[16]"I tak nie lubię tych spodni."

W świąteczny poranek wszyscy wstali dość wcześnie. Początkowo Rose, słysząc jak ludzie powoli gromadzą się w pokoju, w którym nocowała z Melody, była bardzo zirytowana. Najpierw wparadował do środka Harold, ciągnąc za rękę Carę i oznajmił, że jest godzina dziewiąta, a dni na wyjeździe nie należy marnować. Trzasnął drzwiami na tyle głośno, że Rose warknęła z niezadowoleniem i nakryła głowę poduszką. Następnym, co ją obudziło były głosy Albusa i Scorpiusa, które zmieszały się z poprzednimi. Nie mogła powstrzymać kolejnego warknięcia. Oprócz poduszki naciągnęła na głowę również kołdrę.

– Teraz marudzi, a potem będzie na nas zła, że jej nie obudziliśmy – stwierdził Harold, a do uszu Rose dobiegł głośny szelest papieru.

– Ja się tym zajmę – powiedział Scorpius.

Poczuła, jak delikatnie głaszcze ją po włosach, ponieważ były jedynym elementem jej ciała, który wystawał spod kołdry. Zastanowiła się, jak to możliwe, że jego dotyk posłał dziwne impulsy po jej kręgołupie, skoro włosy nie miały zakończeń nerwowych.

– Rose – powiedział cicho. – Prezenty.

Dziewczyna, uświadomiwszy sobie, że przecież dziś wypadał dwudziesty piąty grudnia, natychmiast zrzuciła z siebie kołdrę i nawet udało jej się zignorować poranne zimno, które natychmiast odczuła.

Ogarnęła wzrokiem przestronny pokój. Stos prezentów stał na stoliku pod oknem, a Cara i Albus już odpakowywali pierwsze pudełka.

– Chyba nie przemyśleliśmy do końca tego całego spania w mugolskim hotelu – powiedziała Melody chwytając jeden z prezentów, ozdobiony czerwonym papierem dekoracyjnym – Obudziłam się chwilę przed tym, jak tu weszliście. A wiecie, co mnie wyrwało ze snu? Dwadzieścia sów, stukających synchronicznie dziobami w nasze okno. Jestem pewna, że mugole niczego nie zauważyli – dodała ironicznie.

– Synchronicznie? – zapytała Rose z wyraźnym zainteresowaniem.

– Przysięgam na moją duszę, że dziobały w rytm solówki gitarowej z piosenki „Keeper of the seven keys” – stwierdziła Mel.

Rose przewróciła oczami i z uśmiechem dobrała się do swoich prezentów.

Czy istniało na świecie cos lepszego od rozpakowywania bożonarodzeniowych niespodzianek?

Od babci i dziadka tradycyjnie dostała słynny sweter Weasleyów w kolorze wiśni. Na końcówce lewego rękawa babcia wszyła malutki, śliczny pędzel. Rose pogładziła go z czułością i wciągnęła sweter przez głowę, oddychając głęboko. Jakimś cudem nadal pachniał, jak babciny uścisk.

Rodzice kupili jej trzytomową serię książek o najlepszych, niszowych malarzach czarodziejskich. Oprócz tego otrzymała piękną, srebrną biżuterię od Billa, Fleur i Charliego, paczkę Magicznych Dowcipów Weasley’ów od George’a i Angeliny, ogromny zestaw farb akrylowych od dziadków Granger i bardzo nijako wyglądającą książkę, zatytułowaną „Przewodnik po prawie czarodziejskim” od Percy’ego i Audrey.

Jeden prezent zaskoczył ją bardziej niż inne. W przeciwieństwie do beztrosko zawiniętych paczek od rodziny, ta wyglądała, jakby zapakowano ją w specjalnie do tego wybudowanej Świątyni Pakowania. Rose nigdy nie widziała równie schludnie zagiętego papieru i równie sztywno się trzymającej kokardy. Mimo że paczka była ozdobiona w bardzo prostym stylu, coś sprawiało, że Rose wahała się przed rozerwaniem opakowania. Od srebrnego papieru i zielonej wstążki wibrowała jakaś dziwna, chłodna elegancja.

Ostrożnie rozkleiła taśmę. Pudełko w środku było małe i czarne, a Rose w pierwszej chwili pomyślała, że tam również znajdzie biżuterię. Kiedy je otworzyła, zrozumiała, jak bardzo się pomyliła.

W powietrzu, przed jej oczami pojawił się kosmos. Przypominałoby to hologramy z mugolskich filmów, gdyby nie wyraźnie odczuwalna, magiczna energia. Oczy wszystkich obecnych w pokoju, zwróciły się w stronę jej prezentu.

Ostrożnie zbliżyła dłoń do skupiska gwiazd. Nie poczuła, że czegokolwiek dotknęła, ale jej palce zrobiły się o parę stopni cieplejsze. Kilka gwiazd połączyło się białymi liniami, a obok wykwitł napis Gwiazdozbiór Centaura.

Rose uśmiechnęła się lekko i wyciągnęła karteczkę, która również wypadła z opakowania, spodziewając się, miej-więcej, co na niej zobaczy.

