bardzo wysoko, ale Skuld rzeczywiście wydawała się bardzo łagodna i cierpliwie stała bez ruchu. Źle zrobiło się dopiero, kiedy Scorpius władował się za nią i przyciągnął jej biodra bliżej do siebie.

Cudownie. Właśnie tego potrzebowała. Swojego tyłka, wciśniętego pomiędzy umięśnione uda Scorpiusa. Bo w jej życiu było za mało rzeczy, które nieustannie przypominały jej o tamtej nocy, a Lily, biegająca za nią w każdej wolnej chwili, absolutnie nie wystarczała.

Skuld ruszyła powoli do przodu.

– To jest stęp – powiedział cicho blondyn, tuż przy jej uchu. Lejce trzymał bardzo blisko jej ciała, przez co jego nadgarstki ocierały się o uda Rose. – Najwolniejsze tempo.

O Merlinie…

Powoli wyszli poza zagrodę i „stępowali” w stronę lasu.

– Za kogo się jutro przebierasz? – zapytał, a jego ciepły oddech sprawił, że Rose zadrżała.

Przez chwilę nie wiedziała o czym mówi.

– O rany – jęknęła. – To już jutro Sylwester? Melody raczej nie pozwoli mi go spędzić w pokoju…

– Małe szanse, biorąc pod uwagę, że impreza jest w twoim pokoju wspólnym. – Zaśmiał się cicho, a jego klatka piersiowa przylegała do pleców Rose. – Ale nie wiem po co jej były te kostiumy. Nie mam pojęcia, kim chcę być.

– Na imprezie czy tak ogólnie, w życiu? – zażartowała kiepsko, chcąc jakoś rozluźnić samą siebie.

– Jedno i drugie – przyznał, a Skud przyspieszyła nieco. – To jest kłus – wyjaśnił, a jego nogi napięły się nieco bardziej. – Drugie tempo. Skoro tak się cieszysz na imprezę, to mniemam, że nadchodzące wesele Victorie i Teda napawa cię równie wielkim entuzjazmem?

– O nie – jęknęła Rose. – Zaproszenia na wesele powinny być wysyłane tydzień przed, a nie rok! Aż dziwne, że ktoś się pojawia, skoro większość powinna zapomnieć po takim czasie, że w ogóle ma gdzieś być – mamrotała bez sensu. – Ty też idziesz?

– Ted jest kuzynem mojego ojca, pamiętasz? – przypomniał jej. – Chcesz spróbować? – zapytał, podając jej lejce.

– Nie, dziękuję – odparła szybko.

Prawie słyszała, jak przewraca oczami.

– Co mówiłem o strachu? – Wcisnął jej lejce w dłonie i pokazał, co z nimi robić. Własne ułożył na jej biodrach i lekko ścisnął je palcami. Rose nie potrafiła stwierdzić, czy robi to, żeby dodać jej otuchy, czy może chce, żeby dostała ataku serca. – Przecież cię nie puszczę, Rose – szepnął.

Rose miała wielką ochotę, żeby zamknąć oczy i wziąć głęboki wdech na uspokojenie, ale się powstrzymała, pamiętając, jak wielka odpowiedzialność ciąży teraz na jej dłoniach. „Kłusowała” przez kilka minut, bardzo z siebie zadowolona.

– Urodzony jeździec – stwierdził Scorpius, śmiejąc się lekko i wyjął jej lejce z dłoni. – Pokusimy się o galop? – zapytał, kiedy zawrócili w stronę zagrody. Nie dał jej szansy na odpowiedź, bo już po sekundzie przyspieszyli gwałtownie, a Rose mocniej złapała się siodła.

Przez chwile ulżyło jej, że już nie ma jego dłoni na biodrach, ale to, co zaszło podczas galopu było znacznie bardziej dekoncentrujące. Scorpius uniósł się lekko, a jego mocne mięśnie ud napięły się jeszcze bardziej. Galop sprawiał, że Rose podskakiwała na swoim siedzeniu, rytmicznie ocierając się o chłopaka.

Fantastycznie.

Kiedy byli już w zagrodzie, Scorpius zeskoczył z konia z gracją i wyciągnął do niej dłoń.

