[18]"Merlinie, ty naprawdę jesteś stuknięta."

Scorpius miał niesamowity sen.

Był w łóżku, czyli tak jak teraz. Był nagi, co również pokrywało się z teraźniejszością. I trzymał w ramionach dziewczynę. A właściwie nie tylko ją trzymał, nie tylko obejmował. Był na niej, pod nią, wokół niej… A ona oddychała szybko, wydawała z siebie te wszystkie rozkoszne dźwięki i szeptała do niego, żeby nie przestawał. On natomiast ochoczo spełniał wszystkie jej żądania, przyciągając ją mocniej do siebie i powtarzając w kółko jej imię. Wbijała paznokcie w jego skórę, a on gubił dłonie w jej włosach.

Czerwonych włosach.         

Długich, czerwonych włosach, rozsypanych na białej pościeli.

I wpatrywała się w niego tymi oczami. Ciemnymi, wypełnionymi pożądaniem oczami, które patrzyły tylko na niego.

Tak, Scorpius Malfoy miał niesamowicie realistyczny sen, w którym główną rolę odegrała Rose Weasley. Nie byłoby w tym nic dziwnego – w końcu miewał bardzo podobne sny już od dobrych kilku miesięcy – gdyby nie fakt, że tym razem nie był to sen. Obrazy przepływające przez jego myśli, głos dźwięczący mu w uszach – to nie była jego wyobraźnia. To było wspomnienie i to zaledwie sprzed kilku godzin.

Gdzieś pomiędzy tym, jak oplotła go nogami w pasie, a tym, jak leżała pod nim nago na materacu, a on starał się zapamiętać opuszkami palców każdy centymetr jej ciała, doszedł do wniosku, że jego wyobraźnia była żałosna.  Nie było takiej możliwości żeby jego umysł był w stanie wyobrazić sobie coś tak niewiarygodnie seksownego, jak to co widział i czego doświadczył w nocy. Jej uda, zaciskające się na jego biodrach; to co potrafiła robić z ustami, gdy go całowała, co prawdopodobnie powinno być nielegalne, przez reakcje, które wywoływało w jego ciele; te wszystkie cudowne, wysokie dźwięki no i jej włosy, które były wszędzie. Nigdy też nie wyobrażał sobie tego wyrazu w jej oczach. Nawet nie potrafił znaleźć słów, żeby go opisać. To po prostu była Rose. Jedyna w swoim rodzaju.

I wyczerpująca. Z oczywistych względów, po tym wszystkim, co między nimi zaszło, Scorpius zasnął natychmiast. Ledwie zdążył ją do siebie przytulić, bo naiwnie myślał, że uśnie wówczas spokojna i szczęśliwa. Najwyraźniej, z tego wycieńczenia, zapomniał, że ma do czynienia z osobą, która analizowała wszystko o cztery razy za dużo. I za szybko. Ale wtedy o tym nie myślał, wiec pozwolił sobie odpłynąć. Usnął, otoczony zapachem cynamonu.

Obudziło go nagłe uczucie chłodu. Uchylił lekko powieki i zobaczył, jak Rose powoli i delikatnie odsuwa jego ręce ze swojego ciała. Sięgnęła za łóżko, po czym wciągnęła na siebie koszulę Scorpiusa, którą najwyraźniej znalazła na podłodze. Usiadła na materacu, wzięła kilka głębokich wdechów i wstała.

Co ona kombinowała? Chłopak był trochę skołowany. Miała spać. Miała spać słodko, jak szczeniaczek i obudzić się szczęśliwa. Obok niego.

Podniósł się cichutko i sam sięgnął na podłogę po bokserki, które na siebie wciągnął. Starał się poruszać bezszelestnie. Chciał się odezwać, ale postanowił poczekać chwilę żeby zobaczyć, co planowała Rose. Miał nadzieję, że po prostu pójdzie się napić, albo do łazienki, ale coś mu podpowiadało, że wytłumaczenie nie jest takie proste.

Wygrzebał się z pościeli, obserwując jak dziewczyna podchodzi do szafki nocnej. Obawiał się, że jeśli będzie zbyt głośno oddychał, Rose się przestraszy, więc prawie całkiem wstrzymał oddech. A potem zauważył coś, co niemalże zmroziło mu kręgosłup.

Jej ramiona drżały.

Nie. Po prostu nie. Nie mogła płakać. Przecież tak bardzo chciał, żeby była szczęśliwa, żeby było jej dobrze, żeby wiedziała, jaka jest wspaniała. Jakim cudem doprowadził ją do płaczu? Po tym, jak wczoraj powiedział jej te wszystkie rzeczy, jak obnażył przed nią wszystko, co nosił w głowie, w sercu – równie dobrze mógłby podarować jej nóż i swoją duszę, a potem powiedzieć „zrób jak uważasz”. Dał jej pełną kontrolę nad sytuacją, nad nim.

Nie tak miało się to skończyć. Przecież zrobił tak, jak mówiła Lily – wszystko na opak. Był pewien, że obrał właściwy kierunek. Wystarczyło spojrzeć, do jakich cudownych wydarzeń doprowadził.

Oczywiście nie był naiwny. Wiedział, że Rose zrobi kilka scen, że będzie musiał jeszcze sporo wytrzymać zanim w końcu zgodzi się rozpocząć z nim taką relację, jakiej pragnął. Był świadom, że jeszcze dziesiątki razy zdąży na niego nakrzyczeć. Ale nie przewidział, że będzie płakała.