                                                                                                                                                                    

Panno Weasley,

Pomyślałem, że może w ten sposób uda się zaradzić coś na twój skandaliczny brak wiedzy astronomicznej. Nie wspominając już o tym, że będziesz mogła oglądać gwiazdy w swoim dormitorium i zostawisz mnie w spokoju.

Wesołych Świąt, życzy najlepszy nauczyciel w Galaktyce,

Draco Lucjusz Malfoy

Rose uśmiechnęła się pod nosem i ostrożnie zamknęła pudełko. Nie pomyślała nawet, że powinna kupić profesorowi Malfoyowi prezent świąteczny, no bo bądźmy poważni: kto kupuje nauczycielowi prezenty? Mimo wszystko, bardzo ucieszyła się ze swojej nowej mapy nieba i oczywiście nie wzięła na poważnie jego słów, odnośnie zostawienia go w spokoju. W końcu nie dość, że kupił jej prezent, to jeszcze wysilił się na jeden ze swoich kiepskich żartów.

– Mój ojciec kupił ci prezent? – zdziwił się Scorpius, a Rose aż podskoczyła, tak zaskoczyła ją bliskość jego głosu. Odwróciła się szybko, dzięki czemu uświadomiła sobie, że wszyscy obecni zaglądali jej przez ramię. – Dlaczego?

– Jestem jego kumplem od medytacji – powiedziała Rose, wzruszają ramionami.

Wszyscy, oprócz zawsze dobrze poinformowanej Melody nadal wpatrywali się w nią z powątpiewaniem. Rose westchnęła ciężko i krótko wyjaśniła im, jak wyglądała od kilku tygodni jej relacja z profesorem Malfoy’em.

– To strasznie dziwne – stwierdził Scorpius, uśmiechając się do niej lekko.

– Zgadzam się – powiedział Albus. – To, że nie potrafisz nawiązać kontaktu z normalnymi ludźmi, nie znaczy, że musi zaprzyjaźniać się z nauczycielem.

– A ja myślę, że to ma sens – przyznał Harold. – Przecież oni są praktycznie tacy sami. Nic dziwnego, że się dogadują.

– Wypraszam sobie – prychnęła Rose. – Malfoy i ja nie mamy absolutnie żadnych wspólnych cech.

Kilka minut później, gdy Rose już zaczęła rozwijać kolejny prezent, Scorpius otwierał największy ze swoich, który przyniosły wspólnie aż cztery sowy śnieżne. Zdarł papier, zerknął na duży karton i aż wstał, robiąc krok w tył, z bardzo zaskoczonym wyrazem twarzy.

– Co… co to jest? – spytał, wyraźnie zaciekawiony, ostrożnie obchodząc pudło dookoła.

Rose podeszła do przyjaciół, którzy również uważnie oglądali nadruk na kartonie. Oprócz niej, jedynie Albus wydawał się rozpoznawać jego zawartość.

– Mikrofalówka – powiedział niepewnie Albus. – Dlaczego ktoś przysłał ci na święta… mikrofalówkę?

Rose uśmiechnęła się z zadowoleniem, widząc szok pomieszany z zachwytem, na twarzy Scrorpiusa. Akurat ona dobrze znała zarówno powód wręczenia tak nietypowego prezentu, jak i osobę, która go przysłała.

Najwyraźniej w te święta, Draco Malfoy postanowił zaskoczyć ich wszystkich.

Tamtej nocy, na Wieży Astronomicznej było ciszej, niż zazwyczaj. Profesor Malfoy nie wydawał się chętny do wysłuchiwania najnowszych szkolnych plotek, a Rose nie wypytywała go o kolejne utrapienia nauczycielskiego życia. Siedział, jak zwykle, w swoim fotelu, wyraźnie skupiony, a na jego kolanach spoczywał kawałek pergaminu. Przygryzał nerwowo pióro. Rose nigdy nie widziała u niego tak nieeleganckiego zachowania, więc zerkała z zaciekawieniem na listę, którą tak zawzięcie komponował.

Głowy by nie dała, ale wyglądało to na spis prezentów gwiazdkowych. Wychyliła się przez swoje oparcie na łokieć i zmrużyła oczy, żeby móc doczytać elegancko nakreślone litery.

Matka – biżuteria/ ładny, stary mebel ze sklepu z antykami. Toaletka (?)

Ojciec –wysłać do Azkabanu jakieś niedobre ciastko czekoladowe.* Jedno. (Obowiązkowa złośliwa uwaga w kartce z życzeniami, najlepiej śpiewającej)

McGonagall – spytać matkę albo Rose

Scorpius –

Rose długo biła się z myślami, zanim zdecydowała czy powiedzieć to, co cisnęło się jej na usta. Nie chciała rozwścieczyć Draco, ale wiedziała, że kiedyś będzie musiał skonfrontować się z prawdą. Scorpius już się go nie bał. Rose wiedziała, że planował wkrótce powiedzieć ojcu, że postanowił zdawać owutem z mugoloznawstwa. Może to będzie świetnym ruchem z jej strony, żeby przyjąć nieco draconowego gniewu na siebie?

