[27]"Przegoń tę harpię w cholerę, Rose."

W Hogwarcie trwała pora kolacji. Scorpius dołączył tego dnia do Albusa, przy stole Gryffindoru, jednak nie rozmawiali za wiele. Młody Malfoy starał się jak mógł, być obecnym myślami, ale i tak zbywał pytania i uwagi przyjaciela jednosłownymi odpowiedziami. Próbował usprawiedliwić się przed samym sobą zmęczeniem i brzydką pogodą, jednak dobrze wiedział, że prawdziwym winowajcą jest jego, ostatnio permanentny, parszywy humor. Żałował, że nie jest w stanie w jakiś sposób spersonifikować swojej nieporadności życiowej, żeby mógł na nią nakrzyczeć. A przecież jeszcze jakiś czas temu nie podejrzewałby, że w ogóle takową posiada.

Grzebał niemrawo widelcem w swoim talerzu, przesuwając warzywa z miejsca na miejsce, gdy miejsce naprzeciwko niego i Albusa zajął Harold.

– Kobiety są utrapieniem naszego istnienia – ogłosił jowialnie, uderzając pięścią w stół.

– Och, czyli ty też miałeś wspaniały dzień? – odezwał się Scorpius, unosząc wzrok na bruneta.

– Cara daje mi popalić.

– A co zrobiłeś? – wtrącił Albus, pakując do ust ostatni kawałek swojej kanapki.

– No właśnie nic! – wykrzyknął Harold, wyrzucając ręce w powietrze, chcąc podkreślić swoją bezradność. – Kompletnie nic! Siedzimy sobie spokojnie w mojej sypialni, przytulamy się pod kocykiem, a ona nagle mi wyjeżdża z tekstem, że potrzebuje dowodu na to, że ja traktuję ją poważnie. I prosi mnie, żebym „zdefiniował” nasz związek – wyjaśnił, kreśląc cudzysłów w powietrzu. – No to ja jej na to, że dobrze jest jak jest i nie potrzebujemy dokładniejszej definicji; no bo co to właściwie znaczy, zdefiniować związek? Mówię jej, że sprawa jest dość oczywista i nie ma potrzeby się w to zagłębiać. A wtedy Cara zrywa się z łóżka, nazywa mnie nieczułym palantem i wybiega z pokoju! Na biceps Godryka, kobiety i ich problemy! – zakończył gniewnie, po czym gwałtownym ruchem przysunął do siebie półmisek z wiśniową galaretką i zaczął jeść, nie fatygując się przełożeniem pożądanej ilości na własny talerz.

Scorpius poczuł ukłucie żalu. Czy właśnie nie to próbował uzyskać od Rose, zanim się pokłócili? Dokładnie to samo, czego Cara chciała od Harolda? Malfoy powoli zaczynał się obawiać, że ma w sobie jakiś kobiecy pierwiastek. Nie był tym zachwycony. Przynajmniej on nie nazwał Rose „nieczułym palantem”. Och nie, on tylko wytknął wszystkie jej wady i oznajmił, że będzie się świetnie bawił na randce z inną dziewczyną. Wyśmienicie.

Ale to miało znaczenie wcześniej, zanim wszystko zepsuł. Zaraz, nie, przecież to ona zepsuła. Albo zrobili to oboje. Wszystko jedno.

– U nas to ja zapytałem Melody, dokąd zmierza nasz związek – przyznał Albus.

– Przynosisz wstyd całemu gatunkowi męskiemu – oznajmił Harold. – I co ona na to?

– Przygotowała mi dwugodzinną prezentacje na ten temat, zawierającą wykresy, wyliczenia i zakończoną równaniem, które udowadniało, że idealny dla nas moment na zrobienie sobie dziecka przypadnie na wrzesień 2028 roku. Oczywiście przyjęła szereg założeń, jak na przykład przewidywane zawody, które pragniemy wykonywać, mój awans, wzrastający przychód i takie różne. Na podstawie tych informacji ustaliła również datę ślubu, datę, w której będzie się spodziewać zaręczyn i datę rozpoczęcia przygotowań do wesela – wyjaśnił znużonym głosem. – Czyli wychodzi na to, że jestem ustawiony.

Scorpius i Harold wpatrywali się w niego w milczeniu przez dobrą minutę.

– A ludzie mówią, że to mężczyźni mają władzę – mruknął Harold.

– Nikt tak nie mówi, po prostu mężczyźni tak myślą – stwierdził Scorpius. – Kobiety rządzą światem i pozwalają nam myśleć, że jest odwrotnie, bo kiedy my pławimy się w blasku naszego ego, im też żyje się lepiej.

– Nie pamiętam, żebym pisał się na filozoficzną dyskusję – oznajmił Albus, wstając od stołu. – Dobranoc.

Oddalił się, a Scorpius ponownie pogrążył się w rozmyślaniach.

Od randki z Bellą minęły trzy dni. Malfoy naprawdę próbował wykrzesać z siebie choć odrobinę entuzjazmu, trochę ekscytacji, niepewności, czegokolwiek. Nic takiego się nie pojawiło. Bella zaciągnęła go do herbaciarni u pani Puddifoot, a on przez cały czas wyobrażał sobie Rose stojącą obok nich i przewracającą oczami. Kiedy już ich spotkanie dobiegło końca (Scorpius za nic nie potrafił sobie przypomnieć o czym rozmawiali. Zwłaszcza, że nie byłe to tyle rozmowa, co monolog, w wykonaniu jego towarzyszki), cieszył się, że ma to już za sobą.

Problem polegał na tym, że choć spotkanie się zakończyło, jego relacja z Bellą najwyraźniej dopiero się rozkręcała. Wydawało mu się, że podczas randki był raczej nieszczególnie interesujący i dziewczyna będzie zniechęcona do podtrzymywania dalszych kontaktów. Nic bardziej mylnego! Dosiadała się do niego podczas posiłków, prosiła o pomoc w pracach domowych, odnajdywała go w bibliotece i na błoniach.

