[29]"Mógłbym go zabić kciukiem!"

Scorpius nie spotkał Lily na kolacji. Najwyraźniej zjadła już wcześniej. Przez jakiś czas zastanawiał się czy nie powinien jakimś podstępem wkraść się do Pokoju Wspólnego Gryfonów, aczkolwiek zrezygnował z tego pomysłu. Mógłby powiedzieć, że chce się zobaczyć z Albusem… ale wątpił, że byłby w stanie odpowiednio nonszalancko rzucić „Hej, a tak nawiasem mówiąc, gdzie twoja siostra?”. Poza tym, mógłby wpaść na Rose i byłby zmuszony do interakcji z nią, nie uspokoiwszy wcześniej swoich myśli i szaleńczo pędzącego serca.

Dopiero późnym wieczorem, kiedy już miał z głowy tę niezręczną, obiecaną wizytę u ojca, spotkał Lily na korytarzu.

– O, hej – wypalił. – Właśnie cię szukałem. Rzuciłaś na mnie jakieś zaklęcie namierzające?

Brwi dziewczyny uniosły się wysoko.

– Nie. Niby skąd miałabym wiedzieć, że mnie szukasz?

Scorpius nieco się zmieszał. Wyglądało na to, że za bardzo przyzwyczaił się do jej wszechwiedzy.

– Tak, jakoś… nieistotne. Lily, chciałem z tobą porozmawiać o czymś ważnym. Bo widzisz… Rose i ja tak jakby jesteśmy razem. To znaczy, tak mi się wydaje – mruknął, niepewny czy sytuacja jest nadal aktualna.

– Tak, a niebo jest niebieskie – odparła Lily, przewracając oczami. – Masz jeszcze jakieś prawdy oczywiste do obwieszczenia? Podejrzewałam, że Rose lada moment pozbiera się do kupy i weźmie za ciebie na poważnie, zwłaszcza po tym anonimowym liście, który wysłałam do profesora Malfoya…

– Jakim liście? – wtrącił Scorpius.

– Nieważnie. – Potter machnęła ręką. – O czym chciałeś ze mną porozmawiać?

Malfoy uznał, że najlepiej będzie od razu przejść do rzeczy.

– Przed kolacją, Rose powiedziała… to znaczy, chyba raczej jej się wymsknęło… powiedziała, że mnie kocha – wydyszał, rumieniąc się lekko. Odbył z Lily tyle dziwnych rozmów, omawiali razem całe mnóstwo niestosownych tematów, a on nagle, przy tym konkretnym wyznaniu, poczuł się niezręcznie. Przełknął ślinę. – Powiedziała, że mnie kocha, a potem to odwołała. Dokładnie tak jak przewidziałaś, jeszcze w grudniu.

Lily nie wyglądała na zaskoczoną.

– Dobrze – powiedziała ostrożnie. – Cieszę się. Coś jeszcze?

Scorpius wytrzeszczył na nią oczy.

– Jak to „coś jeszcze”? Co ja mam teraz zrobić? Ona uciekła!

– Jak to Rose – odparła, wzruszając ramionami. – Ale chyba powiedziałam ci już dawno, że to będzie znak, że Rose już nie wypiera się zaangażowania. I że możesz jej powiedzieć, co tylko ci się podoba.

– Tak… tak po prostu? – jęknął. – Nie masz dla mnie może jakieś bardziej przejrzystej rady?

– Tylko taką, żebyś zrobił to szybko – oznajmiła Potter. – Bo to, że Rose jest na etapie nie-uciekania od zobowiązań, wcale nie znaczy, że nie może się to zmienić. – Zerknęła na zegarek. – Ale niedługo jest cisza nocna, więc chyba i tak musisz poczekać do jutra.

Scorpius potrząsnął głową.

– Dzisiaj – sapnął. – Powiem jej dzisiaj.

Dawno nie miał takiej tremy. Poziom jego paniki mógłby spokojnie konkurować z najgorszymi wybuchami histerii u Rose.

Teoretycznie powinien przygotowywać się do tego od dawna, do tego, żeby w końcu móc jej powiedzieć. Tyle że jakoś zawsze wydawało mu się, że ma jeszcze mnóstwo czasu. Za bardzo przyzwyczaił się do myśli, że Rose nie jest gotowa.

Teraz natomiast, choć Lily wyraźnie dała mu do zrozumienia, że Scorpius może już wyrzucić z siebie absolutnie wszystko, ogarniało go dziwne przerażenie. Bo przecież nawet Lily musi się czasem mylić. Co jeśli to jest właśnie ten czas? Co jeśli Rose znowu ucieknie albo, co gorsza, roześmieje mu się w twarz?

Może kiedy wymsknęły jej się te dwa słowa, rzeczywiście nie miała tego na myśli.

***

Rose była w wysokim stadium Histerii Absolutnej.

Och, na barchanowe gacie ciotki Muriel! Co też ona najlepszego narobiła? Dlaczego nie potrafiła trzymać gęby na kłódkę?

Powinna mieć zakaz rozmawiania z ludźmi.

Powinna mieć swojego osobistego prawnika, z którym konsultowałaby się przed wypowiedzeniem każdego zdania.

Nie miała pojęcia, co jej strzeliło do głowy. Nie chciała mu tego mówić. Na pewno nie teraz. Ani w ciągu najbliższych dziesięciu lat. Właściwie, planowała z tym poczekać do czasu, gdy któreś z nich będzie na łożu śmierci.

Rose w ogóle nie cierpiała rozmyślać o rzeczach dla niej niewygodnych. Zawsze odkładała to na później, a później nigdy nie nadchodziło. Wszystkie zagadnienia dotyczące uczuć i relacji międzyludzkich upychała w jakiejś szufladce na dnie umysłu, po czym szczelnie zamykała ją na klucz. To był jej sposób na to, aby iść przez życie szczęśliwą, bez zmartwień. Tylko czasem, gdy jej umysł się nudził, odczuwała jakiś dziwny ciężar pod sercem, bo przypominało jej się, że te problemy gdzieś tam są. I tylko wtedy bywała smutna.