Zresztą, co najgorszego może się stać? Przecież nie zrzuci jej z Wieży Atronomicznej.

Prawda?

– On lubi mugolskie przedmioty – wypaliła w końcu. Draco podniósł na nią zdezorientowany wzrok.

– Słucham? – spytał.

– Scorpius. Lubi mugolskie przedmioty – powtórzyła, po czym przełknęła głośno ślinę, patrząc na niego niepewnie. – One… fascynują go. Ponadto, ostatnio podjął pewną decyzje, która się z tym wiąże, ale jeszcze się nie zdobył na to, żeby panu o tym powiedzieć, wiec ja też tego nie zrobię.

– Mojego syna… – Tym razem to Draco głośno przełknął ślinę. – Mojego syna fascynują mugole.

Rose uważnie się przyglądała, jak nauczyciel powoli przetrawia tę informację.

– Ma pan z tym problem? – spytała ostrożnie.

– Oczywiście, że mam – warknął, chowając twarz w dłoniach. – Ale od dwudziestu ośmiu lat staram się go nie mieć. Będę musiał starać się dalej.

Dziewczyna chciała udzielić mu jakiejś pochwały za taka postawę, ale przypomniała sobie, że on nie jest ośmiolatkiem, a ona nie jest jego matką.

– Czyli powinienem mu cos takiego kupić?

– Pewnie nie – przyznała Rose po namyśle. – W końcu nie wiedziałby pan, co wybrać… chociaż Scorpius bywa tak nakręcony, ze ucieszyłby się nawet z mikrofalówki – stwierdziła ze śmiechem.

– Czy chcę wiedzieć, co to takiego? – spytał z wyraźnym lękiem.

– Wątpię – odparła. – A dla pani dyrektor może pan kupić jakąś drogą butelkę Wina Skrzatów. Bardzo je lubi.

Rose w ogóle nie przewidziała, że Draco może nie zrozumieć, że jej uwaga o mikrofalówce była żartem. Gdy teraz o tym myślała, to zabawne było, że nie tylko postanowił kupić jedyną mugolską rzecz, której nazwę zapamiętał, ale oprócz tego nie dowiedział się o niej absolutnie nic. Prawdopodobnie sama perspektywa zagłębiania się w te informacje go przerażała.

Mimo wszystko, było coś rozczulającego w tym, że mimo swojej własnej pogardy do tamtego świata, postanowił podarować synowi taki przedmiot.

– Rose – powiedział Scorpius i podsunął jej pod nos kawałek pergaminu. – Wiesz coś o tym?

Rose, po raz kolejny tego dnia odczytała kaligrafię starszego Malfoy’a.

Scorpius,

Zawsze możesz nam powiedzieć o wszystkim.

Wesołych Świąt dla ciebie i twoich przyjaciół!

Kochamy cię,

Draco i Astoria

– Nic a nic – powiedziała Rose z niewinnym uśmiechem.

– No dobra… – zaczął niepewnie Scorpius, przyglądając się mikrofalówce z wyraźną fascynacją. – Do czego to służy?

– Możesz w tym podgrzewać różne rzeczy – wyjaśnił Albus.

– A czy ktoś ma coś do podgrzania? – spytał, wpatrując się w nich wyczekująco. Harold podszedł do niego z kubkiem kakao, które zdążyło mu wystygnąć, po czym oboje zabrali się do rozpakowywania urządzenia i szukania gniazdka.

Po kilku minutach udało im się wyczytać odpowiednie wskazówki z instrukcji. Umieścili kubek w mikrofalówce, nastawili czas i, wraz z Carą, która również od kilku pokoleń nie miała w rodzinie mugoli, usiedli we trójkę po turecku i z fascynacją wpatrywali się w obracające się w środku kakao.

Rose rozpakowała swój ostatni prezent i zarumieniła się wściekle.

– Bardzo zabawne, Harold – mruknęła, wyciągając z pudełka różowy komplet bielizny erotycznej. – Dobrze wiesz, że róż nie pasuje do moich włosów – dodała ironiczne.

– Ja nie mam tego problemu – powiedziała Mel, pokazując swój własny, identyczny komplet, mierząc Harolda wzrokiem. – Myślałam, że ustaliliśmy, że nie kupujemy sobie prezentów – dodała.

– Nie mogłem się powstrzymać – stwierdził Harold, nie odrywając wzroku od mikrofalówki. – Chciałem uszczęśliwić moje przyjaciółki.

– A twoja dziewczyna nie ma nic przeciwko, że kupujesz swoim przyjaciółkom takie niestosowne prezenty? – spytała zgryźliwie Rose.

– Cara dostała trzy zestawy – odparł brunet, spoglądając czule na siedzącą obok niego dziewczynę, po czym pocałował ją w czoło, na co ona zarumieniła się uroczo.

Rose nie miała pojęcia, jakim cudem ta niewinna dziewczyna i wysłannik Szatana tak świetnie do siebie pasują.