Na szybko przemyślał to jeszcze raz. Znał Rose. Domyślał się, co się teraz wyprawia się w jej głowie.

Nie. To nie mogło się dziać. Ona nie miała prawa tego robić. Nie wolno jej było niczego żałować. Nie wolno jej było spędzać z nim najcudowniejszej nocy w jego życiu i stwierdzać, że to był błąd. Nie przeżyłby, jakby miał kiedykolwiek przestać ją widywać, nie rozmawiać z nią, jakby już nigdy nie mógł jej dotykać.

Dlaczego ona musiała tak wszystko komplikować? Jak miał jej wytłumaczyć, że to, co się wydarzyło było właściwe pod każdym względem, skoro Lily zabroniła mu mówić Rose o swoich uczuciach? Czy wszystkie kobiety były takie skomplikowane? Czy może tylko te z rodziny Weasley?

Nie wymyślił jeszcze rozwiązania, ale nie mógł patrzeć, jak Rose płacze. Już miał podejść do niej i ją objąć, uspokoić choć trochę, gdy zauważył co robi. Wzięła różdżkę i zaczęła powoli obracać ją w palcach. Nie widział jej twarzy, więc tym bardziej nie miał najmniejszego pojęcia, co też planowała z nią zrobić.

Przełknął ślinę i postanowił na wszelki wypadek zadbać o swoje bezpieczeństwo. Rozejrzał się za własną różdżką. Znalazł ją w tylnej kieszeni dżinsów, które w  nocy zsunęła z niego Rose, a następnie rzuciła nimi przez pokój. Cicho przeszedł kilka kroków i sięgnął po przedmiot.

Rose nadal stała pochylona i prawdopodobnie wpatrywała się bezczynnie w swoją różdżkę. Co mogła planować? Może po prostu chciała przywołać sobie coś do jedzenia, albo wysłać wiadomość do Melody? Dlaczego Scorpius miałby od razu być przygotowany na najgorsze? Uspokoił się nieco. Pewnie przesadzał, przecież nie zrobiłaby mu krzywdy.

Jednak po chwili Rose obróciła się powoli i wycelowała różdżkę w łóżko, na którym myślała, że Scorpius się znajduje. Wpatrywał się w nią wytrzeszczonymi z niedowierzaniem oczami, a irytacja powoli zaczęła go wypełniać. Co ona sobie wyobrażała? Powoli uniósł własną różdżkę i skierował w stronę Rose.

Dziewczyna uniosła wzrok i spojrzała na łóżko, a na jej twarzy zagościło zaskoczenie.

– Szukasz kogoś? – powiedział głośno Scorpius. Rose wciągnęła gwałtownie powietrze i błyskawicznie się odwróciła, z różdżką wycelowaną w chłopaka. Jednak on był szybszy.

– Expelliarmus!

Różdżka Rose wyskoczyła jej z ręki i pofrunęła prosto do Scorpiusa. Złapał ją i rzucił dziewczynie pytające spojrzenie. Wyglądała jakby nie mogła się zdecydować, co właściwie odczuwa: zakłopotanie, strach czy wściekłość.

– Widzę, że wstałeś – powiedziała w końcu, wbijając wzrok w podłogę. Złapała końce koszuli Scorpiusa, którą miała na sobie i pociągnęła je w dół, jakby chciała zakryć trochę większy obszar swoich ud. Chłopak nie mógł się powstrzymać przed przewróceniem oczami.

– Co właściwie zamierzałaś zrobić, Rose? – spytał cicho, uważnie się w nią wpatrując i unosząc w górę jej różdżkę, jakby była prezentowanym dowodem zbrodni.

– Nic – mruknęła, grzebiąc stopą w podłodze, jak zawsze kiedy była zakłopotana. Albus kiedyś stwierdził, że Rose mogłaby być postacią z kreskówki, ale Scorpius nigdy żadnej nie widział, więc nie mógł stwierdzić, czy rzeczywiście tak było.

– Rose, minutę temu chciałaś miotnąć we mnie zaklęciem – upomniał ją. – Mam prawo wiedzieć, jakim dokładnie.

– Nic by ci się nie stało – mruknęła. Scorpiusa zawsze strasznie rozczulało, gdy Rose próbowała wymamrotać coś cicho pod nosem. Miała naprawdę wysoki głos, więc takie połączenie dawało nieco komiczny efekt. Podobnie było, kiedy była naprawdę zła i zaczynała warczeć – brzmiała wówczas jak rozjuszony kot. Natomiast jeśli wpadała w prawdziwą wściekłość i kończyło się to krzykiem, robiło się naprawdę niebezpiecznie. Osiągała wówczas rejestry nieznane innym istotom ludzkim.

– Jakoś mnie nie uspokoiłaś – powiedział łagodnie i posłał jej kojący uśmiech, bo robiła się coraz bardziej zestresowana. Przecież nie mógłby się na nią złościć.

– Chciałam zmodyfikować ci pamięć.

Och. Chyba jednak mógłby.

– Słucham? – zapytał zszokowany. – Co… co chciałaś zrobić?

Rose zmieszała się jeszcze bardziej i znowu zaczęła mamrotać coś bez składu i ładu.