Dzisiaj okazało się, że czas najwyższy zaprzestać tej techniki. Wszystko wskazywało na to, że jeśli tyle rzeczy się w sobie upycha, coś może się niechcący wymsknąć. I to właśnie to!

W rezultacie wyznała Scorpiusowi miłość, będąc jego dziewczyną od niecałej doby. Wyśmienicie.

Prawdopodobnie wystraszyła go na amen. A nawet nie zdążyła się nim nacieszyć. Nawet nie miała okazji choć raz nazwać go misiem, skarbem, kotkiem czy jakimś innym idiotycznym słowem, z powodu których zawsze dokuczała znajomym. Była pewna, że w przypadku jej i Scorpiusa się to nie przyjmie, ale miło by było chociaż spróbować.

Nawet się wcześniej nie zastanowiła, nad tym czy go kocha (czemu nie należy się dziwić, skoro unikała myślenia o tym jak ognia). Ale jakoś tak, kiedy powiedziała to na głos, uświadomiła sobie ze zgrozą, że to szczera prawda.

Przekręciła się w łóżku i odsłoniła ciężką, szkarłatną kotarę, żeby sprawdzić, która godzina. Staroświecki zegarek na szafce nocnej mówił, że dochodziła pierwsza w nocy.

Z cichym jękiem przewróciła się na brzuch, próbując znaleźć pozycję, w której byłoby jej wygodnie. Od dwóch godzin wierciła się w pościeli, usiłując odpędzić nieprzyjemne myśli i zasnąć, ale nie przynosiło to żadnych skutków.

Teraz, kiedy o tym wszystkim myślała, zastanawiała się, jakim cudem wpadła na to dopiero teraz.

No bo jak mogłaby go nie kochać? Znosił wszystkie jej humorki bez mrugnięcia okiem. Sprawiał że się śmieje, tęskni i godzinami rozmawia z nim o magii, filozofii, malarstwie i szkole. Cieszył się każdym jej najdrobniejszym sukcesem, nieważne czy był to „Wybitny” z wypracowania, czy informacja o tym, że udało jej się sprzedać obraz w prestiżowej galerii. A kiedy zdarzało jej się zasnąć w Pokoju Życzeń i obudzić z krzykiem z jakiegoś głupiego koszmaru, tulił ja do siebie i szeptał słowa pocieszenia, aż do momentu, gdy odzyskiwała spokój ducha. A potem wcale się z niej nie śmiał, kiedy pytał, co jej się śniło, a ona opowiadała, że skoczył na nią błękitno-różowy, zmechanizowany wąż, noszący koronę z diamentów.

Kiedy tak leżała, pogrążona w szponach własnej histerii, usłyszała dźwięk. Coś jakby… muzyka? Brzmiało jak bębny, choć nie do końca. Bardziej… bongosy?

Wydawało się, że owa muzyka dopływa do niej zza okna.

– Nie – jęknęła Rose w poduszkę, pełna złych przeczuć. – Tylko nie Scorpius na bongosach. Błagam, niech to nie będzie Scorpius na bongosach…

Wciąż pojękując rozpaczliwie, wygramoliła się z ciepłej pościeli i podreptała do okna. Po drodze zerknęła na śpiące współlokatorki, żeby upewnić się, czy żadna z nich się nie obudziła.

Na wszelki wypadek rzuciła Muffliato.

Otworzyła szeroko okno. Na zewnątrz, w istocie, znajdował się Scorpius. Siedział na miotle, a przed nim, magicznie lewitowane, unosiły się bongosy, w które chłopak z wielkim zaangażowaniem uderzał.

Nadal miał na sobie szkolny mundurek: białą koszulę, ciemne spodnie i krawat Slytherinu, choć zrezygnował z szaty. Z jakiegoś powodu, przez ten formalny ubiór, sytuacja wydawała się Rose jeszcze bardziej abstrakcyjna.

– Scorpius! – syknęła Rose cicho, mimo że po rzuceniu zaklęcia nikt nie mógł jej usłyszeć. – Co ty wyprawiasz?!

Blondyn uniósł głowę znad instrumentu i popatrzył na nią z uśmiechem, nie przestając grać.

– Chciałem się z tobą zobaczyć, a nie mogłem wymyślić innego sposobu, na wywołanie cię z pokoju – wyjaśnił wesoło.

Rose wytrzeszczyła na niego oczy. Na poczekaniu byłaby w stanie wymienić pięć lepszych pomysłów. A on pomyślał akurat o bongosach.

– Nie mogłeś wysłać sowy? – spytała spokojnie.

– Uznałem, że wszystkich pobudzi.

– I nie pomyślałeś, że bongosy zrobią to samo?

Scorpius wydawał się zbity z pantałyku, choć Rose mogłaby przysiąc, że udaje.

– Jakoś nie przyszło mi to do głowy – wyjaśnił, wzruszając ramionami. – Pójdziemy do Pokoju Życzeń? Chciałem z tobą porozmawiać.

Dziewczyna spięła się gwałtownie, gdy uderzyły w nią wszystkie obawy, co do rozmów ze Scorpiusem. Czy naprawdę będzie chciał rozmawiać o tym? Mógłby się nad nią zlitować.

– Jest późno – mruknęła.

– Ja tam nie mógłbym teraz zasnąć – powiedział, po czym w końcu przestał uderzać w bongosy i spojrzał jej w oczy w taki sposób, jakby usiłował wedrzeć się do umysłu. – Mam dziwne przeczucie, że ty też.

Rose przełknęła głośno ślinę, ale nie była w stanie zaprzeczyć.