– Poradzę sobie – stwierdziła, czując nagły przypływ niezależności. Nie była przecież aż taką niezdarą. Skoro weszła to równie godnie poradzi sobie ze schodzeniem.

Oczywiście nieco przeceniła swoje możliwości i już po chwili, zaplątawszy nogę w strzemieniu, poleciała w dół. Prosto w silne ramiona Scorpiusa.

To nie miało nic wspólnego z godnością.

– Jak zwykle wspaniała koordynacja ruchowa – zauważył cicho, a uśmiech rozjaśniał jego piękne rysy. Dołeczek w policzku wydawał się mówić „W razie jakbyś pytała, to odpowiedź brzmi: tak, może być jeszcze przystojniejszy.”

Nie postawił jej od razu. Trzymał ją mocno, przyciągając do torsu. Jego twarz była bardzo blisko. Rose wiedziała, jak czerwone od mrozu muszą być jej policzki. Nagle zaczęła żałować, że nie używa podkładu.

– Muszę iść do szkoły – szepnęła, a kłębek pary uniósł się pomiędzy nimi.

– Jesteś pewna? – spytał cicho, zerkając na jej usta i przygryzając własne. Oddychał nieco szybciej niż normalnie.

– T–tak – powiedziała, słabym głosem. – Tak sądzę…

Scorpius westchnął i postawił ją na ziemi. Rose spojrzała na swoje buty.

– Idź przodem – zachęcił ją, ruszając w stronę chatki. – Ja jeszcze powiem Hagridowi, że skończyłem.

Podreptała w stronę zamku, nagle odczuwając żal, że przejażdżka skończyła się tak szybko.

***

Rose, trzymając przed nosem światło z różdżki, przechodziła obok obrazu z misą z owocami, który nagle odskoczył od ściany. Z kuchni, która znajdowała się za nim, wyszedł szybko jakiś chłopak. Znała go z widzenia. Wiedziała jedynie, że jest na tym samym roku co ona i że chyba jest Krukonem.

Nawet jej nie zauważył. Przebiegł szybko przez korytarz i zaraz zniknął za zakrętem. Miał szczęście, że Rose nie była prefektem i sama aktualnie łamała szkolny regulamin, bo dochodziła północ. Już miała ruszyć dalej, gdy obraz znów się otworzył.

– Hugo?! – prawie krzyknęła, ale przypomniała sobie, że przecież skrada się w nocy po korytarzach, więc wydostał się z niej tylko syk. – Co ty tu robisz?

– Eee… – Hugo zarumienił się wściekle. – Nic.

Rose spojrzała w głąb korytarza, w którym zniknął Krukon, a potem znowu na Hugona. A potem na korytarz. I znowu na Hugona.

– Spotykamy się tu, żeby pomagał mi w transmutacji – wypalił Hugo, po czym wbił wzrok w ziemię i zaczął bawić się brzegami swojej koszulki. Rose spojrzała na niego z powątpiewaniem.

– Siódmoklasista pomaga ci w transmutacji? – zapytała, unosząc brew.

Hugo wzruszył ramionami, a Rose zerknęła dyskretnie na zegarek, wzdychając cichutko. Najwyraźniej będzie musiała odpuścić sobie Wieżę Astronomiczną, bo czuła, że kryje się za tym coś, z czym nie powinna zostawiać brata samego.

– Chcesz o tym pogadać? – zapytała łagodnie, widząc jaki ma zagubiony wyraz twarzy.

Hugo odskoczył o krok, jakby go poparzyła.

– Nie! – powiedział szybko i już znikał w nieoświetlonym korytarzu. – Dobranoc, Rose!

– Uważaj na Cribe’a… – szepnęła jeszcze w ciemność, mając nadzieję, że usłyszał.

Nie wiedząc co ze sobą zrobić, ruszyła dalej. Czuła, że za tym spotkaniem i dziwnym zachowaniem brata kryje się coś więcej, ale nie chciała na niego naciskać. Nie miała z nim nigdy jakiejś szczególnie zażyłej relacji, ale wiedziała, że jeśli będzie gotów porozmawiać, to ona będzie jedną z pierwszych osób na jego liście.

Tak jak podejrzewała, jej miejsce na wieży było już zajęte.