A on kompletnie nie miał pojęcia, co powinien z tym zrobić. Był tak zaabsorbowany uczeniem się, jak postępować z Rose, że umknął mu fakt, iż nie wie nawet, jak postępować z normalnymi dziewczynami.

Próbował podejść do sprawy racjonalnie. Sprawa z Weasley wydawała się być skończona, bez żadnych nadziei na poprawę. Czy źle by to o nim świadczyło, gdyby zaangażował się w związek z jakąś inną dziewczyną? Ale żeby mógł coś z tym zrobić, musiałby stracić wszelką nadzieję na to, że sprawy jakoś się ułożą. A ona nadal gdzieś tam była, choćby nie wiadomo jak bardzo próbował się jej pozbyć. Żałował tego, co jej powiedział, o zamykaniu się w swojej głowie i braku szczerości, choć właściwie wszystko to było prawdą. Ale mógł ubrać to w nieco inne słowa, łagodniejsze, takie żeby wiedziała, że on wcale nie uważa jej nawyków za coś złego.

I nagle poczuł, że dłużej nie wytrzyma we własnych myślach. Musiał komuś powiedzieć. Musiał z kimś o tym porozmawiać. Potrzebował świeżego spojrzenia na sprawę, może rady, albo chociaż pocieszenia i kopa w tyłek. Lily usiłowała prowadzić go za rękę, ale on nie do końca potrafił jej słuchać. Był bardzo cierpliwy, ale nie aż tak jak młoda Potter. Ona patrzyła na sytuację i twierdziła, że wie dokładnie, jak się skończy. On nie miał takiego luksusu, nie był w stanie wizualizować sobie przyszłości dość perfekcyjnie, żeby trwać w swoich postanowieniach i taktykach. Miranda wiedziała prawie od początku (no dobrze, może nie od początku. Powiedział jej w okolicach listopada, a początek miał miejsce znacznie wcześniej) i ciągle powtarzała mu to samo, zazwyczaj zupełne przeciwieństwo słów Lily. Nie mógł wygadać się Albusowi, choć wiedział, że to tej rozmowy potrzebował najbardziej. Albus może nie był zbyt dobry w udzielaniu rad, ale dyskusje z nim zawsze pomagały Scorpiuswi uporządkować myśli, spojrzeć na sprawę ze wszystkich możliwych kątów.

Ale ktoś nowy musiał o tym usłyszeć. To było jak tortura, konfrontowanie się z samym sobą w powtarzanych ciągle debatach, zastanawianie się co powinien, a czego nie.

A zatem, bez żadnego przygotowania ani zastanowienia, wyrzucił z siebie najbardziej strzeżony sekret całej jego egzystencji.

– Myślę, że jestem zakochany w Rose – powiedział cicho, nie odrywając wzroku od talerza.

I wtedy uświadomił sobie, co właściwie zrobił. Harold może nie był spokrewniony z Rose, więc zapewne nie zeświruje tak, jak zrobiłby to Albus, ale on przecież również zawsze roztaczał nad swoja przyjaciółką pieczę i pomagał w odstraszaniu jakichkolwiek potencjalnych kandydatów na chłopaka. Jego również powinien się bać.

– Myślisz, że jesteś, czy jesteś? – zapytał Harold, nieco przerażająco spokojnym głosem.

– Jestem.

– Jasna cholera! – Brunet z nieskrywaną wściekłością rzucił na stół widelec, który odbił się od blatu i wylądował na podłodze, jakiś metr od nich. Niedobrze, bardzo niedobrze. Scorpius wiedział, że takie wyznanie może skończyć się źle, ale szczerze nie spodziewał się po Haroldzie podobnego wybuchu gniewu.

Jednak następne słowa Harolda zaskoczyły go jeszcze bardziej.

– Nie mogłeś poczekać jeszcze jednego tygodnia. Siedem krótkich dni i ja byłbym o dziesięć galeonów bogatszy, ty mały, cholerny sukinsynie.

– Słu–słucham? – Scorpius zaczął się jąkać, w swoim zrozumiałym zaskoczeniu.

– Lily będzie zachwycona, ta mała cholera zawsze wygrywa – mamrotał gniewnie pod nosem brunet. – Nigdy więcej żadnych zakładów z Potterami! A zwłaszcza z Lily, chciwa, podstępna lisica...

Wziął sobie kolejny, czysty widelec i kontynuował pochłanianie posiłku, jak gdyby nigdy nic. Jakby Scorpius nie wyznał mu właśnie swojego ściśle strzeżonego sekretu i nie rozważał ucieczki, w celu ratowania życia.

– Przepraszam, co? – To było wszystko, co był w stanie z siebie wydusić.

– Bo widzisz, dyskutowaliśmy z Lily, kiedy zwierzysz się komuś z naszej trójki, no i ja postawiłem dychę na to, że zrobisz to dopiero po pierwszym dniu wiosny, ale Lily, cóż, ona upierała się, że to będzie w marcu, ale przed wiosną. A ja ciągle się upierałem, że nie zrobisz tego do tego czasu, bo właśnie wiosną świat robi się cały uroczy i zakochany. A poza tym, rok temu też ci najbardziej odbijało na punkcie Rosie w tym okresie, więc myślałem, że może to być zależne od pory roku. Mógłbyś podać mi dżem truskawkowy?

Wyciągnął dłoń w kierunku słoika, czekając cierpliwie. Scorpius mechanicznym ruchem podał mu to, o co prosił. Harold zerknął na jego twarz i poprawnie zinterpretował szok, po czym kontynuował.

– Och, wybacz mi, czy oczekiwałeś, że to będzie dla mnie jakaś szokująca rewelacja? – Zachichotał lekko, smarując tosta i obserwując zagubiony wyraz twarzy blondyna. – No popatrz, naprawdę się tego spodziewałeś. Okej, pominę część, w której wytykam ci, jak beznadziejnie się maskujecie i powiem ci, żebyś się wziął w garść i… chwytał byka za rogi, czy coś w tym stylu.