***

– Żartujesz, prawda? – spytał Albus. – Pół godziny temu tak się podekscytowałeś, że prawie złamałeś nogę, gdy usłyszałeś dzwoneczek mikrofalówki i potknąłeś się o dywan, próbując do niej dobiec jak najszybciej. A teraz mi mówisz, że nie chcesz spróbować jazdy na nartach?

Scorpius wzruszył ramionami, wpychając dłonie do kieszeni dżinsów.

– Wyglądają dziwacznie.

Albus, Melody, Harold i Cara byli ubrani w sportowe ciuchy zimowe. Melody i Al już mięli przygotowane narty, natomiast Cara i Harold zdecydowali się na wypożyczenie sprzętu. Rose, co nie zaskoczyło nikogo, postanowiła przeczekać ich wypad przy kominku, natomiast Scorpius, rzuciwszy jedno spojrzenie na narty, oznajmił, że będzie jej towarzyszył.

Pochylił głowę tak, że grzywka zakryła mu oczy i rzucił dyskretne spojrzenie na rudowłosą dziewczynę. Nie wydawała się zachwycona perspektywą spędzenia kilku nadchodzących godzin w jego towarzystwie, ale Scorpius nie potrafił się powstrzymać. Powoli zaczęło do niego docierać, że stopniowo traci kontrolę nad własnym zachowaniem. Na nic się zdała jego dyskusja z samym sobą, którą odbył, kiedy sobie uświadomił, że postanowił zostać.

Jakże niedorzecznie to brzmiało.

Rose wspomniała, że cały czas będzie siedzieć w jednym z foteli przy barku na dole. Scorpius rzucił rano jedno spojrzenie na przystojnego kelnera i natychmiast zadecydował, że absolutnie nie ma takiej możliwości, żeby Rose została z nim sama na osiem godzin. Jakiś świr z drugiego końca świata zadeklarował jej wieczne oddanie po pierwszym spotkaniu. Jakim cudem pracownik hotelu, w którym dziewczyna spędzi następne kilka dni, miałby nie skorzystać z okazji? Scorpius po prostu ubzdurał sobie, że ryzyko jest zbyt duże i kompletnie ignorował świadomość, że Rose prawdopodobnie uciekłaby do pokoju, gdyby tylko ktoś obcy się do niej odezwał.

W każdym razie, doskonale zdawał sobie sprawę jak głupi jest ów powód by zostać, więc szybko wymyślił kilka innych. Ot tak, dla samego siebie.

– Serio, dzisiaj sobie odpuszczę – zwrócił się do przyjaciół, spoglądających na niego wyczekująco. – Noga nadal trochę mnie boli. Może jutro do was dołączę.

Skończyło się na bezradnym wzruszeniu ramion, po czym całą czwórką wyszli z pokoju. Po chwili dało się słyszeć głośne tupanie zimowych butów na schodach.

Rose zerknęła na niego z wahaniem.

– Co chcesz robić, gdy ich nie będzie? – zapytała.

Uśmiechnął się szeroko, wziął z półki czarną czapkę i rzucił w jej kierunku. Oczywiście, nie złapała. Materiał przeleciał pomiędzy jej palcami, a dłonie zawisły bezradnie w powietrzu. Przygryzł wargę, żeby się nie roześmiać i cierpliwie poczekał, aż podniesie nakrycie głowy z podłogi. Gdy już je chwyciła, spojrzała na niego pytająco.

– Masz może ochotę na spacer?

               

***

– Świetny dobór obuwia na wycieczkę po lesie – pochwalił ją Scorpius, zerkając ironicznie na jej wiązane kozaki na dość wysokim obcasie. – Naprawdę nie miałaś czegoś wygodniejszego?

Przed wyjściem zjedli w hotelu drugie śniadanie, które składało się głównie z tego, co obsłudze pozostało ze świątecznych posiłków, zaserwowanych z samego rana. Spacerowali już dobrą godzinę. Rose szła obok chłopaka z rękami założonymi na piersi, wpychając dłonie pod pachy. Jej kurtka nie miała kieszeni, a zapomniała zabrać z hotelu rękawiczki. Słysząc jego uwagę, przewróciła oczami.

– Zawsze jest mi wygodnie w butach z obcasem – usprawiedliwiła się. – Poważnie, mogłabym wejść na Everest w szpilkach. Melody zamieniła wszystkie moje buty na wyższe, gdy miałam czternaście lat, bo stwierdziła, że jestem za niska. – Prychnęła na samo wspomnienie swojej ówczesnej irytacji skierowanej w stronę przyjaciółki. – Ale bardzo się przyzwyczaiłam i teraz jest mi tak najwygodniej.

– Ale na taki wyjazd mogłaś wybrać cos bardziej praktycznego – upierał się chłopak.

– Nie chciałam kupować nowych butów, specjalnie na kilkudniową wycieczkę – odparła, wzruszając ramionami. – A buty zimowe kupuję tylko z obcasami.

– Dlaczego?

– Bo zimą zawsze noszę mnóstwo warstw. Dzięki takim butom czuję się lepiej, bo przypominają mi, że wciąż jestem kobietą, a nie ziemniakiem.