– Rose… – zaczął, przez zaciśnięte zęby. – Po pierwsze: jakim prawem? A po drugie: dlaczego?

– Ja tylko…

– Rose, skąd ci przyszło do głowy, że jesteś w jakikolwiek sposób upoważniona do grzebania w mojej głowie? – warknął. Był naprawdę wściekły. Wściekły i… zraniony. Czuł się, jakby trzasnęła go w twarz. – Nie możesz chociaż raz rozwiązać problemu, jak normalny człowiek, zamiast go wymazywać? Zwłaszcza problemu, który sama sobie wymyśliłaś?

– Niczego sobie nie wymyśliłam! – powiedziała, w końcu podnosząc wzrok, żeby na niego spojrzeć. Merlinie, miała piękne oczy. – Nie chcę, żebyś o tym pamiętał! Zachowałam się… niewłaściwie. Nie chcę, żeby ktoś się dowiedział.

Scorpius poczuł się jeszcze gorzej.

– I myślałaś, że ja komuś powiem? – szepnął. – Rose, za kogo ty mnie masz?

– Nie tylko o to chodzi – odparła, rumieniąc się wściekle. – Ty też powinieneś o tym zapomnieć.

– Nie ty o tym decydujesz – wycedził.

– A powinnam! – stwierdziła, wspierając ręce na biodrach. – Nie chcę… nie chcę żebyś źle o mnie myślał.

– Rose, nie myślę o tobie źle – powiedział, urażony samym pomysłem. – Merlinie, ty naprawdę jesteś stuknięta.

Rose chwyciła leżącą na stole pomarańczę i rzuciła w niego. Nawet się nie poruszył – owoc minął jego głowę o jakieś dziesięć centymetrów.

– Masz naprawdę zdumiewającego cela – pochwalił, uśmiechając się kpiąco.

– To twoja wina! – Rose najwyraźniej postanowiła zmienić taktykę. – Uwiodłeś mnie.

Scorpius prychnął.

– Bzdura. To ty mnie uwiodłaś.

– Niby w jaki sposób?

– Będąc sobą.

– To najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek od ciebie usłyszałam –  stwierdziła, krzyżując ramiona na piersi.

– Mocne słowa, jak na kogoś, kto radzi sobie z problemem usuwając niepotrzebne wspomnienia – odparł kąśliwe.

Tym razem Rose rzuciła w niego swoim kapciem, którego wczoraj porzuciła przy fotelu. Trafiła w jego klatkę piersiową. Złapał włochatego, szarego bamboszka i zerknął na nią z udawanym podziwem.

– Idzie ci coraz lepiej – pochwalił i zrobił krok w jej stronę.

– Zostań tam, gdzie jesteś! – krzyknęła, wyciągając dłoń do przodu.

– Dlaczego?

– Bo jak pozwolę ci się zbliżyć, to znowu mnie upijesz i zaciągniesz do łóżka – warknęła, a rumieniec natychmiast powrócił na jej policzki.

Scorpius uraczył tę uwagę ponownym przewróceniem oczami.

– Pomijając tę kwestię domniemanego zaciągania do łóżka – zaczął – to pragnąłbym zauważyć, że nie byłaś pijana.

– Oczywiście, że byłam! – oburzyła się.

– Zerknij proszę na tę butelkę – powiedział, wskazując na wino, które nadal było na stole. Cierpliwie czekał, aż Rose spojrzy w odpowiednim kierunku.

W butelce wciąż było jakieś trzy czwarte trunku.

– Ja wypiłem większość – przypomniał jej. – Tobie nalałem tylko raz i zauważ proszę, że nie wypiłaś nawet połowy lampki.

Rose wyraźnie zaczynała panikować.

– Mam słabą głowę – wyrzuciła z siebie.

– Nie aż tak. Rose, ja nigdy bym czegoś takiego nie zrobił, gdybyś rzeczywiście się upiła. – Westchnął z frustracją, przeczesując dłonią włosy. – Przecież wtedy nigdy bym nie mógł stwierdzić, co tak naprawdę myślisz, czego chcesz…

– Co nie zmienia faktu, że mnie uwiodłeś – oznajmiła. Scorpius zacisnął dłoń w pięść, wziął długi, uspokajający wdech i rozluźnił palce.

– Rose, opowiedz mi proszę, co konkretnie zrobiłem, żeby cię uwieść – poprosił spokojnie.

Zawahała się.

– Mówiłeś… różne rzeczy i… dotykałeś mnie.

– Gdzie cię dotykałem?

– Przestań mnie peszyć! – warknęła, purpurowa na twarzy i rozejrzała się wokół siebie, prawdopodobnie szukając kolejnej rzeczy, którą mogłaby w niego rzucić.

– Nie taki jest mój cel, choć muszę przyznać, że to dość zabawne. – Uśmiechnął się zaczepnie. – Chcę, żebyś zrozumiała, że nic z tego, co robiłem, nie zadziałałoby, gdybyś nie chciała tego równie mocno jak ja – wyjaśnił. – Rose przecież ja nawet cię nie pocałowałem, dopóki mi na to nie pozwoliłaś. Och, nie bądź dzieckiem! – dodał, gdy Rose wyraźnie się zmieszała, na sama wzmiankę o pocałunku. – Nawet nie wiesz, jakiej dawki samokontroli wymagało ode mnie samo przebywanie tak blisko ciebie.