– Melody ma w szafce pelerynę niewidkę Albusa – powiedziała cicho. – Będę w Pokoju Życzeń za dziesięć minut.

– Nie ma potrzeby, żebyś błąkała się w nocy po zamku – odparł Scorpius, uśmiechając się szeroko. Machnął różdżką, sprawiając, że bębny zniknęły, po czym poklepał zachęcająco swoją miotłę. – Wskakuj. Polecimy na Wieżę Astronomiczną, stamtąd jest o wiele bliżej.

– Eee… A co jeśli twój tata tam będzie?

– Sprawdziłem – odparł natychmiast. – Teren czysty.

Rose powoli podniosła swoją szatę z podłogi, gdzie porzuciła ją przed pójściem spać (szczęśliwym zrządzeniem losu, Melody była już wówczas w objęciach Morfeusza, więc nie miała okazji się oburzyć), po czym zbliżyła się do okna i obrzuciła miotłę niepewnym, zlęknionym spojrzeniem.

– Ja nie latam – powiedziała stanowczo, jednocześnie narzucając pelerynę.

– Wiem – odrzekł Scorpius, kiwając głową. – Czas to zmienić.

Chcąc jakoś jeszcze opóźnić nadchodzącą przygodę, wzięła z szafki nocnej swój nierozwiązany krawat Gryffindoru. Włożyła go przez głowę, choć wiedziała, że nie jest jej potrzebny.

Wdrapała się na parapet, przerzucając nogi na zewnątrz, próbując zapanować nad ogarniającym ją przerażeniem. Usiłowała jakoś zracjonalizować swoje obawy. Przecież nie miała nigdy lęku wysokości – po prostu nie potrafiła utrzymać się na miotle Ale teraz to Scorpius będzie prowadził, ona musi jedynie usiąść na tym cholernym badylu… i nie spaść.

– Rose – odezwał się ponownie chłopak, podlatując bliżej, tak, że miotła niemal stykała się z parapetem. – Przecież cię nie puszczę.

Wydawało jej się, że już kiedyś usłyszała od niego coś podobnego, choć nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, kiedy się to stało.

Prawą nogę przełożyła przez trzonek, a następnie pozwoliła Scorpiusowi objąć się mocno w talii i przenieść jej ciężar na miotłę.

Usadowił ja przed sobą, zupełnie jak wtedy, kiedy zabrał ją na konną przejażdżkę. Otoczył ją mocnymi ramionami, kładąc dłonie tam, gdzie trzymała swoje, dzięki czemu stwarzał jej w głowie iluzję, że to ona steruje miotłą. Mimo że wiedziała, iż to nie prawda, wywołało to lekki uśmiech.

Kiedy ruszyli, Rose zamknęła oczy, pozwalając  by jedynym, co uświadamiało jej, że się przemieszczają, był pęd powietrza, który czuła na twarzy.

– Noc jest bardzo ładna – szepnął Scorpius prosto do jej ucha. – Zobacz sama.

Nie miała pojęcia, jak się domyślił, że jej powieki są zaciśnięte.

– Wierzę ci na słowo – sapnęła. – Kiedy lądujemy?

Lecieli jeszcze tylko przez kilka minut, ale dla niej to było jak wieczność.

Dopiero, kiedy jej stopy uderzyły w twardy grunt, a ona głośno wypuściła powietrze, zdała sobie sprawę, że w ogóle wstrzymywała oddech.

– I jak się podobało? – zapytał Scorpius, podczas gdy Rose zsiadała z miotły, usiłując zapanować nad drżeniem kolan.

– Może poświęciłabym więcej uwagi na zachwycanie się urokami lotu, gdybyś mnie ciągle nie rozpraszał – mruknęła oskarżycielsko, nie mogąc powstrzymać lekkiego uśmiechu.

– A jaki sposób niby cię rozpraszałem? – oburzył się blondyn, a na jego przystojnym obliczu pojawiła się mina niewiniątka.

– Na przykład kładąc dłonie na moich udach, zamiast trzymać je na miotle – zauważyła rozsądnie.

Białe zęby błysnęły w szerokim uśmiechu.

W milczeniu ruszyli w kierunku schodów. Po chwili Scorpius delikatnie złapał ją za rękę, splatając jej palce ze swoimi. Zupełnie jakby spacerowali wspólnie ulicami Hogsmeade, a nie skradali się nocą po zamku.

Rose naprawdę nie mogła uwierzyć we własną niedorzeczność, gdy poczuła, że się rumieni.

***

No powiedz jej.

Czekam na odpowiedni moment.

To świetnie, bo przegapiłeś już jakieś pięćdziesiąt!

Scorpius miał wrażenie, że trochę kręci mu się w głowie, od tych wszystkich kłótni, które toczył sam ze sobą.

Problem polegał na tym, że tyle razy już wyobrażał sobie, jak w końcu mówi jej, że ją kocha… że teraz wszystko było nie tak.

Chciał być romantyczny, a Merlin mu świadkiem, że raczej mu się to nie zdarzało. Mógł być zakochanym kretynem, mógł wzdychać do dziewczyny przez sześć lat, ale to nie zmieniało faktu, że był facetem. A romantyzm był dla kobiet. I to właśnie dla nich mężczyźni silili się na te wszystkie bzdury.

I jeśli którakolwiek na to zasługiwała, była to właśnie Rose.

A jemu z jakiegoś powodu wydawało się, że te cholerne bongosy mogłyby uchodzić za lepszą wersje romantycznej serenady pod jej oknem, ale kiedy przyszło do mówienia, stchórzył w ostatniej chwili.

Ale za każdym razem kiedy otwierał usta, czuł, że jeśli właśnie w tym momencie eksploduje czułymi słówkami, wcale nie zostawi jej w głowie miłego, żywego wspomnienia, do którego będzie chciała powracać.