Scorpius zaśmiał się cicho w swój szalik. W ciszy kluczyli w wysokich warstwach śniegu, pomiędzy kolejnymi drzewami. Rose co jakiś czas oglądała się za siebie, w obawie, że się zgubią, bo całkiem straciła z oczu ich pensjonat, ale Scorpius wydawał się wiedzieć co robi, więc się nie odzywała.

– Czemu naprawdę nie chciałeś spróbować jazdy na nartach? – spytała Rose, patrząc na niego z ciekawością. Zapomniała na chwilę, że powinna uważać na leśne podłoże i śnieg, więc potknęła się o jakąś gałąź. Na szczęście Scorpius w porę złapał ją za nadgarstek.

– Kłamałem, gdy mówiłem, że nigdy tego nie robiłem – powiedział niechętnie, stawiając ja do pionu. – Kiedy miałem piętnaście lat, spędziłem ferie zimowe na kursie jazdy na nartach, żeby wkurzyć mojego ojca. Nigdy nikomu o tym nie mówiłem.

– Czy cokolwiek, co postanowiłeś w swoim życiu nie było umotywowane zrobieniem na złość twojemu ojcu? –zapytała Rose, unosząc brwi z uśmiechem. Kąciki ust Scorpiusa zadrżały lekko. – Czemu więc nie chciałeś z nimi pojeździć?

– Nie wymyśliłem jeszcze najlepszego sposobu na udawanie, że jestem nowicjuszem – wyjaśnił. – A poza tym, martwiłem się, że znowu zaatakuje cię jakiś taksówkarz, a ty zdziczejesz.

Rose prychnęła gniewnie i oddaliła się w przeciwnym kierunku. Scorpius poszedł za nią, nie chcąc, żeby się zgubiła, gdy nagle spostrzegł coś dziwnego, na drzewie, do którego właśnie się zbliżała. Właściwie był to tylko kawałek sznura, ukrytego wśród gałęzi, ale coś mu mówiło, że lepiej się do niego nie zbliżać.

Coś chrupnęło złowróżbnie i Scorpius nagle zaczął widzieć wszystko w zwolnionym tempie.

– Rose, nie! – krzyknął i rzucił się ku niej, łapiąc w pasie i próbując odepchnąć na bok. Jednak było już za późno. Jak się okazało, dla nich oboje.

Rose pisnęła, a ich ciała poszybowały w górę, owinięte ciasno, grubo plecioną siatką.

Gdy zaczęła wychodzić z szoku, powoli przestudiowała ich aktualną sytuację, co pozwoliło jej zrozumieć dlaczego jej serce wali jak młotem.

Byli w powietrzu, zawieszeni na grubej gałęzi drzewa, w jakimś dziwnym rodzaju pułapki, ciasno owinięci siatką. Scorpius miał nogi zgięte w kolanach i można by powiedzieć, że „siedział” na swoich piętach. Natomiast Rose los usytuował na jego udach. Twarzą do niego.

– Co… Co to jest? – warknęła, próbując cofnąć swoją głowę, jak najdalej, jednak możliwości były dość ograniczone. Siatka wbijała się w jej potylice. Nie była w stanie zrozumieć, dlaczego Scorpius się uśmiechał.

– Chyba jakiś rodzaj pułapki – odparł. Jego dłonie były przyciśnięte do bioder Rose, ale zauważyła, że stara się je stamtąd wyciągnąć, zapewne wiedząc, że musi jej to sprawiać jakiś błogi dyskomfort.

Czy ty właśnie pomyślałaś „błogi”, Rose?

Powoli udało mu się wyplatać ręce z siatki i z niemałym wysiłkiem umiejscowił je po obu stronach pułapki, delikatnie ją rozpychając.

– Tak się nie łapie zwierząt – sapnęła Rose, wiercąc się, żeby umiejscowić ich w nieco mniej… intymnej pozycji, ale nie przynosiło to żadnych rezultatów. Starała się nie myśleć o częściach ciała, które się o siebie ocierały przy tej czynności. – Po co ktoś miałby je tu zostawiać, wiszące w powietrzu?

– Widocznie grasuje tu jakiś fanatyk dziwacznego kłusownictwa – powiedział Scorpius, zaciskając zęby, ale jednocześnie uśmiechając się zaczepnie. Rose przez chwilę nie rozumiała, dlaczego. – Rose… byłbym wdzięczny, gdybyś… przestała się ruszać – powiedział cicho, oddychając szybko.

Spojrzała na niego, zdziwiona, lecz zaraz potem wyczuła twardość w jego spodniach.

Merlinie, czy można umrzeć ze wstydu?

– Och – powiedziała i natychmiast znieruchomiała, rumieniąc się wściekle. Przeklinała w myślach geny Weasleyów.

– Masz różdżkę? – zapytała po chwili, podczas gdy Scorpius najwyraźniej cieszył oczy jej zakłopotaniem. Byłoby ono znacznie mniejsze, gdyby nie zerkał co jakiś czas na jej usta. I gdyby ona sama powstrzymała się przed tym samym. – Ja swoją zostawiłam.

– Mam – powiedział. – Ale nie dam rady tak wygiąć rąk w tym ścisku. Możesz ją wyjąć? Jest w tylnej kieszeni spodni.