Scorpiusowi całkiem odebrało mowę. Kompletnie nie mógł nadążyć za kierunkiem, w jakim popłynęła ta rozmowa. Beznadziejnie się maskował? A jemu wydawało się, że był taki ostrożny! Nie tylko ostatnio, kiedy spotykali się w tajemnicy przed wszystkimi, ale też wcześniej, kiedy usiłował wybić ją sobie z głowy, patrzeć na nią tylko, kiedy była czymś zajęta…

A potem uderzyła go myśl: Oni, Harold powiedział, że oni beznadziejnie się maskowali. Oboje.

– Harold, czy ty chcesz powiedzieć, to znaczy, czy myślisz, że Rose, czy masz na myśli, że ona…

Nieskładny wysyp słów Scorpiusa znowu został przerwany.

– Na Merlina, a ludzie mówią, że to ja jestem głupi – powiedział brunet. – Score, czy ty naprawdę jesteś aż tak ślepy? Każdy by coś zauważył.

– A kiedy ty… zacząłeś coś zauważać? – zapytał z wahaniem Malfoy.

– Jakoś na piątym roku – mruknął Harold, wzruszając ramionami. – Wtedy to było bardziej zauważalne niż teraz, bo kiedyś Rose nie spędzała aż tyle czasu z tobą i Albusem. Te wszystkie sytuacje, w których „przypadkowo” zderzała się z tobą na korytarzu…

Scorpius zastanowił się nad tym przez chwilę i był gotów przyznać, że, nawet biorąc pod uwagę jej niezdarność, Rose zderzała się z nim zaskakująco często. Coś zatrzepotało mu gwałtownie w klatce piersiowej.

– … Albo kiedy raz włosy Rose zaplątały się w guzik twojej szaty, a ty wyplątałeś je palcami, zamiast użyć zaklęcia…

To też pamiętał. Zaskakująco dokładnie. Kiedy jeden z rudych loków dziewczyny owinął się niefortunnie wokół jego guzika, po prosu nie mógł się powstrzymać. Bardzo chciał dotknąć włosów Rose i przekonać się, czy w rzeczywistości są równie miękkie, jak sobie wyobrażał. Były.

– … a kiedy przewróciłeś kociołek na eliksirach i musiałeś zostać po lekcji, żeby to posprzątać, Rosie koniecznie chciała ci pomóc…

Rozlał eliksir specjalnie, bo Rose akurat była obok, a on by głupim dzieciakiem, który próbował wywalczyć sobie kilka dodatkowych, spędzonych z nią minut.

– … no i w zeszłym roku, za każdym razem, kiedy twoja drużyna miała trening i biegaliście wokół jeziora bez koszulek, Rosie, dziwnym trafem, uznawała za konieczne pouczyć się na świeżym powietrzu. A potem całkiem ignorowała naukę i, zamiast tego, gapiła się na ciebie.

Scorpius zarumienił się lekko, przypominając sobie, że zawsze wówczas się zastanawiał, czy może ona na niego patrzy, ale nigdy nie miał odwagi zerknąć w jej stronę i sprawdzić.

– Dlaczego nic nie powiedziałeś? – zapytał zszokowany.

– Nie chciałem się mieszać. – Harold wzruszył ramionami. – A teraz powiedz, co ci leży na wątrobie, bo mam dziwne wrażenie, że to nie wszystko.

Scorpius przygryzł lekko wargę, zastanawiając się od czego zacząć.

– A jeśli się zastanawiasz jak mnie poinformować o tym, że już sypiacie ze sobą, jak króliki, to oszczędź sobie, bo się domyśliłem. I Lily mi zasugerowała.

– Nie ma takiego określenia jak „sypiać ze sobą, jak króliki” – wtrącił Scorpius, bo szok nie pozwalał mu na skonstruowanie jakiejkolwiek innej wypowiedzi. – Jeśli nalegasz na porównanie do królików, powinieneś użyć innego czasownika…

– Tak, masz rację, to odpowiedni czas, żeby pouczać mnie na temat umiejętności językowych – zakpił Harold. – Przestań zmieniać temat i gadaj, co zepsułeś. Albo co ona zepsuła.

Scorpius westchnął ciężko i zaczął opowiadać. O tym, jak Bella zaprosiła go na randkę, jak powiedział o tym Rose i jak przeistoczyło się to w kłótnię, całkowicie pozbawioną konkretów.

– I jak to się skończyło?

– Rose powiedziała, żebym dobrze się bawił na randce z Bellą.

– A ty na to?

– „Będę”.

Harold przewrócił oczami.

– Powinieneś napisać książkę pod tytułem „Jak urazić kobietę za pomocą dwóch sylab” – zaproponował szczerze. – Zarobiłbyś góry galeonów. Ale tobie to i tak niepotrzebne.

– Czy mógłbyś przestać czynić nieszczególnie subtelne aluzje do mojej sytuacji majątkowej i zaoferować mi jakąś poradę? Co powinienem zrobić?

– Raczej nie mogę ci poradzić niczego, czego sam byś się nie domyślił. – Westchnął ciężko brunet. – Po prostu czekaj, co wydarzy się dalej. Rose też jest w rozsypce, nawet jeśli nikomu się do tego nie przyzna. Nie będzie siedzieć bezczynnie w nieskończoność.

– Co… – Scorpius uniósł brwi. – Czyli sugerujesz, że mam po prostu nie robić nic?

– Zrobiłeś już dość – uściślił Harold. – Biorąc pod uwagę, jak wielu wątpliwych rozrywek emocjonalnych jest w stanie dostarczyć facetowi Rose, każdy już do tej pory dałby sobie z nią spokój.