W ich otoczeniu aktualnie nie było nic romantycznego. Może poza kominkiem. Ogień hasał w nim wesoło, wytwarzając całkiem przyjemną atmosferę.

A oni siedzieli na łóżku i grali w pokera.

I to Rose wpadła na pomysł, żeby zrobić z tego rozbieranego pokera!

Nie wiem, kogo próbujesz nabrać, ale i tak nikt by ci nie uwierzył.

Rose znajdowała się naprzeciwko niego, ubrana w podkoszulek, majtki i jedną skarpetkę w barwach Gryffindoru.

– Więc tak teraz będą wyglądały nasze randki? – zapytała z uśmiechem.

– Tylko do poniedziałku – odparł z uśmiechem.

Na chwilę zapadło milczenie, podczas którego Rose wymieniła karty.

– Cholera – mruknęła, kiedy Scorpius ujawnił swojego fula, w odpowiedzi na jej dwie pary. – Gumka do włosów się liczy? – zapytała, sięgając dłonią po przedmiot.

Malfoy przewrócił oczami.

– Jasne – powiedział.

– Całe założenie od początku było bardzo niesprawiedliwe – mruknęła naburmuszona, a rude loki wysypały się na ramiona. – Ty zacząłeś grę całkiem ubrany, a ja przyszłam tutaj w piżamie.

– Marudzisz tylko dlatego, że ciągle przegrywasz – stwierdził Scorpius z uśmiechem. Przygryzła wargę i zmarszczyła brwi, jak zawsze, kiedy była sfrustrowana.

– A ty dałbyś mi fory, gdybyś mnie… – urwała, a chłopak dostrzegł panikę, która na ułamek sekundy zagościła w jej oczach. Zaraz jednak odzyskała rezon. –lubił – zakończyła spokojnie.

– Poczujesz się lepiej, jeśli zdejmę koszulę? – zapytał uczynnie.

– Tak – odpowiedziała natychmiast, uśmiechając się zaczepnie.

– Czuję się uprzedmiotowiony – powiedział, posłusznie pozbywając się ubrania.

Rose zignorowała go i uprzątnęła karty z łóżka, po czym rozłożyła się wygodnie na plecach.

– Nie chcę już grać – oznajmiła.

– A co chcesz robić, Picasso? – zapytał Scorpius, kładąc się przodem do niej i wspierając głowę na dłoni.

Dziewczyna uniosła się na łokciach i spojrzała na niego.

– Naucz mnie jakichś szkockich przekleństw – zaproponowała poważnie, wpatrując się w niego czujnymi, ciemnymi oczami.

Zaśmiał się lekko. Odczuwał silną potrzebę jakiegokolwiek kontaktu fizycznego, więc podsunął lekko do góry jej czarny podkoszulek i zaczął  zataczać kółka swoim palcem wskazującym na jej płaskim brzuchu. Rose zerknęła w dół, ale nie protestowała.

– Dlaczego przekleństw? – zapytał chłopak, unosząc brew.

– To czegokolwiek.

– Tha gaol agam ort*  – powiedział twardo, próbując się nie zrumienić.

– Co powiedziałeś?

– Że ładnie wyglądasz. – Ponownie starał się sprawiać wrażenie, że jest ucieleśnieniem niewinności.

Weasley podejrzliwie zmrużyła oczy.

– Mam dziwne wrażenie, że kłamiesz – oznajmiła.

– Nie śmiałbym. – Scorpius wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Skąd w ogóle znasz szkocki?

– Dokładnie to gaelicki szkocki – poprawił ją. – Malfoy Manor położone jest na zachodzie Szkocji, a ojciec twierdził, że to ważne, abym pielęgnował swoje narodowe dziedzictwo, czy coś w tym stylu. Poza tym, wesz jak on lubi żyć w przeświadczeniu, że jest wyjątkowy, a tym językiem posługuje się stosunkowo niewielka ilość ludzi. Odbierałem lekcje wtedy, kiedy jeszcze obchodziło mnie jego zdanie.

– Och – odparła zaskoczona. – No to naucz mnie chociaż kilku przekleństw. Ja znam trochę francuskich, mogę ciebie ich nauczyć w ramach rekompensaty.

– To bardzo miłe z twojej strony, ale po francusku też mówię.

Rose prychnęła, wyraźnie urażona, że Scorpius tak ją przewyższa w kwestii umiejętności lingwistycznych.

– Cholerna arystokracja – warknęła. – Ja za to umiem… przyrządzić pyszne… kanapki z serem.

Scorpius roześmiał się głośno, a naburmuszona dziewczyna podniosła się i uklękła na łóżku z demonstracyjnie skrzyżowanymi rękami.

Poszedł w jej ślady, klękając naprzeciwko niej.

– Nie bocz się. Nauczę cię tych przekleństw – zaproponował z uśmiechem.

Rose wyraźnie się rozpromieniła.

– Przekleństwo numer jeden: Ráicleach – powiedział blondyn, mocno akcentując.

– A co to znaczy? – zainteresowała się.

– Nie będę używał takich słów przy damie! – oburzył się teatralnie, kładąc dłoń na piersi.

– Przecież i tak to robisz – stwierdziła, przewracając oczami.

– Ale w innym języku, więc się nie liczy – odparował. – Możesz tak nazwać kogoś, kto bardzo, bardzo cię wkurzy. Raczej osobę płci żeńskiej. Ráicleach. Powtórz.

– Ráicleach – powtórzyła Rose, takim tonem, jakby mówiła „piękny motylek”.

– Wy, Anglicy i ten wasz górnolotny akcent.– Scorpius z rozbawieniem wzniósł oczy do nieba, ignorując fakt, że na co dzień również posługuje się owym akcentem. – Twarde „r”, nie zmiękczaj też „ch” i postaraj się zabrzmieć nieco bardziej agresywnie. Ráicleach

–. Ráicleach! – powtórzyła, jak wściekły kociak.