Rose zamknęła oczy na kilka sekund, starając się uspokoić tętno i przekonać samą siebie, że to nic takiego.

Przesunęła swoją dłoń po siatce próbując przecisnąć palce za chłopaka. Na wysokości jego biodra, kciuk Rose zaczepił o szlufkę jego dżinsów. Szarpnęła w bok tak gwałtownie, że się urwała.

– Przepraszam – sapnęła, a Scorpius odwrócił głowę w jej kierunku.

– Nie szkodzi – szepnął, tuż przy jej uchu, które natychmiast owionął jego gorący oddech. Ciało Rose pokryło się gęsią skórką, która nie miała nic wspólnego z mrozem panującym na dworze. – I tak nie lubię tych spodni.

W końcu udało jej się wsadzić dłoń do kieszeni jego dżinsów i namierzyć różdżkę, po czym zabrała ją stamtąd tak szybko, jak to było możliwe.

– Daj…

– Nie, poczekaj, ja to zro…

– Rose, może lepiej…

– Zostaw, przecież umiem…

Różdżka wyślizgnęła się z walczących palców, zostawiając ich dwoje, tempo wpatrujących się, jak wbija się w śnieg.

Milczeli przez chwilę.

– I co teraz? – zapytała z lękiem Rose.

– Teraz czekamy – westchnął Scorpius. – Reszta powinna niedługo wrócić, na pewno nas znajdą. Pilnowałem, żebyśmy nie odeszli za daleko.

– To moja wina – mruknęła ponuro. – Powinnam patrzeć, gdzie idę.

– Zgadza się – odparł, ale nadal się uśmiechał.

Rose jeszcze nigdy nie słyszała o osobie, której fantazją erotyczną byłoby polizanie czyjegoś dołeczka w policzku, co utwierdzało ją w przekonaniu, że jest nienormalna.

– Musimy jakoś zabić czas – powiedziała po chwili.

– Co proponujesz? – zapytał Scorpius, uśmiechając się szerzej, a jego srebrne oczy zamigotały radośnie. Rose przełknęła ślinę, majac nadzieję, że on tego nie słyszy. Całkiem zaschło jej w gardle.

– Myślałam o rozmowie – wyjaśniła, chcąc jak najszybciej skupić się na jakimś bezpiecznym temacie. – Al opowiadał ci o randce z Melody?

– Nie było okazji – odparł chłopak, kręcąc przecząco głową.

– Mel mówi, że było super – paplała bez sensu. – Ale narzekała, że jej nie pocałował i nie umówili się jeszcze na następną.

– Cóż, wyjechali razem na ferie. – Scorpius chyba próbował wzruszyć ramionami, ale ciasnota nieco mu to uniemożliwiła. – Na pewno tutaj coś zajdzie. I w końcu będą żyć długo i szczęśliwie. I będą do końca życia hodować białe oleandry w swoim ogródku miłości – dodał ironicznie.

Rose ugryzła się w język, próbując się powstrzymać przed wypowiedzeniem jakiejś kąśliwej uwagi, ale Scorpius mimo wszystko zauważył zmianę w jej wyrazie twarzy.

– Co jest? – spytał z uśmiechem, uważnie studiując ją wzrokiem. – Co chciałaś powiedzieć?

– Nic – mruknęła, odwracając wzrok.

– Rose Weasley – powiedział, z udawaną powagą. Srebrne oczy nadal się śmiały. – Ty nie wierzysz w miłość – stwierdził, a jego ton brzmiał tak, jakby właśnie odkrył jakaś niesamowity fakt, mający znaczenie dla całego świata.

– Jasne, że wierzę w miłość! – oburzyła się.

– Ale? – drążył, a dziewczyna odpowiedziała ciężkim westchnieniem. – Rose.

– Wierzę w miłość – powiedziała powoli. – W pierwszą miłość, w wielką miłość, w nastoletnią miłość czy nawet miłość… długotrwałą? Nie wierze tylko w miłość wieczną – uściśliła.

– Nie mam pojęcia, o co ci chodzi – przyznał, usadawiając się wygodniej i dając do zrozumienia, że jest bardziej niż chętny, żeby się dowiedzieć.

– Uważam, że nie jest to możliwe dla dwójki ludzi żeby kochać się do końca życia. Zawsze – wyjaśniła Rose. – Każda, absolutnie każda zakochana para kiedyś się sobą znudzi i wtedy ludzie albo się rozstają, albo zostają ze sobą z przyzwyczajenia, które mylą z miłością. Nie uważam, że u wszystkich trwa to tyle samo, ale zawsze w końcu się dzieje i nie ma sposobu żeby to obejść, to po prostu ludzkie nawyki i umysły. Kiedyś płomień się wypala i trzeba coś z tym zrobić.

– Czyli uważasz, że Albus i Mel nie będą żyć długo i szczęśliwie – powiedział, unosząc brwi.

– Tego nie powiedziałam. – Pokręciła głowa. – Po prostu wtedy już nie będą zakochani. Ale lubią się na tyle, że się do siebie przyzwyczaja i jeśli będą chcieli, wyhodują ci te cholerne oleandry.