– Przestań mówić takie rzeczy – warknęła. – Nie wiem, czego ty ode mnie chcesz. To był błąd, którego nigdy nie powtórzymy. Powinieneś czuć się choć trochę winny.

– Och, wybacz Rose, naprawdę bardzo mi przykro – ironizował. – Najmocniej przepraszam, że usiłowałem utulić cię do snu szczęśliwą i spełnioną.

Rose prychnęła pogardliwie, ale znowu się zarumieniła.

– Skąd możesz wiedzieć czy byłam spełniona? – spytała pogardliwie, a Scorpius w odpowiedzi uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– Myślę, że dałaś mi to dość wyraźnie do zrozumienia, kiedy krzyczałaś, jak bardzo…

Szklanka, która pofrunęła w jego stronę zmusiła go do przerwania wypowiedzi. Tym razem, gdyby nie uchylił się odpowiednio szybko, trafiłaby go w głowę. Wyprostował się powoli i spojrzał poważnie na Rose.

– Sądzę, że potrzebujesz terapii – oznajmił.

– Wczoraj mówiłeś, że jestem seksowna, gdy się wściekam – warknęła.

Wyszczerzył zęby i skrzyżował ręce na piersi.

– Więc dlatego się złościsz? Czyżbyś próbowała mnie uwieść?

– Nie! – odparła szybko.

Scorpius uniósł jej różdżkę w lewej ręce.

– Oddam ci ją, pod jednym warunkiem – ostrzegł. – Masz mi obiecać, że nie zrobisz nic głupiego. Żadnego wymazywania wspomnień. Możesz być sobie świetną czarownicą, ale nie daje ci to prawa rzucania na mnie jakichkolwiek zaklęć, Rose.

Rose posłusznie kiwnęła głową i zrobiła mały kroczek w jego stronę wyciągając dłoń po różdżkę.

– Nadal uważam, że nie powinieneś mieć tych wspomnień – mruknęła.

Scorpius cofnął dłoń.

– Mam tego dość – stwierdził. – To dla ciebie te wspomnienia są problemem, nie dla mnie. – Wycelował w nią swoją różdżkę. – Wiec może to tobie zmodyfikujemy pamięć?

– Nie! – wykrzyknęła z paniką w oczach, zasłaniając się rekami, jakby mogła w ten sposób powstrzymać ewentualne zaklęcie.

Scorpiusa ucieszyła ta reakcja. Jeśli spojrzeć na to pod dobrym kątem, oznaczałoby to, że Rose jest szczęśliwa z tym wspomnieniem, że w jakimś stopniu uważa je za cenne.

Potem stwierdził, że to jednak myślenie życzeniowe, bo przecież nikt nie chce, żeby mu wymazywać jakiekolwiek wspomnienia. Kto przy zdrowych zmysłach pozwoliłby sobie grzebać w głowie?

Powoli opuścił swoją różdżkę i rzucił Rose tę należącą to niej.

– Pamiętaj, że wymazywanie wspomnień jest nieprecyzyjne – ostrzegł ją. – Więc jeśli jednak poślesz mi zaklęcie w plecy, zawsze będę podświadomie pamiętał, że jestem na ciebie zły.

Oboje stali przez kilka minut w milczeniu. Rose uciekała wzrokiem wszędzie, byle tylko nie patrzeć prosto na Scorpiusa. On z kolei nie spuszczał z niej wzroku.

Przez chwilę walczył z pokusą, żeby wymknąć się do łazienki i skontaktować się z Lily przez lusterko, zapytać ją czy dobrze postąpił i co powinien zrobić dalej. Ale upomniał sam siebie, że przecież nie jest dzieckiem. A ona i tak już się irytowała, że latał do niej z każdym problemem. Niedługo wracali do szkoły – równie dobrze może poradzić się wtedy. A poza tym, jeszcze nie wymyślił, w jaki sposób będzie rozmawiał z Lily Potter o tym, że uprawiał seks z jej kuzynką.

Najwyraźniej częste interakcje z Rose sprawiają, że człowiek podświadomie pakuje się w niezręczne sytuacje.

– Jest już dziewiąta rano – powiedziała dziewczyna. Właśnie szukała czegoś w swojej walizce i zerknęła na zegarek na szafce nocnej. – Nasi zaraz zejdą na śniadanie.

– Naprawdę? – zdziwił się Scorpius. – Rose, czy ty w ogóle spałaś?

– Nie wiem – przyznała. – Byłam w lekkim szoku. Chyba nie zmrużyłam oka, ale nie jestem pewna…

Scorpius przewrócił oczami i podszedł do własnej walizki, szukając w niej czegoś, co mógłby dzisiaj ubrać.           – O Merlinie! – krzyknęła nagle Rose. Uniósł wzrok, żeby na nią spojrzeć. W jej oczach malowało się przerażenie. – Wyobrażasz sobie, co by było, gdybym jednak spała? Nie wstalibyśmy na śniadanie, więc reszta zaczęłaby się zastanawiać gdzie jesteśmy i… i… i ktoś by tu przyszedł! Na przykład Albus, a wtedy…

– … a wtedy zostałbym rozszarpany na strzępy przez wściekłego Gryfona – zakończył Scorpius, wzruszając ramionami. – Warto było.