Scorpius objął dłonią jej twarz, ściskając policzki

– Jeszcze raz – powiedział cicho.

– Ráicleach.

Wyglądała przeuroczo. Wielkie, ciemne oczy wpatrywały się w niego niewinnie, podczas gdy ona wypowiadała brzydkie słowo. Rude włosy otaczały ją jak lwia grzywa, spływając aż do pasa, nadając całej drobnej postaci odrobinę dzikości.

Kiedy tak trzymał policzki swojej dziewczyny, jej usta wydymały się zachęcająco…

Zanim w ogóle się zorientował co robi, pocałował ją zachłannie, przewracając ich oboje i przygniatając Rose do materaca. Jedyny dźwięki jaki się wówczas z niej wydobył, to zduszone „hmpf!”.

– Och! – sapnęła, kiedy położył jej dłonie na udach i podciągnął je do góry. – Ale miałeś mnie uczyć… – urwała, a z jej gardła wydobył się jęk, kiedy Scorpius przygryzł delikatnie jej ucho.

– Chrzanić edukację – warknął, gdy oplotła go nogami w pasie i gwałtownie wysunęła biodra do przodu. – Podczas tego, co mam zamiar z tobą robić, możesz równie dobrze przeklinać po angielsku.

Rose nie miała żadnych obiekcji. Jedną dłoń wplotła w jego włosy, a druga powędrowała do paska od spodni.

Uwielbiała te chwile, gdy czuła na sobie jego twarde, umięśnione ciało. Serce przyspieszyło tempo, aż to tego stopnia, że prawie czuła jego głuche uderzenia o żebra. Każdy nerw w jej ciele wydawał się być pobudzony.

Scorpius przygryzł jej wargę i warknął pożądliwie, gdy przebiegła palcami po jego nagim torsie. Zabrał rękę, którą wcześniej obejmował ja w tali i przeniósł ją w górę, żeby zaplątać palce w jej włosach. Odchylił jej głowę do tyłu żeby pogłębić pocałunek.

– Scorpius – jęknęła, kiedy całował wrażliwą skórę pod jej obojczykiem.

– Jeszcze raz, Rose – szepnął, zaciskając palce na jej biodrach.

– Scorpius…

Do żadnego z nich jakoś nie docierało, że nie muszą się nigdzie spieszyć. Pragnęli jak najszybciej być jeszcze bliżej siebie.

Cóż, pomyślała mgliście Rose, gdy Scorpius zsuwał z niej podkoszulek. Przynajmniej nauczyłam się dziś nowego słowa.

***

Rose uchyliła powieki i, mamrocząc coś sennie pod nosem, przekręciła się na brzuch. Słońce wpadało do pomieszczenia i brutalnie wybudzało ją z rozkosznego snu. Budzik jeszcze nie zadzwonił, więc wiedziała, że nie ma się czym martwić.

Scorpius uśmiechnął się do niej sennie i objął ją w talii, przyciągając lekko do siebie.

Zaraz, zaraz pomyślała nieprzytomnie, wtulając twarz w szyje Scorpiusa. Szyję Scorpiusa. Otworzyła raptownie oczy, gdy uświadomiła sobie straszliwą prawdę. Jeśli jest tu szyja Scorpiusa, to znaczy, że jest tu też reszta Scorpiusa, a to z kolei oznacza, że wcale nie znajduję się w swoim dormitorium, zatem żaden budzik nie zadzwoni…

– Jasna cholera! – wrzasnęła, odpychając od siebie chłopaka. – Malfoy, obudź się! Zasnęliśmy w Pokoju Życzeń! Zaspaliśmy!

Chłopak wymamrotał coś w odpowiedzi i ponownie objął ja ramieniem.

– Nie! Scorpius, złaź ze mnie natychmiast!

Nieco już obudzony jej wrzaskami blondyn, przetoczył się na plecy i splótł dłonie za głową.

– Możesz powtórzyć?

– Zaklęcia! – odparła, wyrzucając ręce w powietrze. Zeskoczyła z łóżka i podbiegła do stolika, na którym wczoraj Scorpius zostawił swój zegarek. – Zaklęcia kończą się za piętnaście minut! Musimy zdążyć chociaż na kawałek!

– Och! – Z twarzy Malfoya natychmiast zniknęły resztki senności. – Trzeba było tak od razu! – wykrzyknął, również zrywając się na różne nogi i błyskawicznie wbijając się w spodnie.

– Nie mam tu nic do ubrania – jęknęła Rose, przypominając sobie ze zgrozą, że wczoraj opuściła dormitorium jedynie w piżamie, pelerynie i cholernym krawacie.

– Jesteś w Pokoju Życzeń – przypomniał jej rozsądnie Scorpius, rozglądając się za swoimi skarpetkami. – Na pewno da się coś załatwić.

– Racja – przyznała. – Eee… panie Pokoju? – zagadnęła głośno. – Potrzebuję białej koszuli, czarnej spódnicy i ciemnych butów w moim rozmiarze.

Wszystko o co poprosiła, pojawiło się przed nią na łóżku. Westchnęła z ulgą i szybko się ubrała.

– Mam iść pierwsza? – zapytała, wiążąc pod szyją pelerynę, gdy z zaskoczeniem stwierdziła, że Scorpius jeszcze nie jest gotowy.

– Tak – odparł, podchodząc do niej i całując ją z roztargnieniem w czoło. – Zobaczymy się w klasie.

Nie trzeba jej było dwa razy powtarzać. Porwała z podłogi krawat, nawet nie patrząc w jego stronę i pędem wybiegła z pokoju.

Kiedy dotarła do sali, w której odbywały się zaklęcia, wpadła do środka jak burza, a drzwi z hukiem uderzyły o ścianę.

– Przepraszam… – wydyszała, usiłując złapać w płuca choć odrobinę życiodajnego tlenu.