– Czyli… co właściwie mówisz? – spytał, a jego uśmiech nieco przygasł. – Że nigdy nie chcesz się z kimś związać, czy mieć dzieci?

– Oczywiście, że chce mieć dzieci – sprostowała Rose. – Dzieci są ważne. Bo wtedy człowiek ma kogoś, kogo zawsze będzie kochał i kto zawsze będzie kochał jego. Po prostu uważam, że najlepiej jest związać się z kimś jak najpóźniej, żeby przeżyć jak najmniej rozstań czy też nudy i rutyny.

– Wiesz, Rose – zaczął Scorpius, po chwili milczenia. – Jak na taką mądrą wiedźmę, czasem wygadujesz straszne bzdury.

– To moja opinia – mruknęła, wyraźnie urażona.

– I zmienisz ja – oznajmił. – Po prostu musisz znaleźć osobę, która cię do tego przekona.

– Hej, ludzie! – usłyszeli nagle. Spojrzeli w dół i zobaczyli brodatego, niskiego staruszka, ze strzelbą przewieszona przez ramię. – Co wy tam robicie?

– Karmimy kaczki, nie widać?! – warknęła Rose. – Niech nas pan zdejmie!

Staruszek podbiegł do liny, wyciągnął z kieszeni nóż i zdjął z niego pokrowiec, po czym przeciął linę. Rose i Scorpius polecieli w dół i boleśnie zderzyli się z ziemią. Jedynym, co nieco zamortyzowało upadek, był śnieg.

– Nic ci nie jest? – spytał Scorpius, pomagając jej się podnieść. Pokręciła przecząco głową.

– Wybaczcie – powiedział staruszek, truchtając w ich kierunku. – Mam tu niedaleko leśniczówkę i jakiś drań, pewnie lis, ciągle próbuje się podkopać. Chciałem go złapać i wywieźć gdzieś dalej – usprawiedliwił się. – Nic wam się nie stało?

– Nie – odparł Scorpius uprzejmie, zerkając niespokojnie na Rose. Pewnie się obawiał, że powie coś bardzo nieprzyjemnego, jeśli jej stąd szybko nie zabierze. Widział zmarszczone brwi i sposób w jaki przygryzała dolna wargę. – Ale trochę zmarzliśmy, więc chcemy szybko wrócić do siebie. Dziękujemy za ratunek.

– Nie ma sprawy. Następnym razem nie ignorujcie zakazów wstępu, to nie wpadniecie w pułapkę – powiedział, grożąc im żartobliwie palcem.

***

Ich przyjaciele wrócili w porze obiadu i resztę dnia spędzili przy grzanym winie, grając w karty. Wszyscy zgodnie udawali, że nikt nie widzi, jak Harold oszukuje, bo nie był w tym oszukiwaniu najlepszy, więc nikomu to nie przeszkadzało.

Rose usiadła jak najdalej od Scorpiusa, bo miała dość zawrotów głowy, jak na jeden dzień, choć jednocześnie chciała przesiąść się na kanapę którą zajmował. Sama nie wiedziała dlaczego. Czy chodziło o jego zapach? Czy miała nadzieję, że znowu „przypadkowo” ją dotknie, albo poprosi gdzieś na bok, żeby ją pocałować, tak jak ostatnio, w Hogwarcie? A może po prostu chciała porozmawiać z nim o prezencie od ojca, na który zareagował w tak uroczy sposób, albo namówić go do powiedzenia Draco o mugoloznawstwie?

Rose podejrzewała, że wszystkie te powody były równie istotne, ale mimo to, nie dała się zwieść samej sobie. Mimo faktu, że wspomnienie jego gorących ust i wyszeptanego „Tęskniłem za nimi” było bardzo, ale to bardzo kuszące.

Nie potrafiła już po prostu do niego podejść i rozmawiać o niczym, tak jak wtedy, gdy wspólnie uczyli się przed konkursem. Że też musiała wszystko zepsuć i rzucić się na niego jak wariatka w tym cholernym Pokoju Życzeń. Chociaż dobrze wiedziała, że to wszystko zaczęło się znacznie wcześniej.

Była pewna, że skorzystał z okazji przebywania poza Hogwartem i zabrał tu swojego laptopa, może nawet kupił kolejne filmy. Czy potrafiłaby go o to zapytać i zaproponować, żeby coś razem obejrzeli?

Wieczorem Rose została na parterze jedynie z Haroldem i Carą, bo Albus i Melody zniknęli w tajemniczych okolicznościach, a Scorpius oznajmił, że musi cos załatwić.

– Będę się zbierać – powiedziała Rose, chcąc dać parze nieco prywatności. Odstawiła swój kubek na stolik i powiedziała im dobranoc.

Kiedy znalazła się przed drzwiami pokoju i spróbowała włożyć kluczyk do zamka, nie chciał wejść dalej niż do połowy, niezależnie od tego ile siły w to wkładała. Mel musiała być w pokoju. Rose uznała, że przyjaciółka pewnie zamknęła drzwi od środka i zapomniała wyjąć klucz.