– Cóż, to byłoby niemądre, bo Rose przecież jest…

– Absolutnie nie mam ochoty słuchać jakichś łzawych deklaracji miłosnych – uciął. – Z tym możesz pójść do Lily. Z pewnością cię wysłucha, po tym jak już cię zabije, kiedy dowie się, że przestałeś trzymać się jej wskazówek.

Scorpius nachmurzył się. Jakby wiedział, że jedyną lekcja, jaką wyciągnie z tej rozmowy będzie czekać i nic nie robić, trzymałby gębę na kłódkę. Choć to, najwyraźniej, nie miało już żadnego znaczenia, skoro Harold i tak przejrzał wszystkich na wylot. Powinien założyć z Lily Potter jakąś spółkę.

***

Rose siedziała skulona przy kominku w Pokoju Wspólnym. Zwinęła się w kłębek na kanapie. Trzymała w dłoni list, który, zaledwie kilka minut temu, otrzymała od matki.

               

Rosie,

Zanim się na mnie zdenerwujesz, że próbuję wtykać nos w twoje wybory życiowe – to jest tylko pomysł. Jeśli Ci się nie spodoba, po prostu zapomnij o tym liście i rób to, co uważasz za słuszne.

Dużo rozmyślałam o tym, co mi powiedziałaś o malarstwie. Nic nie poradzę na to, że zaczęłam się trochę zamartwiać. W końcu jestem Twoją matką – zawsze będę się martwić. Próbowałam znaleźć dobry sposób na to, żeby Twoja przyszła sytuacja finansowa była w jakikolwiek sposób zabezpieczona. Zaczęłam rozglądać się za jakimiś możliwościami, które pomogłyby Ci się rozwijać, jednocześnie nie zmuszając Cię do zmiany kierunku, w którym zdecydowałaś się podążać. Oto wynik moich poszukiwań.

Przyjrzałam się profilom cenionych galerii sztuki w Europie, po czym wpisałam na moją listę dziesięć tych, których profile wydawały się najbardziej interesujące i imponujące. Poprosiłam dwójkę moich znajomych z Departamentu Czarodziejskiej Kultury i Sztuki, aby zgromadzili dla mnie nieco więcej informacji. Tak jak miałam nadzieję, okazało się, że dwie z wyróżnionych przeze mnie galerii prowadzą rekrutację.

Jedna z nich znajduje się w Madrycie i oferuje staż dwuletni, druga natomiast mieści się w samym centrum Paryża i zaprasza kandydatów na staż roczny. Do każdego stażysty, który dostąpi zaszczytu pracowania w ich instytucji podchodzą bardzo indywidualnie: pomagają zaaklimatyzować się w nowym mieście, wyszukują najmu, jeśli stażysta potrzebuje miejsca zamieszkania, a przede wszystkim wzbogacają pracę i codzienne obowiązki stosowną edukacją, pożądaną przez adepta sztuki.

Wiem, że chcesz tworzyć obrazy, a nie je sprzedawać, ale tylko pomyśl o tym przez chwilę. Załóżmy, czysto hipotetycznie, że Ci się nie powiedzie, albo kiedyś nie będziesz w stanie nic namalować przez dłuższy czas (co będzie skutkowało brakiem ciągłości finansowej). W takim wypadku, po prestiżowym stażu, każda londyńska galeria sztuki będzie stała przed Tobą otworem. A jeśli nie będziesz taką pracą zainteresowana, zawsze będziesz miała więcej opcji, nabywszy uprzednio jakieś doświadczenie, niż bez niego.

Aczkolwiek powyższy argument jest tym mniej ważnym, bo jestem pewna, że będzie Ci się powodzić wspaniale i odniesiesz mnóstwo sukcesów.

Natomiast pomyśl tylko, jak bardzo takie zajęcie poszerzyłoby Twoje horyzonty, ile mogłabyś się dowiedzieć. Obcowałabyś codziennie ze sztuką na takim poziomie, o jakim do tej pory nie mogłaś marzyć. Ugruntowałabyś własne opinie, opowiadając o nich klientom i gościom. Czerpałabyś inspirację, a do tego cieszyła wzrok i duszę tym, co kochasz najbardziej.

Oczywiście, zdobycie stażu w takim miejscu to nie bułka z masłem. Wymagają złożenia kilku dokumentów, a także innych rzeczy, które pomogą rekruterom dowiedzieć się czegoś o kandydacie. Do koperty wsadziłam Ci dwie broszury, z których będziesz mogła wyciągnąć wszystkie niezbędne informacje na temat oferty, wymagań i oczywiście samych galerii.

Decyzja należy do Ciebie, ja proszę jedynie, żebyś to przemyślała.

Całusy,

Mama.

PS. Jeśli się dostaniesz, nie mów ojcu, kto podsunął Ci ten pomysł. Raczej nie będzie zachwycony tym, że planujesz opuścić kraj.

               

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko pod nosem. Cała mama. Rzeczowe podejście do tematu, badanie możliwości… sam list przypominał bardziej wypracowanie niż rodzicielskie rady od serca.

Przeglądała z uwagą wspomniane broszury, czując dreszczyk emocji na samą myśl, że mogłaby codziennie przebywać w którymś z tych miejsc. Z fotografii wynikało, że galeria w Madrycie koncentruje się raczej na malarstwie abstrakcyjnym, czyli czymś niemającym nic wspólnego z pracami Rose, ale to nie znaczy, że ani trochę się tym nie interesowała. Wnętrza i tak wyglądały niesamowicie, a ona z pewnością znalazłaby sposób, żeby się tam odnaleźć.

Natomiast galeria w Paryżu… Weasley poczuła, że z emocji zaczerwieniły się jej policzki. Wydawała się ogromna, ale mogło to wynikać z tego, że w tej broszurce było znacznie więcej zdjęć. Obejmowała szerszy zakres rodzajów malarstwa, a Rose przyłapała się nad tym, że już snuje w myślach rozważania, jaki dział wybierze dla siebie, jeśli tylko będzie miała taką możliwość.