– To nie jest śmieszne! – warknęła Rose, biorąc w garść swoje rzeczy i maszerując z nimi do łazienki. Kiedy już była w środku, zostawiła uchylone drzwi, prawdopodobnie żeby móc nadal na niego krzyczeć, gdy się ubierała. – Dlaczego o tym nie pomyślałeś?

– Żartujesz, Rose? – odkrzyknął do niej, zapinając dżinsy. – Jak mógłbym myśleć o czymkolwiek, kiedy mogłem cię…

Tubka pasty do zębów poszybowała w jego kierunku. Złapał ją tuż przed swoim nosem i spojrzał surowo na twarz Rose, która wychyliła się zza drzwi do łazienki. Marszczyła gniewnie brwi.

– Wiesz, ciężko nam będzie dojść do jakiegokolwiek porozumienia, jeśli cięgle będziesz mnie powstrzymywać przed kończeniem zdań – powiedział Scorpius.

– To mnie nie prowokuj – powiedziała.

– To nie mój problem, że nie jesteś w stanie wysłuchać jakiejkolwiek szczerej deklaracji uczuć.

Rose prychnęła kpiąco z łazienki.

– Po tym co się stało, nie uwierzę w żadną twoją deklarację uczuć – poinformowała go, cedząc ostatnie słowo tak, jakby rozmawiali o czymś obrzydliwym.

– Cóż za niespodzianka – mruknął pod nosem.

Rose wyszła z łazienki, ubrana w ciemne, obcisłe spodnie i gruby, czarny sweter. Stanęła przed lustrem w przedpokoju i spojrzała na siebie krytycznie, po czym zauważyła coś na swojej szyi. Ze zdziwieniem wpatrywała się w malinkę na szyi. Pogłaskała ją delikatnie dwoma palcami. Scorpius również nie spuszczał z niej wzroku, a okoliczności powstania różowego znamienia atakowały jego myśli.

Rose znów delikatnie się zarumieniła, ale zaraz potem machnęła różdżką w kierunku swojej szyi. Zaklęcie sprawiło, że już nie miała na sobie zwykłego swetra, ale golf.

Scorpius ubrał buty i podszedł do drzwi. Odwrócił się, spoglądając na Rose wyczekująco. Zarzuciła na ramię torbę i dołączyła do niego. Miała bardzo zdeterminowany wyraz twarzy, a jej duże, pełne usta prawie całkiem zniknęły, tak mocno je zaciskała. Chłopak dostrzegł również zmęczone oczy. Cienie pod nimi były prawie niezauważalne, ale był pewien, że w miarę upływu kolejnych godzin bez snu, tylko się powiększą. Nie mógł udawać przed samym sobą, że go to nie martwi.

– Jeśli chcesz, to zostań w pokoju i się zdrzemnij – zaproponował. – Powiem im, że się źle czułaś czy coś.

– Nie – wycedziła Rose. Och, jak strasznie chciał ją przytulić. Wydawała się kompletnie zagubiona. – Będę jeździć na nartach – warknęła i wymaszerowała z pokoju.

***

Czy nie powinno być zupełnie inaczej? Przecież w końcu się z nim przespała – dlaczego cała ta frustracja seksualna nie chciała pójść w cholerę?

Rose zaczynała poważnie się o siebie martwić. Może to z nią był problem? Jak mogła myśleć o takich rzeczach, kiedy była na niego wściekła? Nie powinna już w ogóle zauważać, jak srebrne są jego oczy, jakie ma umięśnione ramiona, nie wspominając już o tym, że ciągle gapiła się na jego usta, które wciąż były delikatnie opuchnięte od całowania jej prawie całą noc. Zastanawiała się, jakim cudem tylko ona to widzi.

Jednak wszystko wskazywało na to, że tak właśnie było. Zeszli na śniadanie, a żadne z ich przyjaciół nie zauważyło nic dziwnego. Jedynie Harold rzucił im kilka dziwnych spojrzeń, ale kiedy on również zaczął zachowywać się normalnie, Rose powoli przestała pisać w głowie scenariusze, w których malinka na jej szyi się wysuwa, a Albus łapie Scorpiusa za włosy i odrywa mu głowę.

Naprawdę starała się na niego nie patrzeć. Nawet miała ułatwione zadanie, bo siedział obok niej, ale nie przeszkadzało jej to w ciągłym udawaniu, że spogląda za okno, podczas gdy w rzeczywistości zawieszała wzrok na jego ramionach i przypominała sobie, jak ją trzymały. Zdawało jej się jednak, że Scorpius jest zdecydowanie lepszym aktorem niż ona, bo ani razu nie przyłapała go na robieniu niczego podejrzanego.

– Rosie, nie wyglądasz najlepiej – zauważyła Melody, przyglądając się uważnie bladej twarzy i podkrążonym oczom Rose. – Chyba nie spałaś zbyt dobrze.

Rose nagle wpadła na wspaniały pomysł.

– W ogóle nie spałam – przyznała ze smutkiem. – Scorpius strasznie chrapie.

Albus uniósł ze zdziwieniem brwi i spojrzał pytająco na przyjaciela, na co ten tylko wzruszył ramionami, z mina pod tytułem „Ja tam nie wiem, przecież śpię”.