– Melody, to ja, otwórz! – krzyknęła, waląc w drzwi. – Mel?

W pokoju rozległ się jakiś harmider. Rose przyłożyła ucho do drewna i usłyszała mieszankę rozgorączkowanych szeptów. Po chwili drzwi się otworzyły i, ku jej zaskoczeniu, pojawił się w nich jej kuzyn.

Nieco spocony i zarumieniony Albus, bez koszulki.

– Al? – zdziwiła się. – Co ty tu robisz?

– Rose – wydyszał i zerknął szybko przez ramię. – Miałabyś coś przeciwko, gdybyśmy zamienili się pokojami?

– Co?! – wrzasnęła. Albus spojrzał na nią błagalnie. Wyraźnie chciał się jej pozbyć, jak najszybciej.

– Mamy tu sprawę do załatwienia – szepnął, wskazując głową pokój, gdzie w ciemnościach prawdopodobnie czaiła się Melody, zbyt przerażona perspektywą skonfrontowania się z Rose. – I byłoby cudownie, gdybyś spała w moim pokoju. Chociaż dzisiaj.

Rose była wściekła. Ale była też absolutnie niezdolna do odmowy, gdy Al wpatrywał się w nią tymi oczami zranionego szczeniaczka. I naprawdę chciała, żeby oni w końcu… żyli długo i szczęśliwie.

– Potrzebuję mojej torby – westchnęła.

Twarz Albusa pojaśniała, po czym wykopał za drzwi jej torbę, którą wcześniej najwyraźniej umieścili przy wyjściu. Świetnie. Czyli już ją spakowali.

– Dzieki, Rosie. Dobranoc. – I zamknął jej drzwi przed nosem.

Rose skierowała się do pokoju Albusa (najwyraźniej już nie) i Scorpiusa z miną skazańca. To będzie długa noc.

***

Scorpius wpatrywał się w trzymane w dłoniach lusterko, starając się okazać skruche, podczas gdy Lily na niego krzyczała.

– Mówiłam ci, że masz korzystać z dwukierunkowego lusterka tylko w nagłych wypadkach! – warknęła. Jej twarz spoglądała na niego ze szkiełka, z bardzo karcącą miną. Skórę miała pokrytą jakąś zieloną maseczką, a na jednym oku nadal był plaster ogórka. – A nie, że masz kontaktować się pod koniec dnia i opowiadać, co się dzisiaj wydarzyło!

– Przepraszam, Lily, po prostu nie wiem co mam robić – usprawiedliwił się Scorpius. – Chciałem ci opowiedzieć, co nam się przydarzyło, żeby dowiedzieć się, co Rose może o tym myśleć, albo…

– Przecież ja jej nawet nie widzę! – głos dziewczyny wskoczył o dwie oktawy wyżej. – Ludzie muszą przestać polegać na moim intelekcie, skoro potem ktoś taki jak ty sobie ubzdura, że wiem wszystko o całym świecie!

– Ale ją znasz – naciskał. – Myślałem, że umiesz zgadnąć takie rzeczy. Co mam robić?

– To co zawsze. To o czym mówiłam już dawno. Wszystko na opak. Z nią tak trzeba.

– Czyli?

– Żadnych randek w Hogsmeade, żadnych rozmów o uczuciach i żadnego wręczania kwiatów, bo ją spłoszysz. Poluj. Zacznij od czegoś, co robiłbyś na jakimś dalszym etapie związku, tylko nie sugeruj, broń Boże, że już w nim jesteście.

– Tak się zastanawiam, Lily czy ty przypadkiem nie chodzisz po świecie z niewidzialnym człowiekiem obok, który przystawia ci do pleców różdżkę i grozi, że cię zabije, jeśli choć raz powiesz jasno, o co ci chodzi – sarknął Scorpius. – Wielkie dzięki.

– Do niektórych rzeczy musisz dojść sam – wyjaśniła, kręcąc smutno głową.

Ktoś zapukał cichutko do drzwi.

– Muszę kończyć – mruknął, po czym zerwał połączenie i wsadził lusterko do kieszeni. Podszedł do drzwi i otworzył je, spodziewając się ujrzeć za nimi Albusa, jednak został przyjemnie zaskoczony.

W progu stała Rose, z lekkim rumieńcem na policzkach. Przez ramię miała przewieszony swój bagaż. Patrzyła w ziemię i gmerała stopą w panelach.

– Mogłabym dziś się tu przespać?

______________________________

* Nie wiem na ile wywiady z Rowling i kwestie dopowiedziane po fakcie, możemy traktować jako kanon, ale wiem, że mówiła, ze Lucjusz został ułaskawiony. Ja postanowiłam to zmienić, głównie dlatego, ze moim zdaniem na to nie zasługuje :D

Tyle na dziś :) 

Mam nadzieję, że wam się podobało.

Następny może mi zajać nieco dłuże, bo w przyszlym tygodniu nie będę miała czasu na pisanie, gdyż spedzę w pracy dwa razy więcej godzin niż normalne. Trzymajcie za mnie kciuki...

Czekam na wasze opinie!