Ale wyjechać z Anglii? Całkiem sama w obcym mieście, obcym kraju? Za nic by sobie nie poradziła. Była świadoma tego, jaka jest niedojrzała, jaka jest, wbrew pozorom, nieodpowiedzialna. Nie miała pojęcia czy w ogóle będzie potrafiła sobie poradzić bez rodziców. Unikała, jak tylko mogła, myślenia o tym, co właściwie będzie ze sobą robić po Hogwarcie. Ale mimo tego, że tak rzadko dopuszczała do siebie te myśli, jakimś cudem wytworzyło się w jej głowie przekonanie, że jeszcze długo będzie mieszkać z rodzicami, albo wynajmie mieszkanie na spółkę z którymś z przyjaciół.

Nie potrafiła z niczym poradzić sobie sama. Ktoś musiał przecież… przeprowadzać ją przez jezdnię.

A poza tym, strasznie by tęskniła. Za rodzicami (choć z tym potrafiłaby sobie jakoś poradzić, bo była przyzwyczajona do widywania ich raz na kilka miesięcy), Hugonem, Melody, Albusem, Haroldem, Carą i… i to wszystko. Za nikim innym.

Absolutnie.

Potrząsnęła energicznie głową, żeby rozwiać nieprzyjemne myśli. Wypieranie nieprzyjemnych wydarzeń, udawanie, że problem nie istnieje lub odkładanie go na później… do tej pory wszystkie te rzeczy działały. Dlaczego tym razem ten cholerny chłopak nie chciał opuścić jej głowy? Jakim cudem każdy strumień świadomości potrafił doprowadzić do Malfoya?

Ktoś usiadł obok niej na kanapie.

– Co czytasz, Rosie? – zapytał Hugo, zerkając jej z ciekawością przez ramię. – Czy to list z domu? Co piszą? – dopytywał, najwyraźniej rozpoznawszy matczyny charakter pisma.

– Mama wysłała mi oferty pracy w galerii sztuki za granicą – odpowiedziała machinalnie, nie zastanowiwszy się czy właściwie chce, żeby ktoś o tym wiedział.

Hugo uniósł wysoko brwi.

– I co ty o tym myślisz?

– Rozważam to.

– Myślałem, że planujesz malować obrazy, a nie je sprzedawać i o nich opowiadać – powiedział z niesmakiem. – Naprawdę chcesz pojechać za granicę?

– To nie jest tylko kwestia tego, czy ja chcę – wyjaśniła Rose. – Ponoć chętnych jest naprawdę dużo. Trzeba załączyć arkusz odpowiedzi na ich pytania, CV, list motywacyjny oraz esej na jeden z tematów, które proponują w ulotce… – Zerknęła na jedną z nich, żeby się upewnić. – W jednym przypadku, nawet dwa eseje. Wątpię, żeby mi się udało, ale jeszcze się zastanawiam. Nie mów o tym nikomu, dobrze? – rzuciła, zerkając na niego niepewnie.

– Nie ma sprawy.

Rose przyjrzała mu się dokładniej. Był lekko zarumieniony, a oczy mu błyszczały. Dopiero teraz zauważyła, że sprawiał wrażenie roztarnionego.

– Hugo, coś się stało?

Przez chwilę wpatrywał się milcząco w tańczące w kominku płomienie.

– Pocałowałem Logana.

Rose upuściła list, broszurki i kopertę.

– Co? – sapnęła.

– Pocałowałem Logana – powtórzył. Na jego twarzy malował się szok pomieszany ze szczęściem, natomiast oczy były wypełnione tysiącem uczuć, których Rose nie potrafiła nazwać.

– Och… – Tylko na tyle była w stanie się zdobyć. – O rany.

– Naprawdę go pocałowałem.

– Jak to się stało? – udało jej się wyartykułować.

Hugo spojrzał na nią zawstydzony.

– Wracałem z Wielkiej Sali i jakoś tak wyszło, że trafiliśmy na siebie w pustym korytarzu. Było między nami niezręcznie już od stycznia i tej kłótni w Sylwestra, ale zrobiło się jeszcze gorzej po moim wypadku. Praktycznie nie rozmawialiśmy, gdy odwiedził mnie w Skrzydle Szpitalnym, a potem znowu zaczęliśmy się unikać. Więc go wyminąłem, a wtedy on nagle za mną pobiegł i zaczął mnie przepraszać, nawet nie wiem za co. Ale mówił o tym, że chce, żebyśmy znów byli przyjaciółmi, że nie powinien wywierać na mnie presji, skoro ja wyraźnie nie czuję tego samego co on i wtedy… no… zrozumiałem, że ja wcale nie chcę, żebyśmy byli tylko przyjaciółmi. – Wyrzucał z siebie słowa, potykając się o nie, zupełnie jak Rose, podczas swoich niekontrolowanych monologów. – Ale nie wiedziałem, co powiedzieć, a on ciągle gadał i gadał… no i go pocałowałem – wydyszał w końcu. – Lubię go, Rosie – kontynuował, gdy jego siostra wciąż milczała. – Naprawdę go lubię.

– Ale… pocałunek? Co stało się potem?

– Pocałunek? – Westchnął z rozmarzeniem. – Był niesamowity, Rose. Poważnie. Przeżyłaś kiedyś taki pocałunek, że miałaś wrażenie, jakby cały świat gdzieś zniknął? Jakby nic innego się nie liczyło, jakby nic innego nie istniało?

Wpatrywał się w nią pytająco, a ona nagle lekko spanikowała, czując jednocześnie, że całe jej ciało ma ochotę wykrzyczeć „Tak!”.

Ostatecznie tylko wzruszyła ramionami.

– Nie jestem gotów, żeby wszystkim powiedzieć – powiedział cicho Hugo, spuszczając wzrok. – Zrobię to, ale… jeszcze nie.

– Co się stało po pocałunku? – dopytywała Rose.