– Dobry wieczór, panie profesorze – przywitała się grzecznie, a Draco odwrócił głowę w jej stronę. Westchnął ciężko i machnął różdżką. Jej tron pojawił się w tradycyjnym miejscu. – Tęsknił pan za mną?

– Oczywiście – sarknął. – Życie jest bardzo puste, jeśli nie ma w nim osoby, która nieustannie raczy mnie swoim jadem i złośliwością.

– Ja też się cieszę, że pana widzę – oznajmiła i usiadła w fotelu. Zdjęła ze stopy jeden z fioletowych kapci i transmutowała go w kocyk. – Dziękuję bardzo za prezent świąteczny.

Draco wzruszył ramionami.

– A już myślałem, że mapa nieba sprawi, że nie będziesz już się tu szwendać po nocach – stwierdził, ale Rose wiedziała, że nie mówi poważnie.

– Też coś dla pana mam – przyznała, sięgając do kieszeni szlafroka. – Nie wiedziałam, że wyśle mi pan prezent, więc zrobiłam to w ostatniej chwili.

Był to maleńki obrazek, przedstawiający Scorpiusa. Malując go, Rose inspirowała się wspomnieniem sprzed wielu miesięcy, kiedy to uczyli się razem w bibliotece, przed konkursem z transmutacji. Scorpius opierał policzek na nadgarstku i sunął piórem po pergaminie (choć na obrazku jego dłoń była nieruchoma). Jego oczy były utkwione w notatkach, ale myślami błądził gdzieś daleko, na co wskazywał delikatny, leniwy uśmiech. Namalowanie dołeczka w policzku, zajęło jej niemalże tyle czasu, ile stworzenie całej reszty obrazu. Za nim było okno, a zachodzące słońce wdarło się do pomieszczenia, oświetlając je subtelnie, przez co dryfujące w powietrzu drobinki kurzu stały się bardzo widoczne. Długie, czarne rzęsy rzucały cienie na jego białe policzki.

Profesor Malfoy bez słowa wpatrywał się w dzieło, unosząc wysoki brwi.

– Panno Weasley, to jest… – Rose wiedziała, że mężczyzna musi się teraz niesamowicie bić z myślami, żeby przypadkiem nie powiedzieć jej czegoś miłego, co popsułoby mu wizerunek. – … całkiem przyzwoity pokaz rzemiosła artystycznego.

Z zadowoleniem oparła się wygodniej na fotelu. Dobrze wiedziała, że w ustach Malfoya znaczy to niemalże to samo co „arcydzieło”.

– Oczywiście wiem, że nie jest to malowidło godne pańskiej snobistycznej Sali z Portretami Malfoyów Wszechmocnych, czy co tam pan ma, w tym swoim dworze. – Machnęła lekceważąco ręką. – Ale pomyślałam, że może pan to sobie postawić na biurku, albo powiesić gdzieś na ścianie w kuchni…

– Nie odwiedzam kuchni.

– No tak, oczywiście – westchnęła. – W każdym razie, sądzę, że udało mi się oddać podobieństwo, a kto by nie chciał mieć obrazka ze swoim synem?

– To bardzo miły prezent, panno Weasley, dziękuję – przyznał ugodowo Draco, nadal wpatrując się w wizerunek syna. – Ale dlaczego nie ożywiła go pani zaklęciem?

– Bo mam szacunek dla sztuki – warknęła. – A co, chciałby pan, żeby od czasu do czasu rzucił jakimś „Kocham cię, ojcze”, w ramach rekompensaty za tego prawdziwego?

Draco prychnął z irytacją, chowając obrazek do kieszeni.

                – Zdążyłem już zapomnieć, że moja skomplikowana relacja z synem to pani ulubiony temat do żartów – zadrwił, po czym westchnął ciężko. – A jak pani udały się święta? Scorpius wspomniał, że świetnie poradziła sobie pani z nauką jazdy na nartach.

Rose szybko spojrzała na niego podejrzliwie, ale na jego twarzy nie było śladu, kpiny, a w głosie nawet krzty sarkazmu.

– Tak powiedział? – upewniła się, chcąc nieco lepiej wybadać grunt. Draco kiwnął głowa. – A co dokładnie pan słyszał?