– Tyle razy nocował u mnie w wakacje i jakoś nigdy nie słyszałem żeby chrapał – stwierdził Potter, ale w jego głosie nie było podejrzliwości. Raczej coś na pograniczu lekkiego zaskoczenia i ciekawości.

– Bo kiedy ty śpisz, nie obudzi cię nawet wystrzał z armaty – przypomniała mu Melody, uśmiechając się do niego z czułością. Rose udała że wymiotuje do swojego talerza, na co Cara kopnęła ją pod stołem w łydkę i posłała jej spojrzenie pełne dezaprobaty. – Rose, oczywiście wracasz dzisiaj do naszego pokoju, przykro mi że się przez nas nie wyspałaś…

Albus, rzecz jasna, miał racje. Scorpius wcale nie chrapał – po prostu Rose ujrzała w tym swoją szansę na odzyskanie pokoju, chociaż na tę ostatnią noc. Jeśli by się okazało, że Albus i Melody muszą spędzić kolejną noc wspólnie, Rose prawdopodobnie spałaby na korytarzu, ewentualnie w łazience.

Nie miała ochoty na rozmowę o tym, co zaszło. Nie chciała wiedzieć o co mu chodziło i dlaczego postąpił tak, jak postąpił. Chciała jak najszybciej przejść nad tym do porządku dziennego i udawać, że nic się nie stało.

Wzięła swój talerz i ruszyła w stronę bufetu po dokładkę jajecznicy. Musiała zajeść swoje problemy. Była właśnie w trakcie uważnego oglądania jogurtów przeznaczonych na deser, gdy usłyszała głos przy swoim uchu.

– Robisz korek – szepnął Scorpius.

Rose podskoczyła i odwróciła się w jego stronę. Uśmiechał się do niej zaczepnie. Za jego plecami rzeczywiście stało już pięć innych osób, najwyraźniej równie zainteresowanych ofertą jogurtów. Spłoszona Rose szybko chwyciła pierwszą lepszą miseczkę i przeszła do kolejnych dań.

– Łazisz za mną – mruknęła, czując, że blondyn nadal znajduje się jedynie dwa kroki za nią. – Mogłabym wnieść pozew o molestowanie seksualne.

– Nie byłoby mi ciężko odbić piłeczkę, skoro sama mnie parę razy porządnie zmolestowałaś – stwierdził, a Rose wiedziała, że się uśmiecha, nawet nie trzeba było na niego patrzeć.

Poczuła gorąco na policzkach i zacisnęła dłonie na talerzu. Jak miała udawać, że wszystko jest w porządku, skoro on każdą jej złośliwość potrafił zmienić w aluzje? Chciałaby się nauczyć go zawstydzać, żeby ta gra zaczęła być choć trochę wyrównana.

– Możemy udawać, że nic między nami nie zaszło? – zapytała, zerkając na niego szybko. – To co zrobiliśmy było bardzo złe dla naszej przyjaźni. Nie wiem, jak mogliśmy do tego dopuścić.

– I to pięć razy! – przypomniał jej Scorpius dramatycznym szeptem, z udawanym oburzeniem wymalowanym na twarzy. Rose miała ochotę wbić mu łokieć w brzuch, ale chyba wykorzystała już dziś dopuszczalną ilość przemocy fizycznej, rzucając w niego czym popadnie. Poza tym, miał tak twarde mięśnie brzucha (o czym miała okazję się szczegółowo przekonać w nocy), że pewnie tylko rozbolałby ją łokieć. – Chodź już, Rose – dodał, łapiąc ją w talii, sprawiając tym samym, że prawie zemdlała z zaskoczenia i ekscytacji. – Chciałaś przecież jeździć na nartach.

***

Rose wiedziała od samego początku, że to był fatalny pomysł. Co ją podkusiło? Jest tyle lepszych sposobów na wyładowanie emocji niż durna jazda na nartach. Mogła przecież siedzieć cały dzień w pokoju i malować. Na przykład obraz Wielkiej Kałamarnicy, pożerającej Scorpiusa Malfoya.

Nigdy nie była typem, który znajdował ukojenie w sporcie. Nie miała pojęcia, co jej strzeliło do głowy.

Może po prostu chciała udowodnić sobie i wszystkim wokół (w szczególności pewnemu irytującemu blondynowi), że wcale nie jest we wszystkim taka beznadziejna. Jeśli tak, to było to najgorsze, co mogła wymyślić, bo nie trzeba być geniuszem, żeby wiedzieć, że poniesie porażkę.

– Nie jesteś podekscytowana? – spytał Albus, spoglądając na Rose, która z kwaśną miną siedziała obok niego. Ze względu na nią wybrali krótki i bezpieczny stok, typowy dla początkujących. Nikt nawet nie miał na tyle przyzwoitości, żeby chociaż udawać, że wybierają go również ze względu na Scorpiusa, który przecież wmówił wszystkim, że nigdy nie jeździł.

– Wyglądam jak ziemniak – zauważyła żałośnie, spoglądając z przerażeniem na stok. Och, skąd w jej głowie pojawiały się te durne pomysły?

Rzeczywiście, kuląc się na ławeczce w ortalionowych spodniach, kurtce pożyczonej od Albusa i butach narciarskich wyglądała wyjątkowo żałośnie. Zwłaszcza, że Albus był prawie tak wysoki jak Scorpius. Ogromna, futrzana czapka również nie dodawała jej uroku.