– Powiedziałem mu, że chciałbym, abyśmy byli czymś więcej niż przyjaciółmi, ale potrzebuję czasu, żeby się przystosować i w ogóle. Wydawał się rozumieć. Następnym razem, kiedy będzie Hogsmeade, pójdziemy gdzieś razem. Tylko we dwóch.

– Na randkę?

– Na randkę. – Jego uśmiech być nieśmiały, ale niewątpliwie radosny.

Rose uniosła się na kolanach, klęcząc na kanapie i objęła swojego brata za szyję. Hugo oplótł ją niezgrabnie swoimi długimi ramionami i odwzajemnił uścisk.

– Naprawdę go lubię, Rosie – powtórzył, trzymając głowę w zgięciu jej szyi.

– Wiem, Hugh. Tak strasznie się cieszę – odpowiedziała, głaszcząc swojego dwumetrowego braciszka po włosach. Siedzieli tak chwilę w milczeniu, przytulając się, a Rose pomyślała, że ostatnio dziwnie często obdarza swoją rodzinę uściskami.

– Dobra, koniec tego rozczulania się – powiedział ze śmiechem rudzielec, odsuwając się od niej. – Idę spać. Dobranoc, Rosie. I dziękuję.  A, jeszcze jedno! – Podniósł się i spojrzał na nią przez ramie. – Powinnaś kandydować na ten staż. Nie wiem, kto wtedy będzie wysłuchiwał marudzenia o moim życiu uczuciowym – przyznał, uśmiechając się lekko – ale uważam, że powinnaś to zrobić.

***

Następnego dnia po obiedzie, Rose, jak zwykle, opuszczała Wielką Salę w najwyższym pośpiechu, żeby przypadkiem nie zostać zmuszoną do interakcji z pewnym wysokim blondynem. Szła w kierunku drzwi z opuszczona głową, wpatrując się w posadzkę i szybko przebierając nogami. Nie powinna więc być zdziwiona, że na kogoś wpadła.

Uniosła głowę, a jej oczom ukazał się jakiś blady i wyraźnie przestraszony pierwszoroczniak.

– Ty jesteś Rose Weasley? – upewnił się.

– Tak. O co chodzi? – zapytała dziewczyna, a w jej głosie mimowolnie zabrzmiała troska. Ktoś, kto przysłał do niej chłopca, musiał być nadzwyczaj groźną i nerwową personą.

– Profesor Malfoy przysłał mnie, żebym ci przekazał, że oczekuje cię w swoim gabinecie – wyjaśnił szybko, po czym odetchnął z ulgą, najwyraźniej uszczęśliwiony, że zrzucił z siebie ciężar przekazania wiadomości.

Rose ledwo powstrzymała się przed wzniesieniem oczu do nieba. Oczywiście, że profesor Malfoy musiał przestraszyć pierwszoroczniaka na śmierć, zapewne grożąc mu szlabanem i innymi cudami, które wymyślił na poczekaniu, wmawiając chłopcu, że to właśnie go czeka, jeśli nie uda mu się dostarczyć wiadomości. Już nie raz wspominał jej, że straszenie „tych skretyniałych pierwszoroczniaków” jest jego ulubioną rozrywką nauczycielską. Choć Rose uważała, że nie powinien nazywać tego „straszeniem” tylko „zostawianiem głębokich blizn na psychice”.

– Dziękuję, już do niego idę – odparła, uśmiechając się lekko, licząc, że jakoś uspokoi chłopca.

Ruszyła pospiesznie w kierunku lochów, zastanawiając się, w jakim celu profesor Malfoy ją do siebie wzywa. Dwie godziny temu miała z nim eliksiry, więc jeśli było to coś ważnego, mógł przecież poprosić ją, aby została po lekcji. Chyba że sprawa wymagała rozmowy szczególnie rozwlekłej, a do takich miał przecież skłonność jej ulubiony nauczyciel.

Stanąwszy przed drzwiami do gabinetu zapukała mocno, po czym usłyszała zniecierpliwione „Proszę!”. Weszła do środka.

– Chciał mnie pan widzieć? – upewniła się, zamykając za sobą drzwi.

– Zgadza się – odparł Malfoy, wstając zza biurka. – Panno Weasley, co pani zrobiła mojemu synowi?

– Słucham? – zdziwiła się Rose, czując jak panika chwyta ją za gardło. – Co pan ma na myśli?

– Panno Weasley, wiem, że nie ma pani zbyt wysokiego mniemania o mojej inteligencji, ale proszę mnie nie obrażać – odparł skwaszony. – Nie wiem, co łączyło panią i Scorpiusa, ale coś na pewno. – Zawahał się. – Mam szczerą nadzieję, że wasza relacja ograniczała się do trzymania za ręce i nieśmiałych spojrzeń i byłbym bardzo wdzięczny, jeśli pozwoliłaby mi pani żyć z właśnie takim wyobrażeniem. W każdym razie, wiem, że wtedy był szczęśliwy. Teraz nie jest. Zatem ponawiam pytanie: Co pani mu zrobiła?

– Nic mu nie zrobiłam! – wykrzyknęła odruchowo Rose. – To wszystko jego wina!

Draco uniósł brew, a ona przypomniała sobie, że przecież miała udawać głupią. Przygryzła wargę z irytacją, czerwieniąc się wściekle.

– To znaczy, chciałam powiedzieć… – zaczęła, już spokojniejszym tonem – że nie wiem, o czym pan…

– Rose – powiedział ostro, mrużąc oczy.

– Och no dobra! – wrzasnęła, wyrzucając ręce w powietrze, jakby nagle jej ciało zapragnęło eksplodować szczerością.

Profesor Malfoy zwracał się do niej po imieniu tylko wtedy, kiedy za bardzo zaangażował się w dyskusję, żeby pamiętać o „pannie Weasley”, albo kiedy po prostu mówił bardzo, bardzo poważnie.