Profesor Flitwick spojrzał na nią oburzony i pokręcił z rozczarowaniem głową.

– Panno Weasley, dawno nie byłem świadkiem tak skandalicznego spóźnienia. Lekcja prawie się kończy. Griffindor traci trzydzieści punktów. Proszę zająć miejsce i żeby mi się to więcej nie powtórzyło.

– Tak, panie profesorze – sapnęła, wlokąc się na tył klasy. Nie zamierzała marudzić z powodu utraty sporej ilości punktów, bo wiedziała, że byłoby znacznie gorzej, gdyby w ogóle się nie pokazała.

Po drodze minęła ławkę, w której Melody siedziała z – dzięki Merlinowi – Haroldem. Rose naprawdę była za to wdzięczna, bo chciała odłożyć rozmowę z przyjaciółką, jak tylko się da. Gdyby miejsce obok niej było wolne, a ona by go nie zajęła, wyglądałaby jeszcze bardziej podejrzanie niż teraz. A było naprawdę źle. Nie wróciła przecież na noc do pokoju.

Nie było najmniejszych szans, żeby brunetka jakimś cudem tego nie zauważyła. Podejrzliwy wzrok, którym śledziła Rose, był na to najlepszym dowodem.

Zerknęła na ostatnią ławkę, przy której siedział samotnie Albus. Dziewczyna trochę się obawiała, że Mel mogła już podzielić się z nim niewygodnymi dla Weasley informacjami, aczkolwiek wyraz twarzy kuzyna na to nie wskazywał. Odetchnęła z ulgą i opadła na sąsiadujące z nim krzesło.

– Cześć, Śpiochu. Jak już tyle cię ominęło, mogłaś nie przychodzić i oszczędzić nam punktów. Flitwick nie sprawdził dzisiaj obecności  – powiedział z uśmiechem, podsuwając jej notatki pod nos. – Możesz sobie przepisać… Hej, czy ty masz na szyi krawat Slytherinu?

Zaskoczona Rose spojrzała w dół.

– Co? Oczywiście, że n… Och, cholera! – syknęła, a Al nadal wpatrywał się w jej krawat ze zmarszczonymi brwiami.

Scorpius wybrał ten moment, żeby pojawić się w klasie. Miał znacznie więcej szczęścia i rozumu niż Rose. Otworzył drzwi bardzo cichutko, po czym, korzystając z tego, że profesor Flitwick pochylał się nad jedną z ławek, i tłumaczył coś Carze Longbottom, wszedł do sali i zajął najbliższe drzwiom wolne miejsce w pierwszej ławce.

Rose zerknęła na jego szyję i jej najgorsze podejrzenia się spełniły. Zwisał z niej żółto-czerwony krawat.

Chłopak jakby wyczuł, że dziewczyna na niego patrzy. Odwrócił się w jej stronę, uśmiechnął się i mrugnął. Zaraz jednak dostrzegł jej przerażony wyraz twarzy i pytająco uniósł brwi. Rose, niezbyt subtelnie zresztą, wskazała na swój Ślizgoński krawat (który, z czego właśnie zdała sobie sprawę, był dobre sześć czy siedem centymetrów za długi), a Scorpius wytrzeszczył oczy. Natychmiast zaczął się podnosić, planując zapewne opuścić salę, zanim ktokolwiek się zorientuje.

– Panie Malfoy, a dokąd to pan się wybiera? – zapiszczał profesor Flitwick. – Lekcja jeszcze trwa, proszę natychmiast usiąść.

Chłopak opadł z powrotem na krzesło, opuszczając się na nim najniżej jak się dało, zdeterminowany by nie dopuścić, aby ktoś dostrzegł barwy jego krawatu.

Rose dostrzegła, że zaczął majstrować przy węźle.

– Rose – syknął Albus, dźgając ją łokciem w żebra.

– Przestań, Al! Próbuje przepisywać notatki – wymamrotała.

– Och daruj sobie, dobrze wiem, że znasz to zaklęcie od miesięcy! Dlaczego masz na sobie krawat Slytherinu? I, na gacie Merlina, czy Scorpius… ROSE WEASLEY, CZY TY…

– Silencio! – Rose w porę wygrzebała różdżkę z kieszeni szaty i uciszyła kuzyna.

Teraz jego usta tylko otwierały się i zamykały, nie wydając z siebie żadnego dźwięku, podczas gdy jego twarz była wykrzywiona gniewem.

Rose wiedziała, że najgorsze nadeszło i nie ma już odwrotu. Teraz zależało jej jedynie na tym, by odwlec wybuch Albusa. Chociaż do przerwy.

– Nie mam pojęcia, co się z wami dzisiaj dzieje – powiedział profesor Flitwick, tym razem obrzucając Albusa spojrzeniem pełnym dezaprobaty. – Och, w końcu – dodał, gdy rozbrzmiał upragniony dzwonek. Weasley nie pamiętała, kiedy ostatnio usłyszała podobną uwagę z ust nauczyciela, zamiast ucznia.

Scorpius wypadł z klasy pierwszy, a Rose pognała za nim, chcąc odciągnąć Albusa i resztę wesołej kompanii jak najdalej od całej reszty uczniów, którzy właśnie wysypywali się na korytarze i spoglądali na pościg z ciekawością.

Musieli wyglądać dość osobliwie: przewodził im, truchtający pospiesznie i przepychający się przez tłumy, Malfoy, Rose trzymała się kilka kroków za nim. Gdzieś za jej plecami musiał być Albus, którego pokrzykiwania już dało się słyszeć: najwyraźniej ktoś go odczarował.

Ruda zaryzykowała spojrzenie przez ramię. Tuż obok Albusa biegła Melody, ciągnąc za rękę Carę, której to z kolei towarzyszył, wyszczerzony od ucha do ucha, Harold.