– Rudzinko – odezwała się Melody. Rose spojrzała na nią. Brunetka przyprowadziła ze sobą wysokiego mężczyznę o zielonych oczach, ciemnych, krótkich włosach, pięknie zarysowanych kościach policzkowych i uśmiechu jak z reklamy pasty do zębów, które Rose czasem widywała w telewizji. – Wykupiłam ci lekcję u instruktora – wyjaśniła jej przyjaciółka, wskazując głową na mężczyznę.

Głowa Scorpiusa podskoczyła szybko znad butów, które właśnie zapinał.

– Nie – wypalił, zerkając groźnie na instruktora.

Rose spojrzała na niego z zainteresowaniem i uniosła brwi.

– Czemu nie? – zagadnęła zaczepnie. – Przydałoby mi się trochę nauki.

– Przecież nie lubisz obcych ludzi – przypomniał jej, zaciskając szczękę z irytacji. Albus patrzył zdziwiony na jego gwałtowną reakcję.

– Trzeba stawiać czoła swoim lękom – powiedziała, marszcząc brwi i patrząc na niego ze złośliwym uśmiechem. – W końcu nie znam nikogo, kto brał profesjonalny kurs jazdy na nartach – dodała. Scorpius zarumienił się lekko, ale milczał. – Więc pojeżdżę trochę z tym panem. Masz coś przeciwko?

Wszyscy patrzyli na chłopaka wyczekująco i każde z przyjaciół, poza Rose, było wyraźnie zaskoczone jego dziwnym zachowaniem. Mimo to, znali go na tyle, żeby wiedzieć, że kiedy Scorpius jest zły, nie należy zadawać pytań.

– Nie – odparł cicho, patrząc w ziemię.

Nieco skrępowany instruktor poprosił Rose na bok, żeby wytłumaczyć jej podstawy. Rose kiwała głową, udając, że cokolwiek z tego co mówił, było dla niej zrozumiałe i próbowała się uśmiechać. Co jakiś czas zerkała z przerażeniem na stok, nie mogąc powstrzymać rodzącej się paniki. Och, jakie to będzie upokarzające.

Instruktor zdawał się dostrzegać jej strach i uśmiechnął się do niej pocieszająco. Najwyraźniej przystojni faceci uważali, że jeden ich uśmiech może rozwiać wszystkie lęki kobiety.

– Nie martw się, jestem pewien, że poradzisz sobie świetnie – powiedział i pogłaskał ją pocieszająco po ramieniu.

Rose nie cierpiała, gdy ludzie ją dotykali, ale czuła na sobie uważne spojrzenie Scorpiusa, więc odpowiedziała chłopakowi uśmiechem. Poza tym, kurtka była tak gruba, że ten niewinny gest prawie nie wywołał w niej dyskomfortu.

– Ile masz wzrostu? Pójdę wypożyczyć dla ciebie narty i pomogę ci się z nimi oswoić – dodał.

Rose podała mu miarę i chłopak odszedł w stronę wypożyczalni.

Znowu spojrzała na stok z lękiem. Wokół kręciło się bardzo dużo ludzi. Nie dość, że każde z nich ją wyśmieje, to jeszcze pewnie uda jej się paru stratować.

– Zgodziłaś się na instruktora tylko po to, żeby zrobić mi na złość.

Odwróciła się. Scorpius chyba nieco się już uspokoił. Stanął obok niej i oparł się na swoich nartach.

– A ty strzelasz fochy, bo wiesz, że już nigdy nie pójdę z tobą do łóżka – odgryzła się i pokazała mu język, oczywiście zachowując przy tym bardzo dojrzałą manierę. Uśmiechnął się złowieszczo, a ona już wiedziała, że pożałuje, że w ogóle się odezwała.

– Technicznie rzecz biorąc to nie poszliśmy tylko do łóżka. Robiliśmy to też przy ścianie, na stole…

Rose zakryła sobie uszy dłońmi i zaczęła krzyczeć „la la la la” bez żadnej melodii. Scorpius przewrócił oczami.

– Czasem straszne z ciebie dziecko, Rose – poinformował ją, po czym oddalił się, widząc, że instruktor wraca.

Rose znowu rozejrzała się niespokojnie. Melody właśnie sunęła pięknym slalomem w dół stoku, a Harold się przygotowywał. Tymczasem Albus i Cara jechali wyciągiem w górę, mając za sobą już kolejny zjazd. Nikt nie uznał za podejrzane, że Scorpius od samego początku radzi sobie świetnie. Kiedy to narodziła się opinia, że jemu to niby wszystko wychodzi? Polata trochę na miotle i nagle uważa się go za wielkiego sportowca!

Pierwszy zjazd Rose był absolutną katastrofą. Tak się podekscytowała, że udało jej się pokonać jakiś metr, że natychmiast upadła na tyłek i tą właśnie techniką pokonała resztę trasy. Było świetnie.

Kolejne dwa niewiele się różniły, oprócz tego, że ludzie zaczęli się za nią oglądać. Początkowy współczujący chichot z każdym kolejnym zjazdem stawał się bardziej szyderczy i coraz głośniejszy.