– Ale czemu obwinia pan tylko mnie?! Skąd pan wie, że pana święty synek nie zawinił? – oburzyła się, siadając obrażona na krześle naprzeciwko jego biurka.

– Przeczucie – zironizował Draco. – Poza tym, jest moim synem. To oczywiste, że stanę po jego stronie.

– Bardzo rozsądne: wybierać strony, zanim pozna się jakiekolwiek fakty – prychnęła wściekle. – Nie powinien pan wtykać nosa w nie swoje sprawy.

– Zrobiłbym to – powiedział mężczyzna, krzyżując ręce na piersi i marszcząc brwi z irytacją. – Ale aż mnie skręca w żołądku, gdy widzę go codziennie z tą idiotką. ‘

Rose spojrzała na niego zaskoczona, na chwilę zapominając o irytacji. Teraz miała ochotę przybić mu piątkę.

– Nie powinien pan tak mówić o swojej uczennicy – powiedziała odruchowo.

Draco nie krył zdziwienia.

– Przecież nikt mnie nie słyszy – wyjaśnił, wzruszając ramionami, a Rose prawie się uśmiechnęła.

Cały profesor Malfoy. Kwintesencja etyki nauczycielskiej.

– Co jest nie tak z Bellą? – spytała z przekąsem. – To miła dziewczyna. Scorpius powinien być z nią szczęśliwy.

– Ale nie jest – odparł Draco. – A to jest najważniejsze. I wcale nie jest miła. Przecież to pani, panno Weasley, dostarcza mi plotek o uczniach Hogwartu. A poza tym, człowiek czasem usłyszy to i owo. Wiem, że panna Bella Halloran prowadzi dość rozwiązły tryb życia i na każdej przerwie nakłada na usta czerwoną szminkę – oznajmił Draco tak poważnym tonem, jakby to ostatnie rzeczywiście miało jakiekolwiek znaczenie. – A do tego interesuje się Scorpiusem tylko ze względu na jego stan majątkowy.

– Skąd pan może to wiedzieć? – Rose uniosła brwi.

– Mam swoje źródła – mruknął, odruchowo kładąc dłoń na jakimś skrawku pergaminu na swoim biurku.

Weasley wytężyła wzrok i natychmiast rozpoznała charakter pisma swojej kuzynki. Notka nie była podpisana, ale to bez wątpienia była zgrabna kursywa Lily Potter.

Rose pozwoliła, żeby szok przez nią przepłynął, usiłując nie pokazać go na zewnątrz. Lily i jej macki.

– Czy ja dobrze rozumiem ? Pan usiłuje przekonać mnie, córkę dwójki znienawidzonych przez siebie ludzi, żebym zaczęła umawiać się z pańskim synem, tylko dlatego że nie przypadła panu do gustu obecna potencjalna kandydatka na synową? – spytała, nie będąc w stanie zamaskować swojego głębokiego zaskoczenia.

Ktokolwiek był odpowiedzialny za porządek na tym świecie, zdecydowanie zrobił sobie dłuższy urlop.

– Chcę, żeby Scorpius był szczęśliwy… – zaczął Draco.

– Na co i tak nie miał nigdy zbyt dużych szans. No wie pan, biorąc pod uwagę, że dał mu pan na drugie imię Hyperion.

– … a poza tym, wcale nie czuję nienawiści do pani rodziców – kontynuował niezrażony, po czym uściślił: – No, do pani matki.

Rose wyszczerzyła zęby w złośliwym uśmiechu.

– Panie Malfoy, czyżby w ten sposób próbował pan zamaskować fakt, że trochę mnie pan polubił? – zapytała z przekąsem.

– Absolutnie nie. Jest pani zmorą mojej egzystencji – oznajmił Draco, choć zrobił to bez przekonania. – Ale chcę, żeby Scorpius był szczęśliwy – powtórzył twardo. – Choć nie przeczę, że jeśli urodziłyby mi się rude wnuki, popełniłbym samobójstwo.

Weasley nie przejęła się zbytnio tym, że jego plany wybiegałby tak daleko w przyszłość, bo wiedziała, że nie mówił poważnie.

A potem ponownie posmutniała. Bo mimo profesora Malfoya i jego prób interwencji, ona nadal nie miała pojęcia co należy zrobić.

Powtórzyła na głoś swoją wątpliwość.

– Jak to co? – zdziwił się Draco. – Naprostować sytuację. Wziąć się w garść i naprawić to, cokolwiek pani zepsuła.

– Ale co jeśli… jeśli Scorpius nigdy nie był, albo już nie jest, zainteresowany… ja… no wie pan…

Draco teraz patrzył na nią z zaskoczeniem, pomieszanym z ciekawością.

– No proszę – mruknął. – Nigdy bym się nie spodziewał, że córka Hermiony Granger i Ronalda Weasleya okaże się tchórzem.

– Hej! – oburzyła się Rose. – To nie fair! Nie jestem tchórzem!

– To proszę znaleźć mojego syna i to udowodnić – fuknął. – Ja mogę powiedzieć tylko, że nigdy nie widziałem go tak szczęśliwego jak przez tych kilka tygodni, kiedy to chował się z panią po kątach. To największa zachęta, na jaką pani może liczyć. Nigdy nie możemy mieć stuprocentowej pewności, co powie ta druga osoba – wyjaśnił niecierpliwie. – Myśli pani, że ja się nie bałem, gdy postanowiłem po raz pierwszy zaprosić Astorię na kolację? Byłem tak przerażony, że rozważałem włożenie pieluchy. Na tym polega życie, panno Weasley.

– Czyli… według pana, prawdopodobnie… Scorpius jest we mnie zakochany? – spytała niepewnie, czerwieniąc się jak piwonia.

Draco uniósł brwi tak wysoko, że prawie zniknęły pod jego białymi włosami.

– Na Salazara, mam nadzieję, że nie. Niech Merlin ma w opiece tego, który naprawdę się w pani zakocha.*

Rose przybrała zaskoczony wyraz twarzy.