Zerknął na nią zdziwiony.

– Że z początku pani nie szło, ale przy ostatnim zjeździe wykonała pani perfekcyjny slalom, a wszyscy instruktorzy na stoku byli zachwyceni – odpowiedział cierpliwie. – Choć ciekawi mnie, jak udało się pani tego dokonać, skoro kiedy nasłuchiwałem, jak wdrapuje się pani po schodach, to jakieś trzy razy słyszałem, jak się pani potyka.

– Och – bąknęła Rose. – No cóż, tak było.

– Eeee…. Panno Weasley? – zagaił Draco, skubiąc nerwowo rękaw swojej szaty. Rose skrzywiła się, bo ilekroć widywała u niego tak nieeleganckie zachowanie, to wiedziała, że zada jej jakieś ważne dla niego pytanie. – A czy Scorpius… Co mówił o… hmm…

– Panie Malfoy, nie jestem w stanie odpowiedzieć na pytanie, jeśli nie usłyszę go w całości – zauważyła grzecznie, starając się aby jej twarz miała wyraz bezgranicznej cierpliwości.

– Czy Scorpiusowi podobała się mikro… mirko… Czy Scorpiusowi podobał się prezent ode mnie?

Rose nie mogła powstrzymać krótkiego wybuchu śmiechu.

– O tak, mikrofalówka zrobiła furorę – zapewniła go, a jego zwykle chłodne oblicze rozjaśniło się na moment. – Jeszcze tego samego dnia jej używał, zrobiliśmy nawet popcorn.

Draco zmarszczył brwi z obrzydzeniem.

– Ciekawe co to takiego…

– Popcorn to po prostu…

– To nie było pytanie! – wrzasnął przerażony, a Rose miała wrażenie, że chciał zakryć sobie uszy, byle tylko nie usłyszeć jakichkolwiek szczegółowych informacji o mugolskim świecie.

– Jak w ogóle pan zdobył ten prezent? – zapytała ze szczerą ciekawością.

Milczał tak długo, że Rose zdążyła spojrzeć w gwiazdy i całkiem zapomnieć, że w ogóle zadała mu pytanie.

– Poszedłem do mugolskiego Londynu – powiedział w końcu, takim tonem jakby wyznawał jej jakiś wstydliwy sekret. – Nie miałem pojęcia jak wygląda ani do czego służy ta mikro… ta rzecz, więc nie chciałem wchodzić do żadnego sklepu i wzbudzać podejrzeń.

Rose rozumiała co miał na myśli. Gdyby na przykład wszedł do sklepu spożywczego, albo do butiku i poprosił o mikrofalówkę…

– Więc chodziłem ulicami przez bitą godzinę i patrzyłem na wystawy, mając nadzieję, że w końcu zobaczę coś, co będzie tak podpisane… A jak już znalazłem, to wszedłem do sklepu i powiedziałem, że poproszę jedną mikrof… no cóż, wtedy miałem to słowo zapisane… ale poprosiłem o tę rzecz, sprzedawca zapytał, jaka mnie interesuje, a ja oznajmiłem, że ta z wystawy i żadna inna – zakończył opowieść, zdyszany jak po przebiegnięciu maratonu. – Straszne przeżycie.

– Jestem pewna, że jeśli opowie pan Scorpiusowi tę historie, to on doceni prezent jeszcze bardziej – zauważyła pogodnie Rose.

– Albo nazwie mnie „stukniętym paranoikiem”, jak to ma w zwyczaju.

– Och. No tak – przyznała. – Jedno z dwojga.

______________________________

Łoo, długość mi wyszła równa z rozdziałem 10, który do tej pory był najdłuższy :)

Myślałam o tym, żeby przedłużyć czas pomiędzy notkami do trzech tygodni, ale ten pisało mi się po prostu za dobrze, sam płynał! :P

Ilość komentarzy pod poprzednim, jestem załamana xd

Mam nadzieję, że ten przypadnie wam do gustu.

Trzymajcie się! :)

PS. Planuję w okresie Wielkanocnym wrzucić tu miniaturkę, najprawdopodobniej o Lily (tak, tej konkretnej Lily z mojego opowiadania :P). Co wy na to, będziecie mięli ochotę przeczytać?