Za czwartym razem udało jej się nieco dłużej utrzymać na nogach, ale stratowała po drodze jakąś kobietę i razem potoczyły się w dół stoku. Rose przeprosiła ją ze dwadzieścia razy, zanim w końcu obie pojechały wyciągiem. Uwadze dziewczyny nie umknęło, że tamta starała się później trzymać jak najdalej od niej.

Kiedy ludzie zauważyli, że ta ruda łamaga szykuje się do kolejnego zjazdu, parę osób wyciągnęło telefony komórkowe i zaczęło wpatrywać się w nią z wyczekiwaniem, kierując na nią swoje obiektywy.

Rose miała łzy w oczach. Potrafiła zachować do siebie dystans, ale naprawdę nie radziła sobie w sytuacji, kiedy tyle osób nie dość, że skupiło na niej uwagę, to jeszcze się z niej śmiali. Zaciskała zęby, modląc się, żeby to wszystko się już skończyło. Instruktor był wyraźnie załamany i zmieszany, że trafił mu się tak beznadziejny przypadek.

– Rose, nie musisz jeździć, jeśli nie chcesz – powiedział Albus i objął ją opiekuńczo ramieniem. – Nic ci się nie stało? Wyglądało groźnie.

Rose machnęła ręką i spróbowała się uśmiechnąć. Złapała zmartwione spojrzenie Scorpiusa i szybko odwróciła wzrok.

– To nic – wychrypiała. – Pojadę jeszcze raz.

Ustawiła się w odpowiednim miejscu i wzięła głęboki wdech. Jeszcze tylko jedna próba i koniec, powiedziała sobie. Wystarczy im już tej rozrywki.

Zaczęła jechać i, jak zawsze, po kilku metrach poczuła, jak jej ciało traci równowagę. Już przechylała się do przodu i wyciągała dłonie, żeby zamortyzować upadek, gdy nagle jakaś siła postawiła ją do pionu. Niespodziewanie jej nogi przybrały idealną, podręcznikową pozycję i przestały się trząść. Ręce rozsunęły się lekko na boki. A potem, ta sama siła zaczęła kierować jej stopami, które sprawnie operowały nartami.

Wiedziała, że to musiała być magia. Nie miała żadnej kontroli nad swoim ciałem, po prostu pędziła do przodu i po raz pierwszy poczuła jakąkolwiek frajdę z jazdy na nartach. Zaklęcie sprawnie pociągnęło ją slalomem przez cały stok.

Kiedy już się zatrzymała, spojrzała w górę. Instruktor pokazał jej uniesione kciuki. Przyjaciele radośnie wykrzykiwali pochwały ze szczytu, a Albus nawet podskoczył, najwyraźniej zapominając, że sam ma na sobie narty. Rose poczuła się lepiej na myśl, że nie tylko ona wróci z tyłkiem mokrym od śniegu.

Scorpius trzymał się nieco z boku i nie potrafiła z tej odległości dostrzec jego wyrazu twarzy, ale nie umknęło jej uwadze, jak szybko schował różdżkę do kieszeni. Zrobiło jej się cieplej, mimo minusowej temperatury.

Kiedy była już na górze, Melody i Harold podbiegli do niej, obsypując ją uśmiechami i gratulacjami.

– Wiedziałam, że dasz radę – powiedziała radośnie Mel, klepiąc ją po plecach.

Nieco dalej Cara i Scorpius prowadzili Albusa do ławeczki, pozwalając mu się na sobie wesprzeć. Wyglądało na to, że chyba skręcił sobie kostkę. Zaczęli powoli iść w jego stronę, a Rose dołączyła do nich, kiedy już odpięła narty. Stanęła obok Scorpiusa i delikatnie wspięła się na palcach, żeby dosięgnąć do jego ucha.

– Dziękuję – szepnęła, tak żeby tylko on mógł usłyszeć. Uśmiechnął się lekko i delikatnie szturchnął ją łokciem.

______________________________

No i jest! :)

Zazwyczaj jak piszę rozdział to słucham duuuuuużo muzyki, różnej różnistej, ale od czasu do czasu mam tak, że przylgnie do mnie jakaś piosenka i cały rozdział piszę, ciągle włączając ją od nowa ;p Tak było i tym razem – uwzięłam się na stare, dobre GnR i ich >Welcome ToThe Jungle< i trochę mnie to śmieszy, bo przecież nie jest w żaden sposób powiązana z treścią. Zabawne, jak zaskakujące są czasem inspiracje :D

A tak na marginesie: czy możemy pomilczeć przez minutę i pokontemplować to, jak nieludzko piękny był kiedyś Axl Rose?

Z innej beczki, to może niektórzy z was będą zainteresowani faktem, że trochę uatrakcyjniłam moją zakładkę z linkami. Dodałam tam krótki opis każdego z nich, żeby napisać w dwóch słowach, dlaczego właściwie je polecam :D Chciałam to ubrać w swoje słowa (zaskakująco słabo mi to wyszło, gdy starałam się unikać spojlerów), ale jeśli ktoś z was jest w moich linkach i jest niezadowolony z mojego opisu to chętnie naniosę tam sugerowane przez was zmiany :D

Okej, koniec tego mojego mamrotania. Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał. Cudownie mi się go pisało, bo dostałam przeogromnego kopa motywacji, czytając wasze komentarze pod poprzednim, dziękuję!

Jezu, ale dzisiaj nabiadoliłam. Już milczę i czekam na wasze opinię! <3