– Czy pan właśnie sparafrazował cytat z „Przeminęło z wiatrem”? – spytała.

– Co to jest „Przeminęło z wiatrem”?

Rose przewróciła oczami, stwierdzając, że jej pytanie było głupie. Mogły się dziać w świecie różne dziwne rzeczy – jak na przykład Draco Malfoy, zachęcający ja do randek z jego synem – ale niektóre sprawy się nie zmieniają. Jedną z nich z pewnością był fakt, że profesor Malfoy nigdy nie przeczyta mugolskiej książki. Przyjemnie było odnaleźć w końcu ten powiew normalności.

– Pójdę już, panie profesorze – oznajmiła, wstając. – Pomyślę o tym co pan powiedział i… cóż. Zobaczę co zrobię.

Draco usiał za biurkiem, jakby nagle opadł z sił, i odetchnął z ulgą. Najwyraźniej uznał, że spełnił swą powinność i cieszył się, że ma to za sobą.

– Pomyśl, pomyśl – mruknął. – Obyś wyciągnęła właściwe wnioski.

Już otwierała drzwi, gdy jeszcze na moment odwróciła głowę i spojrzała na nauczyciela.

– Dziękuję – powiedziała.

Draco posłał jej zmęczony uśmiech.

– Przegoń tę harpię w cholerę, Rose.

***

Przez ostatnie pół godziny Rose zmieniła zdanie jakieś czterdzieści siedem razy.

Po co w ogóle powiedziała, że to przemyśli? Teraz jej mózg sądził, że musi koniecznie dotrzymać słowa. Ale na samą myśl o tym, że mogłaby podejść do Scorpiusa i zapytać, czy nie miałby przypadkiem ochoty na stały związek, ogarniało ją paraliżujące przerażenie.

Nie mogła powiedzieć o tym profesorowi Malfoyowi, ale strach przed odrzuceniem nie był jedynym powodem wahania.

I nie, nie chodziło o awersję do związków i zaangażowania, bo to zaczęło jej przechodzić jeszcze zanim się pokłócili. Teraz, kiedy już uświadomiła sobie, co najlepszego zrobiła i jak nieładnie się zachowywała, w ogóle przestała ten dziwny lęk traktować poważnie. Jak mogła być tak głupia i nie robić wcześniej wszystkiego, co tylko się dało, żeby zatrzymać Scorpiusa przy sobie? Myśli o tym, że związki są niemądre, nieopłacalne i przykre, siedziała teraz tylko gdzieś z tyłu jej głowy, jak stare przyzwyczajenie. Minie trochę czasu, zanim całkiem przejdzie nad tym do porządku dziennego.

Ale był jeszcze jeden, oczywisty problem. Co powiedzą rodzice? Rose zdawała sobie sprawę, że może to zabrzmieć trochę melodramatycznie, ale ona naprawdę obawiała się, że jej ojciec może zamordować Scorpiusa. Albo chociaż poważnie uszkodzić.

O siebie była względnie spokojna, bo jednak uziemienie w domu do końca życia i zakazanie kontaktów z ludźmi nie było aż tak fatalnym scenariuszem jak śmierć w męczarniach.

A co, jeśli nie będą wściekli, ale, co chyba byłoby jeszcze gorsze, rozczarowani? Smutni? Co, jeśli pomyślą sobie, że Rose spotyka się ze Scorpiusem, żeby zrobić im na złość?

Nie chciała złamać im serc. Miała dobre kontakty z profesorem Malfoyem, ale wiedziała, że w przeszłości wyrządził jej rodzicom sporo krzywdy. A ona teraz miałaby chodzić z jego synem? Cóż za fatalna, wyrodna córka by się tak zachowała? Jakby w ogóle nie traktowała poważnie wszystkiego, przez co przeszli Ron i Hermiona…

Ale przecież minęło dwadzieścia pięć lat.

Z tymi przemyśleniami zawędrowała do biblioteki, ponieważ jej nogi, bez wiedzy właścicielki, nadal spacerowały beztrosko, szukając Scorpiusa Malfoya.

I znalazły go.

Stał w dziale transmutacji z Bellą Halloran, która trzymała dłonie na jego szerokich barkach. Rose poczuła, jakby ktoś zamroził jej kręgosłup.

A potem Bella wspięła się lekko na palce i pocałowała Scorpiusa.

Weasley nagle zapomniała o wszystkich swoich obiekcjach. Czysta wściekłość całkowicie ograniczyła jej umiejętność logicznego myślenia. Po raz pierwszy od miesięcy wiedziała dokładnie co chce, i absolutnie musi zrobić.

Reakcja rodziców? Teraz to nieistotne.

Strach przed odrzuceniem? Jaki strach?

Pocałunek nie trwał długo, zaledwie kilka sekund. Scorpius, delikatnie acz stanowczo, odsunął od siebie dziewczynę i otworzył usta, żeby coś powiedzieć.

Ale Rose nie dała mu takiej możliwości. W trzech susach pokonała odległość dzielącą ją od pary. Nie patrząc na blondyna, stanęła za Bellą i postukała ją w ramię. Ta odwróciła się z ciekawością.

– Zabieraj łapy od mojego chłopaka – powiedziała spokojnie Rose.

A potem zacisnęła pięść i przyłożyła Belli w nos.

* W oryginale: „God help the man, who ever really loves you”. Wybaczcie, ostatnio czytałam po raz fafnasty i za każdym razem obsesja się odświeża.

______________________________

Tundunduuuuun!

Bo jaki jest lepszy czas na dodanie rozdziału niż czwarta nad ranem?

Także mam nadzieję, że się spodoba :D

Czekam na wasze opinie! Dokarmcie Wena, bo głodny.

Strzelam, że przenikliwość Harolda was nie zaskoczyła. Co myślicie o stażu? Choć chyba najbardziej jestem ciekawa, co myślicie o zachowaniu Draco :P

Dajcie znać!

Trzymajcie się <3