Kiedy w końcu zrobiło się luźniej, Scorpius się zatrzymał, a Rose, nie bardzo wiedząc co ze sobą zrobić, stanęła obok niego.

– TY PODŁY, PRZEBRZYDŁY ŚLIZGONIE! – wrzasnął Albus, rzucając się w kierunku Malfoya. – Z moją kuzynką?! Z MOJĄ NIEWINNĄ KUZYNKĄ?! CO CI ODBIŁO?!

Na szczęście Harold w porę się z nim zrównał i założył mu na szyi jakiś skomplikowany chwyt, a Cara, starając się pomóc, złapała szamoczącego się chłopaka za ramiona.

– Albus – powiedział nerwowo Harold. – Bądź rozsądny.

– Rozsądny?! – syknął Al, kompletnie ignorując fakt, że właśnie jest podduszany. – On przeleciał moją kuzynkę!

Rose czuła się bardzo niekomfortowo z faktem, że parę osób nadal ich słucha.

– Albus, to nie tak… – zaczęła.

– Co tu się, do ciężkiej cholery, wyprawia?! – zza zakrętu wyłoniła się Lily, Hugo i kilkunastu innych Gryfonów z piątej klasy. Najwyraźniej wracali wspólnie z jakiejś lekcji.

Na korytarzu zapadła cisza, przerywana jedynie głuchym warczeniem i sapaniem Albusa, którego Harold aktualnie usiłował zakneblować swoją paczką papierosów.

Potter obrzuciła wszystkich kalkulującym spojrzeniem i po kilku sekundach na jej twarzy wykwitło zrozumienie. Pociągnęła Hugona za łokieć i postawiła go obok Rose, po czym zwróciła się do gapiów.

– To sprawy rodzinne – oznajmiła. – Rozejść się. – Spojrzała groźnie po twarzach zebranych, ale nikt się nie ruszył. – No już! – warknęła, po czym, dla zachęty, wyciągnęła różdżkę. To podziałało. Nikt nie chciał mieć wroga w magicznie utalentowanej córce Harry’ego Pottera, która przypadkiem była także wszechwiedząca, a legenda głosiła, że odziedziczyła po matce umiejętność rzucania upiorgacka.

– No dobrze – powiedziała spokojnie, chowając różdżkę i spoglądając na Albusa. – Pozwolę sobie dojść do wniosku, że mój najdroższy brat dowiedział się o waszym małym sekrecie.

– I ty o tym wiedziałaś?! – wrzasnął Albus, któremu w końcu udało się wypluć paczkę papierosów. – Och, no tak, oczywiście, że wiedziałaś. Bo to totalnie w twoim stylu, żeby nie powiedzieć własnemu bratu, żę jego najlepszy przyjaciel i jego kuzynka… och, zaraz zwymiotuję!

Rose, nie mogąc się powstrzymać, machnęła różdżką, wyczarowując wiadro, tuż pod stopami Albusa. Chyba nie uznał tego za zabawne.

– Al, jeśli tylko dałbyś sobie wytłumaczyć… – zaczął powoli Scorpius, robiąc krok w stronę przyjaciela. Rose odruchowo stanęła przed Malfoyem, ufając naiwnie, że Albus, widząc ją, zatrzyma się na swojej drodze do morderstwa.

– Zamknij się! – odparował natychmiast Gryfon. – Po prostu w głowie mi się to nie mieści! Tyle chodzi dziewczyn po świecie, a ty musiałeś przespać się z moją kuzynką! Uwieść moją kuzynkę! Kuzynkę swojego najlepszego przyjaciela!

– Al, przecież ja nie… nie jestem Haroldem! – wypalił Scorpius, któremu najwyraźniej zabrakło argumentów.

– Hej! – krzyknął urażony brunet, a wszyscy, oprócz Albusa, spojrzeli na niego wymownie. Harold oklapł. – No dobra, bywałem dość rozwiązły.

– Albus, próbujemy ci wytłumaczyć, że to wcale nie jest tak! Nikt mnie nie uwiódł! Jesteśmy… – Rose nie dane było dokończyć, bo teraz Albus zwrócił się do niej i, jeśli było to w ogóle możliwe, wydawał się jeszcze bardziej rozgniewany.

– Czy mogłabyś mi nie przerywać, gdy usiłuję bronić twojego honoru? – warknął, a Rose nieco zatkało.

– Albus, uspokój się – skarciła go Cara, walcząc z jego ramionami, które usiłowały wyrwać się na wolność.

Harold zaczynał mieć coraz większe problemy z utrzymaniem Albusa w swoim stalowym uścisku

– Al, przyjacielu – stęknął. – Może porozmawiamy o tym na spokojnie, przy szklaneczce Whisky… Bez tego całego kopania, wierzgania i… Auć! Gryzienia…

– Rozerwę cię na strzępy, Malfoy! – wrzasnął niezrażony Potter.

– Albus, dobrze wiemy, że nie dałbyś mu rady – wtrąciła Lily, na co brat spojrzał na nią z oburzeniem.

– Mógłbym go zabić kciukiem!

– Ja jestem za tym, żeby tego nie sprawdzać – wtrąciła Rose.

– A ciebie nikt nie pytał o zdanie! – odparował Albus. – Myślałby kto, że trochę bardziej się przejmiesz tym, że zostałaś wykorzystana…

– Potter, dość tego – powiedział twardo Scorpius. – Rozumiem, że musisz sobie użyć, ale nie będziesz stał tutaj i mnie obrażał. Wykorzystana? Czy tobie kompletnie odbiło? Ja bym wykorzystał jakąkolwiek dziewczynę, a co dopiero Rose? Miałbym wykorzystać dziewczynę którą kocham?

Albus znieruchomiał, ale Rose przestała zwracać na niego uwagę. Oniemiała, zwróciła się w stronę Scorpiusa. Jego policzki były zarumienione i wyglądał, jakby miał ochotę spoliczkować samego siebie.

– Kochasz mnie? – zapytała nieśmiało.

Chłopak z zakłopotaniem przeczesał włosy dłonią.

– Rose, czy teraz ty oszalałaś? Oczywiście, że cię kocham – mruknął, nadal się rumieniąc, ale patrząc jej w oczy. – Chciałem, żebyś usłyszała to po raz pierwszy w nieco bardziej romantycznych warunkach, ale skoro ten idiota wszystko zepsuł…

– To nieważne. – Rose potrząsnęła głową, nie mogąc przestać się uśmiechać. – Ja też cię kocham, Scorpius. Przepraszam… że uciekłam. Znowu.

Tego uśmiechu jeszcze u niego nie widziała. Wykonał mały kroczek w jej stronę i zrobił taki ruch, jakby chciał ją objąć, ale głośne chrząkniecie przypomniało im, że nie są sami.

– Zaraz się rozpłaczę – powiedziała Lily, wznosząc oczy do nieba. – Czy możemy wrócić do furii mojego brata?

– Zaraz, momencik – sapnął Albus, jakby na moment stracił głos i dopiero go odzyskał. – Jesteście zakochani? Ależ to kompletnie zmienia postać rzeczy! Dlaczego nic nie mówiliście?!

Rose i Scorpius spojrzeli na siebie wymownie.

– Próbowaliśmy – powiedziała Weasley.

– Od pięciu minut – dodał chłopak.

– Zakochani! – westchnął w uniesieniu Albus. – Mój najlepszy przyjaciel i moja kuzynka! Co za wspaniała nowina! Zaklepuję ojca chrzestnego pierwszego dziecka!

– Nie możesz tak po prostu zaklepać ojca chrzestnego – wytracił zniesmaczony Harold, który w końcu uznał za stosowne puścić swojego przyjaciela.

– Tata będzie miał zawał serca – powiedział wesoło Hugo, sam do siebie.

– Jakiego dziecka? – dodała Rose, ale nikt nie zwracał na nią uwagi.

– Chyba rzeczywiście przyda nam się dzisiaj ta Ognista Whisky – powiedział Albus ze śmiechem. – Jest co świętować. Ale jesteśmy wszyscy zaskoczeni, co? – zagadnął, zerkając porozumiewawczo na przyjaciół.

Harold spojrzał w ziemię z miną winowajcy.

– Eee… widzisz, Al – zaczął niezręcznie. – My, tak jakby, trochę wiedzieliśmy.

Uśmiech zszedł z twarzy Pottera, który teraz, dla odmiany, zmrużył gniewnie oczy.

– Co to znaczy wiedzieliśmy?

– Ja się domyślałem – mruknął Hugo.

– Ja też, a potem wyciągnąłem informacje od Lily – przyznał Harold.

– A ja dowiedziałam się od nich dwóch – dodała Cara.

Wszyscy zaczęli zbliżać się powoli do Albusa, a następnie głaskać go po ramionach i powtarzać kojące zapewnienia, że wszystko jest w porządku. To było tak, jakby usiłowali uspokoić żywą bombę zegarową.

A wtedy Rose uświadomiła sobie, że jest jedna osoba, która, w ciągu całego tego zamieszania, nie odezwała się ani razu.

Uniosła głowę i zerknęła nad ramieniem Albusa, gdzie stała jej przyjaciółka, trzymając się na uboczu, obserwując milcząco całą sytuację. Kiery Rose spojrzała na jej twarz, coś ukłuło ją w sercu i uświadomiła sobie, że popełniła fatalny błąd.

Na twarzy brunetki nie malował się gniew ani niesmak. Jedynie smutek, żal i… rozczarowanie.

– Mel… – zaczęła błagalnie Rose, ale jej najlepsza przyjaciółka już odwracała się na pięcie i odbiegała w przeciwnym kierunku.

__

*zwrot, którego użyłam znaczy „kocham cię”, w razie jakby się ktoś nie domyślił :D Aczkolwiek ani tego, ani użytego później słowa, radzę nie wpisywać w tłumacza gogle, bo wariuje – wiadomo robi to nawet przy angielskim, wiec nie dziwota, że przy tak mało popularnym języku jest jeszcze gorzej. Dla ciekawskich – językiem gaelickim szkockim posługuje się około 60.000 osób.

Przy pisaniu tych dwóch fraz posłużyłam się kilkoma pomocniczymi filami na youtube (tak KILKOMA. Też nie wiedziałam, że tak ciężko mi będzie znaleźć „odpowiednie” przekleństwo xd) Oraz książką „The Naughty Little Book of Gaelic”, której autorem jest pan Michael Newton.

______________________________

No witam, witam.

Z przyjemnością stwierdzam, ze w tym miesiącu wskoczył mi rekord wyświetleń! Co jest zagadkowe, bo aktywność w komach już od dłuższego czasu jest mniejsza niż kiedyś :D

Rozdział pisało mi się całkiem płynnie i przyjemnie, ale dopiero od gdy w pokera, wcześniej jakoś nie chciało iść. Ale za to potem jak się ze mnie słowa wylały to nie mogłam przestać :D Pisanie ostatniej sceny to była świetna zabawa, mam nadzieję, że ją dobrze przyjmiecie, jak i cały rozdział :)

Jako ciekawostkę dodam, że zdanie „Scorpius na bongosach” było, z jakiegoś powodu, pierwszym, które pojawiło się w moim dzienniczku pomysłów i inspiracji. I do tej pory nie wiem, co miałam na myśli, gdy je zapisywałam, ale prawdopodobnie nie miało nic wspólnego z tym co wyszło :D

Jak zwykle czekam na wasze opinie, a Wen jak zwykle głodny ^^

Rozdział z dedykacją dla Mary Alice :)

Trzymajcie się!

Ps. Zakochałam się w tym fanarcie! <3